Να μην πέσει το κάστρο της «Ελληνικής Χαλυβουργίας»!

Πριν από λίγες μέρες επανήλθε στην επικαιρότητα η απεργία των εργαζομένων στο εργοστάσιο της «Ελληνικής Χαλυβουργίας» στον Ασπρόπυργο, που τόσους μήνες είχε αποκρυφτεί και συκοφαντηθεί από τον αστικό Τύπο, με αφορμή την απειλή του βιομήχανου Μάνεση να κλείσει την επιχείρηση και τις διαβουλεύσεις των απεργών με τον Υπ. Εργασίας προκειμένου να βρεθεί λύση. Αξίζει λοιπόν να εξετάσουμε τι συνέβη στην «Ελληνική Χαλυβουργία» και να καταλήξουμε στα καθήκοντα που αντικειμενικά θέτει η συγκυρία.

Ο αγώνας των εργαζόμενων στη «Χαλυβουργία» ξεκίνησε στις 31 Οκτωβρίου του προηγούμενου έτους, ύστερα από το πρώτο κύμα απολύσεων 19 εργαζομένων^[1] κατόπιν της άρνησης του Σωματείου να υπογράψει σύμβαση 5ωρης εργασίας με αντίστοιχη περικοπή μισθού κατά 35-40%, υπό τον εκβιασμό μαζικών απολύσεων λόγω «μείωσης» των πωλήσεων.

Οι επικλήσεις όμως οικονομικών δυσκολιών από την επιχείρηση είναι πέρα για πέρα αναληθείς, καθώς μόνο τα τελευταία 2 χρόνια, η παραγωγή από 196.000 τόνους έφτασε στους 266.000 τόνους ατσαλιού. Ο συνολικός τζίρος, μάλιστα, του ομίλου «Ελληνικής Χαλυβουργίας» ανέρχεται για το 2010 στα 227 εκατομμύρια ευρώ!

Επιπλέον, η εν λόγω βιομηχανία καταγγέλλεται για εμπλοκή στην υπόθεση της εναρμονισμένης πρακτικής από τις τρεις επιχειρήσεις του κλάδου που ελέγχουν κατά 100% την παραγωγή σιδήρου. Χαρακτηριστικά, μόνο μέσα σε ένα επτάμηνο (10/12/09 ως 7/7/2010) η τιμή σιδήρου είχε αυξηθεί από 0,47€ σε 0,63€ το κιλό, δηλαδή κατά 34%, οδηγώντας σε ρεκόρ κερδοφορίας τις επιχειρήσεις-μέλη του καρτέλ!

Η εργοδοσία κράτησε αρχικά μια παθητική στάση ελπίζοντας πως ο αγώνας των απεργών θα ήταν σύντομος κι ότι μετά από λίγες μέρες θα αποδέχονταν, κουρασμένοι και απογοητευμένοι, δουλικά τις απαιτήσεις της. Ωστόσο, η πρωτοφανής μαχητικότητα και το πείσμα των χαλυβουργών φόβισε τον Μάνεση που δεν άργησε να απαντήσει με στυγνή τρομοκρατία και εκβιασμούς. Εξώδικα στάλθηκαν στα σπίτια των απεργών, πολλοί από αυτούς απειλήθηκαν με απολύσεις και χρησιμοποιήθηκαν κάθε είδους απεργοσπαστικοί μηχανισμοί προκειμένου το εργοστάσιο να λειτουργήσει ξανά. Ο αγώνας των χαλυβουργών όμως, μετατράπηκε σε «φάρο» ελπίδας για όλη την εργατική τάξη. Η ηρωική απεργία διαρκείας συγκέντρωσε και συγκεντρώνει πάνω της τα βλέμματα χιλιάδων εργαζόμενων και αγωνιστών και την προσοχή της τρομοκρατημένης αστικής τάξης.

Οι χαλυβουργοί έχουν εκλέξει απεργιακή επιτροπή για την περιφρούρηση της απεργίας, δημιούργησαν απεργιακό ταμείο για να μπορέσουν να συνεχίσουν τις κινητοποιήσεις τους παρά τους εκβιασμούς της εργοδοσίας, λαμβάνουν αποφάσεις δημοκρατικά στη γενική τους συνέλευση και παλεύουν ενωμένα απέναντι στην εξαθλίωση που θέλει να τους επιβάλει η εργοδοσία με την αγαστή συνεργασία της κυβέρνησης.

