Διαβάστε ένα άρθρο με θέμα τις εξελίξεις γύρω από τον δίκαιο και ηρωικό αγώνα των Μεξικανών φοιτητών.
Χθες (σ.τ.μ :το άρθρο γράφτηκε στις 24/10) , εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων διαδήλωσαν στην Πόλη του Μεξικό και δεκάδες χιλιάδες ακόμη σε άλλες πόλεις σε όλο το Μεξικό, διαμαρτυρόμενοι για την απαγωγή 43 φοιτητών-καθηγητών από την Αγιοτζινάπα. Ξεκάθαρα στρέφανε το δάχτυλο προς το Μεξικανικό κράτος. Οι διαδηλώσεις αυτές ήταν μέρος μίας γενικής εθνικής σαρανταοκτάωρης απεργίας που συνεχίζεται μέχρι και σήμερα.
Η πορεία στην Πόλη του Μεξικό ήταν η μεγαλύτερη των τελευταίων χρόνων. Η πρώτη ομάδα διαδηλωτών έφτασε στην τεράστια πλατεία Ζόκαλο στις 7 πμ., έχοντας καλύψει απόσταση 4 χιλιομέτρων από την Ανχέλ ντε λα Ιντεπεντένσια. Το τελευταίο τμήμα έφτασε στην πλατεία 4 ώρες αργότερα, στις 11 πμ.
Φοιτητές από όλη τη χώρα ψήφισαν υπέρ της σαρανταοκτάωρης απεργίας σε μαζικές συγκεντρώσεις. Αυτή ήταν η δεύτερη σαρανταοκτάωρη απεργία φοιτητών, που ακολούθησε την έκκληση της Εθνικής Λαϊκής Συνέλευσης, που οργανώθηκε την προηγούμενη εβδομάδα από τo Εκπαιδευτικό Ίδρυμα Αγροτικών Καθηγητών της Αγιοτζινάπα (Normal Rural), τη Δημοκρατική Ένωση Καθηγητών στην πολιτεία Γκουερρέρο CETEG και τους συμμάχους τους.
Το κλίμα κατά τη διαδήλωση ήταν ιδιαίτερα τεταμένο και βαθιά πολιτικό. Ο βασικός στόχος της οργής των συγκεντρωμένων ήταν ο ίδιος ο πρόεδρος Ενρίκε Πένια Νιέτο, τον οποίο κατονόμαζαν ως υπεύθυνο για το γεγονός ότι, ακόμη και μετά από σχεδόν έναν ολόκληρο μήνα που είχαν απαχθεί οι φοιτητές από την τοπική αστυνομία της Ιγκουάλα στο Γκουερέρο, η κατάστασή τους παρέμενε άγνωστη. Ένα από τα βασικά τους συνθήματα ήταν “Fuera Peña Nieto” (Πένια Νιέτο Έξω).
Οι φοιτητές ήταν ο πυρήνας της διαδήλωσης. Όλοι από τις πανεπιστημιουπόλεις του UAM, όλες από τις σχολές του βασικού πανεπιστημίου UNAM, του Εθνικού Παιδαγωγικού Πανεπιστημίου, αλλά και των μικρότερων UACM, UACH, του ιδιωτικού Ibero και άλλων. Η παρουσία του Πολυεθνικού Ινστιτούτου, που βρίσκεται σε απεργία εδώ και περίπου ένα μήνα, ήταν επίσης σημαντική, με τους συμμετέχοντες από τις διάφορες σχολές να φτάνουν ίσως και τους 10000. Αυτό ήταν ένα χτύπημα ενάντια στην προκατάληψη να μη συνδέονται οι φοιτητικοί αγώνες με ευρύτερα θέματα.
