Είκοσι λεπτά βροχής στις 23 Οκτωβρίου ήταν αρκετά για να προκαλέσουν τεράστιες καταστροφές σε σπίτια, για να ρίξουν τοίχους, να παρασύρουν αυτοκίνητα και να βυθίσουν κυριολεκτικά δέκα και πλέον δήμους της Δυτικής Αττικής και του Πειραιά. Οι περιοχές που επλήγησαν είναι στο σύνολό του εργατικές γειτονιές, με το Ίλιον, το Περιστέρι, τα Καμίνια και το Καματερό να βρίσκονται στο επίκεντρο, με ολόκληρους δρόμους τους να μετατρέπονται σε χείμαρρους.
Το 1934, ο Μάρκος Βαμβακάρης στη γνωστή «Πλημμύρα» τραγουδούσε: «Περιστέρι και Μοσχάτο, βρε, Τα ‘καν’ όλα άνω κάτω. Καμίνια και Αγιά Σωτήρα, βρε τα `πνιξ’ όλα η πλημμύρα.» Εβδομήντα χρόνια μετά και με τη μεσολάβηση μιας μακράς περιόδου καπιταλιστικής «ανάπτυξης», «εκσυγχρονισμού», Ολυμπιακών Αγώνων και Success Story, οι φτωχογειτονιές της Αττικής εξακολουθούν να θυμίζουν, μετά από κάθε νεροποντή, τριτοκοσμικές πόλεις του Μεσοπολέμου.
Θέλοντας να προλάβουμε όσους αποδίδουν τέτοιου είδους καταστροφές αποκλειστικά και μόνο στις κλιματικές αλλαγές που προκαλεί τα τελευταία χρόνια η εξόντωση του πλανήτη από το διεθνές κεφάλαιο, είναι σημαντικό να παραθέσουμε τη λίστα των πλημμυρών στην Αττική των τελευταίων 60 χρόνων:
-
-
Νοέμβριος του 1951 και του 1955, η Αθήνα «σαρώνεται» μετά από καταιγίδες.
-
Νοέμβριος του 1961 η Αθήνα μετράει τεράστιες καταστροφές και 47 νεκρούς!
-
Νοέμβριος του 1977 η Αττική μετρά 37 νεκρούς από πλημμύρα!
-
Παρόμοιες καταστροφές με τις φετινές είχαμε τον Οκτώβριο του 1980 και τον Οκτώβριο του 1989.
-
Τα ίδια επαναλαμβάνονται το 1991 και το 1994 με τη Ν. Ιωνία και τη Ν.Φιλαδέλφεια να πνίγονται από τον «Ποδονίφτη», με αποτέλεσμα τον θάνατο 9 ανθρώπων.
-
Η ιστορία επαναλαμβάνεται και τα επόμενα χρόνια με μεγάλες καταστροφές στην Αττική, με αποκορύφωμα τον Φεβρουάριο του 2013 όταν από τύχη δεν είχαμε και νέα θύματα.
-
Ιδιωτικό κέρδος και κρατική εγκατάλειψη
Οι καταστροφές από τις πλημύρες είναι φυσικό επακόλουθο μιας πολιτικής που υποτάσσει το συμφέρον της εργαζόμενης πλειοψηφίας στους νόμους του κέρδους. Είναι το αποτέλεσμα της διαχρονικής πολιτικής της παρασιτικής ελληνικής αστικής τάξης και του κράτους της που προωθεί την άναρχη επέκταση των πόλεων στο πλαίσιο της εμπορευματοποίησης της γης και της τσιμεντοποίησης ελεύθερων δημόσιων χώρων. Είναι χαρακτηριστικό ότι από το 1945 τα ανοιχτά ρέματα στην Αττική έχουν μειωθεί κατά 66%, αφού 550 χιλιόμετρα ρεμάτων είναι «μπαζωμένα», ενώ 70 από τα 700 ρέματα που προϋπήρχαν δεν μπορούν πια ούτε να εντοπιστούν.
Το ελληνικό αστικό κράτος αντιμετώπιζε πάντα τα αντιπλημμυρικά έργα, κυρίως στις πιο φτωχές γειτονιές της Αττικής, σαν ένα δευτερεύον ζήτημα, αφού τέτοια έργα δεν ιεραρχούνταν ως αναγκαία για τη στήριξη του εγχώριου κεφαλαίου. Σήμερα, υπό το βάρος της σφοδρής καπιταλιστικής κρίσης, η κυβέρνηση για να διασφαλίσει τα κέρδη των αστών αφεντικών της, διοχετεύει κρατικό χρήμα σε τράπεζες και δανειστές εξαφανίζοντας το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων και διαλύοντας στοιχειώδεις δημόσιες – κοινωνικές λειτουργίες. Ταυτόχρονα, «δασοκτόνα» νομοσχέδια (με πιο χαρακτηριστικό το 4280/2014 σε συνέχεια του 3208/2003) οπλίζουν τα χέρια των εμπρηστών, καταστρέφουν δάση, αποχαρακτηρίζουν δασικές εκτάσεις χαρίζοντάς τες σε ιδιώτες και εξαιρούν από τις αναδασώσεις τεράστιες καμένες περιοχές, γεγονός που εντείνει τα φαινόμενα καταστροφών από πλημύρες. Έτσι οι καταστροφές όπως αυτή της 23ης Οκτωβρίου, υπογραμμίζουν την επιτακτική αναγκαιότητα ξεριζώματος των Μνημονίων και εγκαθίδρυσης μιας δημοκρατικά σχεδιασμένης οικονομίας από μια αυτοδύναμη αριστερή κυβέρνηση, που θα ιεραρχήσει σαν πρώτη προτεραιότητα τις γενναίες κρατικές επενδύσεις στα αναγκαία αντιπλημμυρικά έργα.
