Ο παγκόσμιος καπιταλισμός βρίσκεται σε μια κατάσταση πρωτοφανούς γεωπολιτικής αστάθειας και εντεινόμενης οικονομικής αβεβαιότητας, που υπογραμμίζει την ιστορική του κρίση. Αυτή η αντικειμενική κατάσταση «μαστιγώνει» τη συνείδηση όλων των τάξεων της κοινωνίας και τείνει να παράγει μια αυξανόμενα πολωτική πολιτική πραγματικότητα, αλλάζει τους παραδοσιακούς συσχετισμούς στο πολιτικό εποικοδόμημα και τροφοδοτεί νέα κύματα ταξικών αγώνων.

Γάζα: η σφαγή προχωρά, η υποκρισία ξεχειλίζει

Ο άνισος και πρωτοφανούς βαρβαρότητας πόλεμος που διεξάγει εδώ και 4 σχεδόν μήνες στη Γάζα το ισραηλινό κράτος ενάντια στους Παλαιστίνιους, κορυφώνεται. Την ώρα που γράφουμε αυτό το άρθρο ο επίσημος απολογισμός αναφέρει 25.700 νεκρούς Παλαιστίνιους, εκ των οποίων οι περισσότεροι είναι γυναίκες και παιδιά και 1,7 εκατομμύρια εκτοπισμένους. Οι περισσότεροι από αυτούς βρίσκονται στην πόλη Ράφα, που είναι το πέρασμα της Γάζας προς την Αίγυπτο, και εξοντώνονται καθημερινά από την πείνα, τη δίψα και τις επιδημίες.

Το τελευταίο δείγμα της θρασύδειλης ωμότητας του ισραηλινού στρατού δόθηκε στις 24 Γενάρη, όταν και βομβάρδισε το κέντρο υποδοχής εκτοπισμένων προσφύγων του ΟΗΕ στην πόλη Χαν Γιουνίς της Νότιας Γάζας όπου είχαν βρει καταφύγιο περίπου 30.000 εκτοπισμένοι Παλαιστίνιοι, σκοτώνοντας και τραυματίζοντας πολλές δεκάδες ανθρώπους. Μάλιστα επικεφαλής της υπηρεσίας του ΟΗΕ, UNRWA, Λαζαρίνι δήλωσε επίσημα ότι το κέντρο υποδοχής στοχοποιήθηκε συνειδητά, αφού όλες οι συντεταγμένες του είχαν σταλεί στις ισραηλινές αρχές.

Οι ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ και της ΕΕ εμφανίζουν υποκριτικά να κρατούν αποστάσεις από τις ενέργειες του Ισραήλ, ο ΟΗΕ υιοθετεί φιλολογικά ψηφίσματα για κατάπαυση του πυρός, ενώ οι άρχουσες τάξεις των γειτονικών στη Γάζα αραβικών και άλλων κρατών απαντούν με «οργισμένη» διπλωματία ή συγκρατημένη στρατιωτική δράση δια αντιπροσώπου (Ιράν-«Χούθι»). Όλη αυτή η ένοχη  καπιταλιστική υποκρισία από εχθρούς και «φίλους» του παλαιστινιακού λαού την ώρα που εκείνος υφίσταται ουσιαστικά μια γενοκτονία, υπογραμμίζει την επείγουσα ανάγκη για μια νέα, μαζική, αντικαπιταλιστική «Ιντιφάντα», η οποία θα σκοπεύει στο να ενώσει τους Άραβες και όλους τους υπόλοιπους εργαζόμενους λαούς της περιοχής σε μια Σοσιαλιστική Ομοσπονδία, ικανή να εγγυηθεί μια ανεξάρτητη πατρίδα για την Παλαιστίνη. Αυτή η θεμελιακή διεκδίκηση του παλαιστινιακού κομμουνιστικού κινήματος ήταν, είναι και θα είναι η μόνη δίκαιη και βιώσιμη λύση για το Παλαιστινιακό Ζήτημα.

