Η υπόσχεση «για έναν πιο ειρηνικό κόσμο» με την οποία εκλέχθηκε ο μεγαλοαστός δημαγωγός που κατοικεί σήμερα στον Λευκό Οίκο, ακούγεται πλέον σαν ένα κακόγουστο ανέκδοτο. Έξι μήνες μετά την έναρξη της προεδρικής θητείας του Ντόναλντ Τραμπ, όχι μόνο δεν βασιλεύει η ειρήνη στον κόσμο, αλλά και όλες οι προ της ορκωμοσίας του εξελισσόμενες πολεμικές συγκρούσεις, οξύνονται και γίνονται καταστροφικότερες, ενώ τείνουν να πλαισιώνονται και από νέες.
Αυτό το φαινόμενο, εκτός ασφαλώς από την ρηχότητα και την απατηλή φύση της σύγχρονης αστικής δημαγωγίας της οποίας ο Τραμπ είναι ο αυθεντικότερος εκπρόσωπος, εκφράζει κυρίως τον τρομακτικό βαθμό της όξυνσης των ιμπεριαλιστικών και καπιταλιστικών ανταγωνισμών σε παγκόσμιο επίπεδο, η οποία με τη σειρά της, πηγάζει από το ίδιο το ιστορικό αδιέξοδο του καπιταλισμού. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ άλλοτε, ο ευγενής πόθος κάθε συνειδητού ανθρώπου για έναν κόσμο χωρίς πολέμους, είναι ταυτισμένος με την ιστορική αναγκαιότητα για έναν κόσμο χωρίς καπιταλισμό, για έναν κόσμο αδελφωμένο, κομμουνιστικό.
Ταξικός πόλεμος στις ΗΠΑ
Αλλά και στο εσωτερικό των ΗΠΑ, ένα ιδιαίτερο είδος πολέμου, ο σφοδρός ταξικός πόλεμος, έχει εδραιωθεί για τα καλά. Την αρχή στην τρέχουσα όξυνση αυτού του πολέμου έκανε η ίδια η κυβέρνηση Τραμπ με τις ευλογίες του τμήματος του αμερικανικού κατεστημένου που τη στηρίζει, εξαπολύοντας ένα βάρβαρο πογκρόμ ενάντια στους σκληρά εκμεταλλευόμενους μετανάστες εργάτες, με απώτερο σκοπό τη διάσπαση, την τρομοκράτηση και την καθυπόταξη της εργατικής τάξης της χώρας.
Όμως οι επιπτώσεις αυτής της επίδειξης ακραίας αλαζονείας από τον πολυεκατομμυριούχο «βασιλιά», τον έκαναν σύντομα να καταλάβει ότι στην πραγματικότητα είναι «γυμνός», και ότι η εργατική τάξη και η νεολαία των ΗΠΑ είναι αντικειμενικά πολύ ισχυρότερες από αυτόν και τους ομοίους του. Έτσι, αρχής γενομένης από το Λος Άντζελες, σε δεκάδες μεγάλες πόλεις των ΗΠΑ εξελίσσεται ένα κύμα μαζικών κινητοποιήσεων διαμαρτυρίας. Αυτό πλέον αναγκάζει τον «βασιλιά» να δείξει ακόμα και στους πιο εύπιστους εργάτες που τον ψήφισαν από μια αντισυστημική διάθεση, το αληθινό απαίσιο και ακραία συστημικό του πρόσωπο, κατεβάζοντας τον στρατό ενάντια στους διαδηλωτές, σαν να πρόκειται για ξένους εισβολείς.
Τα γεγονότα αυτά αποκάλυψαν το τεράστιο απόθεμα οργής και ριζοσπαστικοποίησης που συγκεντρώνεται σήμερα στους κόλπους της αμερικανικής κοινωνίας και που αποτελεί την εκρηκτική ύλη για μια επερχόμενη εργατική επανάσταση στις ΗΠΑ. Η ασυγκράτητη αλαζονεία και αμετροέπεια του Τραμπ κατά την επίθεσή του ενάντια στα στοιχειώδη δικαιώματα εκατομμυρίων εργατών, λειτουργούν αντικειμενικά ως επιταχυντής για την αναπόφευκτη αυτή μελλοντική διαδικασία.
