Από την επίθεση της Χαμάς στο νότιο Ισραήλ στις 7 Οκτωβρίου κι έπειτα, η κατάσταση οδηγείται βήμα-βήμα σε μια κλιμάκωση του πολέμου πέραν των ορίων της Γάζας. Κάθε απόπειρα να σταματήσει αυτή η διαδικασία είχε την ίδια κατάληξη. Οι Αμερικανοί δήλωναν ότι δεν θέλουν κλιμάκωση. Αλλά κάθε φορά ο Νετανιάχου έκανε κάτι που οδηγούσε στην κλιμάκωση του πολέμου. Γνωρίζει ότι οι ΗΠΑ τελικά θα στηρίξουν το Ισραήλ.
Αυτό συνέβη για άλλη μια φορά με την επίθεση του Ισραήλ στον Λίβανο, με τον Μπάιντεν να δηλώνει ότι «κατανοεί» τις ανάγκες ασφαλείας του Ισραήλ κ.λπ. Μετά τα αντίποινα του Ιράν ως απάντηση στη δολοφονία του Νασράλα, οι Ισραηλινοί έτριβαν τα χέρια τους. Ήταν μια ευκαιρία να στοχοποιήσουν τα πυρηνικά ερευνητικά κέντρα του Ιράν, να χτυπήσουν τον βασικό εχθρό της χώρας τους και πιθανά να σύρουν τις ΗΠΑ σε έναν ευρύτερο πόλεμο, κάτι που ήταν στόχος του Νετανιάχου από την αρχή.
Ο Μπάιντεν, ωστόσο, έχει δηλώσει δημόσια ότι το Ισραήλ δεν πρέπει να χτυπήσει ούτε τις πυρηνικές ούτε τις πετρελαϊκές εγκαταστάσεις του Ιράν και ότι θα πρέπει να υπάρξουν «αναλογικά αντίποινα». Το πρόβλημα με τα αναλογικά αντίποινα είναι ότι κάθε φορά που πραγματοποιείται μια επίθεση ως αντίποινα, τα επόμενα αντίποινα θα πρέπει να είναι μεγαλύτερα. Για παράδειγμα η δεύτερη εκτόξευση πυραύλων από το Ιράν ήταν πολύ πιο καταστροφική από αυτήν του Απριλίου.
Οι Αμερικανοί συμμετείχαν στην κατάρριψη των εισερχόμενων ρουκετών από το Ιράν τον Απρίλιο, και συμμετείχαν επίσης και αυτή τη φορά. Αλλά η κλίμακα του ιρανικού χτυπήματος ώθησε τις ΗΠΑ να στείλουν πιο ισχυρά αμυντικά συστήματα στο Ισραήλ, μαζί με προσωπικό 200 ατόμων για να τα επανδρώσει.
Αυτό είναι πολύ βολικό για τον Νετανιάχου. Μπορεί να είναι διατεθειμένος να παραιτηθεί από τις βλέψεις για αντίποινα ενάντια στις πυρηνικές ή πετρελαϊκές εγκαταστάσεις του Ιράν και να επιλέξει να χτυπήσει στρατιωτικούς στόχους – προς το παρόν. Ο Μπάιντεν του έδωσε, άλλωστε, κάτι πολύ πιο πολύτιμο: προσωπικό του αμερικανικού στρατού στο έδαφος. Τώρα αυτοί οι στρατιώτες θα βρίσκονται στη γραμμή του πυρός αν το Ιράν εξαπολύσει περαιτέρω επιθέσεις. Την επόμενη φορά που ο Νετανιάχου θα προκαλέσει το Ιράν να αντεπιτεθεί στο Ισραήλ, αν Αμερικανοί στρατιώτες καταλήξουν στη λίστα των θυμάτων οι ΗΠΑ θα δυσκολευτούν εξαιρετικά να αποφύγουν μια άμεση σύγκρουση με το Ιράν.
Εν τω μεταξύ, ο Στάρμερ δήλωσε ότι οι Βρετανοί – που έχουν βάση στην Κύπρο – έχουν επίσης συμβάλει σημαντικά στην άμυνα του Ισραήλ. Βλέπουμε πώς η σύγκρουση προσελκύει σημαντικά μέλη του ΝΑΤΟ, ειδικά τις ΗΠΑ, αλλά και τους Βρετανούς και τους Γάλλους. Και παρ’ όλα αυτά, κάποιοι από τους ιρανικούς πυραύλους κατάφεραν να βρουν τον στόχο τους.
Μετά από τα αντίποινα του Ιράν ακούμε τη συνηθισμένη προπαγάνδα που κατηγορεί το Ιράν για επιθετικότητα. Όλες οι ειδήσεις επικεντρώνονται στην «ιρανική επιθετικότητα». Η αλήθεια, ωστόσο, είναι ότι ο επιτιθέμενος είναι το Ισραήλ, και ο Νετανιάχου είναι αυτός που εντείνει συστηματικά τον πόλεμο, παρασύροντας σκόπιμα το Ιράν σε μια σύγκρουση. Έχει προκαλέσει επανειλημμένα το Ιράν ξεκινώντας με τον βομβαρδισμό της ιρανικής πρεσβείας στη Δαμασκό, και αργότερα με τη δολοφονία του ηγέτη της Χαμάς στην Τεχεράνη στα τέλη Ιουλίου.
Οι δολοφονίες του Χανίγια τον Ιούλιο και του Νασράλα πιο πρόσφατα έφεραν τους Ιρανούς μπροστά σε ένα δίλημμα. Αυτό που σκέφτονταν ήταν: «τι αντίποινα να επιλέξουμε έτσι ώστε να μη εξευτελιστούμε, αλλά και την ίδια στιγμή να μην προκαλέσουμε γενικευμένο πόλεμο;». Το πρόβλημα είναι ότι οποιαδήποτε αντίποινα από το Ιράν θα έδιναν στον Νετανιάχου τη δικαιολογία να απαντήσει με μεγαλύτερη σφοδρότητα. Αυτό είναι το σχέδιό του.
Τις επόμενες μέρες μπορούμε να περιμένουμε αντίποινα από το Ισραήλ, αν και δεν μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα πότε αυτό θα συμβεί. Η κατάσταση ακολουθεί λοιπόν μία επιταχυνόμενη πορεία προς ένα γενικευμένο πόλεμο, παρά το γεγονός ότι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός θα προτιμούσε να περιορίσει τη σύγκρουση στον Λίβανο και να αποφύγει έναν ευρύτερο περιφερειακό πόλεμο, ο οποίος δεν θα ήταν επίσης και προς το συμφέρον του Ιράν.