Ουκρανία: η ιμπεριαλιστική Δύση σε «κόπωση», ο Ζελένσκι με την πλάτη στον τοίχο

Στην Ουκρανία ο πόλεμος για τον δυτικό ιμπεριαλισμό και το δουλικό σε αυτόν καθεστώς Ζελένσκι όλα δείχνουν ότι χάνεται. Τα δυτικά ΜΜΕ αναφέρουν διαρκώς ότι οι ΗΠΑ και η ΕΕ «έχουν αρχίσει να κουράζονται» και η υποστήριξή τους προς το Κίεβο εξασθενεί.

Ενδεικτικές για τους προβληματισμούς που αναπτύσσονται στο εσωτερικό της άρχουσας τάξης των ΗΠΑ είναι οι δημόσιες τοποθετήσεις του πρώην συμβούλου του Πενταγώνου, Ντάγκλας ΜακΓκρέγκορ, ο οποίος διέψευσε με στοιχεία την επίσημη θέση της αμερικάνικης κυβέρνησης ότι οι ΗΠΑ δεν έχουν ούτε έναν νεκρό στην Ουκρανία κάνοντας λόγο για 400 Αμερικανούς στρατιώτες νεκρούς, για «διεθνή γελοιοποίησή μας» (των ΗΠΑ) και αποκάλεσε τον Ζελένσκι έναν απατεώνα που μόλις χαθεί ο πόλεμος θα καταφύγει σε μία από τις βίλες του στη Δύση.

Το κλίμα δυσπιστίας στους κόλπους της αμερικανικής άρχουσας τάξης για τις προοπτικές του πολέμου στην Ουκρανία, εκφράστηκε με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο στην επίσημη τοποθέτηση του Πενταγώνου ότι πλέον δεν μπορεί να υποστηρίξει τις επισκευές των αμερικάνικων όπλων που έχουν σταλεί στην Ουκρανία, επικαλούμενο την πρόσφατη άρνηση του Κογκρέσου για πρόσθετη χρηματοδότηση του ουκρανικού στρατού. Έτσι, η τάση εγκατάλειψης του ουκρανικού στρατού από τη Δύση έχει ήδη οδηγήσει τη Ρωσία στον να κερδίζει τη μάχη κλειδί για τον πόλεμο, δηλαδή τη μάχη για τα πυρομαχικά. Μάλιστα, ήδη οι Financial Times ανέφεραν ότι ο ουκρανικός στρατός λόγω έλλειψης οβίδων, μείωσε ήδη κατά 75% τον αριθμό των ημερήσιων χτυπημάτων.

Ερυθρά θάλασσα: οι Χούθι εκθέτουν τις ΗΠΑ – νέο άλλοθι καπιταλιστικής αισχροκέρδειας

Στο ύψιστης σημασίας για το παγκόσμιο εμπόριο πέρασμα της Ερυθράς Θάλασσας, όπου διέρχεται σχεδόν το 15% του παγκόσμιου θαλάσσιου εμπορίου, το 8% του εμπορίου σιτηρών, το 12% και 8% αντίστοιχα του θαλάσσιου πετρελαίου και LNG, οι επιθέσεις των υποστηριζόμενων από το Ιράν δυνάμεων των Χούθι που ελέγχουν τη Βόρεια Υεμένη εναντίον εμπορικών πλοίων, ως αντίποινα για τον ισραηλινό πόλεμο στη Γάζα, είναι αποκαλυπτική για τον βαθμό της διεθνούς αποδυνάμωσης του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού που υποτίθεται ότι περιφρουρεί την περιοχή. Μάλιστα οι Χούθι υποστηρίζουν πως εκτός από εμπορικά πλοία έχουν ήδη πλήξει και ένα πολεμικό πλοίο των ΗΠΑ.

