Στο πλαίσιο της παγκόσμιας κρίσης του καπιταλισμού, συμπεριλαμβανομένου του αυξανόμενου πληθωρισμού, των καταστροφικών συνεπειών του πολέμου στην Ουκρανία, και την ανησυχία λόγω της επιβράδυνσης της παγκόσμιας οικονομίας και της δεύτερης ύφεσης σε 3 μόλις χρόνια, η Κύπρος δεν μένει ανεπηρέαστη. Είναι χαρακτηριστική η επιδείνωση των συνθηκών διαβίωσης των εργαζομένων, αφού το κόστος στέγασης και καυσίμων καταβροχθίζουν περίπου το 30% των εισοδημάτων κάθε νοικοκυριού, ποσοστό το οποίο είναι ακόμα μεγαλύτερο στα χαμηλότερα εισοδηματικά στρώματα. Σύμφωνα με στοιχεία της Στατιστικής Υπηρεσίας ο πληθωρισμός αυξήθηκε κατά 8,4% κατά την περίοδο Ιανουαρίου-Δεκεμβρίου 2022 σε σχέση με την ίδια περίοδο τον προηγούμενο χρόνο. Επίσης συγκρίνοντας την περίοδο Ιανουαρίου-Δεκεμβρίου 2022 με την ίδια περίοδο του περσινού χρόνου, οι μεγαλύτερες αυξήσεις παρατηρούνται στις ουσιώδεις κατηγορίες της Στέγασης, Ύδρευσης, Ηλεκτρισμού και Υγραερίου, με αύξηση 21%, ενώ στις Μεταφορές το ποσοστό είναι 16,3%.
Σύμφωνα με ανακοίνωση της Στατιστικής Υπηρεσίας στις 4 Ιανουαρίου 2023, η ανεργία αυξήθηκε δραματικά με ρυθμό 9%, κάτι το οποίο βρίσκεται σε αντίθεση με το ρυθμό ανάπτυξης της οικονομίας ο οποίος ήταν +5,5% το τρίτο τρίμηνο του 2022. Υπολογίζεται ότι περισσότεροι από 27.000 νέοι βρίσκονται σε αδράνεια και ο αριθμός των εγγεγραμμένων άνεργων ανήλθε στις 16.132.
Ταυτόχρονα, σύμφωνα με την ιστοσελίδα «Διάλογος», από το 2013 και μετά, κατά μέσο όρο, για κάθε 100 ευρώ αύξηση στο συνολικό εισόδημα, τα 64 κατανέμονταν στα κέρδη και μόλις τα 27 σε μισθούς. Επίσης, τονίζεται ότι το μερίδιο της εργασίας στο ΑΕΠ έχει μειωθεί από το 56-57% το 2006-2012 στο 47-48%. Δηλαδή οι απώλειες σε βάρος των μισθών και υπέρ των κερδών ήταν κοντά στο 10%.
Σύμφωνα με τον «Διάλογο» «…Τόσο μεγάλες μειώσεις μπορούμε να βρούμε μόνο σε καιρό πολέμου», όπως τονίζει ο Ηλίας Ιωακείμογλου, επιστημονικός συνεργάτης του ΙΝΕΚ – ΠΕΟ (Ινστιτούτο Εργασίας Κύπρου-Παγκύπρια Εργατική Ομοσπονδία), στην ανάλυσή του για την οικονομία και την απασχόληση για το 2022, τονίζοντας ότι «αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος που έχουν οι επιχειρήσεις για να αυξάνουν τα κέρδη τους, δηλαδή με την απαξίωση της εργασίας».