Το βασικό όπλο που μέχρι σήμερα έχει υψώσει το ηθικό των εργατών και την ίδια στιγμή, έχει πανικοβάλει τους αστούς, δεν είναι βέβαια άλλο, από την τεράστια υποστήριξη και αλληλεγγύη που έχει δείξει προς αυτό τον αγώνα, το υπόλοιπο εργατικό κίνημα και τα υπόλοιπα πληττόμενα από την κρίση στρώματα του πληθυσμού. Καθημερινά φτάνουν στους απεργούς τρόφιμα και χρήματα που στέλνουν συνδικάτα από όλη την Ελλάδα, προκειμένου να στηριχτούν οι οικογένειές τους, ενώ λαμβάνουν ψηφίσματα συμπαράστασης από σωματεία και φοιτητικούς συλλόγους. Την ίδια στιγμή, οι χαλυβουργοί έχουν εκδώσει μια σειρά από ψηφίσματα, με τα οποία καλούν το εργατικό κίνημα να δώσει ενωμένο τον αγώνα, ενώ παράλληλα κάνουν αλλεπάλληλες εκκλήσεις στους συναδέλφους τους της «Ελληνικής Χαλυβουργίας» του Βόλου^[2], να ακολουθήσουν το δικό τους παράδειγμα, καταφέρνοντας μέχρι στιγμής να τους πείσουν να καλέσουν και να συμμετέχουν σε δύο απεργιακές κινητοποιήσεις.

Κούραση και Διαβουλεύσεις

Μετά από 8,5 μήνες διαρκούς απεργίας, χωρίς κάποια έμπρακτη επιτυχία, με τεράστια ευθύνη της ηγεσίας του ΚΚΕ, που μέσω του ΠΑΜΕ έχει τη πλειοψηφία του σωματείου, τα πρώτα σημάδια κόπωσης έχουν κάνει την εμφάνιση τους. Τραγικό αποτέλεσμα του αδιεξόδου στο οποίο βρίσκονται ήταν η φιλική υποδοχή πριν από ορισμένους μήνες της ναζιστικής συμμορίας της «Χρύσης Αυγής» στο χώρο της Χαλυβουργίας, η οποία έχει στραφεί πάμπολλες φορές απέναντι σε οργανώσεις της Αριστεράς και απέναντι στους ίδιους τους χαλυβουργούς υπερασπίζοντας το βιομήχανο Μάνεση.

Πρόσφατα παρακολουθήσαμε προσπάθειες από παρατρεχάμενους της επιχείρησης και απεργοσπάστες, να εισβάλλουν στο χώρο του εργοστασίου και να σπάσουν την κατάληψη. Η απουσία μίας ξεκάθαρης προοπτικής και των αναγκαίων αιτημάτων, τα οποία θα εξηγήσουμε αργότερα, έχει απογοητεύσει και κουράσει τους απεργούς.

Άμεση συνέπεια των παραπάνω είναι η συμβιβαστική λύση που αποφάσισαν οι απεργοί στη Γενική τους Συνέλευση στις 6 Ιουλίου και στάλθηκε σε κυβέρνηση και εργοδοσία, σαν βάση για τις διαβουλεύσεις με σκοπό την επαναλειτουργία του εργοστασίου. Συγκεκριμένα, το μόνο αίτημά τους είναι η άμεση επαναπρόσληψη 40 απολυμένων συναδέλφων τους και η σταδιακή ανάκληση των απολύσεων των υπόλοιπων σε βάθος χρόνου, ενώ καμία αναφορά δε γίνεται για τους μισθούς και τις συνθήκες εργασίας στην «’κόλαση’ της φωτιάς και του σιδήρου»!^[3]