Οι ουσιαστικά αναπάντητες από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό αυτές επιθέσεις, έρχονται ως επιστέγασμα μιας σειράς αναπάντητων επιθέσεων τους τελευταίους μήνες εναντίων αμερικανικών βάσεων από φιλο-ιρανικές και άλλες στρατιωτικές ομάδες στην ευρύτερη περιοχή (Ιράκ, Συρία) . Πριν από μια δεκαετία, και μόνο η υποψία ότι οι αμερικανικές βάσεις θα μπορούσαν να δεχθούν ένα τέτοιο χτύπημα, θα έθετε αυτόματα στο προσκήνιο την επιλογή μιας στρατιωτικής επέμβασης.

Την ίδια στιγμή, εκφράζοντας γλαφυρά τον ακραίο παρασιτισμό του καπιταλισμού, οι πολυεθνικές εταιρείες, όπως έπραξαν και με τον πόλεμο της Ουκρανία, αξιοποιώντας τα γεγονότα στην Ερυθρά Θάλασσα καιροφυλακτούν για να αισχροκερδήσουν, με ένα νέο νέο κύμα αυξήσεων στις εφοδιαστικές αλυσίδες.

Ο Τραμπ προελαύνει και διχάζει την άρχουσα τάξη – ο Μιλέι «προετοιμάζει» «Αργεντινάτζο»

Η προέλαση του Τραμπ στις πρώτες προκριματικές εκλογές στην Αϊόβα, ως έκφραση μιας διεθνούς τάσης για ενίσχυση της απήχησης της ακροδεξιάς δημαγωγίας ως αποτέλεσμα της διεθνούς κρίσης αξιοπιστίας του καπιταλιστικού κατεστημένου, επιτείνει την κρίση και τις συγκρούσεις μέσα στις γραμμές της αμερικάνικης άρχουσας τάξης, αλλά και τους φόβους και τις ανησυχίες των αστών διεθνώς.

Το παράδειγμα της μη αναγνώρισης της υποψηφιότητας του Τραμπ από το Ανώτατο Δικαστήριο του Κολοράντο μας δείχνει ότι μια ενδεχόμενη νέα εκλογή του  Τραμπ θα μπορούσε να δημιουργήσει τις συνθήκες ακόμα και μιας ντεφάκτο εδαφικής διάσπασης των ΗΠΑ! Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες βαθιάς πολιτικής κρίσης του αμερικάνικου καπιταλισμού, η αμερικάνικη εργατική τάξη αρχίζει να πυκνώνει τις γραμμές των συνδικάτων και την προηγούμενη χρονιά συμμετείχε στις περισσότερες απεργίες που έχουν ξεσπάσει στις ΗΠΑ εδώ και 40 χρόνια. Αν εξοπλιστεί με ένα αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα και μια επαναστατική ηγεσία θα μπορούσε να αλλάξει τη μοίρα ολόκληρου του πλανήτη.

Μέχρι να έρθει αυτή η ώρα, οι εργαζόμενοι των ΗΠΑ φαίνεται ότι θα έχουν σύντομα τη δυνατότητα να εμπνευστούν από τις εξεγερμένες εργατικές μάζες της Αργεντινής. Η μεγάλη διαδήλωση μισού εκατομμυρίου εργαζόμενων και νέων της 23/1 στο Μπουένος Άιρες ενάντια στα μέτρα σοκ της καινούριας κυβέρνησης Μιλέι έδειξε ότι η εκλογή του ακροδεξιού αυτού κλόουν δεν αποτελούσε ένδειξη μιας ακροδεξιάς στροφής της κοινωνίας, αλλά το προσωρινό αποτέλεσμα της συγχυσμένης έκφρασης της δυσαρέσκειας των μικροαστών για το παλιό αστικό στρατόπεδο. Η επανάληψη του «Αργεντινάτζο», της λαϊκής εξέγερσης του 2001, είναι πολύ πιθανή, με σοβαρές επιπτώσεις σε ολόκληρη τη Λατινική Αμερική, μέσα όμως σε ένα παγκόσμιο σκηνικό πολύ πιο ταραγμένο και με λιγότερο χώρο για μανούβρες από την αστική τάξη της χώρας.