Στο στάδιο της προχωρημένης σήψης του κυπριακού καπιταλισμού δεν υπάρχει έλλειψη σκανδάλων και διαφθοράς, από τα «χρυσά διαβατήρια» μέχρι τη διαπλοκή του ΔΗΣΥ (Δημοκρατικός Συναγερμός) και του προεδρικού περιβάλλοντος με Ισραηλινούς πρώην πράκτορες και τις εξαγωγές κακόβουλων λογισμικών. Σε έκθεση της PEGA (επιτροπή του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου για διερεύνηση σκανδάλων) γίνεται αναφορά σε συλλογή στοιχείων από περισσότερες από 100 χιλιάδες συσκευές, και σε υποκλοπή προσωπικών δεδομένων από περισσότερους από 600 πολίτες. Αυτά τα σκάνδαλα απαξίωσαν περισσότερο την πολιτική στη συνείδηση των μαζών και υπερτονίζουν πως ο καπιταλισμός συγκρούεται με την ύπαρξη των δημοκρατικών δικαιωμάτων.
Κινητοποιήσεις εργαζομένων
Η απεργία των εργαζομένων της Wolt εξέφρασε ακόμα πιο ξεκάθαρα την εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης στο πλαίσιο της κρίσης του καπιταλισμού. Οι συνθήκες «εργασιακού μεσαίωνα» οδήγησαν τους εργαζομένους στη Wolt σε μαζική απεργία, η οποία επεκτάθηκε σε Λευκωσία, Λεμεσό, Λάρνακα και Πάφο. Σύμφωνα με τους διανομείς, από τα 2,40€ για κάθε δρομολόγιο, από το οποίο ο εργοδότης τους κρατά το 41%, η Wolt σκόπευε να το μειώσει σε 2,26€. Αυτή ήταν και η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι αφού οι εργαζόμενοι εργάζονταν ήδη σε άθλιες συνθήκες, καλούνται να πληρώσουν οι ίδιοι για τα καύσιμα, τον προστατευτικό εξοπλισμό τους, τις τσάντες διανομής, όπως επίσης να καλύψουν οποιεσδήποτε φθορές και επιδιορθώσεις. Τα εισοδήματά τους ανέρχονται στο εξευτελιστικό ποσό των 400-500€ μηνιαία. Η αύξηση των τιμών στα καύσιμα, στην ηλεκτρική ενέργεια και τα βασικά αγαθά, έχει δυσκολέψει τις συνθήκες διαβίωσης των εργαζομένων, και επιφέρει σοκ στη συνείδηση ωθώντας τους στην κλασική μέθοδο πάλης της εργατικής τάξης, την απεργία.
Ένας διανομέας μιλώντας στο ΚΥΠΕ (Κυπριακό Πρακτορείο Ειδήσεων) ανέφερε: «Ήταν κάτι που έγινε ξαφνικά, δεν το είχαμε σχεδιάσει, αλλά αυτό δείχνει πόσο πιεσμένοι είμαστε και αυτό είναι που μάς έχει ενώσει, γιατί όλοι υποφέρουμε, ακόμα κι αυτοί που τώρα δεν απεργούν». Οι διανομείς, οι οποίοι στη πλειοψηφία τους είναι υπήκοοι τρίτων χωρών, είτε φοιτητές, είτε αιτούντες ασύλου και πολιτικοί πρόσφυγες, δεν ήταν οργανωμένοι σε συντεχνίες ή σωματεία, κι όμως οργανώθηκαν και στηρίχθηκαν από την ΠΕΟ (Παγκύπρια Εργατική Ομοσπονδία) αποδεικνύοντας ξανά τη δύναμη των εργαζομένων να παλεύουν γύρω από τα κοινά τους συμφέροντα. Παρά τις προσπάθειες απεργοσπασίας και εκφοβισμού, οι εργαζόμενοι παρέμειναν σε απεργία μέχρι να ξεκινήσει ο θεσμοθετημένος διάλογος μεταξύ εργαζομένων και της εργοδοτικής πλευράς με την εμπλοκή του Υπουργείου Εργασίας, με χρονοδιάγραμμα και στόχο τη συνομολόγηση συλλογικής σύμβασης για εργασία με δικαιώματα. Ο αγώνας των εργαζομένων για την σταθερή, μόνιμη κατοχύρωση των εργασιακών τους δικαιωμάτων και ένα αξιοπρεπή μισθό συνδέεται με τον αγώνα για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, αφού ξεκάθαρα ο καπιταλισμός δεν μπορεί να εξασφαλίσει σταθερά ούτε τα πιο βασικά εργατικά δικαιώματα.