Η αμερικανική άρχουσα τάξη διασπασμένη και διεθνώς αποδυναμωμένη
Στο μεταξύ, αυτό το σκηνικό ενός εμβρυακού εμφυλίου πολέμου, κάνει οξύτερη και τη σύγκρουση που μαίνεται τα τελευταία χρόνια στο εσωτερικό της αμερικανικής άρχουσας τάξης. Ένα μεγάλο τμήμα της κατανοεί ότι ο Τραμπ με τους πρόχειρους σχεδιασμούς και τους γεμάτους παλινωδίες χειρισμούς του οξύνει όλα τα προβλήματα που έχει να αντιμετωπίσει σήμερα ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός, τόσο σε εγχώριο, όσο και σε διεθνές επίπεδο.
Το πρόωρο πέρασμα του Ίλον Μασκ στο στρατόπεδο των εχθρών του νέου προέδρου, με δεδομένο τον σάπιο, ιδιοτελή χαρακτήρα των κινήτρων που βρίσκονται πίσω από την ρήξη του με τον Τραμπ, φανερώνει την αναπτυσσόμενη διάσπαση μεταξύ της φιλοτραμπικής και αντιτραμπικής μερίδας του αμερικανικού αστικού κατεστημένου.
Αυτή η διάσπαση, αυξάνει τη σχετική αποδυνάμωση που υφίσταται τα τελευταία χρόνια ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός έναντι παλιών και νέων ανταγωνιστών του, τόσο των ήδη πανίσχυρων (Κίνα κυρίως, αλλά και Ρωσία) όσο και των ανερχόμενων – περιφερειακών (Ινδία, Τουρκία κ.α.) οι οποίες επιχειρούν να καλύψουν προς όφελός τους το κενό που δημιουργεί αυτή η αποδυνάμωση.
Η εν λόγω αποδυνάμωση έχει ήδη γίνει ένας παράγοντας που επηρεάζει καθοριστικά τις εξελίξεις στην παγκόσμια οικονομία και τις διεθνείς σχέσεις. Αποτυπώνεται ξεκάθαρα στη σύγχυση και την αμηχανία με την οποία αντιδρά στα γεγονότα ο Λευκός Οίκος, στοιχεία που αντανακλώνται στα διαρκή ανεβοκατεβάσματα του επιπέδου των δασμών, και στην απουσία μιας ξεκάθαρης, σταθερής και συνεκτικής αμερικανικής τακτικής στο Ουκρανικό και το Μεσανατολικό.
Ποιο είναι επιτέλους το «σχέδιο Τραμπ»;
Αυτά τα φαινόμενα έχουν κάνει διάφορους καθεστωτικούς γεωπολιτικούς και οικονομικούς αναλυτές να σπαζοκεφαλιάζουν, κάνοντας διαρκώς εικασίες σχετικά με το ποιο είναι τελικά το «σχέδιο Τραμπ» στο ένα ή στο άλλο ζήτημα. Στην πραγματικότητα, όλα τα αντικειμενικά στοιχεία και γεγονότα δείχνουν ότι δεν υπάρχει κανένα απολύτως «σχέδιο Τραμπ», με την έννοια μιας σοβαρά επεξεργασμένης, θεωρητικά θεμελιωμένης και ρεαλιστικής στρατηγικής.
Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός πορεύεται εμπειρικά και το μόνο «σχέδιο» Τραμπ που βλέπουμε σήμερα είναι ο συνδυασμός ενός πρωτόγονου καπιταλιστικού κυνισμού με μια αμήχανη πρακτική του είδους «βλέποντας και κάνοντας». Είναι σε τελική ανάλυση, απλώς μια σειρά σπασμωδικών αντιδράσεων μπροστά στα τετελεσμένα γεγονότα που προκύπτουν από την πραγματικότητα της σχετικής, διεθνούς αποδυνάμωσης των ΗΠΑ.
