Καθώς γράφω αυτές τις γραμμές, το δράμα στη Γαλλία έχει φτάσει σε μια αιματηρή κορύφωση με το θάνατο των δύο αντρών που δολοφόνησαν τους συντελεστές του Charlie Hebdo. Αυτή η “λύση” ήταν τόσο αναπόφευκτη, όσο το τέλος μιας ελληνικής τραγωδίας. Δεν υπήρχε καμιά άλλη ρεαλιστική προσδοκία. Τρεις δραματικές ημέρες έληξαν με είκοσι νεκρούς, άγνωστο αριθμό τραυματιών και ένα έθνος βαθιά πληγωμένο.
Μεταξύ των νεκρών είναι ένα από τα δύο οπλισμένα άτομα που είχαν πιάσει την Πέμπτη ομήρους σε ένα εβραϊκό σουπερμάρκετ – μεταξύ των οποίων γυναίκες και παιδιά – προφανώς σε ένδειξη αλληλεγγύης προς τους δολοφόνους της Charlie Hebdo. Οι τελευταίοι, έπειτα από ένα ανθρωποκυνηγητό τεραστίων διαστάσεων, κατά το οποίο κινητοποιήθηκε ολόκληρη η γαλλική αστυνομία και μέρος του στρατού, τελικά παγιδεύτηκαν σε ένα εργοστάσιο, όπου μετά από πολιορκία οχτώ ωρών, έπεσαν από έναν καταιγισμό από σφαίρες. Ακολούθησε επίθεση στο σουπερμάρκετ, κατά την οποία ένα ένοπλος και τέσσερις όμηροι σκοτώθηκαν. Η τύχη του συνεργού του ενόπλου παρέμενε άγνωστη όσο γραφόταν αυτό το άρθρο.
Σαν μια βαριά πέτρα που πέφτει σε μια λίμνη, τα γεγονότα στη Γαλλία συνεχίζουν να στέλνουν κύματα σοκ σε ολόκληρη την Ευρώπη και πέρα απ’ αυτήν. Ξεκίνησαν την 7η Ιανουαρίου, όταν δύο ένοπλοι εισέβαλαν στα παρισινά γραφεία της Charlie Hebdo, μιας εφημερίδας γνωστής για τα αμφιλεγόμενα σατιρικά της σκίτσα και εκτέλεσαν δέκα μέλη του προσωπικού της. Επίσης σκοτώθηκαν δύο αστυνομικοί. Αυτές οι πράξεις προκάλεσαν ένα κύμα οργής και αποστροφής – ως πράξεις καταδικαστέες για τη κτηνωδία τους και ως εσκεμμένη επίθεση ενάντια στην ελευθερία του λόγου.
Ως Μαρξιστές τις καταδικάζουμε ανεπιφύλακτα. Όμως δεν θα ενωθούμε με την υποκριτική χορωδία που ενορχηστρώνεται από ανθρώπους που δεν έχουν κανένα δικαίωμα να καταδικάζουν τη δολοφονική τρομοκρατία για την οποία οι ίδιοι είναι υπεύθυνοι σε πολύ μεγάλο βαθμό.
Τι άμυνα είχε δοθεί στο προσωπικό της Charlie Hebdo; Ήταν γνωστό ότι αποτελούσε κύριο στόχο επίθεσης. Η κριτική τους στο Ισλάμ είχε ήδη προκαλέσει επαναλαμβανόμενες απειλές και τα γραφεία τους είχαν δεχτεί εμπρηστική επίθεση το 2011. Ωστόσο κατά τη μοιραία στιγμή που οι δολοφόνοι τους βάδιζαν προς την πόρτα, η μόνη τους «προστασία» ήταν δύο άοπλοι αστυνομικοί, οι οποίοι εκτελέστηκαν – και μάλιστα ο ένας από τους δύο στο έδαφος καθώς κειτόταν τραυματισμένος.
Όποιος και να την οργάνωσε, σίγουρα δεν ήταν μια τυχαία επίθεση. Οι εκτελεστές φαίνεται πως είχαν πολύ λεπτομερή γνώση του κτιρίου, καθώς επίσης και πλήρη στοιχεία για την ημέρα και ώρα που το προσωπικό θα ήταν παρόν. Σύμφωνα με πληροφορίες, φώναξαν τους έντρομους σκιτσογράφους με τα ονόματά τους πριν τους εκτελέσουν με ένα Καλάσνικοφ. Τα βίντεο έδειξαν τους εκτελεστές να φωνάζουν «Εκδικηθήκαμε για τον προφήτη Μωάμεθ», καθώς εγκατέλειπαν το κτίριο.
Γρήγορα αποκαλύφθηκε ότι οι εκτελεστές ήταν δύο αδέρφια, οι Saïd και Chérif Kouachi, γεννημένοι στη Γαλλία, αλγερινής καταγωγής. Γιατί η ταυτότητά τους αποκαλύφθηκε τόσο σύντομα; Προκύπτει ότι ήταν πολύ γνωστοί στις γαλλικές μυστικές υπηρεσίες. Ο Chérif Kouachi είχε καταδικαστεί σε 18 μήνες φυλάκιση το 2008 για τρομοκρατία, λόγω της βοήθειας που προσέφερε στη μεταφορά μαχητών στο Ιράκ.
Τον Μάιο του 2010 η αστυνομία συνέλαβε τους Chérif Kouachi, Djamel Beghal και μερικούς ακόμα συνεργάτες τους με υποψίες για τρομοκρατική δράση. Η δίωξη έδινε έμφαση στο ότι ο Beghal είχε παίξει ρόλο στη ριζοσπαστικοποίηση του Kouachi, ο οποίος χαρακτηριζόταν ως «μαθητής» υπό την επιρροή του Beghal. Αστυνομικές επιδρομές στο σπίτι του Kouachi είχαν αποκαλύψει βίντεο με ομιλίες μελών της Αλ Κάιντα. Η έρευνα στον υπολογιστή του είχε δείξει πως το ιστορικό περιήγησής του στο ίντερνετ περιλάμβανε σελίδες σχετικές με το Ισλάμ και την Τζιχάντ.