Ενδεικτική για την μαχητικότητα και τη δύναμη της εργατικής τάξης ήταν και η κινητοποίηση εργαζομένων στα αεροδρόμια Λάρνακας και Πάφου στις αρχές Νοεμβρίου. Μετά από άρνηση της νέας εταιρείας, που έχει ενταχθεί στον κλάδο, να διατηρήσει στη δουλειά τους εργαζομένους των εταιρειών Swissport και LGS, τους οποίους κήρυξε ως πλεονάζον προσωπικό, οι εργαζόμενοι προχώρησαν σε απεργιακά μέτρα. Αυτό ήταν που έκανε τη διαφορά, αναγκάζοντας την κυβέρνηση να επέμβει και να παραμείνουν οι εργαζόμενοι στη δουλειά τους.
Παράλληλα, στις 17 Ιανουαρίου 2023, περισσότεροι από 5000 εργαζόμενοι στα νοσηλευτήρια του ΟΚΥπΥ (Οργανισμός Κρατικών Υπηρεσιών Υγείας) πραγματοποίησαν δίωρη στάση εργασίας και μαζικές συγκεντρώσεις σε όλα τα νοσηλευτήρια της Κύπρου. Προειδοποίησαν ότι θα προχωρήσουν σε κλιμάκωση των μέτρων αν δεν επιλυθεί το πρόβλημα με τη συνομολόγηση συλλογικής σύμβασης. Όπως φαίνεται, καθώς βαθαίνει η κρίση του καπιταλισμού και οι επιθέσεις στους εργαζομένους, όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι δεν έχουν άλλη επιλογή από το να αρχίσουν σιγά σιγά να επανέρχονται στο προσκήνιο της ταξικής πάλης.
Οι προεδρικές εκλογές και η σημασία τους
Σε γενικές γραμμές, οι εκλογές και το ενδιαφέρον των μαζών γι’ αυτές προσφέρουν ένα στιγμιότυπο του επιπέδου συνείδησης της εργατικής τάξης στη συγκεκριμένη στιγμή. Σε μια δημοσκόπηση που δημοσίευσε η «Καθημερινή» στις 11 Δεκεμβρίου 2022, καταγράφεται ότι ο «δείκτης δυσαρέσκειας ανήλθε στο 85%, μια ανάσα πριν από τον γκρεμό». H «Καθημερινή» αποδίδει την ευθύνη στην πολιτική ηγεσία. Όμως, πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι. Τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι μάζες δεν είναι αποτέλεσμα πολιτικής επιλογής ή ιδεολογίας. Ο ΔΗΣΥ δεν προχώρησε σε ιδιωτικοποιήσεις και πολιτικές λιτότητας μόνο και μόνο επειδή αποτελείται από μοχθηρούς, άπληστους ανθρώπους, αλλά επειδή αυτή είναι η λογική του καπιταλισμού. Η οικονομική κατάσταση στην Κύπρο και οι επιπτώσεις της, όπως η ακρίβεια, οι χαμηλοί μισθοί και η απροσέγγιστη στέγη, κυριαρχούν στη συνείδηση των πολιτών σε ποσοστό 70% σύμφωνα με την «Καθημερινή». Η ίδια εφημερίδα σημειώνει ότι δημοσκοπικά η αποχή εκτιμάται να βρίσκεται γύρω στο 23%, ενώ είναι πιθανό να ξεπεράσει το 30%.
Παρόλα αυτά, σε πρόσφατες δημοσκοπήσεις επικρατεί ο υποψήφιος Νίκος Χριστοδουλίδης με ποσοστό 32,9%, ο οποίος στηρίζεται κυρίως από το αστικό κόμμα ΔΗΚΟ (Δημοκρατικό Κόμμα). Ακολουθούν ο Ανδρέας Μαυρογιάννης, ο οποίος στηρίζεται από το ΑΚΕΛ (Ανορθωτικό Κόμμα Εργαζόμενου Λαού), με ποσοστό 19,7%, ο Αβέρωφ Νεοφύτου του αστικού ΔΗΣΥ με ποσοστό 17,9% και ο Χρίστος Χρίστου του ακροδεξιού ΕΛΑΜ (Εθνικό Λαϊκό Μέτωπο) με ποσοστό 4,1%. Για να καταλάβουμε αυτή την κατάσταση πρέπει να δούμε το πρόγραμμα του Μαυρογιάννη, το οποίο δεν προσφέρει μια επαναστατική λύση εξουσίας της εργατικής τάξης, αλλά αντιθέτως έχει ένα ρεφορμιστικό χαρακτήρα διαχείρισης του καπιταλισμού.