Ισραήλ-Ιράν: η αιτία του πολέμου
Ο πόλεμος Ισραήλ-Ιράν είναι αυθεντική συνέπεια της νέας αυτής πραγματικότητας. Από την έναρξη της θητείας του Τραμπ, είχε γίνει ξεκάθαρο ότι η πρόθεσή του για τη Μέση Ανατολή ήταν να κατευνάσει την πολεμική ένταση, μέσα και από μια ομαλοποίηση των σχέσεων μεταξύ του Ισραήλ και των υπόλοιπων κρατών της περιοχής, ασφαλώς με τους καλύτερους δυνατούς όρους για τα συμφέροντα των ΗΠΑ και τα αντίστοιχα του βάρβαρου προστατευόμενού τους, της ισραηλινής άρχουσας τάξης.
Στο πλαίσιο αυτής της πρόθεσης, η οποία όπως προαναφέραμε δεν ήταν ενταγμένη σ’ ένα συνολικό επεξεργασμένο σχέδιο, είχαμε τη επανέναρξη των συνομιλιών με το Ιράν γύρω από το πυρηνικό του πρόγραμμα (που ο ίδιος ο ανερμάτιστος Τραμπ είχε διακόψει στην προηγούμενη θητεία του) για την επίτευξη μιας νέας συμφωνίας. Ωστόσο, τα ιδιαίτερα, ανεξάρτητα συμφέροντα και οι επιδιώξεις των υπολοίπων ισχυρών, περιφερειακών «παικτών» στην περιοχή, έκαναν την κατάσταση περίπλοκη.
Αρχικά, η Τουρκία με την καθοριστική για την ανατροπή του Άσαντ επέμβασή της δια τζιχαντιστών αντιπροσώπων στη Συρία, και αμέσως μετά το Ισραήλ με τη δική του στρατιωτική απάντηση και την προσάρτηση συριακών εδαφών, δημιούργησαν τις συνθήκες για την εμφάνιση, όχι μιας κατάστασης κατευνασμού, αλλά ενός τουρκο-ισραηλινού πολέμου στη Συρία. Για να φτάσουμε σ’ αυτό το σκηνικό, ο παράγοντας που διαμόρφωσε τα γεγονότα δεν ήταν το «σχέδιο Τραμπ», αλλά τα σχέδια και οι επιδιώξεις της τουρκικής και της ισραηλινής άρχουσας τάξης. Ο Τραμπ φάνηκε ότι επενέβη τελικά προς τιθάσευση της αναδυόμενης σύγκρουσης στη Συρία και με σκοπό να ωφεληθούν όσο γίνεται περισσότερο τα αμερικανικά συμφέροντα στη νέα κατάσταση, την οποία όμως βασικά διαμόρφωσαν άλλοι και όχι τα αμερικανικά σχέδια.
Στη συνέχεια, μεγάλα γεγονότα όπως το ανοικτό σαμποτάρισμα και η διάλυση από τον Νετανιάχου της επιβληθείσας από τον Τραμπ εκεχειρίας Ισραήλ-Χαμάς, και ακόμα πιο χαρακτηριστικά τις τελευταίες μέρες, η έναρξη των ισραηλινών βομβαρδισμών στο Ιράν, απέδειξαν ότι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός, σε σημαντικό βαθμό, δεν δημιουργεί πλέον τις εξελίξεις, αλλά σύρεται πίσω από αυτές.