Αργότερα αποκαλύφθηκε ότι οι δύο άντρες βρίσκονταν σε μια λίστα με υπόπτους για τρομοκρατία στις ΗΠΑ. Παρόλ’ αυτά μπόρεσαν να φέρουν σε πέρας το δολοφονικό τους σχέδιο με εντυπωσιακή άνεση. Εάν αυτοί οι δύο άντρες θεωρούνταν πολύ επικίνδυνοι για τέλεση τρομοκρατικών ενεργειών, πώς μπόρεσαν να φτάσουν ένοπλοι μέχρι τα δόντια, στην πόρτα ενός περιοδικού που ήταν γνωστό πως αποτελούσε κύριο στόχο για επιθέσεις τζιχαντιστών; Ποιος ήταν υπεύθυνος για τη φύλαξή του; Όλα αυτά αποτελούν εύλογα ερωτήματα που μέχρι τώρα δεν έχουν λάβει πειστικές απαντήσεις.
Ο Πρόεδρος Ολάντ κήρυξε τριήμερο εθνικό πένθος. Οι σημαίες θα κυματίσουν μεσίστιες και θα κρατηθεί ενός λεπτού σιγή σε ολόκληρη τη χώρα. Οι καμπάνες της Παναγίας των Παρισίων θα χτυπάνε πένθιμα και ακόμα και τα φώτα του Πύργου του Άιφελ θα μείνουν σβηστά. Ο Πρόεδρος υποσχέθηκε σε ό,τι έχει ιερό ότι οι δολοφόνοι θα κυνηγηθούν και θα αποδοθεί δικαιοσύνη, και διέταξε πλήρη κινητοποίηση των δυνάμεων του κράτους για να προστατευτούν δημόσια κτίρια, τζαμιά και άλλοι πιθανοί στόχοι.
Ωστόσο, όλα αυτά έρχονται κάπως αργά για τα άτυχα θύματα που σφαγιάστηκαν σαν πρόβατα την προηγούμενη Τετάρτη. Αναρωτιέται κανείς γιατί όλα αυτά τα μέτρα δεν λήφθηκαν νωρίτερα. Σε μια ομιλία, γεμάτη επαίνους για τους νεκρούς δημοσιογράφους, με μάτια δακρυσμένα ο Πρόεδρος τους ονόμασε «ήρωες στον αγώνα για την ελευθερία του λόγου». Είναι κρίμα που αυτός ή οι «υπάλληλοί» του στην αστυνομία και τις μυστικές υπηρεσίες δεν έδωσαν ιδιαίτερη σημασία στην ασφάλεια αυτών των ηρώων όταν ήταν ακόμα ζωντανοί.
Γιατί το έκαναν;
Ποιο ήταν το κίνητρο αυτών των ανθρώπων για μια τέτοια πράξη; Ο Cherif Kouachi είπε σχετικά πρόσφατα ότι ήταν εξοργισμένος για τα βασανιστήρια που υπέστησαν οι ιρακινοί κρατούμενοι στις αμερικάνικες φυλακές στο Abu Ghraib κοντά στη Βαγδάτη. Τώρα εμφανίζεται στο ρόλο του εκτελεστή της Τζιχάντ. Το ότι υπάρχει αιτιώδης συνάφεια ανάμεσα στους φόνους στο Παρίσι και την Τζιχάντ των ξένων είναι κάτι που δύσκολα κρύβεται. Πολλοί ριζοσπαστικοποιήθηκαν και εκπαιδεύτηκαν στη Μέση Ανατολή, το Αφγανιστάν, το Πακιστάν και την Υεμένη.
Κατά την πρόσφατη περίοδο, η Συρία έγινε ο κύριος προορισμός επίδοξων τζιχαντιστών από την Ευρώπη. Φαίνεται ότι η μεγαλύτερη ομάδα μαχητών από τη Ευρώπη προέρχεται από την Γαλλία, πράγμα όχι παράδοξο λόγω του σημαντικού μουσουλμανικού πληθυσμού της. Όλα αυτά είναι ξεκάθαρα. Αλλά ποιος είναι υπεύθυνος; Είναι βολικό να ξεχνιέται ότι μόλις λίγα χρόνια πριν η Δύση (συμπεριλαμβανομένης της Γαλλίας) παρουσίαζε τους τζιχαντιστές στη Συρία ως «μαχητές της ελευθερίας» που διεξήγαγαν έναν ηρωικό αγώνα ενάντια στο τυραννικό καθεστώς του Άσαντ. Αυτό που σήμερα ονομάζεται IS (Ισλαμικό Κράτος), λάμβανε υποστήριξη, χρήματα και όπλα από τους Αμερικάνους, τους Γάλλους, καθώς επίσης και από τη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ.
Τώρα οι ίδιοι άνθρωποι καταγγέλλονται ως βάρβαροι και άγριοι. Γιατί; Επειδή αποκεφάλισαν μερικούς δυτικούς αιχμαλώτους. Αλλά αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι σφάγιαζαν, αποκεφάλιζαν και σταύρωναν στη Συρία για χρόνια. Μήπως τα «ελεύθερα» δυτικά ΜΜΕ ήταν τυφλά, κουφά και βουβά και δεν γνώριζαν αυτά τα πράγματα; Ή μήπως οι μαχητές της ελευθερίας γίνονται άγριοι μόνο όταν αποκεφαλίζονται πολίτες των δυτικών δημοκρατιών; Αρκεί μόνο να τεθεί το ερώτημα, και η κυνική υποκρισία και τα δυο μέτρα και σταθμά των ιμπεριαλιστών αμέσως εκτίθονται στην πλήρη, απαίσια γύμνια τους.
Ας θυμηθούμε ότι οι κύριοι Μπλερ και Μπους δικαιολογούσαν την εισβολή στο Ιράκ με το επιχείρημα ότι επρόκειτο για έναν «πόλεμο ενάντια στην τρομοκρατία». Ο διακηρυγμένος στόχος ήταν υποτίθεται να προστατευτεί η Αμερική και η Ευρώπη από τρομοκρατική επίθεση. Πάνω από μία δεκαετία πέρασε από την εισβολή στο Ιράκ και η τρομοκρατική απειλή, αντί να εξαφανίζεται, τώρα είναι χειρότερη από ποτέ.
Η εισβολή στο Ιράκ υποτίθεται ότι είχε στόχο την Αλ Κάιντα, αλλά πριν οι Αμερικανοί προελάσουν στη Βαγδάτη, δεν υπήρχε Αλ Κάιντα στο Ιράκ. Τώρα, χάρη στην εισβολή και το χάος που προκάλεσε η εισβολή, η Αλ Κάιντα και άλλες ομάδες έχουν αποκτήσει μια πολύ ισχυρή παρουσία στο Ιράκ, την οποία βρίσκονται στη διαδικασία να μετατρέψουν σε βάση για την εξαπόλυση τρομοκρατικών επιθέσεων σε ολόκληρη την Ευρώπη και αλλού.