Από την άλλη πλευρά, είναι ξεκάθαρο ότι η εργοδοσία δε πρόκειται να συγκινηθεί. «Είναι σα να προσπαθείς να κάνεις μαθήματα ηθικής σε έναν ιδιοκτήτη πορνείου», όπως είχε κάποτε αναφέρει χαρακτηριστικά ο Λένιν. Σταθερή στις θέσεις της και βλέποντας σαφείς ενδείξεις κούρασης, η εργοδοσία βγαίνει στην αντεπίθεση. Αρνείται να προβεί σε οποιαδήποτε συζήτηση αν δεν ανοίξει πρώτα το εργοστάσιο, απειλεί ξανά και ξανά ότι θα κλείσει το εργοστάσιο και επικαλείται την απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών που έκρινε την απεργία παράνομη. Την ίδια στιγμή, ουσιαστικά δεν πλήττεται οικονομικά, εξαιτίας της σκληρής εκμετάλλευσης των εργατών στο Βόλο, ενώ παράλληλα κατασυκοφαντεί τους αγωνιζόμενους απεργούς ότι εξαιτίας τους κλείνουν οι επιχειρήσεις.^[4]

Τι πρέπει να γίνει;

Ποιό είναι το επόμενο βήμα που θα πρέπει να κάνουν οι χαλυβουργοί και ποιές διεκδικήσεις χρειάζεται να υιοθετήσουν;

Αρχικά, πιστεύουμε ότι πρέπει να διαφυλάξουν το όπλο της ενότητας και της αλληλεγγύης. Η αλληλεγγύη με τα υπόλοιπα σωματεία σε κάθε χώρο δουλειάς και ο κοινός συντονισμός με όσους εργατικούς αγώνες βρίσκονται σήμερα σε εξέλιξη, αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την αποφυγή της απομόνωσης.

Τη στιγμή αυτή οι χαλυβουργοί έχουν καταλάβει και περιφρουρούν το εργοστάσιο. Μια απεργία πάντα θέτει το ερώτημα: Ποιοί χειρίζονται τις μηχανές; Ποιοί είναι υπεύθυνοι για την παραγωγή; Η απάντηση είναι οι εργάτες. Και επειδή το ερώτημα δε θα απαντηθεί μόνο του, οι εργάτες πρέπει να λειτουργήσουν το εργοστάσιο μόνοι τους. Μέσα από τη γενική τους συνέλευση μπορούν και πρέπει να εκλέξουν μια εργοστασιακή διοικητική επιτροπή, να ζητήσουν τη βοήθεια αλληλέγγυων τεχνικών και επιστημόνων και να απαιτήσουν κονδύλια και παραγγελίες από την κυβέρνηση. Τέτοια παραδείγματα υπάρχουν πολλά στην ιστορία των διεθνών εργατικών αγώνων, με πιο πρόσφατο στην Ελλάδα, την προσπάθεια αυτοδιαχείρισης της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής στη Θεσσαλονίκη.

Όμως η ανάληψη της διοίκησης και της λειτουργίας του εργοστασίου, πρέπει να συνδεθεί απαραίτητα με το αίτημα της εθνικοποίησης με εργατικό έλεγχο και διαχείριση, τόσο της συγκεκριμένης βιομηχανίας, όσο και του συνόλου των μεγάλων βιομηχανικών μονάδων της χώρας κατά κλάδο παραγωγής. Φυσικά αυτό δεν μπορεί σήμερα να πραγματοποιηθεί με μια αστική κυβέρνηση γι’ αυτό είναι συνδεδεμένο με τον αγώνα για μια κυβέρνηση της Αριστεράς, η οποία στηριγμένη στο εργατικό κίνημα, θα ξεριζώσει τον άναρχο καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και θα εγκαθιδρύσει τον δημοκρατικό σχεδιασμό της παραγωγής με κριτήριο τις κοινωνικές ανάγκες. Ο δρόμος του αγώνα για εθνικοποίηση με εργατική διαχείριση σαν ένα βήμα για μια κοινωνικοποιημένη, σχεδιασμένη οικονομία είναι ο μόνος που μπορεί να δώσει προοπτική στου απεργούς χαλυβουργούς, αλλά και να δείξει στο σύνολο της εργατικής τάξης την αληθινή λύση για να αποτραπεί ο εφιάλτης των μαζικών απολύσεων, της ισοπέδωσης των μισθών, αλλά και της αχρήστευσης των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας από την καπιταλιστική κρίση.