Η κατάσταση στο εσωτερικό του Ισραήλ
Στο Ισραήλ, αυτό που φάνηκε στις αρχές Σεπτεμβρίου με τη δολοφονία των έξι ομήρων, είναι ότι η ισραηλινή κοινωνία είναι διασπασμένη.
Η ισραηλινή κοινωνία βρίσκεται υπό τεράστια πίεση. Αυτό φαίνεται στην τεράστια αύξηση στη χρήση ναρκωτικών, ηρεμιστικών και υπνωτικών χαπιών. Η ισραηλινή οικονομία έχει επίσης διαταραχθεί σοβαρά.
Οι οικοδομικές εργασίες και η γεωργία έχουν παραλύσει και πολλές εταιρείες αντιμετωπίζουν τη χρεοκοπία και το κλείσιμο. Επιπλέον, ο άμαχος πληθυσμός αντιμετωπίζει πλέον την πραγματική απειλή να χτυπηθεί από πυραύλους. Αυτό έγινε εμφανές με τη δεύτερη ιρανική πυραυλική επίθεση, η οποία έπληξε αρκετούς στόχους εντός του Ισραήλ. Μπορεί κανείς να φανταστεί την τεράστια πίεση που βιώνει η ισραηλινή κοινωνία εξαιτίας της πολιτικής του Νετανιάχου.
Οι διαιρέσεις στην ισραηλινή κοινωνία, ωστόσο, δεν αφορούν τόσο το ζήτημα της υποστήριξης της πολεμικής προσπάθειας. Αλλά υπάρχει ένα τμήμα του πληθυσμού που στηρίζει ειλικρινά την έκκληση για κατάπαυση του πυρός προκειμένου να σωθούν οι όμηροι. Η ανησυχία τους για τους ομήρους είναι γνήσια, ενώ αυτή του Νετανιάχου είναι ψεύτικη. Ο Νετανιάχου δεν ενδιαφέρεται για τους ομήρους που εξακολουθούν να κρατούνται στη Γάζα από τη Χαμάς. Απλώς εκμεταλλεύεται το ζήτημα των ομήρων για να συνεχίσει να εντείνει τον πόλεμο.
Αυτό φάνηκε ξεκάθαρα στις αρχές Σεπτεμβρίου, όταν θα μπορούσε να έχει διαπραγματευτεί με τη Χαμάς για κατάπαυση του πυρός αποσύροντας τις δυνάμεις του Ισραηλινού Στρατού από τον Διάδρομο της Φιλαδέλφειας, που εκτείνεται κατά μήκος των συνόρων της Γάζας με την Αίγυπτο. Έκανε ακριβώς το αντίθετο. Συστηματικά, καθόλη τη διάρκεια του έτους, έχει σαμποτάρει τις διαπραγματεύσεις.
Σκότωσε τον Χανίγια και τον Νασράλα ακριβώς όταν βρίσκονταν εν μέσω διαπραγματεύσεων για την κατάπαυση του πυρός. Ο Νασράλα είχε αποδεχτεί την πρόταση για κατάπαυση του πυρός την ίδια μέρα που δολοφονήθηκε. Ο Νετανιάχου αρνήθηκε να αποσύρει τα στρατεύματα από τον Διάδρομο της Φιλαδέλφειας στα σύνορα με την Αίγυπτο, καθώς γνωρίζει ότι αυτή είναι μια κόκκινη γραμμή για τη Χαμάς.
Ωστόσο, ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού έχει αντιληφθεί αυτήν την υποκρισία. Έως και 700.000 άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους του Ισραήλ σε ένδειξη διαμαρτυρίας. Πραγματοποιήθηκε ακόμη και μια γενική απεργία, αν και βραχύβια, με μισή καρδιά από την πλευρά των ηγετών των συνδικάτων, που δεν ήθελαν να την πραγματοποιήσουν και τη διέκοψαν μόλις παρενέβησαν τα δικαστήρια. Ωστόσο, εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή, όλες οι δημοσκοπήσεις έδειξαν ότι η υποστήριξη προς τον συνασπισμό του Νετανιάχου είχε μειωθεί δραματικά. Αν πραγματοποιούταν εκλογές τότε, θα έχανε την πλειοψηφία του.
Αυτό παίζει σημαντικό ρόλο στους υπολογισμούς του Νετανιάχου. Το να επιτρέψει να συνεχιστεί μια τέτοια κατάσταση θα σήμαινε ότι ρισκάρει τη δική του πτώση. Και η δική του προσωπική μοίρα είναι ένα σημαντικό στοιχείο στην όλη κατάσταση.
Πώς προσπάθησε να ξεφύγει από αυτό το αδιέξοδο; Επανέλαβε αυτό που έκανε τον τελευταίο έναν χρόνο: αύξησε το επίπεδο της πολεμικής έντασης στρέφοντας την προσοχή στη Χεζμπολάχ. Γνώριζε από σχετικές δημοσκοπήσεις ότι υπήρχε μεγαλύτερη υποστήριξη εντός του Ισραήλ για έναν πόλεμο εναντίον της Χεζμπολάχ απ’ ό,τι εναντίον της Γάζας.
Όλοι μπορούν να δουν ότι η Χεζμπολάχ είναι πολύ μεγαλύτερη απειλή για το Ισραήλ απ’ ό,τι υπήρξε ποτέ η Χαμάς. Διαθέτει εξελιγμένα όπλα και σύγχρονους πυραύλους. Ο Νετανιάχου χρησιμοποιεί τώρα κυνικά τους 60.000 εκτοπισμένους Ισραηλινούς από τα βόρεια σύνορα του Ισραήλ για να δικαιολογήσει τον πόλεμο. Δεν ενδιαφέρεται πραγματικά γι’ αυτούς. Πώς μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι με αυτήν την επέμβαση κάνει τα σύνορα με τον Λίβανο πιο ασφαλή για αυτούς τους ανθρώπους;
Ο Νετανιάχου δεν είναι τρελός
Η συμπεριφορά του Νετανιάχου οδήγησε ορισμένους να δηλώσουν ότι είναι τρελός, αλλά κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Είναι ένας πολύ έξυπνος πολιτικός. Ίσως να είναι ψυχοπαθής, αλλά οι ψυχοπαθείς μπορεί να είναι έξυπνοι άνθρωποι και γι’ αυτό και πάρα πολύ επικίνδυνοι. Του είναι εντελώς αδιάφοροι όλοι οι θάνατοι και οι καταστροφές, όλα τα δεινά του παλαιστινιακό λαού, και δεν έχει καμιά αναστολή να προκαλέσει τα ίδια δεινά σε εκατομμύρια ανθρώπους στην περιοχή.