Η Ευρώπη ξανά στο επίκεντρο μαζικών κινημάτων

Η ληστρική ακρίβεια ή αλλιώς σύμφωνα με τους αστούς οικονομικούς αναλυτές «πληθωρισμός απληστίας», αρχίζει να βγάζει τις φτωχές λαϊκές μάζες της Ευρώπης στους δρόμους. Έτσι οι αγροτικές κινητοποιήσεις που βλέπουμε αυτές τις μέρες στην Ελλάδα είναι μέρος ενός πανευρωπαϊκού αγροτικού κινήματος. Οι αγρότες διαδηλώνουν κατά χιλιάδες τις ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις, με εκατοντάδες χιλιάδες στο Βερολίνο να ζητούν την παραίτηση του Σολτς, χιλιάδες Γάλλους να  συγκρούονται με την αστυνομία και αγρότες από τουλάχιστον πέντε χώρες της Ε.Ε. να διαδηλώνουν στις Βρυξέλλες, παρατάσσοντας τα τρακτέρ τους.

Οι περίπου 10 εκατομμύρια αγρότες και κτηνοτρόφοι της Ε.Ε. και οι ακόμα περισσότεροι εργαζόμενοι που δουλεύουν στις μικρές και μεγάλες μονάδες τους, κινητοποιούνται αντιδρώντας στη μεγάλη αύξηση στις τιμές των πρώτων υλών και των ζωοτροφών, στο νέο τρόπο κατανομής των ενισχύσεων στις χώρες-μέλη της Ε.Ε, στη μετάθεση από την ηγεσία της ΕΕ του κόστους της «πράσινης μετάβασης» στις δικές τους πλάτες (υποχρεωτικές αγραναπαύσεις, περιορισμός των εκτάσεων που καλλιεργούν κ.α).

Ο ξεσηκωμός των αγροτών συνοδεύεται από αξιοσημείωτες εργατικές κινητοποιήσεις ενάντια στην ακρίβεια. Η Γερμανία, η οποία πρωτοστατεί στη διεθνή οικονομική επιβράδυνση, με την οικονομία της να συρρικνώνεται κατά 0,3% το 2023 και να βρίσκεται κοντά στην πρώτη διετή ύφεση από τις αρχές της δεκαετίας του 2000, γίνεται πεδίο σημαντικών εργατικών αγώνων, όπως η πρόσφατη απεργία των μηχανοδηγών τρένων, τέταρτη κατά σειρά από τον περασμένο Νοέμβρη, με διεκδικήσεις για αυξήσεις και 35ωρο.

Όμως, το πιο ισχυρό κίνημα που αναπτύσσεται αυτές της μέρες στη Γερμανία έχει πολιτικό χαρακτήρα. Είναι οι διαδηλώσεις ενάντια στην άνοδο της απήχησης του ακροδεξιού AFD και στα αντιδραστικά του σχέδια, την ώρα που στις δημοσκοπήσεις εμφανίζεται δεύτερο κόμμα πίσω από τους Χριστιανοδημοκράτες (CDU) και πρώτο σε κρατίδια όπως το Βρανδεμβούργο, η Σαξονία, και η Θουριγγία. Έτσι, ως απάντηση στις αποκαλύψεις για τη συνωμοτική συνάντηση στελεχών του AfD στο Πότσνταμ τον περασμένο Νοέμβρη με άλλους  ακροδεξιούς και νεοναζιστές με θέμα την προετοιμασία σχεδίων για απελάσεις εκατομμυρίων μεταναστών, ακόμα και Γερμανών πολιτών με μεταναστευτικές ρίζες, το Σαββατοκύριακο 20-21/1 διοργανώθηκαν συλλαλητήρια σε 100 γερμανικές πόλεις με τη συμμετοχή 1,4 εκατ. ανθρώπων. Μάλιστα στο Μόναχο, η συμμετοχή των διαδηλωτών ήταν τόσο μεγάλη, ώστε οι διοργανωτές αναγκάστηκαν από τον φόβο τους για τις ανεξέλεγκτες διαστάσεις της να ακυρώσουν την προγραμματισμένη πορεία και να ζητήσουν από τον κόσμο να διαλυθεί για «λόγους ασφαλείας».