Ο Νετανιάχου και η ισραηλινή άρχουσα τάξη που στοιχίζεται πίσω από την τυχοδιωκτική πολιτική του, ξεκίνησαν τον πόλεμο ενάντια στο Ιράν, πρωτίστως για τα δικά τους συμφέροντα και στόχους. Είναι αλήθεια ότι χωρίς τη χρηματοδότηση και τον εξοπλισμό των ΗΠΑ, το σημερινό ισραηλινό κράτος δεν θα μπορούσε να επιβιώσει. Ωστόσο, έχοντας με την ιδιότητα του πιο πιστού συμμάχου εξασφαλισμένη τη μόνιμη στήριξή τους από τις ΗΠΑ σε κάθε σοβαρή διένεξη με τους εχθρούς τους, η ισραηλινή άρχουσα τάξη και ο Νετανιάχου (φυσικά ενεργώντας και για τον σκοπό της διατήρησης της θέσης του στην εξουσία) θεωρούν ότι τώρα που έχει εξασθενήσει σημαντικά ο άξονας της επιρροής του βασικού τους εχθρού, του Ιράν, μετά την ανατροπή Άσαντ στη Συρία και την αποδυνάμωση της Χεζμπολάχ και της Χαμάς, είναι πλέον η κατάλληλη στιγμή για ένα αποφασιστικό ξεκαθάρισμα λογαριασμών μαζί του. Αυτή είναι η βασική αιτία για την έναρξη του πολέμου μεταξύ Ισραήλ και Ιράν, ο οποίος την ώρα που γράφεται αυτό το κείμενο κλιμακώνεται με εκατέρωθεν βομβαρδισμούς σε κάθε είδους στόχους, πολιτικούς και στρατιωτικούς.
Το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν δεν είναι η αληθινή αιτία του πολέμου. Για το Ισραήλ είναι μόνο η αφορμή και το πρόσχημα για την έναρξη του πολέμου. Στην πραγματικότητα, σε αντίθεση με τα υπερσύγχρονα οπλικά συστήματα, τα πυρηνικά όπλα στηρίζονται σε μια πολύ παλιά και φτηνή τεχνολογία. Είναι εύκολο ανά πάσα στιγμή να κατασκευαστούν και να χρησιμοποιηθούν από οποιοδήποτε φτωχό κράτος. Ακόμα και αν τελικά ο Νετανιάχου καταφέρει να πείσει τον Τραμπ να παράσχει στο Ισραήλ τα αναγκαία βομβαρδιστικά για τη διάτρηση των βουνών κάτω από τα οποία λέγεται ότι είναι θαμμένα τα υπό κατασκευή πυρηνικά όπλα του Ιράν, το ιρανικό καθεστώς θα μπορούσε να φτάσει ξανά πολύ σύντομα στο σημερινό βαθμό κατασκευής τους. Το πρόβλημα που θέλει να εξαλείψει ο Νετανιάχου ξεκινώντας τον πόλεμο, είναι η ίδια η ύπαρξη του Ιράν ως ασυμφιλίωτου εχθρού του Ισραήλ στην περιοχή και όχι τα (όποια) πυρηνικά του όπλα.
Ο ρόλος και η στάση των ΗΠΑ
Σ’ αυτό το οριστικό ξεκαθάρισμα λογαριασμών με το Ιράν ο Νετανιάχου θέλησε να τραβήξει τον Τραμπ, και μάλιστα, ακριβώς τη στιγμή που διεξάγονταν οι συνομιλίες μεταξύ ΗΠΑ και Ιράν για το πυρηνικό του πρόγραμμα. Ασφαλώς, ο Τραμπ είναι αδύνατο να μην ήταν ενήμερος για το σχεδιαζόμενο αρχικό ισραηλινό χτύπημα στο Ιράν. Ωστόσο, βλέποντας την επιμονή του Νετανιάχου να προχωρήσει στην επίθεση στην υπηρεσία των ιδιαίτερων ισραηλινών επιδιώξεων έναντι του Ιράν, πράττοντας για μια ακόμα φορά εμπειρικά, ο Τραμπ μοιάζει να προσπαθεί να αξιοποιήσει αυτή την επίθεση ως μοχλό πίεσης για μια άμεση υποχώρηση του ιρανικού καθεστώτος στο ζήτημα του πυρηνικού του προγράμματος.
