Από τις έως τώρα εξελίξεις στις Βρυξέλλες και τις απανωτές διαβουλεύσεις των ευρωπαίων αστών αξιωματούχων για το ζήτημα της Ελλάδας, προκύπτουν τα ακόλουθα πολιτικά συμπεράσματα.
1) Αποδεικνύεται χαρακτηριστικά το ασυμβίβαστο ανάμεσα στα θεμελιώδη δημοκρατικά δικαιώματα των λαών και τον καπιταλισμό. Οι «θεσμοί»» του ευρωπαϊκού καπιταλισμού και οι ευρωπαϊκές αστικές κυβερνήσεις με αφεντικό την γερμανική, έχοντας ήδη επιτύχει στην Ελλάδα την αλλαγή του υπουργού Οικονομικών, την υποταγή του πρωθυπουργού και της πλειοψηφίας της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ σ’ ένα νέο Μνημόνιο άγριας λιτότητας και τη δημιουργία μιας νέας μνημονιακής κυβερνητικής πλειοψηφίας «εθνικής ενότητας» στη Βουλή, ζητούν ακόμα περισσότερες «πολιτικές εγγυήσεις» για την εφαρμογή του νέου Μνημονίου. Αξιώνουν να αποφασίζουν οι ίδιοι για ολόκληρη τη σύνθεση της ελληνικής κυβέρνησης, για το πότε ακριβώς θα ψηφιστούν τα νέα μνημονιακά νομοσχέδια και το πότε θα γίνουν εκλογές. Έχουν φτάσει να ζητούν έμμεσα πλην σαφώς, ακόμα και αυτό που ποτέ δεν πρόκειται να λάβουν, δηλαδή …διαβεβαιώσεις και πειστήρια ότι ο ελληνικός λαός που τους είπε ένα περήφανο, ταξικό «όχι» την περασμένη Κυριακή στο δημοψήφισμα, δεν θα ξανατολμήσει να αμφισβητήσει την εξουσία τρόικας και ελληνικής καπιταλιστικής ολιγαρχίας πάνω στη χώρα.
2) Αυτή η απροκάλυπτη επιχείρηση βίαιης επιβολής της θέλησης του ευρωπαϊκού κεφαλαίου – συμπεριλαμβανομένης φυσικά και της ελληνικής καπιταλιστικής ολιγαρχίας – πάνω στον ελληνικό λαό, φανερώνει το μέγεθος της ζημιάς που έχει προκαλέσει στα στοιχειώδη συμφέροντα και δικαιώματα της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων η εγκληματική πολιτική υποταγής της κυβέρνησης και της ηγετικής ομάδας στην τρόικα και την ελληνική άρχουσα τάξη, εξαιτίας του οργανικού της φόβου για μια σύγκρουση με την εξουσία τους. Η προδοσία του μεγαλειώδους «Όχι» του λαού από την κυβέρνηση και την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και η εθελοντική ομηρία τους στην τρόικα και την ελληνική καπιταλιστική ολιγαρχία, έχει αποθρασύνει τους δυνάστες του ελληνικού λαού και προκαλεί έξαρση της ακόρεστης μανίας τους για ταξική εκδίκηση. Πράγματι, για να χρησιμοποιήσουμε μια αγαπημένη φράση των κυβερνητικών απολογητών αυτές τις ώρες, με μια ορισμένη έννοια, η στάση της κυβέρνησης είναι «ρεαλισμός». Είναι όμως ο ρεαλισμός των φοβισμένων και απροετοίμαστων σοσιαλδημοκρατών καριεριστών, που έπεσαν θύματα των αυταπατών τους για τον καπιταλισμό και του πολιτικού καιροσκοπισμού τους και μετατράπηκαν σε ανοικτούς προδότες. Είναι ο ρεαλισμός που συμφέρει και διευκολύνει τους δυνάστες του ελληνικού λαού να στερεώσουν την κυριαρχία τους.