«Αν η Χεζμπολάχ επιδιώξει έναν ολοκληρωτικό πόλεμο, θα μετατρέψουμε τη Βηρυτό και τον νότιο Λίβανο σε Γάζα», είπε στους αρχηγούς του στρατού στα βόρεια σύνορα. Είναι ξεκάθαρο τι σημαίνει αυτό και αρχίζουμε να το βλέπουμε καθημερινά στις τηλεοπτικές μας οθόνες.
Οι ψυχοπαθείς είναι επίσης γνωστό ότι είναι αρκετά αδίστακτοι στην επιδίωξη των στόχων τους. Ο Νετανιάχου σίγουρα έχει αυτό το στοιχείο. Η άρχουσα τάξη του Ισραήλ, ωστόσο, διαπράττει ένα σοβαρό λάθος ακολουθώντας τον σε αυτόν τον δρόμο. Αρκεί να δει κανείς την κατάσταση στη Γάζα. Μετά από 12 μήνες αδιάκοπων βομβαρδισμών, έχουν κερδίσει; Έχουν την υποστήριξη μιας υπερδύναμης, των ΗΠΑ, έχουν ισχυρά όπλα και την πιο προηγμένη τεχνολογία, αλλά έχουν κερδίσει;
Για να απαντήσει κανείς σε αυτό το ερώτημα πρέπει να θυμηθεί ποιοι ήταν οι στόχοι: η απελευθέρωση των ομήρων και η καταστροφή της Χαμάς. Έχουν αποτύχει και στα δύο μέτωπα, και αυτό είναι μέρος της αιτίας για την οποία οι στρατηγοί ήθελαν κατάπαυση του πυρός. Καταλαβαίνουν ότι η Χαμάς κερδίζει επειδή δεν έχει χάσει. Το μόνο που έχει να κάνει η Χαμάς είναι να συνεχίζει τη δράση της, παρά τις τρομερές της απώλειες.
Το μίσος και η επιθυμία για εκδίκηση που προκάλεσαν οι θηριωδίες του Ισραήλ θα εξασφαλίσουν ότι όλο και περισσότεροι νεοσύλλεκτοι θα συνεχίζουν να εντάσσονται στη Χαμάς. Με αυτήν την έννοια, η Χαμάς κέρδισε και το Ισραήλ έχασε.
Τώρα αν αυτό ισχύει για τη Γάζα, θα ισχύσει χίλιες φορές παραπάνω στον Λίβανο. Παρά τις σοβαρές απώλειες που υπέστη την πρόσφατη περίοδο, η Χεζμπολάχ δεν είναι Χαμάς. Είναι μια πολύ πιο ισχυρή μάχιμη δύναμη. Το γεγονός ότι αρχίζουμε να βλέπουμε υψηλότερα ποσοστά απωλειών Ισραηλινών στρατιωτών στον νότιο Λίβανο επιβεβαιώνει αυτό το γεγονός.
Προοπτικές ενός πολέμου στον Λίβανο
Η Χεζμπολάχ αντιπροσωπεύει μια πολύ πιο επαγγελματική στρατιωτική δύναμη από τη Χαμάς. Έχουν πολεμήσει στη Συρία. Έχουν σύγχρονα όπλα που δεν είχε ποτέ η Χαμάς. Είναι αλήθεια ότι δεν έχουν ένα σοβαρό σύστημα αεράμυνας, δεν έχουν αεροπορία και είναι πολύ πιο αδύναμοι στρατιωτικά από τον IDF. Αλλά η στρατηγική τους βασίζεται στο να τραβήξουν τους Ισραηλινούς βαθύτερα στον νότιο Λίβανο, ώστε να συγκρουστούν μαζί τους στο έδαφος της Χεζμπολάχ, όπου θα τους επιφέρουν σοβαρά πλήγματα. Η φύση του πολέμου μπορεί να αλλάξει σε βάρος των δυνάμεων του Ισραήλ.
Η μεγαλύτερη ημερήσια απώλεια Ισραηλινών στρατιωτών από την έναρξη του πολέμου πριν από έναν χρόνο σημειώθηκε την Τετάρτη 2 Οκτωβρίου, όταν οκτώ Ισραηλινοί στρατιώτες σκοτώθηκαν και δεκάδες τραυματίστηκαν. Αυτό σημαίνει ότι το μεγαλύτερο μεμονωμένο χτύπημα στον ισραηλινό στρατό σημειώθηκε ακριβώς με το ξεκίνημα της εισβολής στον νότιο Λίβανο. Αυτό παρέχει μια ένδειξη για το πώς θα μπορούσε να αρχίσει να μοιάζει αυτός ο πόλεμος αν μετατραπεί σε έναν ολοκληρωτικό πόλεμο με μάχες στο έδαφος. Το γεγονός ότι τρία ισραηλινά άρματα μάχης Merkava καταστράφηκαν με κατευθυνόμενους πυραύλους την ίδια μέρα είναι μια ένδειξη του πόσο σκληρή θα είναι για τον IDF αυτή η σύγκρουση.
Ο Νετανιάχου ισχυρίζεται ότι η εισβολή στον Λίβανο θα είναι μια γρήγορη χειρουργική επέμβαση. «Έχουμε καταστρέψει πολλές βάσεις», ισχυρίζονται. Είναι αλήθεια ότι το Ισραήλ έχει περάσει χρόνια μελετώντας τη Χεζμπολάχ, τις βάσεις της, τον τρόπο λειτουργίας της, τα στελέχη της κ.λπ.
Ένα ενδιαφέρον άρθρο από τις 29 Σεπτεμβρίου στους Financial Times έδειξε ότι όταν η Χεζμπολάχ πήγε στη Συρία, χρειάστηκε να στρατολογήσει πολύ περισσότερους άνδρες και εκείνη την περίοδο έγινε πολύ πιο εύκολο να διεισδύσουν στη Χεζμπολάχ πράκτορες του Ισραήλ. Υπάρχει επίσης διαφθορά στη Χεζμπολάχ που την άφησε έκθετη σε επιχειρήσεις όπως η παγίδευση των βομβητών.
