Διαβάστε ένα άρθρο για την πρόσφατη μαζική διαδήλωση – σεισμό στην πρωτεύουσα της Ισπανίας.
Η Ισπανία αντιμετωπίζει τα τελευταία χρόνια μια βαθιά οικονομική ύφεση, ως απόρροια της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης. Συμπεριλαμβάνεται στην ομάδα χωρών με το ατυχές προσωνύμιο «PIIGS» και μαζί με τις υπόλοιπες χώρες της ομάδας, θεωρείται ένας από τους «αδύναμους κρίκους» στην ευρωπαϊκή καπιταλιστική αλυσίδα. Η ισπανική εργατική τάξη, παρά τη σφοδρότητα της επίθεσης στο βιοτικό της επίπεδο, έχει δείξει πολλές φορές τα τελευταία χρόνια διάθεση για μαζική δράση. Έχοντας ήδη τη συλλογική εμπειρία από την ήττα του κινήματος των «Αγανακτισμένων», αλλά και από μετέπειτα μαζικές απεργιακές κινητοποιήσεις, η ισπανική εργατική τάξη συσπειρώνεται και αντιδρά ξανά, πιο ώριμη και πιο μαχητική.
Ο καρπός αυτής της διάθεσης ήρθε το Σάββατο 22 Μαρτίου, μια ημερομηνία που έγινε σταθμός στην πάλη εναντίον των περικοπών και των μέτρων λιτότητας στην Ισπανία. Εκατοντάδες χιλιάδες – πιθανόν πάνω από ένα εκατομμύριο – άνθρωποι διαδήλωσαν στη Μαδρίτη, στο τελικό στάδιο μιας σειράς διαδηλώσεων που πήραν το όνομα «Πορείες για την αξιοπρέπεια». Έξι πορείες ξεκίνησαν από διαφορετικές πόλεις και διέσχισαν όλη τη χώρα, καλώντας τον κόσμο που συναντούσαν για συντονισμό και κοινή δράση στον αγώνα. Η πορεία που ξεκίνησε από την Ανδαλουσία, στη Νότια Ισπανία, ήταν η μεγαλύτερη σε μέγεθος και ενώθηκε με τις υπόλοιπες στην Μαδρίτη. Χιλιάδες νέοι, εργαζόμενοι και φοιτητές διαδήλωσαν με το αίσθημα της αλληλεγγύης να είναι διάχυτο, πέρα από εθνικές και γλωσσικές διαφορές. Οι σημαίες της Ανδαλουσίας κυμάτιζαν πλάι σε αυτές της Αστούρια και της Καταλονίας, αποδεικνύοντας τον κούφιο χαρακτήρα του ισπανικού σοβινισμού, που επικαλείται διαρκώς η κυβέρνηση Ραχόι και τα φιλοκυβερνητικά μέσα ενημέρωσης.
Αν και το κίνημα των «Αγανακτισμένων» στην Ισπανία ξεκίνησε με συνθήματα κατά της πολιτικής και των κομμάτων γενικότερα, αυτή τη φορά υπήρχαν οργανωμένα μπλοκ συνδικάτων και κομμάτων της «Ενωμένης Αριστεράς» και του Κομμουνιστικού Κόμματος. Η είσοδος της Κομμουνιστικής Νεολαίας στην πορεία και των κόκκινων σημαιών, έτυχε θερμής υποδοχής από τα πλήθη των συγκεντρωμένων, που τραγουδούσαν παλιά τραγούδια βγαλμένα από τις απεργίες των μεταλλωρύχων. Η κεντρική πλατεία στο κέντρο της Μαδρίτης ήταν ασφυκτικά γεμάτη.
