Μετά από έντεκα μέρες σφοδρών βομβαρδισμών της Γάζας – που άφησε νεκρούς πάνω από 240 Παλαιστίνιους (εκ των οποίων σχεδόν οι μισοί ήταν παιδιά και γυναίκες) και χιλιάδες σοβαρά τραυματισμένους – το Ισραήλ τελικά συμφώνησε σε εκεχειρία. Ο βομβαρδισμός προκάλεσε τον εκτοπισμό 75.000 ανθρώπων. Τα σπίτια τους έχουν καταστραφεί και έχουν προκληθεί σοβαρές ζημιές σε βασικές υποδομές: σχολεία, νοσοκομεία (συμπεριλαμβανομένου του μοναδικού κέντρου για εξέταση και εμβολιασμό για τον COVID-19), παροχή ηλεκτρικού ρεύματος και καθαρού νερού. Ο πληθυσμός της Γάζας θα πληρώσει ένα βαρύ τίμημα για πολλά ακόμη χρόνια για αυτή την επίθεση του Ισραήλ.
Το αιγυπτιακό καθεστώς του Αλ-Σίσι, το οποίο για χρόνια επέβαλε αποκλεισμό στη Γάζα σε συνεργασία με το ισραηλινό κράτος, διεκδικεί τα εύσημα για την επίτευξη της κατάπαυσης πυρός. Μαζί με άλλα αντιδραστικά αραβικά καθεστώτα που μέχρι πρόσφατα υποστήριζαν ανοιχτά το Ισραήλ – τα ΗΑΕ, τη Σαουδική Αραβία κ.λπ. – προσπαθούν να ανανεώσουν τα φιλο-παλαιστινιακά διαπιστευτήριά τους ανακοινώνοντας σχέδια βοήθειας και ανοικοδόμησης, τα οποία θα χρησιμοποιήσουν για να αυξήσουν την επιρροή τους στη Χαμάς ή αλλιώς θα τα αποσύρουν με την πρώτη ευκαιρία.
Όλα τα αντιδραστικά αραβικά καθεστώτα, από το Μαρόκο έως τη Σαουδική Αραβία, αιφνιδιάστηκαν από τη μαχητικότητα του παλαιστινιακού αγώνα και τον τρόπο με τον οποίο βρίσκει μαζικά απήχηση στην εργατική τάξη και τη νεολαία της Μ. Ανατολής. Η νομιμότητα αυτών των καθεστώτων υπονομεύτηκε σε μεγάλο βαθμό από αυτά τα γεγονότα, προσθέτοντας εύφλεκτο υλικό στις επαναστατικές κρίσεις που προετοιμάζονται σε αυτές τις χώρες.
Η λεγόμενη «προοδευτική» διοίκηση του Μπάιντεν έχει αποκαλύψει το πραγματικό της πρόσωπο. Υποστήριξε αμέσως το «δικαίωμα του Ισραήλ για αυτοάμυνα» κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών, ενώ πίεζε διακριτικά τον Νετανιάχου στα παρασκήνια να προχωρήσει σε εκεχειρία. Η υποκρισία της προσποιητής ουδετερότητας του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ είναι εμφανής. Οι Ηνωμένες Πολιτείες επιδοτούν τον ισραηλινό στρατό με δισεκατομμύρια δολάρια κάθε χρόνο, ενώ εξάγουν τεράστιες ποσότητες στρατιωτικών εξοπλισμών στο Ισραήλ. Κανείς δεν μπορεί να έχει αμφιβολία για τη στάση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού ο οποίος, όπως πάντα, βρίσκεται στο πλευρό των καταπιεστών.
Πρέπει να είμαστε σαφείς: ο ιμπεριαλισμός του Μπάιντεν και των ΗΠΑ δεν ανησυχεί ούτε στο ελάχιστο για τα δεινά του παλαιστινιακού λαού, ούτε για τα δίκαια αιτήματά τους. Αυτό που τους απασχολεί είναι ότι οι περιπέτειες του Νετανιάχου μπορεί να προκαλέσουν περαιτέρω αποσταθεροποίηση των φιλικών προς τις ΗΠΑ αραβικών καθεστώτων της περιοχής: την Αίγυπτο, την Ιορδανία και τα μοναρχικά καθεστώτα του Κόλπου. Αυτό που φοβάται πραγματικά ο ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ είναι η αναβίωση της αραβικής επανάστασης σε ακόμη υψηλότερο επίπεδο από ό, τι πριν από δέκα χρόνια.