Η αναφορά του Cherif Kouachi στις φυλακές Abu Ghraib είναι πολύ σημαντική. Σύμφωνα με τους Μπους και Μπλερ, η εισβολή στο Ιράκ υποτίθεται ότι αντιπροσώπευε τη νίκη της δημοκρατίας επί της τυραννίας. Αντ’ αυτού μία τυραννία αντικαταστάθηκε από μια ακόμα χειρότερη. Οι ξένοι κατακτητές μεταχειρίστηκαν τους Ιρακινούς ως λαό που βρίσκεται υπό κατοχή. Τους συνέλαβαν και τους έκλεισαν σε φυλακές – κολαστήρια, όπως το Abu Ghraib. Σ’ αυτές τις διαβόητες φυλακές, οι Αμερικανοί βασάνισαν, εξευτέλισαν και δολοφόνησαν Ιρακινούς. Οι εικόνες από αυτές τις βδελυρές πράξεις που έγιναν από εκπροσώπους του δημοκρατικού, Χριστιανικού, δυτικού Πολιτισμού διαδόθηκαν σε όλο τον κόσμο και αναμφίβολα έπαιξαν ρόλο στην πρόκληση αισθημάτων οργής σε πολλούς νεαρούς μουσουλμάνους, κάποιοι από τους οποίους αποφάσισαν να εξοπλιστούν στο πλευρό των Τζιχαντιστών.
Ούτε βέβαια μπορούν να αγνοηθούν ως πράξεις ενός μικρού αριθμού αδίστακτων Αμερικανών. Οι Βρετανοί υπήρξαν το ίδιο βίαιοι στη μεταχείριση των Ιρακινών αιχμαλώτων. Όσον αφορά δε τους Αμερικανούς, είναι πλέον δημοσίως γνωστό ότι η CIA εφάρμοζε βασανιστήρια σε μαζική κλίμακα. Μια πραγματικά θαυμάσια διαφήμιση για την θεία χάρη της δυτικής Δημοκρατίας! Εννοείται πως τίποτα από τα παραπάνω δεν μπορεί να δικαιολογήσει την αιματηρή τρομοκρατική επίθεση που συνέβη την Τετάρτη στο Παρίσι. Αλλά ας μην ξεχνάμε ότι πολύ μεγαλύτερες φρικαλεότητες διαπράχθηκαν από τον ιμπεριαλισμό στο Ιράκ, το Αφγανιστάν και άλλες χώρες. Και συνεχίζουν να διαπράττονται μέχρι σήμερα.
Με τον τρόπο αυτό, ο ιμπεριαλισμός έδρασε ως ο πιο αποτελεσματικός παράγοντας για τη στρατολόγηση τρομοκρατών στην Τζιχάντ. Η ευθύνη του ιμπεριαλισμού δεν τελειώνει εκεί. Δεν έχει γίνει πλήρως αντιληπτό ότι τόσο οι Ταλιμπάν όσο και η Αλ Κάιντα οργανώθηκαν, εξοπλίστηκαν και χρηματοδοτήθηκαν από τους Αμερικανούς και τα φερέφωνά τους στο Πακιστάν και τη Σαουδική Αραβία, με σκοπό να πολεμήσουν εναντίον των Ρώσων στο Αφγανιστάν κατά τη δεκαετία του 1980.
Εγκλήματα του Ιμπεριαλισμού
Οι πράξεις του ιμπεριαλισμού έχουν προκαλέσει χάος και αιματοχυσία παντού: στο Ιράκ, τη Συρία, στη βόρεια Νιγηρία, στο Αφγανιστάν και το Πακιστάν. Σε όλες αυτές τις χώρες συμβαίνουν καθημερινά σφαγές και φρικαλεότητες χιλιάδες φορές χειρότερες από αυτήν που συνέβη στο Παρίσι. Έχουν γίνει τόσο συνηθισμένες που σπανίως αναφέρονται στον δυτικό τύπο πλέον. Αλλά αποσταθεροποιώντας την Μέση Ανατολή και την Βόρεια Αφρική, οι ιμπεριαλιστές δημιούργησαν τέρατα και ήταν αναπόφευκτο αργά ή γρήγορα τα εγκλήματά τους σε ξένες χώρες να έρθουν και να στοιχειώσουν πίσω στο “σπίτι” τους.
Ο γαλλικός ιμπεριαλισμός αρχικά έμεινε μακριά από τον πόλεμο στο Ιράκ, παίζοντας το δικό του παιχνίδι στη Μέση Ανατολή, γεγονός που είχε προκαλέσει μεγάλη ενόχληση στους Αμερικανούς. Αλλά τα τελευταία χρόνια το Παρίσι έχει επανέλθει στον ενάρετο δρόμο και πλέον απειλεί να αποσπάσει από τη Βρετανία την «ειδική σχέση» που έχει με τις ΗΠΑ – δηλαδή να δρα ως το πιστό σκυλί της Ουάσινγκτον. Εισχώρησε με ενθουσιασμό στην υπό αμερικανική ηγεμονία συμμαχία που βομβαρδίζει θέσεις του ΙSIS στο Ιράκ. Προηγούμενα είχε υποστηρίξει την ανατροπή του Καντάφι στη Λιβύη που έχει οδηγήσει σε μια χαοτική κατάσταση με διαφορετικές τζιχαντιστικές ομάδες να ελέγχουν μεγάλα κομμάτια της Σαχάριας και μετέτρεψαν την Γαλλία, τη χώρα με τον μεγαλύτερο μουσουλμανικό πληθυσμό στην Ευρώπη (4-5 εκατομμύρια) σε κύριο στόχο για την τζιχαντιστική τρομοκρατία.
Τώρα πια οι κότες επέστρεψαν στο κοτέτσι και κλωσάνε βόμβες αντί για αυγά. Οι υπηρεσίες ασφαλείας της Γαλλίας και σε ολόκληρη την Ευρώπη αντιμετωπίζουν ένα εφιαλτικό σενάριο. Έχοντας γίνει ειδικοί σε κάθε τέχνη θανάτου, δολοφονίας και καταστροφής, οι πρώην «μαχητές της ελευθερίας» (τώρα γνωστοί ως «επικίνδυνοι εξτρεμιστές») επιστρέφουν στην πατρίδα διψασμένοι για εκδίκηση και γεμάτοι μίσος για κάθε τι δυτικό. Αναμειγνύονται με τον πληθυσμό και παραμένουν αόρατοι μέχρι να εμφανιστούν, όπως έκαναν στο Παρίσι την προηγούμενη Τετάρτη, για να δώσουν στους λαούς της Ευρώπης μια μικρή γεύση για το πώς είναι η μοντέρνα ζωή στη Συρία. Όπως το έθεσε μια Γαλλίδα, «η Μέση Ανατολή έχει έρθει στην Ευρώπη».