Με τη συμπλήρωση κάτι λιγότερο από μίας εβδομάδας πολέμου, βλέπουμε ότι ο Τραμπ προσπαθεί να αποφύγει μια άμεση συμμετοχή των ΗΠΑ σε αυτόν, περιοριζόμενος στη συνήθη επιχειρησιακή υποστήριξη του ισραηλινού στρατού και σε κινήσεις ετοιμότητας για το ενδεχόμενο ιρανικής επίθεσης σε αμερικανικές βάσεις. Οι βασικές αιτίες γι’ αυτή τη στάση είναι δύο. Η πρώτη είναι μια ενστικτώδης προσπάθεια να μην εμπλακεί άμεσα ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός σε μια ακόμα πολύχρονη στρατιωτική περιπέτεια στη Μ. Ανατολή που θα τον φθείρει και θα τον βγάλει στο τέλος ηττημένο, όπως συνέβη με τις επεμβάσεις στο Αφγανιστάν και το Ιράκ, οι οποίες κατέληξαν σε οδυνηρές ήττες, με την την επανάκαμψη των Ταλιμπάν και την ισχυροποίηση του Ιράν αντίστοιχα.
Η δεύτερη αιτία για την παρούσα αμερικανική στάση είναι η ανάγκη ο Τραμπ να μη διαταράξει την απόπειρα αποκατάστασης των σχέσεων των ΗΠΑ με τη Ρωσία. Το ιρανικό καθεστώς από τις αρχές του έτους είναι δεμένο πλέον με τη Μόσχα με μια 20ετή συμφωνία «στρατηγικής εταιρικής σχέσης». Η εξόντωση ενός ακόμα μετά τον Άσαντ στρατηγικού συμμάχου της Ρωσίας με άμεση αμερικανική αυτουργία, θα μπορούσε να σημάνει έναν πρόωρο τερματισμό της πολυδιαφημισμένης από τον Τραμπ διαδικασίας αποκατάστασης των αμερικανορωσικών σχέσεων και να ωθήσει τη Ρωσία σε μια ακόμα πιο σφιχτή συμμαχική σχέση με τον μεγάλο αντίπαλο του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, την Κίνα.
Μπορεί ο πόλεμος να ανατρέψει το ιρανικό καθεστώς;
Φυσικά, ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός θα είχε κάθε συμφέρον από τον συνδυασμό της βελτίωσης των σχέσεων με τη Ρωσία με μια αλλαγή καθεστώτος στο Ιράν που θα πραγματοποιούταν χωρίς την άμεση δική του εμπλοκή, μόνο μέσα από την ανελέητη πολεμική πίεση του Ισραήλ. Ωστόσο, παρά τις απειλές του Νετανιάχου για πόλεμο μέχρι την ανατροπή του ιρανικού καθεστώτος και παρά τις εκκλήσεις του προς τον λαό του Ιράν να εξεγερθεί για να αναστρέψει το καθεστώς, αυτά αμφότερα δεν είναι καθόλου πιθανό να συμβούν.
Η άμεση αλλαγή καθεστώτος μέσα από πόλεμο δεν θα μπορούσε να προκύψει χωρίς μια χερσαία επέμβαση, την οποία όμως από γεωγραφική και τεχνική άποψη δεν μπορεί να την πραγματοποιήσει το Ισραήλ, αλλά θεωρητικά μόνο ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός με δικές του βασικά αποβατικές δυνάμεις. Αλλά κάτι τέτοιο για τους λόγους που εξηγήσαμε δεν είναι στις άμεσες προθέσεις του Τραμπ.
Επιπλέον, οι εκκλήσεις του Νετανιάχου για εξέγερση, αντί να δημιουργούν αστάθεια στο καθεστώς ευνοούν τη συνοχή του. Κανένας λαός δεν ανταποκρίθηκε ποτέ θετικά σε καλέσματα εισβολέων που τον δολοφονούν καθημερινά με μπόμπες. Το μίσος για το ισραηλινό κράτος και τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό είναι στους λαούς όλης τη Μ. Ανατολής μακράν ισχυρότερο από το μίσος για κάθε ένα από τα αντιδραστικά καθεστώτα της περιοχής, όπως είναι η θεοκρατική δικτατορία του Ιράν.
Προς το παρόν, το ιρανικό καθεστώς όπως δείχνουν οι πολεμικές απαντήσεις του βαθιά μέσα στο Ισραήλ, παρά την εντυπωσιακή διάβρωση ορισμένων εκ των κορυφών του από τη Μοσάντ και την εξόντωση επιφανών στρατιωτικών του ηγετών από ισραηλινά χτυπήματα ακριβείας, διατηρεί αποθέματα ζωτικότητας.
