Κάθε μέρα που περνά το ντόπιο, το ευρωπαϊκό κεφάλαιο και μαζί τα ελεγχόμενα από αυτούς ΜΜΕ κλιμακώνουν την επίθεση τους για να συντρίψουν την κυβέρνηση που τόλμησε να αμφισβητήσει οριακά – όχι το καπιταλισμό – αλλά το νεοφιλελευθερισμό και κυρίως την πολιτική της λιτότητας.
Η λιτότητα είναι στη σημερινή εποχή της κρίσης όπου οξύνεται ο ανταγωνισμός ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά μπλοκ όρος επιβίωσης για το κεφάλαιο. Η κρίση δεν του επιτρέπει να προχωρήσει σε παραγωγικές επενδύσεις – προτιμά τον τζόγο στα χρηματιστήρια, οι δείκτες των οποίων καλπάζουν και την επένδυση στο δημόσιο χρέος – και για να γίνει ανταγωνιστικό, χτυπάει τα μεροκάματα, τους μισθούς, τις συντάξεις και το κράτος πρόνοιας. Κατά συνέπεια δεν έχει περιθώρια για παραχωρήσεις παρά μόνο στην περίπτωση που βρεθεί αντιμέτωπο με το φάσμα της ανατροπής.
Εξηγώντας την στάση του ΣΕΒ απέναντι στην κυβέρνηση οφείλουμε να καταλάβουμε ότι με το ποσοστό στήριξης της κυβέρνησης στο 65% και βάλε έκανε την ανάγκη φιλοτιμία δεν προκαλεί και έχει αφήσει στους «θεσμούς» και τα ΜΜΕ – πρωτοστατούντων του Σόιμπλε και της Μέρκελ των εξαίρετων εκπροσώπων του γερμανικού κεφαλαίου – για να κάνουν την βρώμικη δουλειά.
Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις πρόσφατες εκλογές, νίκη του εργατικού και λαϊκού κινήματος – έστω και αν ευνουχίστηκε από την συγκυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ και την εκλογή του Παυλόπουλου στη θέση του προέδρου της δημοκρατίας – θεωρήθηκε σαν μια ρωγμή στην πολιτική της λιτότητας, σαν ένα κακό παράδειγμα για τους λαούς της Ευρώπης και φόβισε τους «θεσμούς». Τους φοβίζει ακόμη περισσότερο το γεγονός ότι το Φθινόπωρο πέφτουν οι κυβερνήσεις της λιτότητας σε Ισπανία και Πορτογαλία και η ρωγμή θα ανοίξει ακόμη περισσότερο. Φοβούνται ότι αυτή η προοπτική θα αναπτερώσει το ηθικό του εργατικού κινήματος γιατί θα συνειδητοποίηση ότι μπορεί να ανατρέψει την λιτότητα και αυτό θα σημάνει την σημαντική ανάπτυξη των αγώνων.
Θέλουν όσο το δυνατό πιο σύντομα να τελειώνουν με ότι εκφράζει αυτή η κυβέρνηση – η έμφαση είναι στο «ότι εκφράζει» – στοχεύοντας είτε στην άνευ όρων υποταγή της είτε στην ανατροπή της από μια κυβέρνηση «εθνικής ενότητας», είτε στην κατάρρευση της μέσα από τις υπαρκτές αντιφάσεις της και την αντικατάσταση της από μια σκληρή δεξιά, όπου στο όνομα της σωτηρίας της οικονομίας θα ξεσκίσει τις όποιες ελάχιστες έχουν μείνει κατακτήσεις του κινήματος. Κι αυτό θα είναι μια σοβαρή ήττα για το κίνημα που θα το πληρώσει ακριβά με την εξαθλίωση του. Μια τέτοια εξέλιξη θάχει άσχημες επιπτώσεις και στη συνείδηση του ευρωπαϊκού εργατικού κινήματος.
Είναι στα σχέδιά τους η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ; Θεωρώ ότι είναι ειλικρινείς όταν δηλώνουν με αλληλέγγυο ύφος ότι: θέλουν η Ελλάδα να παραμείνει στο ευρώ. Αλλά με, όχι πάση θυσία, από την πλευρά τους!! Την θέλουν μόνο υποταγμένη στα συμφέροντα του ευρωπαϊκού κεφαλαίου. Σε αντίθεση με την κυβέρνησή μας που όπως δείχνει επιζητά την παραμονή της στο ευρώ πάση θυσία. Μέγα λάθος γιατί το «πάση θυσία» αφορά το λαό!