Η παλαιστινιακή νεολαία ηγείται ενός μαχητικού μαζικού αγώνα ενάντια στον αδίστακτο πόλεμο του Ισραήλ ενάντια στα αδέρφια τους στη Γάζα. Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι ο αγώνας ξεκίνησε εντός των συνόρων του Ισραήλ και καθοδηγήθηκε και οργανώθηκε από επιτροπές, δίκτυα και οργανώσεις που ήταν εκτός του ελέγχου της επίσημης παλαιστινιακής «ηγεσίας». Αυτό αποκάλυψε τη βαθιά δυσπιστία προς την Φατάχ και την Εθνική Παλαιστινιακή Αρχή, καθώς και προς την Χαμάς. Συγκεκριμένα, έχουμε δει την οργάνωση μαζικής αυτοάμυνας ενάντια στα βίαια αντι-Παλαιστινιακά πογκρόμ από ακροδεξιούς όχλους και σιωνιστές εποίκους οι οποίοι επιτέθηκαν στα σπίτια και τα καταστήματα Παλαιστινίων μέσα στο Ισραήλ. Αυτές οι επιθέσεις πραγματοποιήθηκαν με την ανοχή και τη στήριξη των ισραηλινών δυνάμεων ασφαλείας.
Αυτές οι κινητοποιήσεις παραμέρισαν τις υπάρχουσες διαχωριστικές γραμμές, ενοποιώντας τον παλαιστινιακό αγώνα ενάντια στην κατοχή, τις διακρίσεις και την καταπίεση στη Γάζα, τη Δυτική Όχθη, την Ανατολική Ιερουσαλήμ, τα στρατόπεδα των Παλαιστινίων προσφύγων και κυρίως, μέσα στα σύνορα του Ισραήλ που ορίστηκαν το 1948. Αυτός ο αγώνας έχει εμπνεύσει ένα διεθνές κύμα αλληλεγγύης που αναπτύσσεται σε παγκόσμια κλίμακα.
Οι Παλαιστίνιοι που αγωνίστηκαν, χαιρέτησαν την κατάπαυση του πυρός με διαδηλώσεις, χαρά και ανακούφιση, αλλά και με την επίγνωση ότι τίποτα θεμελιώδες δεν έχει επιλυθεί. Έδειξαν αποφασιστικότητα και προθυμία να παλέψουν.
Ως μαρξιστές, χαιρετίζουμε με ενθουσιασμό την εμφάνιση ενός ενιαίου παλαιστινιακού μαζικού αγώνα ως τη σημαντικότερη κατάκτηση αυτών των τελευταίων εβδομάδων.
Οι κυνικοί ελιγμοί του Νετανιάχου αποκαλύφθηκαν
Ο Νετανιάχου και ο ισραηλινός στρατός ισχυρίζονται ότι πέτυχαν τους στρατιωτικούς τους στόχους. Ωστόσο, αυτοί οι ισχυρισμοί δεν είναι ιδιαίτερα πειστικοί. Σε αντίθεση με αυτό που ο Νετανιάχου θέλει να πιστεύουν όλοι, είναι σαφές ότι τίποτα δεν έχει επιλυθεί από τη σκοπιά της ισραηλινής άρχουσας τάξης.
Η κατάπαυση του πυρός είναι απλώς ένας τακτικός ελιγμός, αλλά η στρατηγική της σιωνιστικής δεξιάς για τον εκτοπισμό του παλαιστινιακού πληθυσμού συνεχίζεται.
Το πρόγραμμα των Σιωνιστών εποίκων συνοψίστηκε από τον Arieh King, αναπληρωτή δήμαρχο της Ιερουσαλήμ: «Θέλω να διασφαλιστεί η Ιερουσαλήμ για πάντα ως εβραϊκή πόλη και ο μόνος τρόπος για να την προστατέψουμε από φονταμεταλιστές μουσουλμάνους είναι να είμαστε περισσότεροι από αυτούς», είπε. «Η καρδιά του εβραϊκού έθνους είναι το Όρος του Ναού – και αυτό που θα το προστατεύσει θα είναι η εβραϊκή παρουσία γύρω του».
