Η χθεσινή απόφαση του ΣΤΕ έβγαλε την κυβέρνηση από το αδιέξοδο, αλλά εντελώς προσωρινά, καθώς οι ενδοκυβερνητικές τριβές θα συνεχιστούν, με την προσφυγή στις κάλπες να είναι πάντοτε πιθανή. Οι διαφωνίες Βενιζέλου και Κουβέλη ασφαλώς δεν αφορούν στην ουσία της κυβερνητικής πολιτικής, αλλά μόνο στην τακτική. Ο Σαμαράς επιδιώκει η κυβερνητική τακτική να είναι αυτή του «σοκ», για να εκμεταλλευτεί την ψυχολογία απελπισίας που δημιούργησαν στους εργαζόμενους οι απανωτές ήττες των προηγούμενων μηνών και χρόνων. Αμφότεροι οι προδότες της Αριστεράς από την δική τους πλευρά, απειλούμενοι στο άμεσο μέλλον με κοινοβουλευτική εξαφάνιση, επιδιώκουν οι απολύσεις και οι λοιπές «μεταρρυθμίσεις» (βλέπε τσάκισμα του βιοτικού επιπέδου του λαού για τα κέρδη των τοκογλύφων και των άλλων καπιταλιστών) να γίνουν με πιο αργούς ρυθμούς. Δεν δίνουν φυσικά, «δεκάρα τσακιστή» ούτε για τους απολυμένους, ούτε για τη … «δημοκρατία».
Δεδομένης αυτής της υπαρκτής διαφωνίας στην τακτική, θα μπορούσαμε να οδηγηθούμε σε κάλπες, διότι μια προσφυγή σε αυτές – χωρίς να είναι η καλύτερη δυνατή επιλογή για την άρχουσα τάξη – δεν φαίνεται από την άλλη πλευρά να είναι και καταστροφική για την εξουσία της. Αντίθετα, οι εκλογές θα μπορούσαν να ανακόψουν αποτελεσματικά την εξάπλωση του κινήματος γύρω από την ΕΡΤ. Την ίδια ώρα σε πολιτικό επίπεδο, ο ΣΥΡΙΖΑ λόγω της εξελισσόμενης δεξιάς ηγετικής στροφής, δεν εμφανίζει ένα ισχυρό κοινωνικό ρεύμα υποστήριξης, ενώ η ηγεσία του ΚΚΕ συνεχίζει να αρνείται κάθε προοπτική κυβερνητικής συνεργασίας μαζί του, υπονομεύοντας έτσι μια πολιτική λύση που θα μπορούσε να δώσει συνολικά στην Αριστερά μια νικηφόρα εκλογική δυναμική. Το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ εμφανίζουν ακόμα στα γκάλοπ ποσοστά που θα μπορούσαν να τους εξασφαλίσουν θέση στηρίγματος σε μια νέα συγκυβέρνηση. Μια ολομέτωπη επικοινωνιακή αντεπίθεση της άρχουσας τάξης, σε συνδυασμό με την επίτευξη της μέγιστης δυνατής ενότητας στο στρατόπεδο της Δεξιάς, θα μπορούσε σε αυτές τις συνθήκες να ξαναφέρει τον σημερινό «μετριοπαθή» ΣΥΡΙΖΑ στη δεύτερη θέση πίσω από τη ΝΔ και να επαναληφθεί έτσι το σενάριο μιας νέας αστικής συγκυβέρνησης, πιθανά με κάποιο άλλο πρόσωπο στη θέση του επικεφαλής. Τα αναπόφευκτα, νέα, σκληρότερα μέτρα, θα μπορούσαν έτσι να ληφθούν με ισχυρότερη πολιτική νομιμοποίηση το Φθινόπωρο.
Αυτές οι πολιτικές συνθήκες από τη σκοπιά της άρχουσας τάξης είναι γενικά ευνοϊκές για μια προσφυγή σε εκλογές – αν τελικά δεν μπορεί να βρεθεί μια άλλη λύση – αν αναλογιστεί μάλιστα κανείς το βαθμό αντιδραστικότητας του προγράμματος που εφαρμόζει και σε κάθε περίπτωση, δεν μπορεί να συγκριθούν με τις συνθήκες που θα εμφανιστούν από το Φθινόπωρο και μετά, αν η συγκυβέρνηση Σαμαρά παραμείνει στην εξουσία και επιχειρήσει να περάσει η ίδια νέα μέτρα.
