Σύμφωνα με την προπαγάνδα των δυτικών κυβερνήσεων, η κήρυξη πολέμου σε ευρωπαϊκές χώρες από τη Ρωσία του Πούτιν είναι θέμα χρόνου. Όπως δήλωσε χαρακτηριστικά ο Γερμανός υπουργός Άμυνας, «ίσως έχουμε ήδη βιώσει το τελευταίο ειρηνικό καλοκαίρι».
Αυτοί οι ισχυρισμοί, βέβαια, δεν συνοδεύονται από κανένα πραγματικό στοιχείο ή γεγονός. Αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία, αφού η πραγματική «έγνοια» των ευρωπαϊκών αρχουσών τάξεων είναι να προστατέψουν τα καπιταλιστικά και ιμπεριαλιστικά συμφέροντά τους απέναντι στην ισχυροποιημένη ιμπεριαλιστική Ρωσία, τη στιγμή που ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός – για τους δικούς του λόγους – αποσύρει τη «διαχρονική» προστασία και στήριξή του. Σε αυτό το πλαίσιο, τους είναι αναγκαία και μια άνευ προηγουμένου επίθεση στο βιοτικό επίπεδο του εργαζόμενου λαού, προκειμένου να «απελευθερωθούν» πακτωλοί χρημάτων και παραγωγικών δυνάμεων για στρατιωτικούς εξοπλισμούς.
Σε ανάλογο πολεμοχαρές μήκος κύματος, ο Έλληνας υπουργός Άμυνας, Ν. Δένδιας, υποστήριξε πρόσφατα πως χρειάζεται «η αλλαγή κουλτούρας των ευρωπαϊκών κοινωνιών και η επιστροφή σε πνεύμα αυτοθυσίας», καθώς σήμερα, δυστυχώς κατά τη γνώμη του, «η Ευρώπη δεν αντέχει να δει φέρετρα με σημαία πάνω». Βέβαια, χτυπώντας τα τύμπανα του πολέμου, ο Δένδιας έχει στο μυαλό του ως εχθρό λιγότερο τον Πούτιν και περισσότερο τον Ερντογάν.
Καθόλου τυχαία, τις παραπάνω δηλώσεις του ακολούθησε λίγες μέρες αργότερα η παρουσίαση από τον ίδιο του «νέου δόγματος» των ενόπλων δυνάμεων της Ελλάδας. Σύμφωνα με αυτό, «το Αιγαίο πλέον (…) θα προστατεύεται κυρίως από το πυραυλικό πυροβολικό, που θα είναι διασκορπισμένο και μετακινούμενο στα εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες, νησιά».
Αξιωματούχοι του τουρκικού κράτους αναμενόμενα αντέδρασαν έντονα σε αυτές τις δηλώσεις, υποστηρίζοντας ότι η προαναγγελία στρατιωτικοποίησης κάθε κατοικημένου και ακατοίκητου ελληνικού νησιού και νησίδας στο Αιγαίο δεν προάγει σχέσεις «καλής γειτονίας». Αλλά έσπευσαν να δηλώσουν βέβαιοι πως οι θέσεις του Δένδια δεν εκφράζουν την ελληνική κυβέρνηση, παρά μόνο υπηρετούν τα δικά του εσωκομματικά παιχνίδια.
Ωστόσο, η διαφοροποίηση του Δένδια – και ακόμα πιο ανοιχτά του Σαμαρά – από τη «διαλλακτική» στάση Μητσοτάκη στο ζήτημα των ελληνοτουρκικών σχέσεων, αντανακλά μια υπαρκτή διαφοροποίηση στους κόλπους της ελληνικής αστικής τάξης. Μια μερίδα – ίσως η κύρια – της ελληνικής άρχουσας τάξης θεωρεί ότι το άνευ όρων σύρσιμο πίσω από τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό για μια «άρον-άρον» διευθέτηση των «ενδονατοϊκών» ελληνοτουρκικών διαφορών, πιθανά θα οδηγήσει σε «εθνικά ανεπίτρεπτες» υποχωρήσεις, που θα αμφισβητούν τον «πυρήνα» των τοπικών ιμπεριαλιστικών συμφερόντων της.
Οι «θέσεις Δένδια», με άλλα λόγια, δεν αποτελούν μόνο εθνικιστική δημαγωγία, αλλά και έκφραση της διάθεσης της ελληνικής αστικής τάξης να μην παραιτηθεί από βασικά συμφέροντά της – όχι χωρίς να προσπαθήσει πρώτα να τα υπερασπιστεί στρατιωτικά, στέλνοντας τους νέους της χώρας να πεθάνουν και να γυρίσουν σε «φέρετρα με σημαία πάνω».
Απέναντι σε αυτήν την προοπτική, το καθήκον των καθήκον των κομμουνιστικών εργατικών ηγεσιών σε Ελλάδα και Τουρκία είναι να αποκαλύψουν την αντιδραστική φύση του καπιταλιστικού ανταγωνισμού των δύο αρχουσών τάξεων και να υπερασπιστούν την ανάγκη επαναστατικού διεθνιστικού αγώνα από τους εργαζόμενους και τους νέους των δύο χωρών, για τον σοσιαλισμό και την από κοινού ευημερία τους.
Π.Ψ.