Ο στόχος του Ισραήλ – ή μάλλον του Νετανιάχου – δεν ήταν ποτέ να καταστρέψει τη Χαμάς, αλλά μάλλον να την περιορίσει σε ορισμένα όρια. Ο Νετανιάχου και οι δεξιοί σύμμαχοί του χρειάζονται τη Χαμάς.
Από στρατιωτικής άποψης, οι πύραυλοι της Χαμάς, αν και έχουν βελτιωθεί σε αριθμό και ακρίβεια, δεν μπορούν να συγκριθούν με τη δύναμη πυρός του Ισραήλ και το 90% από αυτούς καταρρίπτεται από το αντιπυραυλικό σύστημα Σιδερένιος Θόλος. Ωστόσο, οι ήχοι των σειρήνων που προειδοποιούν για τους βομβαρδισμούς σε όλο το Ισραήλ είναι πολύ χρήσιμοι για τον Νετανιάχου από πολιτική άποψη. Συσπειρώνει τους Ισραηλινούς Εβραίους γύρω από το κράτος και την κυβέρνηση «απέναντι στον εξωτερικό εχθρό». Αυτό τον κυνικό υπολογισμό έκανε ο Νετανιάχου όταν κλιμάκωσε τις προκλήσεις στο τζαμί Αλ – Άκσα κατά τη διάρκεια του Ραμαζανιού σε μια εποχή που επρόκειτο να σχηματιστεί κυβέρνηση συνασπισμού που τον απέκλειε.
Επιπλέον, το Ισραήλ έχει κάθε συμφέρον να διατηρήσει την κυριαρχία της Χαμάς στη Γάζα ενάντια στην Παλαιστινιακή Αρχή του Αμπάς υπό την ηγεσία της Φατάχ, διασφαλίζοντας τη διάσπαση και τον κατακερματισμό της λεγόμενης παλαιστινιακής ηγεσίας. Τέλος, το Ισραήλ δεν θέλει να καταστρέψει τη Χαμάς επειδή είναι η μόνη υπάρχουσα δύναμη ικανή να ελέγχει – να καταστέλλει και να αστυνομεύει – τον παλαιστινιακό πληθυσμό στη Γάζα. Τα τελευταία χρόνια, ο Νετανιάχου έφτασε ακόμη και στο σημείο – πίσω από τα παρασκήνια – να ασκήσει πίεση στο καθεστώς του Κατάρ για να εγγυηθεί μια οικονομική βοήθεια προς τη Χαμάς.
Ο κύριος στόχος του Νετανιάχου ήταν να χρησιμοποιήσει κυνικά την πολεμική ένταση που σκόπιμα δημιούργησε, για να σταθεροποιήσει τη θέση του στο τιμόνι μιας καταρρέουσας κυβέρνησης. Ο Νετανιάχου δεν είχε καλύτερα μέσα για να το επιτύχει παρά παίζοντας το δοκιμασμένο παιχνίδι της αντιπαράθεσης με τη Χαμάς, συγκεντρώνοντας υποστήριξη γύρω του και παίζοντας τον αγαπημένο του ρόλο ως τον δυνατό άνδρα του Ισραήλ. Μόνο που αυτή τη φορά, το στοίχημα του Νετανιάχου δεν φαίνεται να έχει αποδώσει.
Γιατί δεν υπήρχε επίγεια εισβολή στη Γάζα;
Ο Νετανιάχου είχε διαβεβαιώσει τους Ισραηλινούς Εβραίους ότι ο παλαιστινιακός λαός ήταν διχασμένος, είχε ηττηθεί και αποθαρρυνθεί. Τους διαβεβαίωσε ότι τα γειτονικά αραβικά καθεστώτα ήταν πρόθυμα να αποδεχθούν και να αναγνωρίσουν την ύπαρξη του Ισραήλ παρά την συνεχιζόμενη καταπίεση του παλαιστινιακού λαού και την κατοχή της γης τους. Τους διαβεβαίωσε ότι, υπό την ηγεσία του, το Ισραήλ είχε γίνει ένα ασφαλές μέρος για τους Εβραίους. Όλες αυτές οι διαβεβαιώσεις αποκαλύφθηκαν ως ψέματα στα μάτια του ισραηλινού πληθυσμού.