Για το ζήτημα της ακρίβειας, το πρόγραμμα του Μαυρογιάννη αναγνωρίζει τα προβλήματα του πληθωρισμού, τις αυξήσεις των τιμών σε αγαθά πρώτης ανάγκης, τα οποία αυξάνουν το ήδη υψηλό κόστος διαβίωσης για τις μάζες και ειδικά για τους χαμηλόμισθους και χαμηλοσυνταξιούχους. Όμως αυτά τα προβλήματα δεν αναγνωρίζεται ότι πηγάζουν από τη φύση του καπιταλισμού που χαρακτηρίζεται από την αχαλίνωτη κερδοσκοπία και την αναρχία της παραγωγής. Επομένως, οι λύσεις που προτείνονται δεν είναι επαρκείς και προσπαθούν να διαχειριστούν την κρίση του καπιταλισμού, χωρίς να στοχεύουν στη ρίζα του προβλήματος που είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός.
Για παράδειγμα, προτείνεται «να διερευνηθεί η δυνατότητα διεκδίκησης από την Ε.Ε. (Ευρωπαϊκή Ένωση) περαιτέρω μείωσης του φόρου κατανάλωσης, ώστε να μην επιβαρύνεται δυσανάλογα ο καταναλωτής σε ενδεχόμενες νέες αυξήσεις». Δεν μπορεί να υπάρξει καμία εμπιστοσύνη στην καπιταλιστική Ε.Ε. για την προστασία των εργαζομένων αφού πάντα θα τείνει να προστατεύσει τα συμφέροντα των μεγάλων εταιριών σε βάρος των μαζών. Επίσης προτείνεται η «πλήρης απόδοση της ΑΤΑ (Αυτόματη Τιμαριθμική Αναπροσαρμογή), με βάση τη διακύμανση του πληθωρισμού και διεύρυνσή της για όλους τους εργαζομένους». Ο διάλογος προκειμένου να επιτευχθεί συμφωνία για την ΑΤΑ έχει ήδη διαρκέσει μεγάλο χρονικό διάστημα αφού οι εργοδότες επιμένουν στην κατάργηση της ΑΤΑ.
Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις έχουν ξεκαθαρίσει ότι εάν χρειαστεί το συνδικαλιστικό κίνημα να πάρει μέτρα θα το κάνει. Εδώ πρέπει να ξεκαθαριστεί ότι για να αντιμετωπιστεί πραγματικά η ακρίβεια θα πρέπει η Αυτόματη Τιμαριθμική Αναπροσαρμογή να γίνεται κάθε μήνα σε μισθούς, συντάξεις και επιδόματα με αύξηση που να ισούται με την αύξηση των τιμών στα είδη και υπηρεσίες που θα ορίσουν οι συνδικαλιστικές οργανώσεις. Επιπλέον προτείνεται η μείωση του ΦΠΑ (Φόρος Προστιθέμενης Αξίας) στο ηλεκτρικό ρεύμα από 19% στο 9% με διεκδίκηση εξαίρεσης ξανά από την καπιταλιστική Ε.Ε., καθώς και φορολόγηση των απροσδόκητα υπέρογκων κερδών των εταιρειών που δραστηριοποιούνται στον τομέα της ενέργειας. Στην ουσία όμως, η πλήρης κατάργηση του ΦΠΑ στο ρεύμα και σε όλα τα υπόλοιπα απαραίτητα αγαθά και υπηρεσίες είναι απαραίτητη μαζί με την άμεση απαλλοτρίωση των αποδεδειγμένων απροσδόκητων κερδοσκοπικών εταιριών αφού η εμπειρία δείχνει ότι αυτές πάντα θα βρίσκουν τρόπους φοροδιαφυγής. Ο εργατικός-λαϊκός έλεγχος από εκλεγμένες επιτροπές εργαζομένων είναι απαραίτητος για την αποκάλυψη των κερδοσκοπικών εταιριών. Στη βάση αυτής της αποκάλυψης θα πρέπει να επιβληθεί απαλλοτρίωση όλων των μεγάλων εταιριών που κερδοσκοπούν σε βάρος των εργαζομένων.