Δυστυχώς όμως, η Αριστερά δεν υπερασπίζει αυτόν το δρόμο και περιορίζεται στην (φυσικά αναγκαία και απαραίτητη) συλλογή χρημάτων και τροφίμων για τους απεργούς (ηγεσία ΚΚΕ), καθώς και σε δηλώσεις δημόσιας υποστήριξης (ηγεσία ΣΥΡΙΖΑ), πράξεις που από μόνες τους δεν δίνουν προοπτική στον αγώνα. Οι ηγεσίες του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ οφείλουν να συντονίσουν τα βήματά τους σε έναν κοινό πολιτικό αγώνα για να προσφέρουν στους εργαζόμενους της χαλυβουργίας, και όχι μόνο, μια ελπιδοφόρα προοπτική, ανοίγοντας συγχρόνως το δρόμο για μια σοσιαλιστική αλλαγή στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και διεθνώς.

Μάριος Καλομενόπουλος

Σημειώσεις:

[1]: Οι απολύσεις σήμερα έχουν φτάσει τις 120 σε σύνολο 360 εργατών!

[2]: Με το ξεκίνημα της απεργίας στο εργοστάσιο του Ασπρόπυργου, όλη η παραγωγή της επιχείρησης του Μάνεση έχει μεταφερθεί στο εργοστάσιο του Βόλου, όπου οι εργαζόμενοι εκεί έχουν αναγκαστεί να δουλεύουν υπερωρίες , με μειώσεις των μισθών τους! Για να καταλάβουμε τι σημαίνει αυτό αρκεί να σημειώσουμε ότι η ετήσια παραγωγή της επιχείρησης. που αποτελεί το 30% της εγχώριας βιομηχανίας χάλυβα, 700.000 μετρικών τόνων χάλυβα έχει συγκεντρωθεί στα εργοστάσια του Βόλου, με εξευτελιστικές συνθήκες εργασίας και ασφάλειας (Το πρόσφατο παράδειγμα με τα ραδιενεργά απόβλητα από την επιχείρηση του Βόλου μιλάει από μόνο του).
Η έλλειψη κινητοποιήσεων στο αδελφό εργοστάσιο οφείλεται από τη μία στην έλλειψη προοπτικής από τις δυνάμεις της Αριστεράς για την επιτυχία της απεργίας, όπως φαίνεται και από την κούραση των απεργών στον Ασπρόπυργο και από την άλλη, στην απεργοσπαστική στάση που έχει τηρήσει η ηγεσία του σωματείου, που κυριαρχείται από τη ΔΑΚΕ και την ΠΑΣΚΕ και κάνει ότι μπορεί για να συμμορφωθεί με τις αξιώσεις της εργοδοσίας. Περισσότερες πληροφορίες εδώ

[3]: Στο υπόμνημα ειδικότερα επισημαίνεται:

“Παίρνοντας υπόψη ότι ορισμένοι από τους συναδέλφους μας έχουν παραιτηθεί ή αποχωρήσει, ότι ορισμένοι από τους συναδέλφους μας απολυμένους δε θέλουν να ξαναγυρίσουν στη δουλειά, ενώ το επόμενο διάστημα θα αποχωρήσουν και άλλοι λόγω συνταξιοδότησης, κάνουμε προς την εργοδοσία την εξής πρόταση:
-Από τους απολυμένους συναδέλφους μας να επαναπροσληφθούν αμέσως τουλάχιστον σαράντα (40) άτομα.
-Για τους υπόλοιπους απολυμένους συναδέλφους μας, θα συζητήσουμε και θα συμφωνήσουμε για τον τρόπο και το χρόνο επανόδου στην εργασία τους σε εύλογο χρονικό διάστημα. Μέχρι την επάνοδό τους δεν θα πραγματοποιηθεί καμία νέα πρόσληψη.
-Εφόσον υπάρξει μεταξύ μας συμφωνία, για την υλοποίηση των παραπάνω, θα εισηγηθούμε στη ΓΣ των μελών μας, τη διακοπή της απεργιακής κινητοποίησης και την άμεση λειτουργία του εργοστασίου”

4]: Αυτό πρόκειται για πρωτοφανές ψέμα που χρησιμοποιούν οι καπιταλιστές και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι (ας θυμηθούμε την τοποθέτηση Σαμαρά στη συνδιάσκεψη της ΝΔ), για να αποκρύψουν τα πραγματικά αίτια πίσω από τα κλεισίματα των επιχειρήσεων, που δεν είναι άλλα από τη βαθύτατη κρίση του συστήματος τους, το αδυσώπητο κυνήγι του κέρδους και οι πολιτικές λιτότητες που ακολουθούν!