Σε κάθε περίπτωση, ακόμα και αν μια νέα συμφωνία ανάμεσα στους κυβερνητικούς εταίρους πραγματοποιηθεί, η συγκυβέρνηση Σαμαρά θα συνεχίζει να είναι εξαιρετικά «εύθραυστη» και υπό προθεσμία. Όπως υπομονετικά τονίζουμε τους τελευταίους μήνες, η αδυναμία της αυτή, θα έπρεπε ήδη να έχει αξιοποιηθεί από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Όμως εκείνη αντίθετα, βαδίζει πιστά στο δρόμο που έχει χαράξει από το περασμένο Φθινόπωρο : γενικόλογα συνθήματα και φραστικές καταγγελίες σε συνδυασμό με την απουσία συγκεκριμένων πρωτοβουλιών για την ανάπτυξη των αγώνων. Ο επιζήμιος ρόλος αυτής της τακτικής αποκαλύφθηκε πρόσφατα στην ματαίωση της απεργίας των καθηγητών και κάνει δυστυχώς την εμφάνισή του ξανά στο μαζικό κίνημα της ΕΡΤ. Έτσι εδώ και μια εβδομάδα, οι απολυμένοι της ΕΡΤ καθώς και οι πολλές χιλιάδες εργαζόμενου λαού που τους συμπαραστέκονται παλεύοντας να φύγει η συγκυβέρνηση, δεν έχουν ακούσει από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ούτε μια συγκεκριμένη πρόταση για την προοπτική του αγώνα.
Η πολιτική αποτυχία της χθεσινής συγκέντρωσης
Η ηγεσία κάλεσε χθες το λαό σε μια συγκέντρωση στο Σύνταγμα, χωρίς να φανερώσει και πάλι ποιες είναι οι θέσεις της για τη συνέχεια του μαζικού αντικυβερνητικού κινήματος και με βασικό σύνθημα την «υπεράσπιση της δημοκρατίας», σε μια περίοδο που η απάτη της αστικής δημοκρατίας αποκαλύπτεται μέρα με τη μέρα, μέσα από τις απανωτές επιστρατεύσεις και της πράξεις νομοθετικού περιεχομένου. Ήταν φανερό εκ των προτέρων πως αυτή η συγκέντρωση δεν αντανακλούσε μια έκκληση για αγώνα από μια ηγεσία αποφασισμένη να παλέψει για την ανατροπή της συγκυβέρνησης, αλλά ένα κάλεσμα πολιτικού συμβολισμού, χωρίς συγκεκριμένο πολιτικό σκοπό, από μια ηγεσία που οι μάζες διαισθάνονται ότι είναι άτολμη και κινείται σε μια δεξιά πολιτική κατεύθυνση.
Ήταν απόλυτα αναμενόμενη μετά από όλα αυτά, η αποτυχία της χθεσινής συγκέντρωσης. Το χειρότερο από όλα, είναι ότι η ηγεσία, όχι μόνο δεν θέλει να βγάλει τα αναγκαία πολιτικά συμπεράσματα από αυτή την αποτυχία, αλλά κάνοντας το άσπρο – μαύρο, χαρακτηρίζει τη χθεσινή συγκέντρωση «μεγαλειώδη»! Μια συγκέντρωση στην οποία προσήλθαν «μετά βίας» 10-15 χιλιάδες άτομα, αριθμός μικρότερος ακόμα και από τα εγγεγραμμένα μέλη του κόμματος στην Αθήνα, την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ προσβλέπει στην υποστήριξη εκατομμυρίων, τόσο στην πρωτεύουσα όσο και πανελλαδικά. Μια συγκέντρωση στην οποία ήταν χτυπητή η απουσία της νεολαίας, την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ καταγράφει πολύ αυξημένη πολιτική απήχηση στις νεαρές ηλικίες. Μια συγκέντρωση που στερούταν ενθουσιασμού και συνθημάτων, με χειροκροτήματα και επευφημίες μόνο από τον πυρήνα και τις παρυφές του κομματικού μηχανισμού και με διάχυτο σκεπτικισμό στις εκφράσεις των λίγων που προσήλθαν αυθόρμητα από τις γειτονιές της Αθήνας.