Σχετικά με την οικονομία, το πρόγραμμα του Μαυρογιάννη δεν προτείνει παρά ορισμένες πολιτικές κεϋνσιανισμού και διαχείρισης της κρίσης του καπιταλισμού. Για παράδειγμα, αναφέρεται ότι πρέπει οι επιχειρήσεις να «ακολουθούν καλές πρακτικές, φιλικές προς το Περιβάλλον και την Κοινωνία, να μπορούν να επιβραβεύονται και να ανταμείβονται, ακόμη και με φορολογικές ελαφρύνσεις και απαλλαγές, με βάση τα ευρωπαϊκά πρότυπα και παραδείγματα». Αυτή η πρόταση δεν είναι καθόλου αποτελεσματική. Το να παραχωρήσει το κράτος περισσότερες χρηματοδοτήσεις και φοροαπαλλαγές σε καπιταλιστικές επιχειρήσεις με την ελπίδα ότι θα λύσουν την περιβαλλοντική κρίση που προκαλεί ο ίδιος ο καπιταλισμός, φανερώνει τον προχωρημένο παρασιτισμό της ίδιας της καπιταλιστικής τάξης και την αποτυχία της αγοράς. Αντί για επιδοτήσεις και φοροαπαλλαγές στους καπιταλιστές, χρειάζεται η άμεση απαλλοτρίωση των καπιταλιστικών επιχειρήσεων και ένας κεντρικός και δημοκρατικός σχεδιασμός της παραγωγής που θα υπηρετεί τα συμφέροντα της εργατικής τάξης. Με αυτόν τον τρόπο, η παραγωγή θα σχεδιαστεί σύμφωνα με τις ανάγκες της πλειοψηφίας της κοινωνίας και η αξιοποίηση των εναλλακτικών πηγών ενέργειας και η μείωση των ρύπων θα γίνει, έτσι, με γρήγορους ρυθμούς.
Επιπλέον, παρόλο που αναγνωρίζεται ότι το δημόσιο χρέος ξεπερνά σήμερα το 100% του ΑΕΠ (Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν) προτείνεται μεγαλύτερος δανεισμός από την Ε.Ε.: «Η καλλιέργεια της έρευνας και της καινοτομίας και η ενίσχυση τόσο των επενδύσεων όσο και της πρόσβασης σε χρηματοδότηση είναι ζωτικής σημασίας για τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων. Η άντληση χρηματοδότησης από την Ε.Ε. μπορεί να αποτελέσει σημαντική πηγή κεφαλαίου».
Στο πλαίσιο του καπιταλισμού, ο περαιτέρω δανεισμός θα αυξήσει τον πληθωρισμό. Το «δωρεάν γεύμα» για τους καπιταλιστές, οι οποίοι επενδύουν μόνο με στόχο το κέρδος, θα πρέπει να πληρωθεί τελικά από την εργατική τάξη μέσω της διάβρωσης των μισθών. Αυτές οι προτάσεις δεν αναγνωρίζουν ότι, όπως εξήγησε ο Μαρξ, το πρόβλημα δεν είναι η έλλειψη ζήτησης που πρέπει να διορθωθεί από το κράτος μέσω δανεισμού και επιχορηγήσεων, αλλά η υπερπαραγωγή. Όταν ήδη υπάρχει υπεραφθονία στην αγορά, η πλεονάζουσα παραγωγική ικανότητα θα τείνει να εντείνει την υπερπαραγωγή. Με την απουσία νέων κερδοφόρων αγορών, η καπιταλιστική τάξη θα προσπαθήσει να αυξήσει την κερδοφορία της μέσω μη παραγωγικών «επενδύσεων» κερδοσκοπίας σε βάρος της εργατικής τάξης.