Αυτό το θαυμάσιο κίνημα των Γερμανών εργαζόμενων και νέων δείχνει ποια είναι η αναγκαία απάντηση στην άνοδο της ακροδεξιάς σε 18 συνολικά χώρες της ΕΕ και διαψεύδει τους πεσιμιστές και κυνικούς μέσα στην Αριστερά που μιλούν για μια αναπόφευκτη δεξιά στροφή της κοινωνίας ή ακόμα και για «εκφασισμό».

Το ψέμα της «επιτυχίας της ελληνικής οικονομίας»

Στην Ελλάδα η προπαγάνδα της κυβέρνησης και της άρχουσας τάξης, για να χρυσώσει το χάπι της ληστείας που συντελείται σε βάρος των εισοδημάτων και του βιοτικού επιπέδου του εργαζόμενου λαού,  κάνει λόγο για την «επιτυχία» της ελληνικής οικονομίας. Τίποτα όμως δεν απέχει περισσότερο από την αλήθεια (πηγή στοιχείων ΕΛΣΤΑΤ  και EUROSTAT). Η αύξηση του ελληνικού ΑΕΠ κατά 2,4% το 2023, μπορεί να βρίσκεται λίγο πάνω από τον μέσο όρο της Ευρωζώνης, αλλά το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της Ελλάδας βρίσκεται μόλις στο 65,4% του μέσου όρου της ΕΕ.

Ο ελληνικός καπιταλισμός είναι ο μόνος στην ΕΕ που δεν έχει επιστρέψει ακόμα στο ύψος του ΑΕΠ που διέθετε πριν από τη διεθνή κρίση του 2008 (το 2023 η αξία του ελληνικού ΑΕΠ ανήλθε σε 222 δισ. ευρώ, ενώ το 2009 ανερχόταν σε 235 δισ. ευρώ), παρότι η αξία του ΑΕΠ είναι τεχνητά «φουσκωμένη» τα τελευταία 2 χρόνια λόγω του πληθωρισμού.

Η πολυδιαφημισμένη αύξηση των επενδύσεων το 2023 κατά 60%, δεν άλλαξε το γεγονός ότι η Ελλάδα σ’ αυτό το πεδίο βρίσκεται λίγο πάνω από το μισό του μέσου όρου της ΕΕ. Οι νέες επενδύσεις προήλθαν κυρίως από το κρατικό χρήμα του Προγράμματος Ανάκαμψης και του ΕΣΠΑ, ενώ αν υπολογιστεί ο καθαρός σχηματισμός παγίου κεφαλαίου, δηλαδή αν αφαιρεθούν οι αποσβέσεις του ήδη επενδυμένου κεφαλαίου, προκύπτει ότι η Ελλάδα από το 2011 έως και το 2022 είχε αρνητικό καθαρό σχηματισμό παγίου κεφαλαίου και ότι μόνο από το 2022 και μετά, έχουμε ένα μικρό ξεπέρασμα των αποσβέσεων που οριακά να δικαιολογεί τον όρο ανάπτυξη.

Το σοβαρό πρόβλημα ανταγωνιστικότητας του ελληνικού καπιταλισμού αντανακλάται επίσης στο μόνιμα μεγάλο έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών (σχεδόν 7% του ΑΕΠ το 2023, κοντά στα 20 δισ ευρώ). Όσο για την περίφημη «επενδυτική βαθμίδα», αυτή απλώς σημαίνει ευκολότερο δανεισμό για τράπεζες και επιχειρήσεις, ο οποίος θα διοχετευθεί κυρίως στην κερδοσκοπία στις κατασκευές, την αγορά ακινήτων ή ακόμα και σε εξαγορές κρατικής περιουσίας, χωρίς κάποια ωφέλεια για την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα.

