Η κατάσταση στο Πακιστάν έχει υπονομευθεί από τον πόλεμο στο Αφγανιστάν. Η πτώση των Ταλιμπάν αποτέλεσε μια ταπεινωτική ήττα για το Πακιστάν και τη στρατιωτική του άρχουσα κλίκα. Το καθεστώς στο Πακιστάν είναι αδύναμο και διεφθαρμένο και γι’ αυτό μπορεί ακόμα και να ανατραπεί, καθώς ο μόνος που το στηρίζει αυτή τη στιγμή είναι ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός.
Οι ΗΠΑ ανακούφισαν προσωρινά το καθεστώς από το βάρος των χρεών εξαργυρώνοντας την υποστήριξή του στον πόλεμο. Η Ουάσιγκτον έδωσε στο Πακιστάν με τη μορφή επαναδιαπραγμάτευσης του χρέους 600 δις δολάρια, ενώ την ίδια στιγμή απέσυρε τις κυρώσεις που επιβλήθηκαν πριν 3 χρόνια στην Ινδία και στο Πακιστάν για τις δοκιμές των ατομικών τους όπλων. Όμως αυτό είναι ένα ασήμαντο ποσό, συγκρινόμενο με το τεράστιο εξωτερικό χρέος του Πακιστάν.
Το 34% του πληθυσμού επίσημα θεωρείται ότι ζει κάτω από το όριο της φτώχειας. Το 60% του προϋπολογισμού ξοδεύεται στην αποπληρωμή των τόκων του εξωτερικού χρέους και το 40% πηγαίνει για πολεμικές δαπάνες. Μόνο 2% διατίθεται για την εκπαίδευση. Οι δαπάνες για την υγεία φτάνουν στα 2 αμερικάνικα cents κατά κεφαλή ανά ημέρα… Και παρ’ όλα αυτά ο ιμπεριαλισμός μέσα από το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα συνεχώς πιέζει το Πακιστάν για περαιτέρω περικοπές του προϋπολογισμού.
Η φιλελευθεροποίηση είχε ένα καταστροφικό αποτέλεσμα για την πακιστανική οικονομία. Όταν μειώθηκαν οι δασμοί κατά 64%, έκλεισαν 3462 εργοστάσια! Επιπρόσθετα σ’ αυτό, υπάρχει μία ανηλεής πίεση για ιδιωτικοποιήσεις που οδηγούν σε νέα κλεισίματα εργοστασίων και σε μαζική ανεργία. Το κλείσιμο δημόσιων σχολείων και νοσοκομείων επηρεάζει ασφαλώς τους φτωχούς, γιατί οι πλούσιοι έχουν πρόσβαση στην ιδιωτική υγεία και παιδεία.
Ο πόλεμος έχει κλονίσει τις μάζες και αύξησε περισσότερο την ήδη υπάρχουσα αστάθεια. Στην αρχή οι φονταμενταλιστές έκαναν αρκετό θόρυβο, αλλά στην πραγματικότητα, δεν έχουν βαθιές ρίζες μέσα στις μάζες. Μπορούν να παραμεριστούν εντελώς όταν η εργατική τάξη αρχίσει να κινείται. Αυτό που απαιτείται είναι ένα ανεξάρτητο ταξικό πρόγραμμα.
Οι Πακιστανοί μαρξιστές μπορούν να παίξουν έναν αποφασιστικό ρόλο στις εξελίξεις. Για περισσότερα από 50 χρόνια, στο Πακιστάν εναλλάσσονταν ασταθείς και διεφθαρμένες «δημοκρατίες» με ακόμα πιο ασταθείς και διεφθαρμένες στρατιωτικές δικτατορίες. Το σημερινό καθεστώς είναι ετοιμόρροπο. Είναι πιθανό οι Αμερικανοί ιμπεριαλιστές να σκεφτούν να ξανακαλέσουν την Μπεναζίρ Μπούτο από το Λονδίνο και να ξαναστείλουν έτσι τις μάζες ξανά στο «σχολείο» του PPP («Κόμμα του Λαού του Πακιστάν», που ίδρυσε ο πατέρας της Μπούτο). Κάτω από συνθήκες βαθιάς κοινωνικής κρίσης, μπορεί να προετοιμαστεί το έδαφος για μια έντονη πόλωση μεταξύ αριστεράς και δεξιάς πτέρυγας μέσα στο PPP. Κάτι τέτοιο θα ανοίξει μεγάλες δυνατότητες για τους Πακιστανούς μαρξιστές, που συσπειρώνονται γύρω από το περιοδικό “Struggle” και ήδη έχουν χτίσει μια ισχυρή βάση στο πακιστανικό εργατικό κίνημα και στο PPP.