Εκείνοι, εντός και εκτός Ισραήλ, που υποστήριξαν τον βομβαρδισμό της Γάζας ως μέσο «προστασίας ισραηλινών ζωών από την απειλή της Χαμάς» αναρωτιούνται τώρα: πώς μπορεί η ισραηλινή κυβέρνηση να ισχυριστεί ότι η ικανότητα της Χαμάς να συγκεντρώνει και να εκτοξεύσει πυραύλους έχει πληγεί από αυτούς τους λεγόμενους «χειρουργικούς» βομβαρδισμούς; Ένα από τα κύρια διδάγματα των προηγούμενων ισραηλινών επιθέσεων εναντίον της Γάζας ήταν ακριβώς ότι χωρίς μία επίγεια επιχείρηση, ο βομβαρδισμός είναι αναποτελεσματικός Αυτό έγινε σαφές τον Οκτώβριο του 2020 από τον Avi Kochavi, Αρχηγό του Επιτελείου Στρατού του Ισραήλ, όπως ανέφερε στο ειδησεογραφικό πρακτορείο Haaretz: «Είναι αδύνατο να επιτύχουμε τους στόχους μας επί των εχθρών μας χωρίς [επίγειες] επιχειρήσεις, χωρίς μαζική εισβολή δυνάμεων».
Και πάλι θα υπάρξει μια ακόμα ασταθής ανακωχή – μέχρι την επόμενη αναπόφευκτη κλιμάκωση. Ο καπιταλισμός και ο Σιωνισμός, ανεξάρτητα από τα σχέδια του Νετανιάχου, δεν δημιουργούν συνθήκες για μια αξιοπρεπή ζωή ή ένα ασφαλές καταφύγιο για τους Εβραίους στο Ισραήλ. Το μόνο που μπορούν να εγγυηθούν είναι η συνέχιση του παρόντος εφιάλτη, το βάθεμα της καταπίεσης και του εθνικιστικού και θρησκευτικού μίσους.
Κατά τη διάρκεια του βομβαρδισμού στη Γάζα, σε διάφορες στιγμές ο στρατός απείλησε να εισβάλει στη Γάζα – όπως το 2014 (σκοτώνοντας 2.400 Παλαιστίνιους). Αλλά η απειλούμενη επίθεση στο έδαφος δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. Γιατί;
Το Haaretz επεσήμανε πως η επισφαλής θέση του Νετανιάχου έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στα γεγονότα: «Όσον αφορά τον πρωθυπουργό Νετανιάχου, αυτή τη στιγμή έχει ελάχιστη δημόσια υποστήριξη για τις αμφιλεγόμενες κινήσεις του. Είναι δύσκολο να ξεκινήσεις μια επικίνδυνη στρατιωτική εισβολή που θα οδηγήσει σε πολλά θύματα όταν ο μισός πληθυσμός δεν πιστεύει ούτε λέξη από αυτά που λες και υποψιάζεται, σε μεγάλο βαθμό ορθά, πως η ένταση στην Ιερουσαλήμ αναζωπυρώνεται τεχνητά για να εξυπηρετήσει πολιτικά και προσωπικά συμφέροντα.»
Οι Παλαιστίνιοι Ισραηλινοί στο κέντρο του αγώνα
Το άμεσο επακόλουθο της κατάπαυσης του πυρός επιβεβαιώνει, ωστόσο, ότι κάτι έχει αλλάξει στην κατάσταση – και αρκετά δραματικά. Αντί να τρομοκρατηθεί και να αποθαρρυνθεί από την ασύμμετρη εμφάνιση ωμής βίας του Ισραήλ, ο παλαιστινιακός λαός απάντησε με μαζικό αγώνα με επικεφαλής τη νεολαία.
Η παλαιστινιακή γενική απεργία της 18ης Μαΐου, μαζί με την αυξανόμενη ανυπακοή και αποφασιστικότητα που έδειξαν κατά την τελευταία περίοδο οι Παλαιστίνιοι νέοι εντός του Ισραήλ και στα κατεχόμενα εδάφη, έδειξαν πόσο ισχυρή επίδραση μπορεί να έχει το κίνημα της εργατικής τάξης στα γεγονότα.
Για πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες, η γενική απεργία έδειξε ξεκάθαρα – στην πράξη – αυτό που υποστηρίζαμε εδώ και πολύ καιρό: ότι ήταν απαραίτητος ένας ενιαίος μαζικός αγώνας ενάντια στην κατοχή και την καταπίεση του παλαιστινιακού λαού σε ολόκληρο το έδαφος της ιστορικής Παλαιστίνης. Όχι μόνο ένας τέτοιος αγώνας ήταν δυνατός – αλλά πλέον έγινε πραγματικότητα.