Όλα αυτά είναι στοιχεία που διευκόλυναν το δραματικό πρώτο χτύπημα του Ισραήλ, επιτρέποντάς του να διεισδύσει στα συστήματα επικοινωνίας της Χεζμπολάχ, κάτι για το οποίο εργάζονταν προφανώς εδώ και αρκετό καιρό. Η επίθεση με τους βομβητές έπληξε βασικούς διοικητές και στελέχη της Χεζμπολάχ, τραυματίζοντας περίπου 3.000 και σκοτώνοντας αρκετές δεκάδες. Στη συνέχεια προχώρησαν ακόμη περισσότερο και σκότωσαν τον αρχηγό, τον Νασράλα, και πολλούς από τους κορυφαίους διοικητές της Χεζμπολάχ. Το μήνυμα που ήθελαν να στείλουν ήταν: «μπορούμε να σας χτυπήσουμε όπου κι αν βρίσκεστε».
Ωστόσο, αν και η Χεζμπολάχ έχει υποστεί ένα σοβαρό πλήγμα, αυτό δεν σημαίνει ότι το Ισραήλ την κατέστρεψε ως οργάνωση. Έφτιαξαν μια άλλη ηγεσία και τώρα αντεπιτίθενται. Στο έδαφος πολεμούν για να υπερασπιστούν την επικράτειά τους, και μπορούμε ήδη να δούμε ότι πρόκειται να είναι ένας παρατεταμένος πόλεμος. Θα υπάρξουν πολλές καταστροφές, πολλοί θάνατοι – προφανώς μπορούν να κάνουν μεγάλη ζημιά στον νότιο Λίβανο – αλλά οι Ισραηλινοί θα υποστούν πολύ περισσότερα από οτιδήποτε έχουν αντιμετωπίσει στον πόλεμο στη Γάζα εδώ και έναν χρόνο.
Ο Νετανιάχου είναι εγωιστής και φιλόδοξος. Δεν του καίγεται καρφί για τον Μπάιντεν. Βλέπει ότι υπάρχει ένα κενό εξουσίας στις ΗΠΑ και το εκμεταλλεύεται πλήρως. Γνωρίζει ότι οποιαδήποτε λεκτική κριτική και αν ασκήσουν δημόσια οι Αμερικανοί, θα στέλνουν πάντα στο Ισραήλ τα όπλα που χρειάζεται.
Η σιωνιστική άρχουσα τάξη του Ισραήλ πιστεύει ότι αυτή είναι η ευκαιρία της για να καταστρέψει το ιρανικό καθεστώς. Ωστόσο, έχουν υποτιμήσει σοβαρά, τόσο τη Χεζμπολάχ όσο και τους Ιρανούς.
Παρ’ όλα τα όπλα και την υποστήριξη των δυτικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, το Ισραήλ παραμένει μια μικρή χώρα με μικρό πληθυσμό και περιορισμένους πόρους. Έχουν πολλά όπλα, πολλούς πυραύλους, αλλά αυτά πρέπει να αναπληρωθούν και είναι δαπανηρά. Αν αντιμετωπίσουν τακτικές επιθέσεις πυραύλων, τα αποθέματά τους θα εξαντληθούν. Και αυτό συμβαίνει σε μια στιγμή που οι ΗΠΑ πιέζονται να παράσχουν πυραύλους στην Ουκρανία. Δεν έχουν απεριόριστες προμήθειες.
Ένα άρθρο στους Financial Times ισχυρίζεται ότι το Ισραήλ έχει έλλειψη πυραύλων αεράμυνας. Η Ντάνα Στράουλ, «πρώην αξιωματικός των ΗΠΑ με ευθύνη για τη Μέση Ανατολή», δήλωσε ότι: «Το ζήτημα των πυρομαχικών του Ισραήλ είναι σοβαρό. Αν το Ιράν απαντήσει σε μια επίθεση του Ισραήλ [με μια μαζική ρίψη πυραύλων] και η Χεζμπολάχ συμμετάσχει κι αυτή, η αεράμυνα του Ισραήλ θα καταρρεύσει».
Επομένως, το Ισραήλ δεν είναι σε θέση να διεξάγει έναν μακρύ πόλεμο. Αυτό που χρειαζόταν ήταν μια γρήγορη, αποφασιστική νίκη. Αλλά στον νότιο Λίβανο ο IDF θα βαλτώσει σε έναν παρατεταμένο πόλεμο φθοράς.
Πέρα από αυτό, υπάρχει ο αυξανόμενος κίνδυνος ενός ευρύτερου πολέμου. Ο Νετανιάχου στην ομιλία του στον ΟΗΕ κατέστησε σαφές ότι μπορεί να χτυπήσει οπουδήποτε στη Μέση Ανατολή, όχι μόνο στον Λίβανο και όχι μόνο στο Ιράν. Η παρουσία του στον ΟΗΕ ανέδειξε μια σημαντική αλλαγή στον διεθνή συσχετισμό δύναμης, με την έννοια ότι οι ΗΠΑ δεν κυριαρχούν πλέον στον κόσμο όπως το έκαναν στο απόγειό τους.
Ο Νετανιάχου το γνωρίζει αυτό και συμπεριφέρεται ανάλογα, δηλαδή ενεργεί με τρόπο σχεδιασμένο να παρασύρει τις ΗΠΑ όλο και περισσότερο στα πολεμικά του σχέδια. Ενώ βρισκόταν στην Αμερική, διέταξε ευθαρσώς την επίθεση δολοφονίας του Νασράλα και μάλιστα, διέταξε να βιντεοσκοπηθεί και να μεταδοθεί στην τηλεόραση. Και ποια ήταν η αντίδραση της κυβέρνησης Μπάιντεν; Υποστηρίζουν πλήρως τον Νετανιάχου στον πόλεμό του στον νότιο Λίβανο. Θα ήθελαν να περιορίσουν τον πόλεμο στον Λίβανο και τα χτυπήματα ενάντια στη Χεζμπολάχ. Αλλά αυτό που θέλουν και αυτό που θα γίνει είναι δύο διαφορετικά πράγματα.
Οι ΗΠΑ σύρονται στον πόλεμο
Οι επιθέσεις του Νετανιάχου ενάντια στη Χεζμπολάχ, είναι επίσης ξεκάθαρα μια πρόκληση με στόχο να εμπλέξει το Ιράν στον πόλεμο. Όπως είδαμε, το Ιράν ενεργούσε προσπαθώντας να αποφύγει την κλιμάκωση. Υπάρχουν όμως διαφορετικές τάσεις στο εσωτερικό του Ιράν.