Η κυβέρνηση, τέλος, επαίρεται για τη μείωση του κρατικού χρέους μέσα σε τρία χρόνια, από 212% του ΑΕΠ το 2020 σε 160% το 2023. Ωστόσο, κι ένα μικρό παιδί καταλαβαίνει ότι το ποσοστό αυτό βγαίνει μικρότερο μόνο γιατί αυξήθηκε ο παρονομαστής (αξία ΑΕΠ), και αυτό εν πολλοίς, όπως ήδη αναφέραμε συνέβη τεχνητά, λόγω του πληθωρισμού. Το χρέος σε απόλυτους αριθμούς, όχι μόνο δεν μειώθηκε την τελευταία τριετία, αλλά αντίθετα αυξήθηκε κατά 35 δισ. ευρώ, κλείνοντας το 2023 στα 357 δισ. ευρώ. Μάλιστα, παρά τα «κουρέματα» και τη σκληρή λιτότητα, είναι αυξημένο κατά 59 δισ σε σύγκριση με την χρονιά εισόδου στην κρίση, το 2009, όπου ανερχόταν σε 298 δισ. ευρώ.

Η ληστρική ακρίβεια πνίγει τον λαό

Ο πληθωρισμός, παρότι μειώθηκε στο 4,2% το 2023 από 9,3% το 2022, συνεχίζει να τσακίζει το βιοτικό επίπεδο του εργαζόμενου λαού, αφού στα πιο βασικά είδη κατανάλωσης, τα τρόφιμα, η αύξηση τιμών ήταν 11,6%, συνεχίζοντας μια ανάλογα μεγάλη αύξηση που είχε σημειωθεί και το 2022 (11,7%).

Κάθε μέρα βλέπουν το φως της δημοσιότητας και νέα στοιχεία που αποκαλύπτουν τον ληστρικό-αισχροκερδή χαρακτήρα του συνεχιζόμενου διεθνούς κύματος του πληθωρισμού. Η ληστεία όμως που διεξάγουν στην Ελλάδα σε βάρος του λαού σε βασικά καταναλωτικά είδη οι μεγάλες βιομηχανίες τροφίμων και οι αλυσίδες σούπερ μάρκετ, είναι η μεγαλύτερη στην Ευρώπη, ως αποτέλεσμα της ύπαρξη μιας μικρότερης και ευκολότερα ελεγχόμενης από τα μονοπώλια, εγχώριας αγοράς.

Στην πρώτη γραμμή της ληστείας βρίσκεται το ελαιόλαδο, που τον Γενάρη του 2024 είχε τιμή αυξημένη κατά 212% σε σύγκριση με τον Νοέμβριο του 2022, αλλά και το βρεφικό γάλα. Εκεί έχουμε ένα ακόμα προκλητικό σκάνδαλο που φανερώνει τον αντικοινωνικό χαρακτήρα της καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς, αλλά και τη μεγάλη απάτη των «μέτρων καταπολέμησης της ακρίβειας» από την κυβέρνηση.

Έτσι στο άκουσμα της είδησης για επιβολή πλαφόν στο περιθώριο κέρδους που ανακοίνωσε η κυβέρνηση για το βρεφικό γάλα, οι πολυεθνικοί όμιλοι απάντησαν αμέσως με νέες αυξήσεις στα ράφια των σούπερ μάρκετ, γελοιοποιώντας τα «μέτρα κατά της ακρίβειας» και δείχνοντας ποιος είναι το αφεντικό. Όσο για τα αστεία πρόστιμα, όπως αυτό που επέβαλε πρόσφατα στη ΝΟΥΝΟΥ ο υπουργός Ανάπτυξης, ύψους 561.000 ευρώ, το μόνο που μπορούν να αποφέρουν όσο οι καπιτα-ληστές ελέγχουν την ελληνική οικονομία είναι μετακύλιση του κόστους τους στους καταναλωτές, με ακόμα μεγαλύτερες αυξήσεις τιμών.