Αυτό είναι το αποτέλεσμα των χρόνων συσσωρευμένης αγανάκτησης από την καταπίεση και τις διακρίσεις από το ισραηλινό κράτος. Τα τελευταία χρόνια, έχουμε δει μια ταχεία επιτάχυνση του αντιδραστικού σιωνιστικού σχεδίου, που έχει σχεδιαστεί για να περιθωριοποιήσει και να κάνει διακρίσεις εναντίον της παλαιστινιακής μειονότητας εντός του Ισραήλ, παράλληλα με την ανάπτυξη του κινήματος των εποίκων στην Ανατολική Ιερουσαλήμ και τη Δυτική Όχθη, που σήμερα αριθμεί πάνω από 650.000 παράνομους Εβραίους εποίκους.
Ο Νετανιάχου ανακήρυξε την Ιερουσαλήμ ως την αδιαίρετη πρωτεύουσα του Ισραήλ, κάτι που υποστηρίχθηκε από τον Τραμπ ο οποίος μετέφερε την αμερικανική πρεσβεία από το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ. Εν τω μεταξύ, έχουμε δει την εντατικοποίηση των εποικήσεων, υποστηριζόμενων από το κράτος του Ισραήλ, από Εβραίους εποίκους στη Δυτική Όχθη και την Ανατολική Ιερουσαλήμ, στο σημείο να απειλεί το Ισραήλ με μονομερή προσάρτηση τμημάτων της Δυτικής Όχθης όπου έχουν εποικηθεί από Εβραίους. Η έγκριση του ρατσιστικού Εβραϊκού Εθνικού Νόμου προκάλεσε την οργή και ξεσήκωσε ακόμη και τα πιο συντηρητικά στρώματα των Παλαιστινίων.
Ενώ οι Παλαιστίνιοι στη Γάζα, τη Δυτική Όχθη και την Ανατολική Ιερουσαλήμ υπόκεινται σε ένα κατάφωρο καθεστώς κατοχής, στο Ισραήλ η παλαιστινιακή μειονότητα υποβιβάστηκε στη θέση πολιτών δεύτερης κατηγορίας.
Το μαζικό κίνημα ενάντια στην έξωση Παλαιστινίων από την περιοχή Σεΐχ Τζαρά και η βία που εξαπέλυσε το ισραηλινό κράτος εναντίον Παλαιστινίων προσκυνητών στο Αλ-Άκσα στο αποκορύφωμα του Ραμαζανιού αποτέλεσαν ένα σημείο καμπής στη συνείδηση των Παλαιστινίων. Ο βομβαρδισμός της Γάζας στη συνέχεια οδήγησε σε έναν αγώνα μέσα και έξω από την Παλαιστίνη που κινητοποίησε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους.
Επιπτώσεις της γενικής απεργίας των Παλαιστινίων στις 18 Μαΐου
Οι εκκλήσεις για γενική απεργία κυκλοφόρησαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ήδη πριν υιοθετηθεί από την ηγεσία των Παλαιστινίων μέσα στο Ισραήλ. Η κινητήρια δύναμη της απεργίας της 18ης Μάη ήταν το δίκτυο αυτο-οργανωμένων επιτροπών και ομάδων νεολαίας που ήταν στο επίκεντρο των διαδηλώσεων μέχρι τότε. Αυτές οι αυτο-οργανωμένες επιτροπές ξεκίνησαν παρά την παθητικότητα της λεγόμενης παραδοσιακής ηγεσίας και σε πολλές περιπτώσεις την αμφισβήτησαν ανοιχτά.
Η έκκληση για απεργία συνδέθηκε με την υπάρχουσα διάθεση μαζικής ανυπακοής και κλιμακώθηκε σε έναν αγώνα ενάντια στον βομβαρδισμό της Γάζας, ενάντια στην κατοχή, την καταπίεση, για αξιοπρέπεια, ισότητα, για την υπεράσπιση του στοιχειώδους δικαιώματος των Παλαιστινίων να υπερασπιστούν το επίπεδο διαβίωσής τους.