Ο επικεφαλής των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών προειδοποίησε για «αυξημένο κίνδυνο τρομοκρατικών επιθέσεων στη Βρετανία» και παραδέχτηκε μοιρολατρικά ότι θα ήταν «αδύνατο να αποτραπεί κάθε επίθεση». Αυτά τα λόγια δεν πρόκειται να καθησυχάσουν τους απλούς ανθρώπους στη Γαλλία και τη Βρετανία, οι οποίοι δεν έχουν καμιά ευθύνη για τα εγκλήματα του ιμπεριαλισμού, αλλά θα είναι τα κύρια θύματα των αιματηρών τρομοκρατικών επιθέσεων που αναπόφευκτα θα προκληθούν εξαιτίας τους. Οι τρομοκράτες θα επιλέξουν φυσικά «εύκολους» στόχους που θα εμπλέκουν πολίτες και όχι στρατιωτικούς στόχους. Είναι ευκολότερο να δολοφονήσουν την εκδοτική ομάδα της Charlie Hebdo, από το να ανατινάξουν αεροπλάνα ή να τα κατευθύνουν προς τους Δίδυμους Πύργους.
Μια σύγκρουση πολιτισμών;
Οι δημοσιογράφοι της Δύσης αρέσκονται στο να αντιμετωπίζουν αυτή την διαρκή διαμάχη ως «σύγκρουση πολιτισμών», δηλαδή ως σύγκρουση ανάμεσα στις δημοκρατικές αξίες του Δυτικού Διαφωτισμού και της σκοταδιστικής Ισλαμικής βαρβαρότητας. Αυτή η σύγκριση λειτουργεί ως δικαιολογία για την αποδυνάμωση και σε πολλές περιπτώσεις κατάργηση πολιτικών ελευθεριών και δικαιωμάτων (υπό τον τίτλο της «Υπεράσπισης της Δημοκρατίας» ) στις χώρες της Δύσης καθώς και για την συνεχή στρατιωτική εμπλοκή σε ξένα εδάφη (υπό τον τίτλο «Πόλεμος κατά της Τρομοκρατίας»). Δεν είναι περίεργο που οι Τζιχαντιστές αντιμετωπίζουν αυτή τη σύγκρουση με τους ίδιους όρους, αλλά αντεστραμμένους. Για αυτούς η Δύση κάνει λάθος και αυτοί έχουν το δίκιο με το μέρος τους.
Τα ΜΜΕ εκφράζουν το σοκ και τον τρόμο για τη βαρβαρότητα του λεγόμενου Ισλαμικού Κράτους, που αποκεφαλίζει τους αιχμαλώτους του όπως καταγράφεται σε αρρωστημένα βίντεο που δείχνουν την αιματοχυσία που λαμβάνει χώρα στο Πακιστάν και το Αφγανιστάν από τους Ταλιμπάν. Όλα αυτά αποδίδονται στον Ισλαμικό φονταμενταλισμό. Αλλά ο θρησκευτικός φανατισμός δεν είναι μονοπώλιο του Ισλάμ. Δεν είναι οι Εβραίοι έποικοι στην Παλαιστίνη ανάμεσα σε αυτούς που επικαλούνται θρησκευτικά κείμενα για να δικαιολογήσουν τις αποτρόπαιες προκλήσεις τους;
Υπάρχει επίσης αρκετός φανατισμός στη Χριστιανική θρησκεία, της οποίας τα εγκλήματα είναι πολύ χειρότερα από αυτά του Ισλαμικού Κράτους και των Ταλιμπάν. Λέγεται ότι ο Τόνι Μπλερ κι ο Μπους, κάθισαν μαζί και προσευχήθηκαν πριν να διατάξουν τον βομβαρδισμό του Ιράκ. Μετά πήγαν για ύπνο με καθαρή συνείδηση. Περισσότερο από καθέναν, αυτοί οι δύο αφοσιωμένοι χριστιανοί, είναι υπεύθυνοι για την σφαγή και το χάος που επικρατεί σήμερα στη Μέση Ανατολή.
Οι πληρωμένες πόρνες των ΜΜΕ, καθημερινά επαναλαμβάνουν πιστά το μήνυμα που τους λένε τα αφεντικά τους: Ελευθερία του Τύπου. Οι τηλεοπτικές εκπομπές και οι εφημερίδες προειδοποιούν για τρομοκρατικές απειλές, είτε αυτές είναι αληθινές είτε όχι. Ως εκ τούτου η κοινωνία βυθίζεται σε ένα τρόμο που μετατρέπεται σε θανάσιμη εμμονή. Σε αυτήν την κατάσταση, η δολοφονική επίθεση στο Παρίσι οδήγησε φυσικά σε αισθήματα οργής και θυμού.
Η δεξιά πτέρυγα επωφελείται από αυτή την κατάσταση, ιδίως τα ακροδεξιά, ισλαμοφοβικά και ρατσιστικά κόμματα όπως το Εθνικό Μέτωπο της Γαλλίας, το κόμμα του Wilders στην Ολλανδία και το Ανεξάρτητο Κόμμα (Ukip) στη Βρετανία. Ως αποτέλεσμα του αδιεξόδου του καπιταλισμού, τα αντί- μεταναστευτικά, αντί-ισλαμικά αισθήματα, εξαπλώνονται σαν δηλητηριώδες αέριο σε όλη την Ευρώπη. Βάρβαρες επιθέσεις σαν αυτή του Παρισιού, ευνοούν την ανάπτυξη τέτοιων αισθημάτων. Παρά την φαινομενική αντιπαλότητα, οι ακροδεξιοί εθνικιστές και οι Ισλαμιστές βασίζουν την ύπαρξή και την ανάπτυξή τους ο ένας στον άλλο. Στην πραγματικότητα είναι δύο πλευρές του ίδιου, αντιδραστικού νομίσματος.