Ο νέος πρόεδρος του Ιράν, ο Πεζεσκιάν, προέρχεται από την πιο μετριοπαθή πτέρυγα. Δήλωσε δημόσια ότι «δεν θέλουμε πόλεμο». Εκπροσωπεί εκείνη την πτέρυγα του ιρανικού καθεστώτος που θα ήθελε να ξεκινήσει διαπραγματεύσεις με τη Δύση για να τερματιστούν όλες οι κυρώσεις.
Οι Αμερικανοί φέρονται να του είπαν: «Δείξτε αυτοσυγκράτηση και θα σας εγγυηθούμε κατάπαυση του πυρός». Τους πίστεψε και απέφυγε να πραγματοποιήσει μια επίθεση αντιποίνων στο Ισραήλ για σχεδόν δύο μήνες.
Το πρόβλημά του είναι ότι εκπροσωπεί μόνο μία τάση εντός του καθεστώτος. Και υπάρχει μια άλλη, πολύ ισχυρή τάση, γνωστή ως συντηρητικοί, που δεν είναι ευχαριστημένη με τη συμβιβαστική θέση του Πεζεσκιάν απέναντι στη Δύση, η οποία έχει πλήξει σοβαρά τη σχέση του καθεστώτος με τη Χεζμπολάχ. Αυτό οδήγησε σε σκληρές αλληλοκατηγορίες και σε μια αίσθηση στη Χεζμπολάχ ότι το Ιράν την πρόδωσε.
Ο Πεζεσκιάν πλήρωσε ένα τίμημα γι’ αυτό στο εσωτερικό του Ιράν, καθώς οι συντηρητικοί τον ταπείνωσαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Παρά την μετριοπάθεια του Πεζεσκιάν, υπήρχαν όρια στο για πόσο θα μπορούσε να διατηρηθεί αυτή η στάση από το Ιράν. Η δολοφονία του Νασράλα ξεπέρασε αυτά τα όρια, θέτοντας τον Ιρανό Πρόεδρο σε μια πολύ άβολη θέση.
Πρέπει να θυμόμαστε ότι ο Πρόεδρος δεν κατέχει την πραγματική εξουσία στο Ιράν. Αντίθετα, ο «Ανώτατος Ηγέτης» είναι η ανώτατη αρχή εντός του καθεστώτος και, το πιο σημαντικό, είναι ο αρχιστράτηγος των ενόπλων δυνάμεων. Στο τέλος, ο Πρόεδρος παρακάμφθηκε από τον Ανώτατο Ηγέτη, ο οποίος έδωσε το πράσινο φως για την πυραυλική επίθεση στο Ισραήλ.
Ακόμα και τότε, ωστόσο, προειδοποίησαν για την επίθεση, αν και μόνο 2 ώρες πριν και όχι απευθείας τους Ισραηλινούς. Παρόλα αυτά, ήταν μια σοβαρή προειδοποίηση, με την υπόνοια ότι την επόμενη φορά δεν θα υπάρξει προειδοποίηση. Παρά τα εσωτερικά του θέματα λοιπόν, το Ιράν αναγκάστηκε να απαντήσει. Και τώρα που το έκανε, το Ισραήλ ετοιμάζεται να αντεπιτεθεί ακόμη πιο ισχυρά. Ο Νετανιάχου ελπίζει να κλιμακώσει την κατάσταση προς έναν ευρύτερο πόλεμο.
Το ιρανικό χτύπημα, το οποίο έπληξε μόνο στρατιωτικούς στόχους, ήταν μια προειδοποίηση για το τι θα μπορούσε να γίνει σε περίπτωση κλιμάκωσης. Το Ισραήλ δήλωσε αμέσως ότι «κατέρριψε το 90%» των εισερχόμενων πυραύλων, μειώνοντας αργότερα αυτό το ποσοστό στο 75%. Η αλήθεια είναι ότι πολλοί από αυτούς τους πυραύλους πέρασαν και προκάλεσαν σοβαρή ζημιά. Δεν είναι διατεθειμένοι να το παραδεχτούν, αλλά είναι γεγονός. Και αυτό είναι απλώς μια μικρή προειδοποίηση για το τι θα μπορούσαν να περιμένουν την επόμενη φορά.
Αν υπάρξει ένας γενικευμένος πόλεμος, και οι Ιρανοί χρησιμοποιήσουν την πλήρη ισχύ πυρός τους, ο «Σιδερένιος Θόλος» θα αποδεικνυόταν ανίκανος να σταματήσει όλους τους πυραύλους. Αυτό σημαίνει ότι οι Αμερικανοί πρέπει να εμπλακούν πιο αποφασιστικά. Η αποστολή του συστήματος αντιπυραυλικής άμυνας THAAD στο Ισραήλ είναι μια επιβεβαίωση γι’ αυτό.
Ωστόσο, δεν θα ήταν μόνο το Ισραήλ που θα ήταν ευάλωτο σε πυραυλικές επιθέσεις. Υπάρχουν αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις σε όλη τη Μέση Ανατολή – υπάρχουν περίπου 40.000 στρατιώτες των ΗΠΑ σε βάσεις από την Τουρκία έως τη Σαουδική Αραβία, σε μέρη όπως το Κουβέιτ, ακόμη και στη Συρία και το Ιράκ. Και αυτές είναι ευάλωτες σε επιθέσεις από φιλοϊρανικές ισλαμικές πολιτοφυλακές.
Αυτό έχει ήδη συμβεί την τελευταία περίοδο και μπορεί να συμβεί σε πολύ ευρύτερη κλίμακα. Τέτοιες επιθέσεις θα αυξήσουν την πίεση στις ΗΠΑ, αναγκάζοντάς τις να αντιδράσουν. Ο αμερικανικός στρατός βρίσκεται ήδη σε συζητήσεις με τους Ισραηλινούς για μια απάντηση κατόπιν διαπραγματεύσεων, μια συμφωνημένη, «αναλογική» επίθεση στο Ιράν.
Δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε ότι η αμερικανική άρχουσα τάξη είναι εδώ και καιρό διχασμένη στο ζήτημα του Ιράν. Υπάρχει μια πτέρυγα που θα ήθελε να επιτεθεί ανοιχτά στη χώρα. Αποτελούν μειοψηφία εδώ και χρόνια, αλλά είναι ένα σημαντικό τμήμα της άρχουσας τάξης των ΗΠΑ.