Εάν ο «έντιμος συμβιβασμός» είναι όπως φαίνεται πλέον η στρατηγική επιδίωξη της κυβέρνησης θα πρέπει να πούμε καθαρά ότι αυτό δεν είναι με τίποτα η στρατηγική επιδίωξη των «θεσμών», θέλουν οπωσδήποτε να εξαφανίσουν το κακό παράδειγμα και να αποκτήσουν ξανά την πλήρη και αδιαμφισβήτητη υπέροχη στο ταξικό ισοζύγιο. Δυστυχώς η στάση της κυβέρνησης με την συνεχή διολίσθηση σε υποχωρήσεις τους ανοίγει το πεδίο για την παραπέρα κλιμάκωση της επίθεσης. Στην επίθεση των «θεσμών» ήρθε να προστεθεί πρόσφατα και η απόφαση των πολυεθνικών, όπου έκοψαν τις πιστώσεις για τις εισαγωγές στη χώρα μας. Και να είμαστε σίγουροι ότι ακόμη δεν έχουν εξαντλήσει το οπλοστάσιο τους. Είναι βέβαιο ότι έχουν για μας και άλλα μέτρα. Σημειώστε ότι το Ελληνικό κεφάλαιο δεν έχει μπει ακόμη σε δράση!
Αλλά τι σημαίνει «έντιμος συμβιβασμός»; Και πιο είναι το περιεχόμενο του; Η κυβέρνηση πάνω σ’ αυτό το θέμα καλλιεργεί αυταπάτες! Η ευρωλάγνα μνημονιακή αντιπολίτευση χειροκροτεί χλευαστικά τις υποχωρήσεις της κυβέρνησης και δηλώνει ότι θα ψηφίσει τις μεταρρυθμίσεις της ! Κάτι δεν πάει καλά… Είναι αλήθεια ότι ακούστηκαν μέσα από το ΣΥΡΙΖΑ καταγγελίες θαρραλέες ότι: «βαπτίζει το κρέας ψάρι»! Και επίσης είναι αλήθεια ότι τόσο στην κοινοβουλευτική ομάδα όσο και στην κεντρική επιτροπή υπήρξαν ισχυρές διαφωνίες για την συμφωνία της 20ης του Φλεβάρη. Αλλά η ιστορία συνεχίζεται με τους δανειστές να αποθρασύνονται και να φτάνουν στο σημείο να απαιτούν σήμερα να επιστρέψει η τρόικα στην Αθήνα. Και αυτό επιβεβαιώνει εμάς τους μυημένους που πιστεύουμε ότι μέσα στην ΕΕ των πολυεθνικών και των τραπεζιτών δεν υπάρχουν περιθώρια διαπραγμάτευσης που να οδηγούν σε «έντιμο συμβιβασμό» με χτύπημα της λιτότητας και προοπτικές ανάπτυξης, που θα μειώσει την ανεργία. Για μας η μόνη διέξοδος είναι η ρήξη με σοσιαλιστική προοπτική, γιατί η ρήξη από μόνη της θα μας οδηγήσει σε νέο αδιέξοδο.
Ωστόσο δεν αρκεί αυτό που πιστεύουμε εμείς για να ανατρέψουμε τα σχέδια του ευρωπαϊκού και ντόπιου κεφαλαίου για την κυβέρνηση, όπου βασικά έχουν σαν στόχο το εργατικό κίνημα τόσο της Ελλάδας όσο και της Ευρώπης. Στην πραγματικότητα είμαστε αντιμέτωποι με ένα μεγάλο πρόβλημα το οποίο βγαίνει από τις δημοσκοπήσεις στη βάση των οποίων αποκαλύπτεται ότι σχεδόν το 70% του ελληνικού λαού πιστεύει και θέλει ένα «έντιμο συμβιβασμό» και αποκλείει τη ρήξη. Αυταπάτες πούχει καλλιεργήσει η πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ σαν αντιπολίτευση και σήμερα σαν κυβέρνηση μαζί με τα ευρωλάγνα κόμματα του κατεστημένου και τα μίντια. Όμως το καλό είναι ότι την ίδια στιγμή απορρίπτει την λιτότητα την οποία έχει πληρώσει ακριβά τα τελευταία πέντε χρόνια και με υψηλό ποσοστό στηρίζει την κυβέρνηση στην διαπραγμάτευση. Υπάρχουν αυταπάτες αλλά και διάθεση για αγώνα. Πράγμα που το έδειξε πρόσφατα με τις συγκεντρώσεις και τα συλλαλητήρια στην Αθήνα και στις βασικές πόλεις της χώρας.
Επί τη ευκαιρία να πούμε ότι οι απόψεις που ακούγονται για εκλογές ‘η δημοψήφισμα δεν πρόκειται να δώσουν διέξοδο πάνω στη βάση των αυταπατών που υπάρχουν για το ευρώ και μπορεί να γυρίσουν μπούμερανγκ για την κυβέρνηση και το εργατικό και λαϊκό κίνημα. Περίπτωση πρώτη: το δημοψήφισμα «μέσα η έξω από το ευρώ» ακόμη και στην περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση πάρουν θέση για έξοδο από το ευρώ το αποτέλεσμα θα είναι μέσα και αυτό θα οδηγήσει στην πτώση της κυβέρνησης και την θεαματική επιστροφή της δεξιάς του μνημονίου και της τρόικας.