Η κρίση του καπιταλισμού έχει σπρώξει ένα κομμάτι της νέας γενιάς μεταναστών προς τον Ισλαμισμό. Η ρίζα αυτής της στροφής δεν έχει να κάνει τόσο με την απήχηση της θρησκείας, όσο με την φτώχεια, την έλλειψη προοπτικής και τη γενικότερη σήψη της κοινωνίας, ενισχυμένη με ρατσιστικές επιθέσεις και αστυνομική κτηνωδία. Αλλά ο πιο αποφασιστικός παράγοντας είναι η απόλυτη αποτυχία της Αριστεράς και των συνδικαλιστικών ενώσεων να προσφέρουν δίοδο και έκφραση στην ασφυκτιούσα νεολαία. Ακόμη χειρότερα, οι ρεφορμιστές ηγέτες συντάσσονται στο πλευρό της Δεξιάς, ξεχνώντας την ταξική προσέγγιση στην πολιτική. Το γεγονός πως το Κομμουνιστικό Κόμμα Γαλλίας καλεί για εθνική ενότητα αποδεικνύει τον παραπάνω ισχυρισμό.
Η καπιταλιστική σήψη και η τρομοκρατία
Ζούμε στην εποχή που ο καπιταλισμός εμφανίζει όλα τα συμπτώματα της γεροντικής του παρακμής. Δεν μπορεί πλέον να αναπτύξει τις παραγωγικές δυνάμεις, όπως έκανε στο παρελθόν, και οδηγεί την ανθρωπότητα σε αδιέξοδο. Οι παραγωγικές δυνάμεις βαλτώνουν. Εκατομμύρια άνθρωποι ζούνε κάτω από το όριο της φτώχειας, στην πείνα και την εξαθλίωση, την ίδια στιγμή που οι πλούσιοι γίνονται ακόμη πλουσιότεροι. 85 εκατομμυριούχοι κατέχουν στα χέρια τους πλούτο περισσότερο από το 50% του παγκόσμιου ΑΕΠ!
Μέσα στην επιθανάτια αγωνία του ο καπιταλισμός απειλεί να παρασύρει όλη την ανθρωπότητα στην άβυσσο. Οι πόλεμοι ξεσπούν ο ένας μετά τον άλλο. Οι ΗΠΑ ξοδεύουν 640 δις δολάρια κάθε χρόνο σε αμυντικό εξοπλισμό, την ίδια στιγμή που εκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση σε καθαρό νερό και τρόφιμα. Αυτό το εγκληματικά εκμεταλλευτικό σύστημα γεννά πολέμους στο Ιράκ, το Αφγανιστάν και αλλού. Εντείνει τους εθνικούς ανταγωνισμούς και ενισχύει τον ρατσισμό, τον σοβινισμό και την ξενοφοβία. Υπό αυτή την έννοια πρέπει να εξετάσουμε την εξάπλωση της τρομοκρατίας σαν ένα παγκόσμιο φαινόμενο, που μοιάζει με πανδημία δίχως αντίδοτο.
Ο Μαρξισμός εξηγεί ότι η τρομοκρατία αποτελεί αντανάκλαση των τεράστιων αντιθέσεων που υπάρχουν στην κοινωνία. Στα τέλη του 19ου αιώνα οι Ρώσοι τρομοκράτες διεξήγαγαν επιθέσεις εναντίον του τσαρικού καθεστώτος. Οι μέθοδοί τους ήταν αναποτελεσματικοί και αντιπαραγωγικοί. Αλλά ήταν ειλικρινείς επαναστάτες, έτοιμοι να χάσουν τη ζωή τους για τις πεποιθήσεις τους. Αυτοί οι νέοι ιδεαλιστές δεν σκότωναν γυναίκες και παιδιά. Επέλεγαν τους στόχους τους με επιμέλεια, στρέφοντας τις σφαίρες και τις βόμβες τους σε ανώτερους τσαρικούς αξιωματούχους, επικεφαλής της αστυνομίας, βασανιστές και πληροφοριοδότες.
Πολύ συχνά, μετά από μια τρομοκρατική επίθεση παραδίδονταν οικειοθελώς στην αστυνομία. Συμπεριφέρονταν σαν επαναστάτες μάρτυρες. Αλλά ο Λένιν, ενώ τους αναγνώριζε το κουράγιο τους, καταδίκαζε την μέθοδό της ατομικής τρομοκρατίας ως αντιπαραγωγική και ασύμβατη με τον επαναστατικό αγώνα του προλεταριάτου. Η Ιστορία έχει αποδείξει ότι ο Λένιν είχε δίκιο και οι τρομοκράτες άδικο. Στην εποχή μας, όπως και στην τσαρική Ρωσία, η τρομοκρατία εκφράζει τις τεράστιες αντιθέσεις που έχουν εδώ και καιρό συσσωρευτεί στην κοινωνία. Αλλά η σύγχρονη τρομοκρατία έχει πολύ διαφορετικό χαρακτήρα.
Η τρομοκρατία σήμερα λειτουργεί σαν την γάγγραινα στον οργανισμό που σιγά- σιγά πεθαίνει. Δεν είναι μια έκφραση ελπίδας αλλά έκφραση απελπισίας. Δεν προωθεί την επαναστατική συνείδηση των μαζών, αντιθέτως την αποχαυνώνει. Δεν ενώνει τους εκμεταλλευόμενους να πολεμήσουν σε κοινό αγώνα ενάντια στον δυνάστη τους αλλά σπείρει τη διχόνοια και το εθνικό, θρησκευτικό, γλωσσικό και φυλετικό μίσος. Εν ολίγοις είναι βαθύτατα αντιδραστική.
Δεν υπάρχει τίποτα προοδευτικό στις αποτρόπαιες πράξεις των Τζιχαντιστών. Δεν πολεμούν τον ιμπεριαλισμό, αντιθέτως τον ενδυναμώνουν. Ο Ολάντ έσπευσε να αποκηρύξει την βάρβαρη επίθεση. Σίγουρα, θα χρησιμοποιήσει την επίθεση για να κερδίσει ποσοστά και στήριξη για τις στρατιωτικές επιχειρήσεις στη Συρία και την Αφρική, που δεν έχουν σκοπό να υπερασπιστούν τους Γάλλους πολίτες αλλά να ενδυναμώσουν τον Γαλλικό ιμπεριαλισμό σε αυτές τις περιοχές. Αυτές οι επιχειρήσεις θα προσφέρουν τη βάση για νέες και πιο αιματηρές τρομοκρατικές επιθέσεις εναντίον της Γαλλίας.