3) Όπως υπομονετικά εξηγεί κόντρα στο ρεύμα πολύ καιρό τώρα η Κομμουνιστική Τάση του ΣΥΡΙΖΑ, το Grexit δεν ήταν ποτέ μια «μπλόφα», αλλά αποτελούσε και αποτελεί όπως φαίνεται ξεκάθαρα από τις περίφημες «προτάσεις Σόιμπλε», ένα απόλυτα πραγματικό ενδεχόμενο. Εκείνοι που πίστευαν ότι πάνω στο έδαφος της διεθνούς, ιστορικής κρίσης του καπιταλισμού η Ευρωζώνη θα παραμένει πάντα με σταθερή και αναλλοίωτη σύνθεση, απλά εκδήλωναν με αυτό τον τρόπο τις αυταπάτες τους για τον καπιταλισμό και το ανύπαρκτο «ειρηνικό», «ομαλό» και «αναπτυξιακό» του μέλλον. Οι Γερμανοί καπιταλιστές και οι δορυφόροι τους αντιλαμβάνονται πλέον το «Grexit» σαν αναπόφευκτη προοπτική, όχι μόνο γιατί δεν εμπιστεύονται τη σημερινή κυβέρνηση, αλλά και γιατί δεν εμπιστεύονται στοιχειωδώς τον ελληνικό καπιταλισμό και τις προοπτικές του. Αυτή η έλλειψη εμπιστοσύνης όμως, είναι μέρος της συνολικής έλλειψης εμπιστοσύνης για τον καπιταλισμό της Νότιας Ευρώπης και τις δυνατότητές του. Με άλλα λόγια, κατά βάθος αρχίζουν να μην εμπιστεύονται την ίδια την χρησιμότητα του ευρώ, που έγινε δυνατό να κατακτηθεί σε μια φάση ανάπτυξης του καπιταλισμού και τώρα σε μια φάση κρίσης και στασιμότητας απειλεί να μετατραπεί από ένα πλεονέκτημα για τους ισχυρούς ευρωπαίους καπιταλιστές σε μειονέκτημα, καθώς τους μετατρέπει σε εγγυητές των χρεών των πιο αδύναμων καπιταλιστικών κρατών της Ευρώπης.
Έτσι στη συζήτηση για το «Grexit» που επίσημα έχει πλέον τεθεί στο τραπέζι των διαβουλεύσεων των Βρυξελλών, αντανακλάται η ίδια η κρίση της καπιταλιστικής Ευρωζώνης και η σύγκρουση συμφερόντων μεταξύ Βορείων και Νοτίων καπιταλιστών, η οποία είναι βαθειά αντιδραστική στο περιεχόμενό της και από τις δυο πλευρές, γιατί αυτό που έχει σαν κριτήριο για την κάθε αστική τάξη, Βόρεια ή Νότια, είναι ο φθηνότερος δυνατός τρόπος διασφάλισης της κυριαρχίας της πάνω στην εργατική τάξη, Βορά και Νότου. Με αυτή την έννοια, κανένας Νότιος καπιταλιστής, καμία αστική κυβέρνηση του ευρωπαϊκού Νότου δεν είναι και δεν μπορεί να γίνει φίλος του ελληνικού λαού. Μόνο οι εργαζόμενοι σε όλη την Ευρώπη, σε Βορά και Νότο ήταν και είναι οι αυθεντικοί μας σύμμαχοι.
4) Ακόμα και αν μια συμφωνία τελικά επιτευχθεί τις επόμενες ώρες και μέρες, δεν θα έχει ματαιώσει το «Grexit», αλλά θα το έχει αναβάλει για λίγο αργότερα. Το «Grexit» αντιπροσωπεύει ένα αναπόφευκτο στάδιο της κρίσης του ελληνικού και του ευρωπαϊκού καπιταλισμού. Το νέο Μνημόνιο, θα αποδειχθεί σύντομα κατά το κοινώς λεγόμενο ότι δεν «βγαίνει», αφού η κρίση του ελληνικού καπιταλισμού είναι τόσο βαθειά με αποτέλεσμα η ύφεση να είναι για φέτος πάνω από 5% επιβάλλοντας όλο και νέα μέτρα, την ώρα που τα όρια αντοχής των λαϊκών μαζών στην υπερφορολόγηση, τη λιτότητα και τις περικοπές είναι εξαντλημένα. Σύντομα λοιπόν, όλοι οι ευρωπαίοι αστοί συμπεριλαμβανομένων των Ελλήνων, θα διαπιστώσουν ότι για να συνεχίσει να υπάρχει καπιταλισμός στη χώρα απαιτείται ένα νέο, πιο δραστικό μέσο εσωτερικής υποτίμησης, δηλαδή το εθνικό νόμισμα. Έτσι κι αλλιώς, το ελληνικό χρέος δεν πρόκειται να αποπληρωθεί. Συνεπώς, κάποια στιγμή αναπόφευκτα θα επιδιώξουν να βρουν μια προσωρινή λύση για το χρέος, που θα «παγώνει» ή θα κάνει ελαφρύτερη την αποπληρωμή του (με τη συνοδεία πιθανά ενός κουρέματος) και θα εμφανίσουν το «Grexit» σαν τη μόνη λύση, με την υπόσχεση για μια μελλοντική επανένταξη της Ελλάδας, που φυσικά δεν θα έχει καμία πρακτική, αληθινή υπόσταση. Αυτή είναι η λογική του γερμανικού σχεδίου Σόιμπλε που έκανε την εμφάνισή του χτες στο Eurogroup. Αυτό λοιπόν που η κυβέρνηση και η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ υποτίθεται ότι αποφεύγουν με το «ρεαλισμό» της προδοσίας τους και το εξευτελιστικό τους πέρασμα στο μνημονιακό στρατόπεδο, δηλαδή το Grexit, δεν αποφεύγεται με τίποτα.