Η απαγωγή 43 από του φοιτητές της Αγιοτζινάπα έγινε, με τρόπο οξύ και σκληρό, αντιληπτό από τους ανθρώπους που ζουν υπό τη σαπίλα του καπιταλιστικού κράτους του Μεξικού και τους συνδέσμους του με το οργανωμένο έγκλημα. Ένα ανέκδοτο που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες στο Μεξικό ρωτάει να τα καρτέλ ναρκωτικών είχαν εισχωρήσει στο κυβερνόν κόμμα PRI ή το αντίστροφο. Δεν έχει μεγάλη διαφορά – και δεν είναι μόνον το PRI, αλλά όλα τα μεγάλα πολιτικά κόμματα.
Ας θυμηθούμε μερικά γεγονότα: φοιτητές από το Παιδαγωγικό Ίδρυμα, γνωστοί για την αντιμιλιταριστική τους στάση, δέχτηκαν απροειδοποίητη επίθεση από την τοπική αστυνομία της Ιγκουάλα στο Γκουαρρέρο. Τρεις από αυτούς σκοτώθηκαν επί τόπου και άλλοι 23 τραυματίστηκαν. Σκοτώθηκαν ακόμη και τρεις περαστικοί. Οι επιζήσαντες φοιτητές κυνηγήθηκαν και συνελήφθηκαν από την αστυνομία, η οποία τους μετέφερε από την Ιγκουάλα στην κοντινή Κοκούλα και τους παρέδωσε στο καρτέλ ναρκωτικών Γκουερρέρος Ουνίντος. Το κίνητρο φαίνεται να είναι πως ο δήμαρχος της Ιγκουάλα, που είναι μπλεγμένος με το καρτέλ ναρκωτικών, φοβόταν ότι οι φοιτητές θα έφταναν να διαμαρτυρηθούν σε μία δεξίωση που διοργάνωνε η επίσης ασχολούμενη με την πολιτική σύζυγός του.
Ο διοικητής του Γκουερρέρο, Αγγίρε , είναι επίσης μέτοχος στο γεγονός. Αυτός έλαβε αναφορές ότι η επίθεση θα λάμβανε χώρα, αλλά δεν πήρε κανέναν μέτρο. Έπειτα, διέταξε τη σύλληψη του δημάρχου (που είναι πολιτικός του σύμμαχος), αλλά του έδωσε αρκετή ώρα ώστε να ξεφύγει (αφού παρουσιάστηκε στη συνεδρίαση ενός τοπικού συμβουλίου, από το οποίο είχε επισήμως απαλλαχτεί!). Τελικά, ο πρόεδρος της χώρας, Πένια Νιέτο, δεν κούνησε ούτε το δαχτυλάκι του μέχρις ότου η πίεση από την εθνική και τη διεθνή κοινή γνώμη είχε γίνει πολύ δυνατή. Πέντε εβδομάδες μετά την απαγωγή και η έρευνα της αστυνομίας είναι σαν να μην προχώρησε ούτε εκατοστό, παρά το ότι 52 αστυνομικοί δεν έχουν ανακριθεί. Οι γονείς των μαθητών δήλωσαν ξεκάθαρα: «Τους ψάχνουνε μεν, αλλά μόνον εκεί που σίγουρα δε βρίσκονται.»
Απλά για να δώσουμε μια ένδειξη του επιπέδου που έφτασε η κρατική συνωμοσία, ο πολύ γνωστός και σεβαστός υπερασπιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των δικαιωμάτων των μεταναστών, πάτερ Σολαλίντε, δήλωσε δημόσια πως έμπιστοί του τον ενημέρωσαν πως οι απαγμένοι φοιτητές κάηκαν, κάποιοι από αυτούς όντες ακόμη ζωντανοί. Είπε πως δεν μπορεί αν αποκαλύψει τους πληροφοριοδότες του καθώς αυτό θα τους έθετε σε κίνδυνο, αλλά τη Δευτέρα 20 Οκτωβρίου πήγε στο εισαγγελικό γραφείο για να κάνει επίσημη κατάθεση. Παρότι είναι φροντίσει να κανονίσει μία συνάντηση από πριν, κανείς δεν τον υποδέχτηκε ούτε και δέχτηκε κάποια έγγραφη δήλωση.