Οι τρομοκρατικές επιθέσεις λειτουργούν ως άλλοθι για την ενίσχυση της ακροδεξιάς και των αντιμεταναστευτικών και ρατσιστικών νόμων. Έχουμε ήδη δει πολλές αντί-μουσουλμανικές πορείες στη Γερμανία. Ο κίνδυνος της ισλαμοφοβίας είναι πολύ έντονος και στην Γαλλία, που ήδη καταγράφει αυξημένο αριθμό ρατσιστικών επιθέσεων, με πιο πρόσφατη την επίθεση σε τζαμί στην περιοχή του Le Mans, στο Παρίσι. Έγινε επίσης έκρηξη σε εστιατόριο κεμπάπ κοντά σε ένα τζαμί, στην πόλη Villefranche-sur-Saone την Πέμπτη το πρωί. Στην περιοχή Port-la-Nouvelle της Νότιας Γαλλίας, ακούστηκαν αρκετοί πυροβολισμοί εναντίον χώρου προσευχής και λατρείας των μουσουλμάνων της περιοχής. Ευτυχώς, ο χώρος ήταν άδειος και δεν υπήρξαν θύματα. Ωστόσο, είναι θέμα χρόνου να θρηνήσουμε θύματα.
Εν τω μεταξύ, υπήρξε ένα άλλο περιστατικό στο οποίο σκοτώθηκαν δύο αστυνομικοί και ένας ληστής – προφανώς συνδεδεμένος με τα αδέλφια Kouachi -που έχει πάρει ομήρους σε ένα εβραϊκό σούπερ μάρκετ στο Παρίσι. Όλα αυτά έχουν ενισχύσει την Λεπέν και το κόμμα του Εθνικού Μετώπου, η οποία δεν έχασε χρόνο και αμέσως ζήτησε τη διενέργεια δημοψηφίσματος για τη θανατική ποινή. Πολλές δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι θα μπορούσε να μπει στο δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών του 2017. Μια τέτοια πιθανότητα θα δώσει τα αναγκαία πυρομαχικά σε κάθε ρατσιστικό και εθνικιστικό κόμμα στην Ευρώπη. Στην Γαλλία, η μουσουλμανική κοινότητα ζει τώρα στη σκιά του φόβου.
Μαρξισμός εναντίον Οπορτουνισμού
Κάποιοι ανόητοι που αυτοαποκαλούνται μαρξιστές δεν έχουν κατανοήσει την πραγματικά αντιδραστική φύση της ισλαμικής τρομοκρατίας. Φαντάζονται ότι επειδή οι Τζιχαντιστές σκοτώνουν Αμερικάνους αυτό τους καθιστά «αντι-ιμπεριαλιστές». Αρκετοί «μαρξιστές» φλερτάρουν με τις ισλαμικές οργανώσεις και προσπαθούν να προσαρμόσουν τον μαρξισμό στον θρησκευτικό σκοταδισμό. Παράδειγμα μιας τέτοιας προσέγγισης είναι το βρετανικό SWP (Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα), μια οργάνωση που κάτω από ένα ψευτο-μαρξιστικό λούστρο πάντα χαρακτηριζόταν από την λήρη έλλειψη αρχών και τον ακραίο οπορτουνισμό.
Το SWP άρχισε να φλερτάρει με τους Ισλαμιστές και τους Τζιχαντιστές κατά την περίοδο που ο αμερικάνικός ιμπεριαλισμός ξεκίνησε τις αντιδραστικές επιθέσεις εναντίον του καθεστώτος που προέκυψε από την Αφγανική Επανάσταση του 1978. Η Ουάσιγκτον κινητοποίησε τις πιο αντιδραστικές και σκοτεινές δυνάμεις της αφγανικής κοινωνίας: τους φεουδάρχες, τους πολέμαρχους, τους τοκογλύφους και τους μουλάδες. Αυτοί οι γκάνγκστερ εκπαιδεύτηκαν και εξοπλίστηκαν από την CIA και τις Πακιστανικές Μυστικές Υπηρεσίες και χρηματοδοτούνταν από τη γενναιόδωρη μοναρχία της Σαουδικής Αραβίας. Πάραυτα το SWP κατάπιε εντελώς την γραμμή των αστικών ΜΜΕ περί «αγωνιστών της ελευθερίας». Αυτό ήταν προδοσία των πιο βασικών αρχών του σοσιαλισμού και του αντι-ιμπεριαλιστικού αγώνα.
Ως αποτέλεσμα, το SWP στήριξε τους Αδελφούς Μουσουλμάνους στην Αίγυπτο μέχρις ότου αυτοί ανετράπησαν από τις μάζες το καλοκαίρι του 2013. Η συνθηκολόγηση με το Ισλάμ, μπορεί να εντοπιστεί και σε άλλες ομάδες της Αριστεράς, δεν μπορεί όμως να δικαιολογηθεί στη βάση της πάλης κατά του ρατσισμού. Είναι καθήκον μας να υπερασπιζόμαστε τους μουσουλμάνους όταν δέχονται ρατσιστικές επιθέσεις. Αλλά δεν πρέπει να θολώνουμε τις διαφορές ανάμεσα στον Μαρξισμό και τον σκοταδισμό, πολλώ δε μάλλον να καλλιεργούμε ψευδαισθήσεις ότι το αντιδραστικό Ισλάμ μπορεί να ενδυθεί έναν αντι- ιμπεριαλιστικό μανδύα.
Το γεγονός ότι μια ομάδα τζιχαντιστών μπορεί να αντιταχθεί στον ιμπεριαλισμό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είναι προοδευτική. Κάποιος μπορεί να αντιτάσσεται στον ιμπεριαλισμό για πολλούς και διάφορους λόγους. Οι Γερμανοί φασίστες στη δεκαετία του 1920 συμμετείχαν στον αγώνα ενάντια στην γαλλική κατοχή του Ruhr κάτω από το λάβαρο του γερμανικού εθνικισμού και της ανεξαρτησίας. Μήπως αυτό τους έκανε μια προοδευτική δύναμη;
Όλα αυτά δεν αποτελούν κάτι νέο. Ο ίδιος ο Λένιν μίλησε ξεκάθαρα για το θέμα αυτό στο προσχέδιο Θέσεων που έγραψε για το εθνικό και αποικιακό ζήτημα στο Δεύτερο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Παραθέτουμε τις σχετικές παραγράφους:
«11) Όσον αφορά τα πιο οπισθοδρομικά κράτη και τα έθνη στα οποία κυριαρχούν φεουδαρχικές ή πατριαρχικές σχέσεις, είναι ιδιαίτερα σημαντικό να έχουμε κατά νου:
Πρώτον, ότι όλα τα κομμουνιστικά κόμματα πρέπει να βοηθήσουν το αστικο-δημοκρατικό απελευθερωτικό κίνημα σε αυτές τις χώρες, και ότι το καθήκον της πιο ενεργής βοήθειας πέφτει κατά κύριο λόγο στους εργαζόμενους της κυρίαρχης χώρας από την οποία το υποανάπτυκτο έθνος είναι αποικιακά ή οικονομικά εξαρτημένο.