Αναπόφευκτα βέβαια, η πιθανή συνέχιση αυτού του πολέμου με διαδοχικά εκατέρωθεν χτυπήματα για αρκετές ακόμα βδομάδες και μήνες, θα πολλαπλασιάσει την πίεση στο ιρανικό καθεστώς. Ανεξάρτητα από το αντι-ιμπεριαλιστικό και αντισιωνιστικό μίσος των ιρανικών εργατικών και φτωχών λαϊκών μαζών, μια τέτοια παράταση του πολέμου θα μπορούσε να οξύνει τη δυσαρέσκειά τους για την ανικανότητα του διεφθαρμένου καθεστώτος των μουλάδων να τον διεξάγει αποτελεσματικά, με αποτέλεσμα αυτή η δυσαρέσκεια να εκφραστεί με μαζικές διαμαρτυρίες, ακόμα και με σοβαρά σχίσματα στο καθεστώς.
Αλλά το ενδεχόμενο αποσταθεροποίησης, εισβολής των μαζών στο προσκήνιο και σχισμάτων στο καθεστώς στην περίπτωση της παράτασης του πολέμου δεν αφορά μόνο το ιρανικό καθεστώς. Υποψήφιο για μια τέτοια μοίρα είναι και το καθεστώς του Νετανιάχου. Η οδυνηρή απομυθοποίηση των ισραηλινών αντιπυραυλικών ασπίδων και η μετατροπή της καθημερινότητας του ισραηλινού λαού σ’ έναν εφιάλτη που τον βιώνει στριμωγμένος σε καταφύγια, συνιστούν ένα ζωντανό μάθημα για το εντεινόμενο και όλο και πιο καταστροφικό αδιέξοδο που του επιφυλάσσουν τα τυχοδιωκτικά σχέδια του Νετανιάχου. Έτσι, καμία εγγύηση δεν υπάρχει ότι το δικό του καθεστώς σ’ έναν παρατεταμένο πόλεμο θα αποδειχθεί κοινωνικά και πολιτικά ανθεκτικότερο από εκείνο των μουλάδων.
Τι να υποστηρίξουμε και γιατί
Ο πόλεμος μεταξύ μιας πυρηνικής (Ισραήλ) και μιας εν δυνάμει πυρηνικής (Ιράν) δύναμης εγκυμονεί ανά πάσα στιγμή αυτονόητα ολέθριους κινδύνους, όχι μόνο για τους λαούς στη Μ. Ανατολή, αλλά και για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Η μόνη κοινωνική δύναμη που μπορεί να βάλει οριστικό τέλος στους πολέμους είναι εκείνη που μπορεί να καταργήσει τους ανταγωνισμούς που κρύβονται πίσω από αυτούς, εκείνη που είναι ικανή να ανατρέψει το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα που γεννά αυτούς τους ανταγωνισμούς και τους πολέμους. Είναι η εργατική τάξη με το παγκόσμιο κίνημά της, μαχόμενη στο ίδιο μετερίζι με όλους τους λαούς που παλεύουν για να απαλλαγούν από την ιμπεριαλιστική σκλαβιά και καταπίεση.
Από τη σκοπιά των συμφερόντων αυτού του αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον καπιταλισμό τοποθετούνται οι κομμουνιστές έναντι των πολέμων, και όχι από τη σκοπιά μιας αφηρημένης ηθικής και μιας γενικόλογα ειρηνόφιλης καταδίκης της βίας. Και από αυτή τη σκοπιά, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η καλύτερη έκβαση του πολέμου Ισραήλ-Ιράν είναι η ήττα του κράτους που αποτελεί το «μακρύ χέρι», τον χωροφύλακα και θεματοφύλακα της πιο ισχυρής αντιδραστικής δύναμης του πλανήτη, του αμερικανικού και γενικότερα του δυτικού ιμπεριαλισμού που έχει τη βασική ευθύνη για την καταπίεση και τα βάσανα των λαών της Μ. Ανατολής, δηλαδή η ήττα του βρώμικου και δολοφονικού κράτους της ισραηλινής άρχουσας τάξης.