ερίπτωση δεύτερη εκλογές: Είναι βέβαιο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα βγει αυτοδύναμος αλλά αυτό θάχει αξία αν εκλεγεί πάνω στη βάση της ρήξης με σοσιαλιστική προοπτική πράγμα ανέφικτο όσο στον λαό θα υπάρχουν αυταπάτες για «έντιμο συμβιβασμό» και όχι στη ρήξη. Αντίθετα μέσα σ’ αυτό το κλίμα και οι εκλογές θα οδηγήσουν το πιο πιθανό στην πτώση της κυβέρνησης. Θα μου πείτε ότι μια αυτοδύναμη κυβέρνηση θα πάει με άλλη ισχύ για διαπραγμάτευση, λυπάμαι που θα σας απογοητεύσω, στην ταξική αναμέτρηση λίγο μετράνε οι κοινοβουλευτικοί συσχετισμοί. Το σημείο κλειδί είναι: να ανέβει η συνείδηση της τάξης στο επίπεδο της ρήξης με σοσιαλιστική προοπτική. Να καταλάβει το εργατικό και λαϊκό κίνημα σε Ελλάδα και Ευρώπη ότι στην ΕΕ των πολυεθνικών δεν υπάρχει μέλλον για τους λαούς. Και αυτό είναι το ιστορικό καθήκον της αριστεράς σήμερα σε Ελλάδα και Ευρώπη.
Ωστόσο για να φτάσουμε σ’ αυτό το στόχο χρειάζεται να ξεκινήσουμε από αυτό που καταλαβαίνει σήμερα το κίνημα. Να εξηγήσουμε ότι για να ανατρέψει την επιθετικότητα και τα σχέδια «των θεσμών» και να βάλλει φρένο στις υποχωρήσεις της κυβέρνησης χρειάζεται να πάρει το δρόμο του αγώνα και να επιδιώξει νάχει σ’ αυτή την προσπάθεια την στήριξη του ευρωπαϊκού εργατικού κινήματος. Δεν πρέπει να αναθέσει στην κυβέρνηση και μόνο σ’ αυτή την διαπραγμάτευση. Αυτό δεν μπορεί να αφεθεί στο αυθόρμητο χρειάζεται να βγει οργανωμένα και με στόχους και σ’ αυτό χρειάζεται να το καθοδηγήσει το μέτωπο της αριστεράς κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής σε Ελλάδα πρωταρχικά και σε Ευρώπη. Γιατί η ανατροπή της λιτότητας δεν αφορά μόνο το εργατικό και λαϊκό κίνημα της Ελλάδας, αφορά όλους τους λαούς της Ευρώπης, ιδιαίτερα του νότου. Και το κίνημα στην Ευρώπη με τις πορείες συμπαράστασης προς την Ελλάδα και τους αγώνες του όπως η γενική απεργία στο Βέλγιο και στη Φιλανδία δείχνει να κινείται προς αυτή την κατεύθυνση.
Η βασική ευθύνη για την συγκρότηση αυτού του μετώπου ανήκει στο ΣΥΡΙΖΑ και όχι μόνο. Το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ χρειάζεται να ανταποκριθούν σ’ αυτό το κάλεσμα δεν αρκεί η κριτική για τις υποχωρήσεις της κυβέρνησης, δεν συνιστώ να εγκαταλείψουμε την κριτική αντίθετα ίσως χρειαστεί να την οξύνουμε, αλλά το κύριο καθήκον είναι να βγάλουμε ενωμένο το εργατικό και λαϊκό κίνημα στο δρόμο του αγώνα. Δεν έχω αυταπάτες για την στάση του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ, ωστόσο χρειάζεται πάντα να το καλούμε να αναλάβουν τις ευθύνες του. Να πιέσουμε την ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ και το ΠΑΜΕ για οργανωμένα παλλαϊκά πανελλαδικά συλλαλητήρια με βασικά συνθήματα: όχι στη λιτότητα και τους εκβιασμούς, διαγραφή του χρέους. Πάνω σ’ αυτή τη βάση να επιδιωχθεί η κινητοποίηση και των αγροτικών συλλόγων.
Το κόμμα ΣΥΡΙΖΑ να συγκαλέσει άμεσα στην Αθήνα πανευρωπαϊκή συνάντηση των κομμάτων και των οργανώσεων της αριστεράς με βασικό θέμα το συντονισμό των αγώνων μέσα από ημέρες πανευρωπαϊκής δράσης ενάντια στη λιτότητα, τους εκβιασμούς και τα σχέδια του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, για συμπαράσταση και συμπαράταξη με τους αγώνες του λαού της Ελλάδας.
Είναι μέσα από αυτούς τους αγώνες όπου το κίνημα θα αποβάλλει τον σκεπτικισμό από τις συνεχείς ήττες που έχει μέχρι σήμερα δεχτεί – με αποκορύφωμα την ήττα από την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» – και θα αποκτήσει συναίσθηση της δύναμης του για να θα πιστέψει στην δυνατότητα της ρήξης με σοσιαλιστική προοπτική, στη δυνατότητα της ανατροπής, για μια σοσιαλιστική Ευρώπη.
Θόδωρος Μαράκης