Κάποια στιγμή, φάνηκε ότι ετοίμαζαν το έδαφος για μια επίθεση στο Ιράν. Στη συνέχεια, επί Ομπάμα, άλλαξαν την πολιτική τους. Προσπάθησαν να κάνουν μια συμφωνία με το Ιράν ώστε να μπορέσουν να επιθεωρήσουν τους πυρηνικούς ερευνητικούς σταθμούς τους. Ο Τραμπ ακύρωσε τη συμφωνία και οι Ιρανοί συνέχισαν το πυρηνικό τους πρόγραμμα. Τώρα, τα πράγματα θα μπορούσαν να αλλάξουν για άλλη μια φορά μέσα στην άρχουσα τάξη των ΗΠΑ υπέρ της υποστήριξης μιας ισραηλινής επίθεσης στο Ιράν.
Το Ισραήλ ήθελε να πλήξει είτε τα διυλιστήρια πετρελαίου είτε τα πυρηνικά ερευνητικά κέντρα του Ιράν. Σκέφτηκαν ακόμη και να επιτεθούν και στα δύο. Οι Αμερικανοί είπαν στον Νετανιάχου να μην ακολουθήσει αυτό τον δρόμο. Είναι διατεθειμένοι να εξετάσουν μια επίθεση, αλλά όχι μια επίθεση σε αυτούς τους στόχους, η οποία θα είχε παγκόσμιο αντίκτυπο. Θα πρέπει να θυμόμαστε ότι όταν οι Ουκρανοί επιτέθηκαν σε ρωσικές εγκαταστάσεις πετρελαίου, οι Αμερικανοί διαμαρτυρήθηκαν έντονα. Είπαν στους Ουκρανούς να σταματήσουν, και σταμάτησαν.
Ο Νετανιάχου δεν φαίνεται να ετοιμάζει επίθεση σε αυτές τις βασικές εγκαταστάσεις, προς το παρόν. Αλλά σε κάθε βήμα, έχουμε δει το ίδιο πράγμα. Οι Αμερικανοί εκφράζουν την ανησυχία τους για τη μία ή την άλλη λεπτομέρεια – και στη συνέχεια αναγκάζονται να στηρίξουν τον Νετανιάχου σε ό,τι κάνει. Αυτή η αδυναμία είναι μια αντανάκλαση της μακράς παρακμής των ΗΠΑ και της κρίσης του συστήματος.
Πόλεμοι που συνδέονται
Αν και το ιρανικό καθεστώς είναι διχασμένο, με τη μια πτέρυγα να επιθυμεί να ανοιχτεί περισσότερο στη Δύση, το Ισραήλ βλέπει το Ιράν ως υπαρξιακή απειλή. Και επομένως, παρά το τι θα ήθελε η μετριοπαθής πτέρυγα, το Ιράν ωθείται πιο κοντά στη Ρωσία και την Κίνα.
Αυτή είναι μια άλλη σημαντική πτυχή αυτού του πολέμου. Συνδέεται όλο και περισσότερο με τον πόλεμο στην Ουκρανία, για τον απλούστατο λόγο ότι η ίδια μεγάλη δύναμη εμπλέκεται και στις δύο συγκρούσεις: οι Ηνωμένες Πολιτείες. Αν και όχι ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, βρίσκονται πίσω από τον πόλεμο της Ουκρανίας και πίσω από τον Νετανιάχου.
Ας το σκεφτούμε αυτό για λίγο. Αν οι ΗΠΑ προκαλέσουν προβλήματα στον Πούτιν, αν τον απειλήσουν με την προοπτική να επιτρέψουν στους Ουκρανούς να χρησιμοποιήσουν πυραύλους που μπορούν να χτυπήσουν μέσα στη Ρωσία – αν και η Δύση φαίνεται να έχει εγκαταλείψει αυτή την ιδέα τώρα – τότε ο Πούτιν έχει πολλούς τρόπους να αντεπιτεθεί. Ένας από αυτούς είναι στη Μέση Ανατολή, μέσω του Ιράν. Το Ιράν και η Ρωσία, παρά τα διαφορετικά συμφέροντά τους, ωθούνται από τη Δύση σε μια ντε φάκτο συμμαχία.
Μόλις πέρυσι, για παράδειγμα, η Ρωσία και το Ιράν συμφώνησαν να κατασκευάσουν έναν νέο σιδηρόδρομο μέσω του Αζερμπαϊτζάν, επιτρέποντας έτσι στον Πούτιν να δημιουργήσει μια εναλλακτική εμπορική οδό προς τον Κόλπο, που θα αντικαθιστούσε τις παλιές διαδρομές που έκλεισαν από τις δυτικές κυρώσεις. Δεν πρέπει να έχουμε καμία αμφιβολία ότι η επιτυχία και η ακρίβεια των ιρανικών επιθέσεων σε ισραηλινούς στρατιωτικούς στόχους απαιτεί τη βοήθεια των ρωσικών πληροφοριών και δορυφόρων.
Και η Ρωσία δεν δημιουργεί μόνο δεσμούς με το Ιράν. Υπήρξαν αναφορές για συνομιλίες μεταξύ των Ρώσων και των Χούθι για την προμήθεια πιο προηγμένων πυραύλων από τους τελευταίους. Αυτές οι συνομιλίες στη συνέχεια αναβλήθηκαν υπό την πίεση της Σαουδικής Αραβίας. Ωστόσο, αν οι Αμερικανοί απειλούσαν τη Ρωσία μέσω της Ουκρανίας, ο Πούτιν έχει τον τρόπο να αντεπιτεθεί. Η σκέψη του θα ήταν: «Με ενοχλείς στην αυλή μου, θα προκαλέσω μεγάλο χάος στην αυλή σου». Και θα μπορούσε να το κάνει αυτό στη Μέση Ανατολή.
Στο παρασκήνιο υπάρχει επίσης και η Κίνα. Είδαμε πώς διαμεσολάβησε στη συμφωνία εξομάλυνσης των σχέσεων Ιράν και Σαουδικής Αραβίας.