Δεύτερον, την ανάγκη για μια πάλη ενάντια στον κλήρο και άλλα σημαίνοντα αντιδραστικά και μεσαιωνικά στοιχεία στις υποανάπτυκτες χώρες.
Τρίτον, την ανάγκη για την καταπολέμηση του Παν-ισλαμισμού και παρόμοιων τάσεων, οι οποίες προσπαθούν να συνδυάσουν το απελευθερωτικό κίνημα κατά του Ευρωπαϊκού και του Αμερικάνικου ιμπεριαλισμού με μια προσπάθεια να ενισχύσουν τις θέσεις των αστών, γαιοκτημόνων μουλάδων, κλπ.» (δική μου έμφαση Α.Γ.)
Θα πίστευε κανείς ότι όλα αυτά ήταν απολύτως σαφή. Ωστόσο, στην προσπάθειά του να κερδίσει την εύνοια της Μουσουλμανικής Αδελφότητας αλλά και άλλων ισλαμιστών, ο ιδεολόγος Κρις Χάρμαν έγραψε ένα βιβλίο με τον τίτλο ‘Ο προφήτης και το προλεταριάτο’, που προσπαθεί να ωραιοποιήσει το ριζοσπαστικό ισλαμισμό. Εδώ βρισκόμαστε στο απόγειο του οπορτουνιστικού εκφυλισμού. Το SWP κάνει ένα μικρό λάθος: μπερδεύει την επανάσταση με την αντεπανάσταση. Δυστυχώς, δεν είναι οι μόνοι.
Όχι στην «εθνική ενότητα»!
Σε τηλεοπτική ομιλία του στις 7 Ιανουαρίου, ο Γάλλος Πρόεδρος, Φρανσουά Ολάντ, κάλεσε σε εθνική ενότητα και όρισε την 8η Ιανουαρίου ημέρα εθνικού πένθους. Δήλωσε ότι «ολόκληρη η δημοκρατία απειλείται» από την επίθεση, αλλά υποσχέθηκε ότι «η ελευθερία θα είναι πάντα ισχυρότερη από τη βαρβαρότητα». Ο Νικολά Σαρκοζί, ο πρώην πρόεδρος, χαρακτήρισε τους πυροβολισμούς μια «άθλια πράξη» και μια «επίθεση στη δημοκρατία μας». Έτσι, όλες οι πλευρές συμφωνούν να παραμερίσουν τις διαφορές τους, προκειμένου να καταπολεμηθεί ο «εξτρεμισμός» και να υπερασπιστούν τη δημοκρατία κάτω από τη σημαία της «Εθνικής Ενότητας».
Μια διαδήλωση έχει καλεστεί για την Κυριακή 11 για την οποία ο Ολάντ, όταν ρωτήθηκε από την Λεπέν εάν θα επιτραπεί στο Εθνικό Μέτωπο να συμμετάσχει, τόνισε ότι είναι μια διαδήλωση “για όλους τους Γάλλους”.
Για αυτούς η μόνη λύση στα προβλήματα της κοινωνίας είναι η καταστολή, καταστολή και ακόμα περισσότερη καταστολή. Οι αυτοαποκαλούμενοι κοινοβουλευτικοί δημοκράτες – οι «Αριστεροί» όχι λιγότερο από τους Δεξιούς – βιάζονται να θεσπίσουν νόμους που περιορίζουν τα δικαιώματα των πολιτών και υπονομεύουν τη δημοκρατία στο όνομα της υπεράσπισης της δημοκρατίας. Την παρούσα εκκωφαντική χορωδία της «υπεράσπισης της ελευθερίας της έκφρασης», θα ακολουθήσουν, όπως η νύχτα ακολουθεί την ημέρα, νέοι νόμοι που θα περιορίζουν την ελευθερία της έκφρασης και πολλές άλλες ελευθερίες, όχι μόνο (και όχι κυρίως) για τρελαμένους τζιχαντιστές, αλλά για τους Γάλλους και την γαλλική εργατική τάξη ειδικότερα.
Τα κόμματα και οι πολιτικοί ηγέτες που τώρα ντύνονται στα τρικολόρ και τραγουδούν ύμνους για την «εθνική ενότητα» είναι οι ίδιοι που προήδρευσαν της ανεργίας, των περικοπών και της λιτότητας. Αυτοί που φωνάζουν περισσότερο για τη δημοκρατία είναι οι ίδιοι οι οποίοι είναι υπεύθυνοι για τη συνεχή μείωση των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Όσο για την υπεράσπιση της ελευθερίας του λόγου, και αυτό είναι αμφίβολο. Η προηγούμενη κυβέρνηση έθεσε εκτός νόμου τις γυναίκες που φορούν μπούρκα. Το περασμένο καλοκαίρι κατά τη διάρκεια της σφαγής στη Γάζα απαγορευτήκαν οι διαδηλώσεις αλληλεγγύης για την Παλαιστίνη. Όσο για την Ελευθερία του τύπου, παραμένει μια μυθοπλασία όσο ο τύπος ανήκει και ελέγχεται από μια χούφτα πλούσιων ιδιοκτητών.
Είναι ντροπή για τους ηγέτες του Κομμουνιστικού Κόμματος να έχουν ανοιχτά ταχθεί υπέρ αυτού του αντιδραστικού συνθήματος. Αυτό είναι μια ένδειξη του πόσο έχουν απομακρυνθεί από τις γνήσιες ιδέες του κομμουνισμού και του λενινισμού. Ποια ενότητα μπορεί να υπάρξει μεταξύ πλουσίων και φτωχών, ανάμεσα σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους; Ποια ενότητα μπορεί να υπάρξει ανάμεσα στην εργατική τάξη και τους κυνικούς, ιδιοτελείς πολιτικούς όπως ο Σαρκοζί και ο Ολάντ; Η ενότητα της εργατικής τάξης και της αστικής τάξης είναι σαν την ενότητα του αλόγου και του αναβάτη που κάθεται στην πλάτη του και βυθίζει τα σπιρούνια του στα πλευρά του.