Το πιο απογοητευτικό στοιχείο όμως, ήταν η ίδια η ομιλία του προέδρου. Μια ομιλία αφηρημένη και υποτονική, με πομπώδεις φράσεις για τη δημοκρατία και την πατρίδα, που θύμιζαν τη λιγότερο ριζοσπαστική, τελευταία περίοδο του Αντρέα Παπανδρέου. Με μια σοσιαλδημοκρατική – αταξική ρητορική για τους «θεσμούς», που δεν διαφοροποιούταν στην ουσία της από την ρητορική της ηγεσίας της ΔΗΜΑΡ. Με μπόλικες «άσφαιρες» επιθέσεις στην συγκυβέρνηση, χωρίς μια πρακτική πρόταση για το πώς θα ανατραπεί. Χωρίς ριζοσπαστικές θέσεις, δίχως συγκεκριμένες δεσμεύσεις για ριζικές λύσεις στα προβλήματα της φτώχειας και της ανεργίας. Το αποτέλεσμα ήταν τα μέλη και οι υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ που έδωσαν το παρόν, να φύγουν από τη συγκέντρωση ακόμα πιο συγχυσμένα και προβληματισμένα για τη στάση και τις πολιτικές προθέσεις της ηγεσίας.
Ασφαλώς είναι απόλυτα σωστή – άλλωστε είναι στοιχειώδης πολιτική υποχρέωση – η έκκληση της ηγεσίας για ενεργή, καθημερινή συμπαράσταση στον αγώνα της ΕΡΤ, καθώς και η συχνή φυσική της παρουσία στο Ραδιομέγαρο. Αυτά όμως δεν είναι καθόλου αρκετά για να νικήσει το μεγάλο αντικυβερνητικό κίνημα που αναπτύχθηκε αυτές της μέρες. Το κύριο πολιτικό καθήκον της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ είναι να λάβει συγκεκριμένες πρωτοβουλίες για την ανατροπή της συγκυβέρνησης και να υιοθετήσει ένα πολιτικό πρόγραμμα ριζικών, επαναστατικών αλλαγών, ικανό να εξαλείψει τη φτώχεια και την ανεργία, ανατρέποντας τα Μνημόνια και τον καπιταλισμό. Τα εκατομμύρια των ανέργων και των φτωχών δεν μπορούν να περιμένουν. Φθάνουν τα λόγια και οι συμβολισμοί! Η ηγεσία πρέπει να παλέψει τώρα για την εξουσία!
Γνωρίζουμε ότι το άρθρο αυτό θα προκαλέσει θυμό ακόμα και αντίποινα από τους όψιμους «κομματικούς πατριώτες» του μηχανισμού. Η Κομμουνιστική Τάση του ΣΥΡΙΖΑ όμως, δεν δημιουργήθηκε για να ωραιοποιεί την εικόνα του κόμματος στα μάτια της εργατικής τάξης και της νεολαίας, αλλά για να εκφράσει πολιτικά τις αυξημένες προσδοκίες τους από αυτό. Αυτή για μας είναι η υπέρτατη πράξη κομματικού πατριωτισμού και όχι οι κολακείες στον αρχηγό και η υπεράσπιση πολιτικών και τακτικών που οδηγούν στο κόμμα στο αδιέξοδο. Γι΄ αυτό καλούμε κάθε αγωνιστή του ΣΥΡΙΖΑ να αγωνιστεί μαζί μας για να υποστηριχθεί το συντομότερο από το κόμμα η διεξαγωγή μιας γενικής απεργίας διαρκείας μέχρι την ανατροπή της συγκυβέρνησης, προετοιμασμένης από κοινού με το ΚΚΕ και τα συνδικάτα και οργανωμένης από επιτροπές αγώνα σε κάθε εργατικό χώρο και κάθε γειτονιά. Ο πολιτικός σκοπός του αγώνα πρέπει να είναι η εκλογή μιας συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ- ΚΚΕ που θα εφαρμόσει ένα πρόγραμμα σοσιαλιστικό και επαναστατικό, όπως αυτό που προτείνεται από την Κομμουνιστική Τάση στο εναλλακτικό κείμενο για το ιδρυτικό συνέδριο, με τίτλο «Κομμουνιστική Πλατφόρμα».
Αυτός είναι σήμερα ο μόνος δρόμος για τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο δρόμος των αναγκών του εργαζόμενου λαού που φτωχαίνει, πεινά και καταπιέζεται. Ο δρόμος που μπορεί να κινητοποιήσει και να ενθουσιάσει τους προβληματισμένους από την εικόνα και το πολιτικό περιεχόμενο της χθεσινής συγκέντρωσης παρόντες υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ και κύρια, τους πολλούς περισσότερους που δεν βρήκαν κανέναν πρακτικό λόγο να συμμετάσχουν σε αυτή.