Ο Νετανιάχου ωθεί ολόκληρη την περιοχή προς έναν πόλεμο στον οποίο οι ΗΠΑ, αν και χωρίς στρατό στο έδαφος, θα πρέπει να συμμετάσχουν στην άμυνα του Ισραήλ, στέλνοντας τα πλοία τους, στέλνοντας περισσότερες δυνάμεις. Οι Βρετανοί έχουν επίσης δηλώσει ότι θα συμμετάσχουν, χρησιμοποιώντας τη στρατιωτική βάση που έχουν στην Κύπρο, την οποία χρησιμοποιούν και οι Αμερικανοί.
Βλέπουμε λοιπόν να εμφανίζεται μπροστά μας ένα παγκόσμιο μέτωπο που εκτείνεται από την Ουκρανία έως τη Μέση Ανατολή, από τη μια πλευρά του οποίου έχουμε τις ΗΠΑ με τους συμμάχους τους στο ΝΑΤΟ και από την άλλη, τη Ρωσία και το Ιράν και όχι πολύ μακριά την Κίνα.
Τα αραβικά καθεστώτα στο χείλος του γκρεμού
Το σενάριο που εξελίσσεται τώρα στη Μέση Ανατολή έχει συνέπειες για ολόκληρη την παγκόσμια οικονομία. Την ίδια μέρα που το Ιράν ανακοίνωσε ότι ετοιμάζει αντίποινα, η τιμή του πετρελαίου εκτινάχθηκε κατά περίπου τέσσερα ή πέντε δολάρια σε λίγες μόνο ώρες και τα χρηματιστήρια έπεσαν παντού. Όταν το Ισραήλ ανακοίνωσε ότι δεν επρόκειτο να επιτεθεί στις πετρελαϊκές εγκαταστάσεις του Ιράν, η τιμή υποχώρησε ξανά, αλλά είναι ενδεικτικό του πόσο ευαίσθητες είναι οι αγορές πετρελαίου στην προοπτική ενός ευρύτερου πολέμου στη Μέση Ανατολή.
Υπήρχε, ωστόσο, μια μετοχή που δεν έπεσε, αλλά ανέβηκε: οι μετοχές της αμυντικής βιομηχανίας εκτοξεύτηκαν την ίδια μέρα που οι υπόλοιπες έπεφταν. Μπορούμε να φανταστούμε τη σκέψη των κερδοσκόπων του χρηματιστηρίου: «Έρχεται πόλεμος. Αυτές είναι καλές μετοχές για να επενδύσουμε τα χρήματά μας».
Σε μια κατάσταση όπου η παγκόσμια οικονομία είναι στην καλύτερη περίπτωση στάσιμη ή αναπτύσσεται αργά (ορισμένες χώρες βρίσκονται στο χείλος της ύφεσης, αν δεν έχουν ήδη μπει σε αυτήν), μια ξαφνική αλλαγή στη Μέση Ανατολή θα μπορούσε να έχει ως αποτέλεσμα την είσοδο της παγκόσμιας οικονομίας σε ύφεση.
Η κυκλοφορία μέσω της διώρυγας του Σουέζ έχει ήδη μειωθεί από τις επιθέσεις των Χούθι στη ναυτιλία στην Ερυθρά Θάλασσα. Αυτό έχει αυξήσει μαζικά το κόστος της ναυτιλίας, κάτι που είχε αντίκτυπο στην παγκόσμια οικονομία, ειδικά στην Ευρώπη. Η αποστολή αγαθών από την Ασία γύρω από την Αφρική τριπλασιάζει το κόστος αποστολής ενός εμπορευματοκιβωτίου από την Κίνα στην Ευρώπη. Ένας περιφερειακός πόλεμος στη Μέση Ανατολή θα μπορούσε να το κάνει αυτό ακόμη χειρότερο.
Αν υπάρξει γενικευμένος πόλεμος, πιθανότατα θα δούμε το κλείσιμο των στενών του Ορμούζ και άλλων εμπορικών οδών. Αυτό θα ήταν καταστροφικό για την παγκόσμια οικονομία. Αν το Ισραήλ επιτεθεί σε ιρανικές πετρελαϊκές εγκαταστάσεις την επόμενη περίοδο – πιθανώς αφότου ολοκληρωθούν οι αμερικανικές εκλογές – και το Ιράν απαντήσει με μια επίθεση σε πετρελαϊκές εγκαταστάσεις σε γειτονικές χώρες, όπως απείλησε να κάνει, αυτό θα μπορούσε να έχει δραματικές επιπτώσεις στην τιμή του πετρελαίου. Κατά ειρωνικό τρόπο, ένα τέτοιο σενάριο θα ενίσχυε τη Ρωσία, καθώς ο Πούτιν θα είχε πολύ περισσότερα έσοδα από τις εξαγωγές πετρελαίου του.
Η κατάσταση θυμίζει τον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ του 1973 και το επακόλουθο εμπάργκο πετρελαίου από τη Σαουδική Αραβία. Μια παγκόσμια οικονομία που ήδη κινούνταν προς την ύφεση ωθήθηκε σε κρίση το 1974, την πρώτη σοβαρή οικονομική κρίση μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο.
Θα υπάρξει ένας σοβαρός κοινωνικός και οικονομικός αντίκτυπος σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή. Οι άνθρωποι αυτής της περιοχής υφίστανται πραγματικά τις συνέπειες της παγκόσμιας κρίσης του καπιταλισμού.
Η Αίγυπτος, για παράδειγμα, συνεργάστηκε με τους δυτικούς ιμπεριαλιστές. Έχουν διατηρήσει σχέσεις με το Ισραήλ και δεν έχουν δημιουργήσει προβλήματα στα σύνορα με τη Γάζα. Ως αποζημίωση, έλαβαν ένα πακέτο δανείου 8 δισεκατομμυρίων δολαρίων νωρίτερα μέσα στο έτος.
Όλα αυτά τα δάνεια, ωστόσο, συνοδεύονται από μέτρα, συμπεριλαμβανομένων τεράστιων περικοπών στις επιδοτήσεις σε βασικά αγαθά. Οι τιμές του ηλεκτρικού ρεύματος έχουν εκτοξευθεί, ανεβάζοντας το κόστος των λογαριασμών ενέργειας για τους απλούς ανθρώπους στο ίδιο επίπεδο με το κόστος του ενοικίου. Η τιμή του ψωμιού τετραπλασιάστηκε φέτος το καλοκαίρι λόγω των τεράστιων περικοπών στις κρατικές επιδοτήσεις. Η φτώχεια αυξάνεται δραματικά στην Αίγυπτο.