Παρά τα κατασταλτικά μέτρα και τις απειλές για αντίποινα που ανακοινώθηκαν από ισραηλινές εταιρείες και αρχές εναντίον Παλαιστινίων εργαζομένων, παρά το γεγονός πως η απεργία δεν είχε νομική κάλυψη από τα ισραηλινά συνδικάτα, η απεργία ήταν επιτυχημένη.
Η Ισραηλινή Ένωση Οικοδόμων παραδέχτηκε ότι μόνο 150 στους 65.000 Παλαιστίνιους εργάτες οικοδομών εμφανίστηκαν για δουλειά παραλύοντας εντελώς την οικοδομική δραστηριότητα. Η απεργία επηρέασε επίσης τις μεταφορές, τις αποστολές, τον καθαρισμό και την υγειονομική περίθαλψη εντός του Ισραήλ και έγινε αισθητή σε όλους τους τομείς όπου υπάρχει μεγαλύτερη παρουσία παλαιστινιακού εργατικού δυναμικού.
Η ανακοίνωση της απεργίας αντιμετωπίστηκε με έντονη εχθρότητα στα ΜΜΕ. Ωστόσο, η γλώσσα της ταξικής πάλης μπορεί να διαπεράσει και να γίνει κατανοητή από την υπόλοιπη εργατική τάξη του Ισραήλ, ακόμη και σε ένα στάδιο όπου οι περισσότεροι Εβραίοι Ισραηλινοί εργάτες δεν υποστηρίζουν τον παλαιστινιακό αγώνα και συσπειρώνονται στην κυβέρνηση θεωρώντας ότι αυτή υπερασπίζει την ασφάλειά τους.
Ένα σχόλιο που ανέφερε το Haaretz από έναν Ισραηλινό εργάτη είναι χαρακτηριστικό της διάθεσης που αναπτύσσεται. Παρατηρώντας τα ερημικά εργοτάξια την ημέρα της γενικής απεργίας, είπε: «Αν όλοι αγωνιζόμασταν με αυτόν τον τρόπο για τα δικαιώματα των εργαζομένων, ίσως να πετυχαίναμε κάτι». Ανεξάρτητα από τη γνώμη που είχε αυτός ο εργαζόμενος για τον παλαιστινιακό αγώνα, είναι σημαντικό να επισημανθεί ότι η απεργία έβαλε στο μυαλό του, καθώς και στο μυαλό πολλών άλλων εργαζομένων, το ζήτημα του τι θα μπορούσε να επιτευχθεί με μια ενιαία, συλλογική δράση της εργατικής τάξης.
Ιμπεριαλιστική «ειρήνη» – η συνέχιση του πολέμου με άλλα μέσα
Ο αγώνας του παλαιστινιακού λαού ενάντια στην καταπίεση βρίσκεται αντιμέτωπος με την τακτική της άρχουσας τάξης του Ισραήλ να συσπειρώνει τον εβραϊκό πληθυσμό του Ισραήλ με το φόβητρο του εξωτερικού εχθρού. Είναι ζωτικής σημασίας για το παλαιστινιακό απελευθερωτικό κίνημα, στο πλαίσιο του γενικού αγώνα για απελευθέρωση, να αναπτύξει τακτικές και μορφές πάλης για να διασπάσει την εθνική ενότητα του Ισραήλ σε ταξικές γραμμές. Για να γίνει αυτό, τα πιο συνειδητά και σταθερά επαναστατικά στρώματα του κινήματος δεν μπορούν να περιοριστούν σε καθαρά δημοκρατικά αιτήματα. Αυτά τα αιτήματα παίζουν ζωτικό ρόλο στον αγώνα αλλά, από μόνα τους, δεν μπορούν να οδηγήσουν σε λύση. Το ζήτημα του σοσιαλισμού πρέπει να τεθεί θαρρετά.
Τις τελευταίες εβδομάδες, έχουμε δει μικρές κοινές αραβο-εβραϊκές διαδηλώσεις, όπου εβραϊκές οργανώσεις βάσης αψηφούν τη γενική διάθεση εχθρότητας και έχουν βγει ανοιχτά για να υποστηρίξουν τον αγώνα ενάντια στον βομβαρδισμό της Γάζας. Ως μαρξιστές καλωσορίζουμε τέτοια κινήματα και θεωρούμε καθήκον μας να αγωνιζόμαστε για να σπάσουμε τις εθνικές και θρησκευτικές διαιρέσεις.
