Με αφορμή την πρόσφατη στατιστική μελέτη που αποτύπωσε ότι τουλάχιστον το 65% των ελλήνων δεν έχουν διαβάσει κάποιο λογοτεχνικό βιβλίο το έτος που μας πέρασε αποφάσισα να θίξω το θέμα της τέχνης και συγκεκριμένα της ποίησης με ένα αφιέρωμα σε μια διφορούμενη και αμφιλεγόμενη προσωπικότητα ,τον Κώστα Καρυωτάκη.
Ο Κ. Καρυωτάκης γενικότερα προκάλεσε πολλές αντιδράσεις στο καλλιτεχνικό χώρο της εποχής του όντας: ο ίδιος δημόσιος υπάλληλος καταγγέλλει έντονα την Ελλάδα του μεσοπολέμου , την Ελλάδα του 28΄ με κυρίαρχα στοιχεία την γραφειοκρατία , την ιεραρχία , την δημοσιοπαλληλια και τον έντονο αντιποιητικό της χαρακτήρα. Χρησιμοποιώντας καθημερινά απτά ζητήματα και γεγονότα αισθητοποιεί την απέχθεια του για το σύστημα και την κυρίαρχη ιδεολογία ,για την πνευματική παρακμή που καταδυναστεύει τον χώρο της ποίησης , δηλώνει την κοσμοθεωρία του , την πολιτική του ιδεολογία, τα ενδόμυχα αισθήματα του που αποτελούν περισσότερο έναν στεναγμό στην ίδια του τη θέση στη ζωή και συνολικότερα στη θέση του κάθε ανθρώπου στις δυνάμεις και στους συσχετισμούς που κυβερνούν τον κόσμο.
Η ποίηση του Καρυωτάκη αποτελεί διέξοδος στην τυποποίηση και στην μονοτονία που διακρίνει την καθημερινότητα που του επιβάλλεται. Αυτή η άγρια αποπνικτική υπόγεια βιοτική αναγκαιότητα της εντατικοποιημενης δουλείας του επηρέασε έντονα την ποίηση του σε συνδυασμό με το κλίμα της εποχής δηλαδή την οικονομική εξαθλίωση του λαού με τον Α’ παγκόσμιο πόλεμο και την μικρασιατική καταστροφή , την ανέχεια , τον ηθικό προσανατολισμό που επικρατούσε στην Ευρώπη και τέλος την άνοδο και την εδραίωση του φασισμού.Ετσι ο Καρυωτάκης εκφράζει τους προβληματισμούς του , την αγανάκτηση του και ανυψώνει τα ζητήματα αυτά σε θέματα του λαού δηλώνοντας έμμεσα την ανάγκη για έναν διαφορετικό κόσμο , έναν κόσμο που εκφράζει τις ανάγκες του λαού έναν κόσμο για τις ανάγκες του λαού.
Η ποίηση του Καρυωτάκη παρόλο που είναι πεσιμιστική και απαισιόδοξη εκφράζει αυτή την ανάγκη , την ανάγκη που κάθε άλλο παρά ξεπερασμένη είναι στην εποχή μας…
Ο Αγώνας του Καρυωτάκη δεν ματαιώθηκε με την αυτοκτονία του , ζει στα ποιήματα του , στην πνευματική του κληρονομιά που μας έχει αφήσει και εμείς ως κληρονόμοι οφείλουμε να την συνεχίσουμε με τον προσωπικό μας αγώνα ..οποίος και να είναι αυτός.
‘ Σάββατο βράδυ : ανοίγουνε στον δρόμο σα λουλούδια οι αυλες καρδιές , παθητικά να ανεβούνε τραγούδια που για τη χαρά και τον απαλό του έρωτα ψάλλουν πόνο ενώ για μένα η εβδομάδα ετελειωσε και μόνο…’
Και άλλη μια εβδομάδα θα περάσει με καφέδες , μπαράκια, μαθήματα μέχρι να συνειδητοποιήσουμε την ανάγκη να αγωνιστούμε , να φωνάξουμε, να ακουστούμε και τέλος να νικήσουμε ίσως όχι σήμερα αλλά σίγουρα αύριο….