Ωστόσο, η υποστήριξη της ήττας του Ισραήλ στον πόλεμο με το Ιράν δεν προϋποθέτει καθόλου την υπεράσπιση και τον εξωραϊσμό του διεφθαρμένου και αντιδραστικού θεοκρατικού καθεστώτος των μουλάδων. Οι κομμουνιστές τονίζουμε και εξηγούμε υπομονετικά στους Ιρανούς, όπως και στους Παλαιστίνιους εργάτες, ότι αντεργατικά και αντιλαϊκά καθεστώτα σαν το ιρανικό, καθώς και οι προστατευόμενες από αυτό ισλαμιστικές φονταμενταλιστικές οργανώσεις που δρουν στη Μ. Ανατολή, δεν μπορούν από τη φύση τους να διεξάγουν έναν αποτελεσματικό και συνεπή αγώνα ενάντια στον δυτικό ιμπεριαλισμό και τη σιωνιστική άρχουσα τάξη. Γιατί, όπως συνεχίζει να αποδεικνύει η ίδια η πραγματικότητα, αυτά τα καθεστώτα και οι οργανώσεις είναι σάπια και διάτρητα, οι ηγέτες τους έχουν χρηματοδοτηθεί και ενισχυθεί ιστορικά από τον ιμπεριαλισμό και το Ισραήλ ως αντίβαρο στα προοδευτικά αριστερά και κομμουνιστικά κινήματα της Μ. Ανατολής, υπερασπίζουν τον καπιταλισμό και τον μεσαιωνικό σκοταδισμό, και τους χαρακτηρίζει ασυμφιλίωτη έχθρα με κάθε κοινωνικά προοδευτικό κίνημα.
Το οριστικό ξερίζωμα της ιμπεριαλιστικής καταπίεσης και της σιωνιστικής επιθετικότητας μπορεί να έρθει μόνο με την κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη στο Ιράν και τα υπόλοιπα κράτη της Μ. Ανατολής, συμπεριλαμβανομένου του Ισραήλ, με σκοπό την εκδίωξη του δυτικού ιμπεριαλισμού, την ανατροπή του καπιταλισμού και την ίδρυση μιας ισότιμης Σοσιαλιστικής Ομοσπονδίας της Μ. Ανατολής που θα εγγυάται την ευημερία, την ισοτιμία και την αυτοδιάθεση για όλους τους λαούς.
- Εμπρός για την κλιμάκωση του μαζικού αγώνα από το εργατικό κίνημα και τη νεολαία σε όλη την Ευρώπη και τη Δύση ενάντια στη δολοφονική δράση του κράτους του Ισραήλ και των δυτικών ιμπεριαλιστών προστατών του και για την επίδειξη αλληλεγγύης στον Ιρανικό και τον Παλαιστινιακό λαό!
- Να συντριβεί η ισραηλινή πολεμική μηχανή στον σημερινό πόλεμό της ενάντια στο Ιράν και σε όλους τους αντιδραστικούς πολέμους που διεξάγει στη Μ. Ανατολή! Καμιά αυταπάτη για τα διεφθαρμένα, αυταρχικά και φονταμενταλιστικά καθεστώτα της περιοχής και για τις προστατευόμενες από αυτά ισλαμιστικές οργανώσεις. Μόνο η ταξική, διεθνιστική και αντικαπιταλιστική ενότητα όλων των εργατών της Μ. Ανατολής, ανεξάρτητα από εθνικότητα και θρησκεία, μπορεί να ξεριζώσει από την περιοχή την κυριαρχία της ιμπεριαλιστικής καταπίεσης και του δολοφονικού σιωνισμού. Μόνη οριστική λύση η ανατροπή του καπιταλισμού σε όλη τη Μ. Ανατολή με σκοπό τη δημιουργία μιας ισότιμης και ευημερούσας Σοσιαλιστικής Ομοσπονδίας.
Σταμάτης Καραγιαννόπουλος