Τώρα που έχει ανασταλεί ο βομβαρδισμός της Γάζας, η ιμπεριαλιστική «ειρήνη» θα είναι η συνέχιση του πολέμου με άλλα μέσα. Το ισραηλινό καθεστώς θα προσπαθήσει να συγκρατήσει τις δυνάμεις που διέφυγαν από τον έλεγχό του. Η πολιτική της σταδιακής περικοπής των παλαιστινιακών δικαιωμάτων και της αντίδρασης σε τυχόν διαμαρτυρίες με σκληρά κατασταλτικά μέτρα θα συνεχιστεί. Αυτή την εβδομάδα, εκατοντάδες περισσότεροι Παλαιστίνιοι συνελήφθησαν στο Ισραήλ. Η πολιτική εξώσεων συνεχίζεται, με μια νέα ώθηση για απομάκρυνση παλαιστινιακών οικογενειών από την περιοχή Batn al-Hawa του Σιλωάμ στην κατεχόμενη Ανατολική Ιερουσαλήμ. Η πρόσφατη γενική απεργία και οι μαζικές διαμαρτυρίες είναι μια σημαντική εξέλιξη που δείχνει πώς θα πρέπει να διεξαχθεί ο αγώνας ενάντια στο αντιδραστικό ισραηλινό κράτος.
Το παλαιστινιακό κίνημα είναι μέρος του διεθνούς επαναστατικού κινήματος ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση και την ιμπεριαλιστική καταπίεση. Είναι σαφές ότι ο αγώνας για την απελευθέρωση των Παλαιστινίων δεν περιορίζεται στα σύνορα της ιστορικής Παλαιστίνης. Συνδέεται με τον αγώνα ενάντια στα αντιδραστικά καθεστώτα στη Μέση Ανατολή και τους υποστηρικτές τους στην Ουάσινγκτον.
Το ένα μετά το άλλο, τα σημερινά αντιδραστικά καθεστώτα στη Μέση Ανατολή θα κλονιστούν συθέμελα από επαναστατικά κινήματα. Όπως δείχνει το αιγυπτιακό επαναστατικό κίνημα του 2011, το οποίο ανέτρεψε το καθεστώς του Μουμπάρακ και την κυβέρνηση του Μόρσι: δεν αρκεί να ανατρέψουμε τα αντιδραστικά καθεστώτα. Χρειάζεται ο καπιταλισμός να ανατραπεί και η εργατική τάξη να πάρει την εξουσία.
Ο αγώνας στο Ισραήλ και την Παλαιστίνη μπορεί να επιλυθεί μόνο σε σοσιαλιστική βάση, ως μέρος του επαναστατικού μετασχηματισμού ολόκληρης της Μέσης Ανατολής. Βάσει αυτής της προοπτικής, η επαναστατική παλαιστινιακή νεολαία και όλοι οι Εβραίοι Ισραηλινοί που είναι διατεθειμένοι να αμφισβητήσουν το καταπιεστικό σιωνιστικό κράτος πρέπει να αγωνιστούν μαζί.
Το επαναστατικό κίνημα των μαζών στην ιστορική Παλαιστίνη συνδέεται με τη γενική επαναστατική διαδικασία ενάντια στην ιμπεριαλιστική καταπίεση και τον καπιταλισμό που λαμβάνει χώρα σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή. Την επόμενη περίοδο, θα δούμε μαζικά κινήματα της εργατικής τάξης και της νεολαίας που θα προσπαθήσουν να ανατρέψουν το ένα καταπιεστικό καθεστώς μετά το άλλο στην περιοχή. Στο πλαίσιο αυτής της προοπτικής οι μαρξιστές προωθούν το σύνθημα για ένα Ομοσπονδιακό Σοσιαλιστικό Κράτος Ισραήλ / Παλαιστίνης ως μέρος μιας Σοσιαλιστικής Ομοσπονδίας της Μέσης Ανατολής, όπου η καταπίεση μπορεί να τερματιστεί με επαναστατικά μέσα και όλοι οι λαοί, συμπεριλαμβανομένων Εβραίων και Παλαιστίνιων, θα έχουν το δικαίωμα να αποφασίσουν για τα δικά τους πεπρωμένα και να βρουν έναν κοινό δρόμο προς την ευημερία.
Φραντσέσκο Μέρλι
Μετάφραση από www.marxist.com: Ηλίας Κυρούσης