Όλα αυτά αποδεικνύουν ότι δεν υπάρχει κανένας άλλος αποτελεσματικός τρόπος για την καταπολέμηση της ακρίβειας στα βασικά είδη λαϊκής κατανάλωσης εκτός από την ίδια την επιβολή κοινωνικής ιδιοκτησίας στις μεγάλες εταιρείες παραγωγής και διανομής, η οποία αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο ενός αντικαπιταλιστικού-σοσιαλιστικού προγράμματος.

Ο μισθός φτάνει για 19 μέρες!

Η καταστροφή του βιοτικού επιπέδου του εργαζόμενου λαού από την ακρίβεια αναδείχθηκε χαρακτηριστικά στην έρευνα σχετικά με το εισόδημα των νοικοκυριών που δημοσιοποίησε στις 24/1 το Ινστιτούτο Μικρών Επιχειρήσεων της ΓΣΕΒΕΕ. Σύμφωνα με τα ευρήματά της για το 2023, 6 στα 10 νοικοκυριά (60,7%) δήλωσαν ότι το μισθολογικό τους εισόδημα επαρκεί μόνο για 19 ημέρες και 1 στα 2 νοικοκυριά δήλωσε ότι περιόρισε δραστικά τις δαπάνες για ένδυση-υπόδηση, χρήσιμα οικιακά είδη και ψυχαγωγία.

Το πιο ανησυχητικό εύρημα που αντανακλά και τον βαθμό επικινδυνότητας του καπιταλισμού για την ίδια την ανθρώπινη ζωή, είναι το ότι 4 στα 10 νοικοκυριά δήλωσαν ότι λόγω της έλλειψης χρημάτων καθυστέρησαν να αναζητήσουν την κατάλληλη θεραπεία για κάποιο ιατρικό πρόβλημα. Οι υπεύθυνοι της έρευνας τόνισαν ότι αυτά είναι τα δυσμενέστερα στοιχεία που έχουν καταγραφεί  από την αρχή αυτών των ερευνών, το 2011.

Η κυβέρνηση σε θέση άμυνας, αρχή μαζικών αγώνων

Η κυβέρνηση της ΝΔ αξιοποιώντας την κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ και δείχνοντας ότι έχει πιστέψει τα ίδια τα προπαγανδιστικά της ψέματα περί παντοδύναμου Μητσοτάκη και επιδοκιμασίας της από το λαό στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις, επέλεξε να επιταχύνει την εφαρμογή του αντιδραστικού προγράμματος του ελληνικού κεφαλαίου. Έτσι, μετά τον αντεργατικό νόμο Γεωργιάδη και την φορο-επιδρομή στους ελεύθερους επαγγελματίες, στο στόχαστρο μπήκε το δημόσιο πανεπιστήμιο.

Όμως ο ξεσηκωμός φοιτητών και μαθητών, όπως συνέβη και μετά από το έγκλημα στα Τέμπη, βάζει την αλαζονική κυβέρνηση της Δεξιάς σε θέση άμυνας. Ταυτόχρονα, ως τμήμα του πανευρωπαϊκού αγροτικού κινήματος, βρίσκονται σε εξέλιξη για πρώτη φορά μετά από αρκετά χρόνια μαζικές κινητοποιήσεις των αγροτών, οι οποίες φανερώνουν ότι η πραγματική υποστήριξη για την κυβέρνηση Μητσοτάκη και τη ΝΔ στην κοινωνία είναι πολύ μειοψηφική.

Οι εργατικές ηγεσίες σε λήθαργο

Σε αυτές τις συνθήκες, όπου οι μαζικοί αγώνες της νεολαίας και των αγροτών δημιουργούν σοβαρό πρόβλημα στην κυβέρνηση, η παθητικότητα των συνδικαλιστικών και πολιτικών ηγεσιών της εργατικής τάξης είναι προκλητική. Την ημέρα που γράφεται αυτό το άρθρο έχει ήδη μεσολαβήσει ένα 20ήμερο από την απόφαση της διοίκησης της ΑΔΕΔΥ να απευθυνθεί στην ΓΣΕΕ για την προκήρυξη μιας γενικής απεργίας, αλλά ακόμα μια τέτοια απεργία δεν έχει ανακοινωθεί.

