Οι διαδηλωτές είχαν έρθει από όλη την Ισπανία με λεωφορεία, ιδιωτικά αυτοκίνητα και μέσα μαζικής μεταφοράς για να δείξουν την υποστήριξή τους στο νεοσύστατο κόμμα και την απόρριψη των άγριων πολιτικών περικοπών που εφαρμόζονται από το κυβερνόν, δεξιό, «Λαϊκό Κόμμα» (και προηγουμένως βέβαια από το σοσιαλδημοκρατικό PSOE).
Η αστυνομία ανακοίνωσε ότι 100.000 άνθρωποι συμμετείχαν στη διαδήλωση, αλλά οι διοργανωτές υπολογίζουν τον αριθμό αυτό σε 300.000. Όποιος και αν είναι ο ακριβής αριθμός, πρόκειται δίχως αμφιβολία για μια τεράστια ανθρώπινη παλίρροια. Όλη η διαδρομή της διαδήλωσης (από την πλατεία «Cibeles» ως τη γεμάτη συμβολισμούς πλατεία «Puerta del Sol») ήταν ήδη γεμάτη με ανθρώπους, πριν καν η πορεία αρχίσει.
Στην κεφαλή της «Πορείας για την Αλλαγή» βρέθηκε ένα πανό, το οποίο δεν κρατούταν από τους ηγέτες του «PODEMOS», αλλά από ανώνυμους συμμετέχοντες, με την επιγραφή «ο χρόνος είναι τώρα». Παρά το γεγονός ότι οι διοργανωτές είχαν επιλέξει να μην υποδείξουν κάποια συγκεκριμένα συνθήματα ή αιτήματα, οι συμμετέχοντες υποστήριξαν τα δικά τους. Όλα τα κύρια πεδία αγώνων της τελευταίας περιόδου εκπροσωπήθηκαν: οι αγώνες ενάντια στις περικοπές στην εκπαίδευση και ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της υγειονομικής περίθαλψης, η εκστρατεία κατά των εξώσεων, ο αγώνας των ασθενών με ηπατίτιδα C για πρόσβαση στις πιο προηγμένες θεραπείες (τις οποίες η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι δεν μπορεί να παρέχει επειδή είναι «πάρα πολύ ακριβές»).
Η εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα έχει μεγάλο αντίκτυπο στην Ισπανία, καθώς οι άνθρωποι την ερμηνεύουν ως μία δυνατότητα ρήξης με τις βίαιες καπιταλιστικές πολιτικές λιτότητας των τελευταίων ετών, με αποτέλεσμα να εμφανιστούν πολλές ελληνικές σημαίες στη διαδήλωση.
Ήταν επίσης σημαντικός ο αριθμός των σημαιών της Ισπανικής Δημοκρατίας που εμφανίστηκαν στη διαδήλωση. Ωστόσο, η ηγεσία του «PODEMOS» ήταν προσεκτική και προσπάθησε να αποφύγει να προωθήσει μια εικόνα ότι είναι υπέρ της κατάργησης της μοναρχίας, περιοριζόμενη να αναφέρει ότι μια νέα συνταγματική διαδικασία θα πρέπει να επιλυθεί το ζήτημα του αρχηγού του κράτους. Αλλά είναι σαφές ότι η λαϊκή αμφισβήτηση όλων των θεσμικών οργάνων της αστικής δημοκρατίας που εγκαθιδρύθηκε το 1978 μετά την πτώση της δικτατορίας του Φράνκο επηρεάζει επίσης και τη μοναρχία, η οποία έχει τελματώσει και βρίσκεται αναμιγμένη σε σκάνδαλα διαφθοράς. Αν κρίνουμε από τις διαθέσεις στη διαδήλωση, η προσεκτική προσέγγιση των ηγετών του «PODEMOS» δεν είναι καθόλου δικαιολογημένη.
Έτσι περιγράφει το κλίμα ένας βετεράνος Ισπανός σύντροφος που συμμετείχε στην επαναστατική πάλη ενάντια στη δικτατορία του Φράνκο: «Η ανθρώπινη παλίρροια του «PODEMOS» σήμερα το πρωί κατέλαβε τη Μαδρίτη. Πανό από όλη τη χώρα, με όλα τα είδη των αιτημάτων και συνθημάτων, εκατοντάδες σημαίες της Ισπανικής Δημοκρατίας, ολόκληρες οικογένειες, ένα αίσθημα ταύτισης με τα συνθήματα που ακούγονται στη διαδήλωση, άνθρωποι που φορούν μπλουζάκια, αυτοκόλλητα, κλπ. Το κυρίαρχο αίσθημα ήταν η ελπίδα και η εμπιστοσύνη στη δύναμή μας, συνοψισμένο στο σύνθημα «Ναι, μπορούμε». Αυτό ήταν το κλίμα σήμερα στους δρόμους της Μαδρίτης. Τα γεγονότα που βλέπουμε είναι πραγματικά εντυπωσιακά. Υπάρχει μια σαφής αλλαγή στη διάθεση. Λέγεται ότι 300.000 άνθρωποι έχουν λάβει μέρος. Παρά την προσέγγιση της ηγεσίας, τα αιτήματα, τα συνθήματα και τα τραγούδια είχαν ένα σαφές ταξικό περιεχόμενο. Τα παραδοσιακά τραγούδια του αγώνα της τάξης μας ήρθαν ξανά στο προσκήνιο. Ήταν πολύ συγκινητικό».