Αντί για δανεισμό από την καπιταλιστική Ε.Ε. και «δώρα» στους καπιταλιστές, ένα εργατικό κόμμα θα έπρεπε να στοχεύει στη διαγραφή του δημόσιου χρέους και τον εργατικό έλεγχο και διοίκηση, την κοινωνικοποίηση όλων των μεγάλων επιχειρήσεων της βιομηχανίας, των μεταφορών, των υπηρεσιών, του εμπορίου και του τουρισμού, καθώς και την κοινωνικοποίηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος και τη διαγραφή του χρέους των εργατικών και φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Αντί για πολιτικές κεϋνσιανισμού και «διαχείριση» της ελεύθερης αγοράς, χρειάζεται κεντρικός δημοκρατικός σχεδιασμός της οικονομίας και κρατικό μονοπώλιο στο εξωτερικό εμπόριο, δηλαδή η ανατροπή του καπιταλισμού.
Ως λύση στο «Κυπριακό», το πρόγραμμα του Μαυρογιάννη προτείνει το πλαίσιο της Δικοινοτικής Διζωνικής Ομοσπονδίας με πολιτική ισότητα, όπως αυτό καθορίζεται από τα ψηφίσματα του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ). Η απόσυρση όλων των κατοχικών στρατευμάτων, η πλήρης αποκατάσταση της εδαφικής ακεραιότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας, ο τερματισμός του εποικισμού και του αναχρονιστικού συστήματος Εγγυήσεων του 1960, με σαφή απαγόρευση οποιουδήποτε δικαιώματος μονομερούς επέμβασης στα εσωτερικά του Κράτους, θέτονται ως προϋποθέσεις για την επίτευξη λύσης.
Όμως, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι διάφοροι αντιπρόσωποι του ιμπεριαλισμού στον ΟΗΕ και την Ε.Ε. ενεργούν με βάση τα καπιταλιστικά συμφέροντα των κυβερνήσεών τους. Αυτές οι «λύσεις» στο πλαίσιο του καπιταλισμού δεν είναι παρά ουτοπικές αυταπάτες. Είναι ίδια η Ε.Ε., η Βρετανία, οι ΗΠΑ και οι άρχουσες τάξεις σε Τουρκία και Ελλάδα που δημιούργησαν το αδιέξοδο στην Κύπρο εξαρχής.
Μια μόνιμη λύση είναι αδύνατη στο πλαίσιο του καπιταλισμού αφού τα αστικά συμφέροντα των Τούρκων καπιταλιστών από τη μια πλευρά και των Ελληνοκυπρίων καπιταλιστών από την άλλη, συγκρούονται διαρκώς. Μόνιμη λύση μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την ενοποίηση της Κύπρου σε σοσιαλιστική βάση, με εργατική εξουσία και με εγγυημένα και πλήρη δικαιώματα αυτοδιάθεσης στους Τουρκοκύπριους και όχι με μια χαλαρή ομοσπονδία δύο κρατών σε καπιταλιστική βάση, η οποία θα αναθερμάνει πολύ γρήγορα τον εθνικισμό και στις δύο κοινότητες της χώρας. Μια ενωμένη σοσιαλιστική Κύπρος θα πρέπει να αποτελέσει μέρος μιας μεγαλύτερης σοσιαλιστικής ομοσπονδίας εργατικών κρατών που θα αποτελείται από την Τουρκία, την Ελλάδα και την Κύπρο ως ένα βήμα για τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης, αλλά και ολόκληρου του πλανήτη. Η ιστορία έχει αποδείξει πολλές φορές ότι είναι εντελώς ουτοπικό το να πιστεύουμε ότι μπορεί να λυθεί το εθνικό ζήτημα σε καπιταλιστική βάση, όχι μόνο στην Κύπρο αλλά και σε πολλά άλλα μέρη όπως η Παλαιστίνη/Ισραήλ και η Βόρεια Ιρλανδία. Όμως, ο Μαυρογιάννης και το ΑΚΕΛ που τον υποστηρίζει σκορπούν τις ίδιες αυταπάτες. Μόνο το διεθνιστικό πρόγραμμα της εργατικής τάξης μπορεί να δώσει πραγματική λύση.