Αν θέλουμε να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη των μουσουλμάνων, των μεταναστών και των στερημένων και αλλοτριωμένων στρωμάτων της κοινωνίας, αυτό που είναι απαραίτητο δεν είναι η «εθνική ενότητα», αλλά ακριβώς το αντίθετο: να φύγει επιτέλους αυτό το σάπιο και ανυπόληπτο πολιτικό σύστημα που έχει δίκαια κερδίσει το μίσος και τη δυσπιστία αυτών των στρωμάτων. Όχι διαδηλώσεις ψεύτικης Ενότητας αλλά κινητοποίηση της εργατικής τάξης κάτω από τη σημαία της ταξικής ανεξαρτησίας για ένα ριζικό μετασχηματισμό της κοινωνίας.
Εδώ έγκειται το πρόβλημα. Οι ηγέτες του επίσημου εργατικού κινήματος δεν προσφέρουν καμία προοπτική αλλαγής. Έχουν προ πολλού εγκαταλείψει κάθε προοπτική του σοσιαλισμού. Δεν έχουν καμία εμπιστοσύνη στην εργατική τάξη, ενώ εκφράζουν την έκπληξή τους για το ότι η εργατική τάξη δεν έχει καμία εμπιστοσύνη σε αυτούς. Ειδικότερα η νεολαία, η οποία πρέπει να σηκώσει όλο το βάρος της κρίσης, η οποία δεν έχει θέσεις εργασίας και καμία προοπτική για το μέλλον, αισθάνεται αποξενωμένη από τα υπάρχοντα πολιτικά κόμματα – και όχι μόνο στην Γαλλία, αλλά παντού.
Είναι στοιχειώδες καθήκον του εργατικού κινήματος να καταπολεμήσει το δηλητήριο του ρατσισμού και να λάβει τα αναγκαία μέτρα για να υπερασπιστεί τη μουσουλμανική κοινότητα από τις λεγόμενες επιθέσεις εκδίκησης. Για να γίνει αυτό, οι εργαζόμενοι πρέπει να εξαρτώνται μόνο από τις δικές τους δυνάμεις. Καμιά απολύτως εμπιστοσύνη στο αστικό κράτος, την αστυνομία και τους νόμους της. Πάνω απ’ όλα, πρέπει να μην υπάρχει υποστήριξη στο ψεύτικο και ύπουλο σύνθημα της “Εθνικής Ενότητας” – το πιο κενό από όλα τα κενά συνθήματα.
Εάν οι ηγέτες του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος ήταν πραγματικά σοσιαλιστές δεν θα υπήρχε πρόβλημα. Εάν οι ηγέτες του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος ήταν πραγματικά κομμουνιστές δεν θα υπήρχε πρόβλημα. Θα είχαν δώσει στους στερημένους και αλλοτριωμένους νέους κάτι για να αγωνιστούν, ένα πραγματικό στόχο, ένα σκοπό στη ζωή. Αλλά δεδομένου ότι τοποθετούν πάνω από όλα την αξιοπιστία τους (προς την αστική τάξη), δεδομένου ότι προσκολλώνται με όλες τις δυνάμεις τους στο καπιταλιστικό σύστημα, αγκαλιάζοντας την αγορά, ακόμη και όταν αυτή καταρρέει, και δεδομένου ότι απόλαυσαν την πορεία στα Ηλύσια Πεδία χέρι-χέρι με τους πολιτικούς εκπροσώπους των τραπεζιτών και των καπιταλιστών, δεν μπορούν να προσφέρουν τίποτα.
Είναι να απορεί κανείς με το ότι η απελπισία και η αποξένωση της νεολαίας βρίσκει μερικές φορές καταστροφικές διεξόδους; Οι Γάλλοι εργαζόμενοι δεν πρέπει να επιτρέψουν στον εαυτό τους να παρασυρθούν από την τωρινή συναισθηματική τους φόρτιση, στην υποστήριξη νόμων που αύριο θα στραφούν εναντίον τους. Σήμερα, η τηλεόραση και ο τύπος δείχνουν με το δάχτυλο τους ισλαμιστές εξτρεμιστές, ως τους εχθρούς της Γαλλίας. Αύριο, όταν οι εργάτες θα απεργούν για να υπερασπιστούν τις θέσεις εργασίας, τους μισθούς και τα δικαιώματά τους, τα ίδια μέσα μαζικής ενημέρωσης, θα δείχνουν και θα περιγράφουν τα συνδικάτα ως τον «εσωτερικό εχθρό».
Για τους κυρίαρχους της κοινωνίας η τρομοκρατία (ακόμη και η απειλή της) μπορεί να λειτουργήσει ως ένας χρήσιμος τρόπος να αποπροσανατολίσουν τις μάζες και να τραβήξουν την προσοχή των μαζών μακριά από τα πραγματικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Το μίσος κατά των τραπεζιτών και των πλουσίων μεταφέρεται σε ένα μυστηριώδη και τρομακτικό “εχθρό “. Αυτό βολεύει επίσης τα συμφέροντα της αστυνομίας και του στρατού («δυνάμεις της τάξης»). Μετά την πτώση της ΕΣΣΔ έχουν χάσει τον παλιό μπαμπούλα της «απειλής του κομμουνισμού». Μια εναλλακτική λύση έπρεπε να βρεθεί για να δικαιολογήσει τα τεράστια ποσά που δαπανώνται ετησίως για όπλα («Άμυνα») τις αυξανόμενες εξουσίες του κράτους («Ασφάλεια»), και έχει βρεθεί στο όνομα του Ισλάμ.
Η παρούσα συναισθηματική φόρτιση μπορεί προσωρινά να προκαλέσει σύγχυση και να τυφλώσει τις μάζες, αλλά δεν θα διαρκέσει. Ο Γαλλικός καπιταλισμός βρίσκεται αντιμέτωπος με μια βαθιά οικονομική, κοινωνική και πολιτική κρίση. Η εργατική τάξη θα στρέψει σύντομα την προσοχή της στα πιο επείγοντα προβλήματα. Προσανατολίστηκαν στο Σοσιαλιστικό Κόμμα για να τα λύσει αλλά είναι πικρά απογοητευμένοι. Η προσπάθεια του Ολάντ να κερδίσει πίσω την στήριξη της κοινωνίας κουνώντας την γαλλική σημαία δεν θα πετύχει. Θα ανοίξει η προοπτική για σκληρές ταξικές μάχες στην Γαλλία. Μόνο μια πολιτική ταξικής ανεξαρτησίας και ο αγώνας για έναν επαναστατικό μετασχηματισμό της κοινωνίας μπορούν να οδηγήσουν στη νίκη.
Λονδίνο, Παρασκευή 9 Ιανουαρίου 2015, Άλαν Γουντς
Μετάφραση: Άγγελος Ηρακλείδης, Σοφία Παπακωνσταντίνου, Διονύσης Νεόφυτος