Είναι αξιοσημείωτο πως γι’ αυτή τη διαδήλωση δεν υπήρχε ούτε κάλεσμα, αλλά ούτε και υποστήριξη από τις ηγεσίες των δυο μεγαλύτερων συνδικαλιστικών ενώσεων της χώρας, της CCOO και της UGT, όπως επίσης και από την αντιπολίτευση των «σοσιαλιστών» του PSOE. Η πρωτοβουλία για τη μεγαλειώδη πορεία προήλθε από το συνδικάτο εργαζομένων της Ανδαλουσίας (SAT) του οποίου οι ηγέτες Diego Canamero και Sanchez Gordillo χαίρουν τεράστιας εκτίμησης στο εργατικό κίνημα. Η έκκλησή τους έγινε δεκτή με αγωνιστικότητα και ενθουσιασμό από εκατοντάδες σωματεία, λαϊκές συνελεύσεις και οργανώσεις της Αριστεράς.
Το Κομμουνιστικό Κόμμα και η «Ενωμένη Αριστερά» ήταν ουραγοί του κινήματος. Αντίθετα, οι εργάτες της «Coca-Cola», οι μεταλλωρύχοι της Αστούρια, οι σύλλογοι εργαζομένων στα νοσοκομεία και τα σχολεία, οι ενώσεις κατά των ιδιωτικοποιήσεων και οι λαϊκές συνελεύσεις του Gamonal, ήταν στην κεφαλή του κινήματος, τραγουδώντας επαναστατικά τραγούδια για την εργατική πάλη, αποδεικνύοντας την ταξική φύση που είχε το κίνημα αυτή τη φορά και το ανώτερο επίπεδο του από τους «προκατόχους» του.
Η αντίθεση ανάμεσα στη βάση του εργατικού κινήματος και τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, φάνηκε στη συνάντηση που είχαν οι ηγέτες των δύο μεγαλύτερων συνδικαλιστικών ενώσεων της Ισπανίας (CCOO και UGT) με τον Πρωθυπουργό Ραχόι τον Μάρτιο, για την υπογραφή ενός εξευτελιστικού για τα συμφέροντα των εργαζομένων «μνημονίου διαπραγμάτευσης και ταξικής συμφιλίωσης». Πολλά σωματεία, όπως εκείνο των πυροσβεστών, έσπασαν τη σιωπή τους και δήλωσαν ανοιχτά πως οι δύο ηγέτες αυτών των συνδικάτων, Toxo και Mendez δεν τους εκπροσωπούν πλέον.
Η μαζικότητα της διαδήλωσης ήταν αξιοσημείωτη και για έναν επιπλέον λόγο. Τα ΜΜΕ επιδόθηκαν σε ένα οργανωμένο μποϋκοτάζ και μέχρι και την τελευταία στιγμή δεν κάλυπταν την πορεία. Η αστυνομική επιθετικότητα ενάντια σε μια ειρηνική διαδήλωση δείχνει την νευρικότητα της κυβέρνησης απέναντι στις μάζες των εργαζομένων. Η άρχουσα τάξη δεν θα επιτρέψει τα συνθήματα για ψωμί, εργασία και στέγαση να φτάσουν στις οθόνες εκατομμυρίων Ισπανών εργαζομένων. Για το λόγο αυτό, χρησιμοποίησε κατά τη συνήθη πρακτική, προβοκάτορες για να δημιουργηθούν επεισόδια και να στραφεί το ενδιαφέρον σε εικόνες οδομαχιών και κουκουλοφόρων.
Το ερώτημα πλέον είναι «και τώρα τι;», καθώς τα αιτήματα των εργαζόμενων ανθρώπων δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν μέσα στα όρια του καπιταλισμού. Οι σύντροφοι από την εφημερίδα «Lucha de Clases» που συμμετέχουν στην «Ενωμένη Αριστερά», στο τεύχος που κυκλοφόρησαν στη μαζική διαδήλωση, προέβαλαν την ανάγκη για ένα ενιαίο εργατικό μέτωπο και τόνισαν την αναγκαιότητα της εφαρμογής ενός σοσιαλιστικού προγράμματος. Σύμφωνα με τα λόγια του ηγέτη του συνδικάτου των εργαζομένων της Ανδαλουσίας Diego Canamero «η δημοκρατία και η οικονομία πρέπει να βρίσκονται στα χέρια του λαού!».
{fcomment}