Το ότι η εθνική κυβέρνηση δεν μπόρεσε ή δε θέλησε να δώσει μία λύση στην κατάσταση είναι πιθανό να οδηγεί σε πελατειακές σχέσεις, ρουσφέτια, αμοιβαίους εκβιασμούς και κοινά συμφέροντα μεταξύ των εγκληματιών και των σημερινών αρχών του Λος Πίνος.
Η αυξανόμενη οργή δεν αφορά μόνο στο συγκεκριμένο γεγονός, όσο φριχτό κι αν είναι. Είναι απλά η τελευταία σταγόνα που έκανε το συσσωρευμένο θυμό να εκραγεί. Θυμός για τις δεκάδες χιλιάδες ανθρώπων που σκοτώθηκαν άσκοπους «πολέμους των ναρκωτικών», για τη συνωμοσία σε κάθε επίπεδο των πολιτικών με τις εγκληματικές συμμορίες, για την απαγωγή και τον εκβιασμό μεταναστών από την Κεντρική Αμερική τόσο από τις κρατικές δυνάμεις όσο και από συμμορίες εγκληματιών, για την ατιμώρητη θανάτωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των συνδικάτων, των γεωργών και νεολαίων ακτιβιστών σε τακτική βάση, για τη διευρυμένη διαφθορά και τις εκλογικές απάτες, κτλ.
«Είμαστε κουρασμένοι, ανεχτήκαμε αρκετά απ’ αυτή τη διεφθαρμένη κυβέρνηση, και τώρα γυναίκες και παιδιά έχουν εξαφανιστεί» είπε ένας από τους διαδηλωτές, συνοψίζοντας το όλο κλίμα.
Τώρα, αυτό το ανατριχιαστικό γεγονός απειλεί να ανάψει μία σπίθα που θα οδηγήσει σε εθνική έκρηξη, η οποία τουλάχιστον στο Γκουερρέρο μπορεί να αποκτήσει προοπτικές ξεσηκωμού. Η Εθνική Λαϊκή Συνέλευση απείλησε ότι θα καταλάβει έναν από τους 81 δήμους της χώρας και δήλωσε ότι αναγνωρίζει μόνον τη δύναμη της Κοινοτικής Αστυνομίας, των βασισμένων στις κοινότητες οργανισμών αυτοάμυνας που οργανώθηκαν από απλούς ανθρώπους με σκοπό των προστασία τους από το κράτος και τις συμμορίες.
Με τη λήξη της μαζικής διαδήλωσης 20000 ανθρώπων στην Ιγκουάλα, το δημαρχείο πήρε φωτιά. Στην τεράστια διαδήλωση στην Πόλη του Μεξικό, οι γονείς των εξαφανισμένων φοιτητών έδωσαν τελεσίγραφο 48 ωρών στην κυβέρνηση να βρει τους χαμένους γιους τους.
Ήδη, μία νέα σαρανταοκτάωρη φοιτητική απεργία έχει ανακοινωθεί για την επόμενη εβδομάδα. Ο συνδικαλιστικός φορέας UNT έχει συγκαλέσει σε εικοσιτετράωρη γενική απεργία για τις 28 Οκτώβρη. Στο Γκουέρρερο μόνο, διάφορες ομάδες εργαζομένων, συμπεριλαμβανομένων των εργαζομένων στο πανεπιστήμιο UAG, έχουν ήδη ξεκινήσει στάσεις εργασίας. Περίπου 1000 ακτιβιστές από το ακτιβιστικό τμήμα 22 της ένωσης των δημοκρατικών δασκάλων CNTE της Οαξάκα, έχουν φτάσει στο Γκουερρέρο ώστε να υποστηρίξουν τους συναδέρφους τους στον αγώνα.