Η πορεία της 31ης Γενάρη δεν ήταν απλώς μια πορεία νεολαίας, αλλά μια τεράστια επίδειξη δύναμης από απλούς εργαζόμενους ανθρώπους όλων των ηλικιών, που έχουν απηυδήσει. Ήταν επίσης μια απάντηση στην αηδιαστική, υστερική εκστρατεία συκοφαντιών από τα αστικά μέσα ενημέρωσης, κατά του «PODEMOS» και των ηγετών του. Εδώ και μήνες, έχουν ξεκινήσει μια εκστρατεία συκοφάντησής του, κατηγορώντας τους ηγέτες ότι συνδέονται με την τρομοκρατία της ΕΤΑ, ότι είναι οπαδοί των Κάστρο και Τσάβες, ότι χρηματοδοτούνται από το Ιράν και μία σειρά άλλων, ψευδών ισχυρισμών, ο ένας πιο εξωφρενικός, από τον άλλον.
Η εκστρατεία αυτή δεν είχε όμως τα προσδοκώμενα αποτελέσματα και το «PODEMOS» αποτελεί σήμερα το πρώτο κόμμα στις περισσότερες δημοσκοπήσεις. Ο ηγέτης του, Ίνιγκο Ερεχόν, δήλωσε: «Αυτή η πορεία ξεκινάει στην πλατεία Cibeles αλλά τελειώνει στη La Moncloa» (ΣτΜ: την επίσημη κατοικία του πρωθυπουργού). Το κλίμα τώρα είναι τέτοιο, ώστε ο λαός αντιμετωπίζει μια εκλογική νίκη του «PODEMOS» ως το μέσο για να τεθεί ένα τέλος, όχι μόνο στη λιτότητα, στο μεταπολιτευτικό καθεστώς, στο σύνολό του. Πολλά ήταν άλλωστε τα πλακάτ που έγραφαν «τικ-τακ», σηματοδοτώντας την αντίστροφη μέτρηση για το τέλος της κυβέρνησης του «Λαϊκού Κόμματος».
Ο Ισπανός πρωθυπουργός Ραχόι είναι σίγουρα από τους πιο ανήσυχους για τις επιπτώσεις από τα γεγονότα στην Ελλάδα. Η Ισπανία έχει πλέον καταστεί ο ισχυρότερος αντίπαλος οποιασδήποτε παραχώρησης εκ μέρους της ΕΕ προς τη νέα ελληνική κυβέρνηση. Κάθε υπαινιγμός ότι ίσως να είναι δυνατό να εφαρμοστούν εναλλακτικές πολιτικές εκτός από τις ήδη εφαρμοζόμενες βάναυσες περικοπές και τη λιτότητα, θα καταστρέψει την όποια νομιμοποίηση έχει απομείνει ακόμα στο Ραχόι και θα μπορούσε να επιταχύνει ακόμη περισσότερο την πτώση της κυβέρνησής του.
Αυτή είναι η αρχή μιας χρονιάς γεμάτης εκλογικές διαδικασίες στην Ισπανία. Τον Μάρτιο θα διεξαχθούν οι τοπικές εκλογές στην Ανδαλουσία, όπου το PSOE βρισκόταν σε ένα αναξιόπιστο συνασπισμό με την IU (Ενωμένη Αριστερά), η οποία έχει έτσι καταστεί εξίσου υπεύθυνη για τις περικοπές που εφαρμόστηκαν. Θα ακολουθήσουν το Μάιο οι δημοτικές και περιφερειακές εκλογές σε ολόκληρη τη χώρα. Οι υποψήφιοι του «Λαϊκού Κόμματος» και άλλοι δήμαρχοι, προερχόμενοι από τη δεξιά, αντιμετωπίζουν το φάσμα της ήττας σε βασικές πόλεις και περιφέρειες, σε ορισμένες περιπτώσεις μάλιστα, έχουν να αντιμετωπίσουν ευρείες συμμαχίες αριστερών και αγωνιστών κατά της λιτότητας (τις υποψηφιότητες με την ονομασία «Ganemos»). Στη συνέχεια, το Σεπτέμβριο θα υπάρξουν πρόωρες εκλογές στην Καταλονία. Τέλος, ο Νοέμβριος είναι η τελευταία ημερομηνία στην οποία ο Ραχόι θα πρέπει να προκηρύξει γενικές εκλογές.
Η τεράστια διαδήλωση στη Μαδρίτη, το Σάββατο 31 Ιανουαρίου, αποκαλύπτει όχι μόνο τη βαθιά, μαζική αντίδραση απέναντι στη λιτότητα, αλλά και την ελπίδα ότι αυτή μπορεί να τελειώσει με την ήττα του «Λαϊκού Κόμματος» στις επερχόμενες εκλογές. Οι μάζες φωνάζουν ήδη «αρκετά!». Μέσα από τη δική τους εμπειρία στον αγώνα, στις εκλογές, σταδιακά θα συνειδητοποιήσουν ότι υπάρχει μια θεμελιώδης αντίφαση μεταξύ των βασικών τους αναγκών και αιτημάτων (για την εκπαίδευση, την υγειονομική περίθαλψη, τη στέγαση, την απασχόληση) και τη συνέχιση του μαστιζόμενου από κρίσεις καπιταλιστικού συστήματος.
Από την ισπανική μαρξιστική εφημερίδα «Lucha de clases»
Η εφημερίδα «Lucha de clases» εκδίδεται από το ισπανικό τμήμα της Διεθνούς Μαρξιστικής Τάσης (IMT)
Μετάφραση: Θωμάς Γεωργίου