5) Από την άλλη πλευρά όμως, είναι εντελώς αβάσιμο και αυτό που ισχυρίζονται οι Γερμανοί αστοί και οι δορυφόροι τους, ότι δηλαδή διώχνοντας την Ελλάδα από το ευρώ θα μπορέσουν να σώσουν και να «θωρακίσουν» την υπόλοιπη Ευρωζώνη από την κρίση. Από τη στιγμή που δεν διαφαίνεται πουθενά η προοπτική μιας ισχυρής ανάπτυξης του Ευρωπαϊκού καπιταλισμού που θα κάνει δυνατό να εξυπηρετηθούν κανονικά τα χρέη, είναι μόνο θέμα χρόνου την Ελλάδα να ακολουθήσουν και άλλα κράτη, έχοντας δοκιμάσει την εμπειρία νέων σκληρών Μνημονίων, με πρώτες υποψήφιες τις υπερχρεωμένες Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία, Ιρλανδία και Κύπρο. Αυτά τα κράτη καθόλου δεν έχουν βγει από την κρίση και τα Μνημόνια, όπως αρέσκονται να υποστηρίζουν η Μέρκελ, ο Σόιμπλε και οι απολογητές τους. Αντίθετα είναι βυθισμένα στην κρίση ακόμα περισσότερο, έχοντας σήμερα από 30 έως και 70 ποσοστιαίες μονάδες κρατικού χρέους περισσότερες από την αρχή της κρίσης.
6) Είναι απαράδεκτο και εγκληματικά λαθεμένο από τη σκοπιά των συμφερόντων της εργατικής τάξης, η ηγεσία της αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ αυτή τη στιγμή να εμφανίζεται σαν υπερασπιστής του «Grexit» πάνω στο σάπιο έδαφος του καπιταλισμού, έστω και με τη συνοδεία ορισμένων φιλολαϊκών μέτρων. Είναι σαν η Αριστερά να υπερασπίζεται το νέο στάδιο της καπιταλιστικής κρίσης έναντι του προηγούμενου! Κανένα φιλολαϊκό μέτρο δεν μπορεί να εφαρμοστεί ουσιαστικά και σταθερά χωρίς το ξερίζωμα της εξουσίας του κεφαλαίου. Η κεντρική προγραμματική διεκδίκηση της ηγεσίας της Αριστερής Πλατφόρμας για μετάβαση στο εθνικό νόμισμα είναι λαθεμένη. Κεντρικό προγραμματικό ζήτημα τώρα περισσότερο από ποτέ για την Αριστερά, πρέπει να είναι η λήψη αντικαπιταλιστικών μέτρων, που δεν θα περιορίζονται όπως η ηγεσία της ΑΠ υποστηρίζει, στην εθνικοποίηση τραπεζών και τη στάση πληρωμών, αλλά θα προχωρούν αυτονόητα στη μονομερή διαγραφή του χρέους και σε εθνικοποίηση – κοινωνικοποίηση του συνόλου των μεγάλων εταιρειών, των βασικών δηλαδή μοχλών της οικονομίας και στον δημοκρατικό κεντρικό της σχεδιασμό, για να μπορούν να βρεθούν οι πόροι για φιλολαϊκά μέτρα, φυσικά με την έκδοση νέου εθνικού νομίσματος να συνιστά αναγκαία τεχνική προϋπόθεση αλλά όχι τον βασικό πολιτικό σκοπό. Κι όλα αυτά, στο πλαίσιο μιας συνεπούς διεθνιστικής πολιτικής που με όπλο την έκκληση για κοινό αγώνα στους ευρωπαίους εργαζόμενους για μια Ενωμένη Σοσιαλιστική Ευρώπη, θα αφοπλίσει τους ευρωπαίους αστούς εκβιαστές και θα μεταφέρει την πίεση μέσα στο δικό τους «σπίτι».
Αυτές οι θέσεις, το τονίζουμε για μια ακόμα φορά, ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΕΚΦΡΑΣΗ ΤΟΥ “ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΥ ΔΟΓΜΑΤΙΣΜΟΥ” ΤΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ! ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΕΠΙΒΙΩΣΕΙ ΣΗΜΕΡΑ Ο ΛΑΟΣ!
Καλούμε κάθε αγωνιστή που συμφωνεί με τις εκτιμήσεις και τις θέσεις της Κομμουνιστικής Τάσης να συσπειρωθεί τώρα στις γραμμές της και να ενισχύσει τον συνεπή αγώνα της για τη μόνη λύση στα προβλήματα του εργαζόμενου λαού, για την αντικαπιταλιστική – σοσιαλιστική ρήξη με το «μαύρο μέτωπο» τρόικας και ελληνικής καπιταλιστικής ολιγαρχίας.