Η Ιορδανία αντιμετωπίζει παρόμοια κατάσταση, με τις ίδιες πολιτικές να επιβάλλονται από το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα. Η ανεργία είναι τώρα πάνω από 20%. Κατά συνέπεια, η Ιορδανία έχει γίνει ένα από τα πιο ασταθή καθεστώτα στην περιοχή. Η χώρα φιλοξενεί επίσης μεγάλο παλαιστινιακό πληθυσμό. Και ταυτόχρονα, το καθεστώς συνεργάζεται ενεργά με τους ιμπεριαλιστές.
Όταν οι Ιρανοί έπληξαν το Ισραήλ τον Απρίλιο, η Ιορδανία συμμετείχε στην κατάρριψη των πυραύλων με τη δικαιολογία ότι πετούσαν πάνω από τον ιορδανικό εναέριο χώρο. Αυτό δικαίως θεωρήθηκε από τις μάζες της Ιορδανίας ως συνεργασία της κυβέρνησής τους με τους Σιωνιστές και τους Αμερικανούς. Υπήρξαν μαζικές διαδηλώσεις τις οποίες το καθεστώς κατέστειλε βίαια.
Αυτό εξηγεί γιατί, όταν οι διπλωμάτες παγκοσμίως ζητούν ηρεμία, οι Ιορδανοί είναι πάντα οι πρώτοι που κάνουν τέτοιες δηλώσεις. Τρομοκρατούνται από ένα πιθανό μαζικό κίνημα που θα μπορούσε να τους ανατρέψει σε κάποια φάση.
Αυτά τα αραβικά καθεστώτα πρέπει να αντιμετωπίσουν την κρίση αυτή με λεπτότητα. Θα μπορούσε να καθορίσει την ίδια την επιβίωσή τους. Η αποσταθεροποίηση ολόκληρης της περιοχής που προκαλεί ο Νετανιάχου, θα μπορούσε να οδηγήσει στην πτώση πολλών από αυτά τα καθεστώτα.
Ευρύτερες επαναστατικές επιπτώσεις
Ο αντίκτυπος του παρόντος πολέμου, ωστόσο, θα ξεπεράσει πολύ την ίδια τη Μέση Ανατολή. Θα ριζοσπαστικοποιήσει περαιτέρω τους εργάτες και τη νεολαία στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες. Όλοι εκείνοι οι νέοι που συμμετείχαν σε καταλήψεις και σε διαδηλώσεις, θα δουν ότι, παρ’ όλα αυτά, ο πόλεμος κλιμακώνεται. Βλέπουν ότι αυτό που έκανε το Ισραήλ στη Γάζα γίνεται τώρα και στον Λίβανο.
Επισήμως, ο Λίβανος έχει πληθυσμό περίπου έξι εκατομμυρίων ανθρώπων. Αυτός ο αριθμός είναι υπο-εκτιμημένος, καθώς υπάρχουν πολλοί περισσότεροι πρόσφυγες από τη Συρία κ.α. Ήδη ένα εκατομμύριο άνθρωποι έχουν εκτοπιστεί. Πάνω από 2.000 έχουν σκοτωθεί και είμαστε μόνο στην αρχή. Όλα αυτά δεν μπορούν παρά να ριζοσπαστικοποιήσουν ευρύτερα στρώματα. Και καθώς η Αμερική εμπλέκεται όλο και περισσότερο, αυτό θα έχει επιπτώσεις σε ένα σημαντικό στρώμα της νεολαίας και της εργατικής τάξης στις ΗΠΑ.
Ο πόλεμος έχει ήδη σοβαρό αντίκτυπο στην εκστρατεία για τις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ. Ορισμένοι αναλυτές λένε ότι αυτό είναι ένα δώρο στον Τραμπ στις εκλογές. Δεν μπορούμε να προβλέψουμε ακριβώς πώς θα πάνε οι εκλογές, καθώς φαίνεται ότι η Χάρις και ο Τραμπ είναι κοντά αυτή τη στιγμή. Αλλά με τις ΗΠΑ να εμπλέκονται περισσότερο, θα δούμε διεργασίες ριζοσπαστικοποίησης πλατύτερων στρωμάτων της νεολαίας και των εργαζομένων στην Αμερική.
Στη Βρετανία, ο Στάρμερ δικαιολογεί πλήρως αυτό που κάνει το Ισραήλ και δήλωσε ότι η Βρετανία συμμετείχε στην κατάρριψη των ιρανικών πυραύλων. Υποστηρίζει ενεργά τον πόλεμο του Νετανιάχου, με τη RAF να βοηθά τις ισραηλινές δυνάμεις στις επιχειρήσεις τους στη Γάζα.
Σε αυτές τις συνθήκες, το καθήκον μας ως κομμουνιστές είναι να αγωνιστούμε ενάντια στους πολεμοκάπηλους. Ο κύριος εχθρός μας είναι εδώ, εντός των συνόρων. Οι ίδιοι άνθρωποι που υποστηρίζουν τη βαρβαρότητα στη Γάζα και τον Λίβανο, επιτίθενται στους συνταξιούχους, στους εργαζόμενους και τη νεολαία.
Οι ίδιοι εγκληματίες που είναι διατεθειμένοι να αφήσουν ηλικιωμένους να πεθάνουν από το κρύο εδώ, υποστηρίζουν τη δολοφονία, το κάψιμο, την πείνα χιλιάδων ανθρώπων στη Μέση Ανατολή. Η βαρβαρότητα που παρακολουθούμε καθημερινά είναι σχεδόν απίστευτη: παιδιά πυροβολημένα στο κεφάλι, ασθενείς που καίγονται ζωντανοί σε νοσοκομειακά κρεβάτια, ολόκληρα χωριά που καταστρέφονται, εκατομμύρια άνθρωποι που αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, πληθυσμοί στους οποίους λένε «παραδοθείτε ή πεινάστε».
Τώρα οι ιμπεριαλιστές έχουν μπει σε ένα μονοπάτι που περιλαμβάνει τη γενίκευση αυτής της φρίκης, σε όλη την περιοχή και πέρα από αυτήν. Σήμερα είναι πιο ξεκάθαρο από ποτέ: ο καπιταλισμός πρέπει να πεθάνει, ο ιμπεριαλισμός πρέπει να πεθάνει, για να ζήσει η ανθρωπότητα.
Συντακτική επιτροπή της ιστοσελίδας In Defence of Marxism
21 Οκτωβρίου 2024