Την ίδια στιγμή, πλάι στη θυμηδία που προκαλεί στους εργαζόμενους το αξιοθρήνητο θέαμα της υποταγής του διαλυμένου ΣΥΡΙΖΑ στα καπρίτσια και τις διαθέσεις ενός αστού τυχοδιώκτη, ιδιαίτερα αρνητική εντύπωση προκαλεί στους εργαζόμενους η παθητική στάση της ηγεσίας του ΚΚΕ. Αυτή, αντί να λάβει ουσιαστικές μαζικές πρωτοβουλίες αγώνα ενάντια στην ακρίβεια, να κάνει την αναγκαία εκστρατεία για τον εργατικό και λαϊκό έλεγχο που θα αποκαλύψει την πλήρη έκταση της ληστείας του λαϊκού εισοδήματος από τα μονοπώλια, να προβάλει επιθετικά αιτήματα που θα περιλαμβάνουν την απαλλοτρίωσή τους και αντί, ανταποκρινόμενη στην ανοδική τάση της απήχησης του ΚΚΕ που ανέδειξαν οι εκλογές και συνεχίζουν να καταγράφουν τα γκάλοπ, να καλέσει επιτέλους τους εργαζόμενους να δώσουν στο κόμμα τη δύναμη και την ενεργή στήριξη για μια εργατική, αντικαπιταλιστική-σοσιαλιστική λύση εξουσίας, συνεχίζει να περιορίζεται σε κοινοβουλευτική αντιπολίτευση, αμυντικά αιτήματα, ασύνδετα με τα καυτά ζητήματα της ιδιοκτησίας και της εξουσίας και σε συμβολικές δράσεις.

Πολιτική οργάνωση για μια επαναστατική λύση

Η πιο μεγάλη αλήθεια που ανέδειξαν οι μαζικοί αγώνες των εργαζόμενων και της νεολαίας τα προηγούμενα χρόνια είναι ότι ακόμα και τα ισχυρότερα μαζικά κινήματα για να νικήσουν πρέπει να έχουν μια άμεση πολιτική προοπτική εξουσίας. Την ώρα που η ηγεσία του ΚΚΕ συνεχίζει να αρνείται να παράσχει μια τέτοια προοπτική στους εργαζόμενους και τους νέους που σήμερα αγανακτούν από τα αδιέξοδα του καπιταλισμού και τις πολιτικές της κυβέρνησης της Δεξιάς, κάθε αγωνιστής και αγωνίστρια που καταλαβαίνει την αναγκαιότητα ανατροπής της σημερινής εφιαλτικής καπιταλιστικής πραγματικότητας οφείλει να μη μένει με σταυρωμένα χέρια, αλλά να δράσει.

Τη μελλοντική επαναστατική, αντικαπιταλιστική λύση εξουσίας μπορούμε και πρέπει να την προετοιμάσουμε από σήμερα! Η επέτειος των 100 χρόνων από τον θάνατο του πολιτικού ηγέτη της Οκτωβριανής Επανάστασης, αποτελεί μια χρήσιμη αφορμή για να ανακαλύψουμε τον ανεκτίμητο πλούτο και τη ζωτική αξία των ιδεών και του προγράμματος του γνήσιου κομμουνισμού. Η Επαναστατική Κομμουνιστική Οργάνωση, μέσα από τις γραμμές της Διεθνούς Μαρξιστικής Τάσης (ΙΜΤ), μας δίνει τη δυνατότητα να αγωνιστούμε για τα κομμουνιστικά ιδανικά με τρόπο συστηματικό, συντονισμένο και αλληλέγγυο με χιλιάδες άλλους αγωνιστές από όλο τον κόσμο. Γίνε λοιπόν κι εσύ πολιτικά οργανωμένος κομμουνιστής-κομμουνίστρια! Οργανώσου στην Επαναστατική Κομμουνιστική Οργάνωση και την επαναστατική-κομμουνιστική της Διεθνή!