Η προσεκτικά κατασκευασμένη εικόνα του Πένια Νιέτο ως «μεταρρυθμιστή» που κατάφερε να κάνει τις απαραίτητες αντί-μεταρυθμίσεις που απαιτούν οι καπιταλιστές, διαλύοντας με τον τρόπο του κάθε αντιπολίτευση και κατεβάζοντας παράλληλα τα επίπεδα βίας και διαφθοράς, έχει γίνει θρύψαλα από το κίνημα αυτό.
Για την ακρίβεια, ο λόγος που ο Πένια Νιέτο κατάφερε να επιτύχει μία σειρά επιθέσεων είναι κυρίως αποτέλεσμα των διαφορετικών ομάδων των μαζών που αγωνίζονται απομονωμένα η μία από την άλλη. Όποτε υπήρξε προσπάθεια για ένα ενωμένο αγώνα, για παράδειγμα ενάντια στο «άνοιγμα» της πετρελαϊκής βιομηχανίας (δηλαδή, μίας μερικής της ιδιωτικοποίησης), η ηγεσία εμφανίστηκε λειψή και χωρίς κάποια καθαρή στρατηγική, πέρα από το κάλεσμα σε συνεχείς μαζικές διαμαρτυρίες, τη μία μετά την άλλη, που είχαν το αποτέλεσμα να εξαντλούν την κυβέρνηση. Η ηγεσία της Μορένα, του νέου αριστερού κόμματος που οργανώθηκε γύρω από το Λοπέζ Ομπράντορ, φαίνεται να ενδιαφέρεται μόνο για την εκλογική του στρατηγική, που είναι για αυτούς τελείως διαχωρισμένη από τη συμμετοχή ή την καθοδήγηση οποιουδήποτε μαζικού αγώνα.
Σε αυτή την περίπτωση, η ηγεσία της Μορένα δέχτηκε κριτική από τις ίδιες της τις γραμμές γιατί δεν απεύθυνε ούτε μία δήλωση σε υποστήριξη των φοιτητών. Στην πραγματικότητα, φαίνεται πως ένας εκ των πιθανών υποψηφίων της Μορένα στο Γκουερρέρο έχει επαφές με το δήμαρχο της Ιγκουάλα και έχει πλέον απορροφηθεί από τον κυβερνητικό μηχανισμό ως γραμματέας υγείας. Τελικά, ο Λοπέζ Ομπράντορ δήλωσε πως η προγραμματισμένη συγκέντρωση διαμαρτυρίας ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της πετρελαϊκής βιομηχανίας στις 26 Οκτωβρίου, θα μετατραπεί σε μία διαδήλωση για τους φοιτητές της Αγιοτζινάπα.
Η διαφορά μεταξύ αυτού και των προηγούμενων κινημάτων, καθώς και της αύξησης του θυμού, είναι το γεγονός ότι κάποιος πρότεινε μία ξεκάθαρη ηγεσία, στην περίπτωση αυτή οι φοιτητές της Normal Rural και οι σύμμαχοί τους στο κίνημα των δασκάλων και οι δυνάμεις της Κοινοτικής Αστυνομίας. Πέρα από τη διοργάνωση μαζικών διαδηλώσεων διαμαρτυρίας, άμεσης δράσης και πολιτικής ανυπακοής στο Γκουερρέρο, η ηγεσία αυτή κατάφερε να δώσει ένα ξεκάθαρο μήνυμα για εθνική φοιτητική απεργία που στη συνέχεια έγινε μία διεθνής ημέρα διαμαρτυρίας.
Αν υπήρχε η κατάλληλη ηγεσία, αυτό θα μπορούσε να αποτελέσει την αρχή του τέλους αυτής της αντιδραστικής κυβέρνησης και ακόμη και την έναρξη επαναστατικών διαδικασιών σε αυτή τη χώρα-κλειδί που έχει τόσο περήφανες παραδόσεις στον αγώνα.
{fcomment}