Μέσα στο πλαίσιο αυτού του διεθνιστικού, μόνιμου, σοσιαλιστικού προγράμματος για λύση του «Κυπριακού» χρειάζεται να συμπεριληφθούν τα ακόλουθα αιτήματα:
- Απόσυρση των βρετανικών στρατιωτικών βάσεων, των τουρκικών και ελληνικών στρατευμάτων και του ΟΗΕ. Να σταματήσουν όλες οι εξωτερικές παρεμβάσεις στο νησί.
- Κοινές επιτροπές Τουρκοκυπρίων και Ελληνοκυπρίων εργαζομένων οι οποίες θα αποφασίσουν για κάθε ζήτημα που αφορά το μέλλον της Κύπρου.
- Απόσυρση των συνόρων που χωρίζουν το νησί. Απεριόριστη ελευθερία διακίνησης και εγκατάστασης.
- Όλοι οι εργαζόμενοι να οργανωθούν σε κοινά συνδικάτα σε όλο το νησί.
- Κοινωνικοποίηση όλων των βασικών μοχλών της οικονομίας συμπεριλαμβανομένων των τραπεζών, υπό τον δημοκρατικό έλεγχο των εργατικών επιτροπών ως μέρος της σοσιαλιστικής κεντρικά σχεδιασμένης οικονομίας.
- Έκκληση αλληλεγγύης στην εργατική τάξη σε Τουρκία, Ελλάδα, Ευρώπη και Μέση Ανατολή για κοινό αγώνα για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας.
Στο καταστατικό του ΑΚΕΛ αναφέρεται ότι το κόμμα καθοδηγείται από τη μαρξιστική-λενινιστική κοσμοθεωρία. Όμως, στην ουσία στηρίζει το πρόγραμμα του Μαυρογιάννη, ο οποίος δήλωσε δημόσια ότι το σύστημα του σοσιαλισμού είναι τάχα, παρωχημένο. Η ηγεσία του ΑΚΕΛ ευθύνεται για την κατάσταση στο εργατικό κίνημα και δημιουργεί πολιτικό αδιέξοδο, οδηγώντας σε επικράτηση των υποψηφίων των αστικών κομμάτων – ΔΗΣΥ και ΔΗΚΟ. Ταυτόχρονα, ο ανεξάρτητος αριστερός υποψήφιος Χαράλαμπος Αριστοτέλους, ο οποίος είναι ένα παλιό στέλεχος του ΑΚΕΛ και της οργάνωσης νεολαίας του, ασκεί κριτική στη στάση του ΑΚΕΛ, όμως ο ίδιος κατεβαίνει με ένα αριστερορεφορμιστικό πρόγραμμα και δε διαθέτει μαζική επιρροή. Έτσι διασπά τις ψήφους της Αριστεράς. Αντί αυτού, θα έπρεπε να παραμείνει στο ΑΚΕΛ βάζοντας τις βάσεις για τη δημιουργία μιας μαζικής αριστερής πτέρυγας στο εσωτερικό του κόμματος. Συνεπώς εμείς, ως μαρξιστές, στις κυπριακές προεδρικές εκλογές που θα διεξαχθούν στις 5 (πρώτος γύρος) και 12 (δεύτερος γύρος αν χρειαστεί) Φεβρουαρίου υποστηρίζουμε κριτικά την υποψηφιότητα του Μαυρογιάννη, προειδοποιώντας όμως για το ακατάλληλο και κοντόφθαλμο ρεφορμιστικό πρόγραμμα του ίδιου, αλλά και του ΑΚΕΛ που τον υποστηρίζει.
Γεωργία Τζιρκαλλή – Λάρνακα, Κύπρος
