Η ώρα των απανωτών κρίσιμων εκλογικών μαχών έφτασε. Στο άρθρο που ακολουθεί το μέλος της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ Σταμάτης Καραγιαννόπουλος εξηγεί την αναγκαιότητα της μαζικής, αριστερής ψήφου, εκφράζοντας τις θέσεις της Κομμουνιστικής Τάσης.
Η ώρα μιας πολύ κρίσιμης ταξικής και πολιτικής μάχης έχει φτάσει. Η εργατική τάξη, η νεολαία και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, που τα τελευταία χρόνια έδωσαν δεκάδες μαζικούς αγώνες ενάντια στις κυβερνήσεις των Μνημονίων χωρίς νικηφόρο αποτέλεσμα εξαιτίας του ρόλου των κομματικών και συνδικαλιστικών τους ηγεσιών, στις 18 και στις 25 του Μάη έχουν την ευκαιρία να μεταβάλουν το συσχετισμό δύναμης υπέρ τους και σε βάρος του αντιδραστικού συνασπισμού της ελληνικής άρχουσας τάξης και των πιστωτών της.
Οι Δημοτικές, οι Περιφερειακές εκλογές και οι Ευρωεκλογές πρέπει να γίνουν ένα ταξικό δημοψήφισμα, στο οποίο θα καταδικαστούν τα κόμματα και οι ηγεσίες που υπηρετούν το κεφάλαιο (Ν.Δ, ΠΑΣΟΚ, Χρυσή Αυγή, Ποτάμι, ΑΝΕΛ, ΔΗΜΑΡ και σία) και θα ενισχυθεί η Αριστερά, με μια ισχυρή πρωτιά για τον ΣΥΡΙΖΑ και ένα συνολικό άθροισμα «αριστερών» ποσοστών μεγαλύτερο από το αντίστοιχο των αστικών κομμάτων.
Ένα τέτοιο εκλογικό αποτέλεσμα θα μπορούσε να ξαναβάλει την άρχουσα τάξη πολιτικά «με την πλάτη στον τοίχο». Η κυβέρνηση και η κοινοβουλευτική της πλειοψηφία θα γίνουν ακόμα πιο «εύθραυστες». Η ψυχολογία των τάξεων θα μεταβληθεί άρδην, σε βάρος των αστών. Οι τελευταίοι θα διαπιστώσουν ότι όλα τα πολιτικά τους «χαρτιά» είναι καμένα, ενώ από την άλλη πλευρά, η εργατική τάξη θα εξέλθει γρήγορα από την απελπισία των ηττών και της επαπειλούμενης χρόνιας εξαθλίωσης και θα περάσει στην αντεπίθεση. Με μια παραπαίουσα και απο-νομιμοποιημένη εκλογικά κυβέρνηση στην εξουσία, οι ταξικοί αγώνες θα αποκτήσουν μια διαφορετική, νικηφόρα δυναμική και προοπτική.
Η μαζική εκλογική ώθηση στα κόμματα της Αριστεράς επίσης, θα θέσει επιτακτικά στο προσκήνιο το ζωτικό καθήκον της ενότητάς τους στον αγώνα για την εκλογή μιας σοσιαλιστικής συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΚΚΕ. Σε κάθε περίπτωση, το όποιο διάδοχο της σημερινής δικομματικής κυβέρνησης, αριστερό κυβερνητικό σχήμα προκύψει μέσα σ’ ένα τέτοιο κοινωνικό και πολιτικό κλίμα, δεν θα λάβει «λευκή επιταγή» από τον εργαζόμενο λαό. Αντίθετα θα υφίσταται διαρκή, ενεργή πίεση από την πλευρά του, ώστε να εκμεταλλευτεί την πολιτικά δυσχερή θέση της άρχουσας τάξης και να ξεριζώσει τις πολιτικές και την εξουσία της.
Για όλους αυτούς τους λόγους, είναι αποφασιστικής σημασίας ζήτημα ο ΣΥΡΙΖΑ και η Αριστερά συνολικά, να σημειώσουν έναν εκλογικό θρίαμβο στις 18 και 25 του Μάη και τα αστικά κόμματα να υποστούν μια εκλογική πανωλεθρία.
Μειωμένος ενθουσιασμός στους εργαζόμενους και τη νεολαία για τις εκλογές: γιατί;
Η αστική τάξη αντιλαμβανόμενη τη μεγάλη σημασία αυτών των εκλογών, δίνει σκληρή μάχη με κάθε βρώμικο μέσο για να διασωθούν εκλογικά τα κόμματα και οι ηγέτες της και να υπονομευθεί η απήχηση του ΣΥΡΙΖΑ και της Αριστεράς συνολικά. Το ταπεινωτικό χαρτζιλίκι – «κοινωνικό μέρισμα» σε εξαθλιωμένα από την κρίση και τα Μνημόνια τμήματα των εργαζόμενων μαζών, οι ύπουλες καθημερινές επιθέσεις στον ΣΥΡΙΖΑ από τα ΜΜΕ, οι εκβιασμοί Βενιζέλου για την αποφυγή τάχα της «αστάθειας» και της «ακυβερνησίας», η απόκρυψη των κυβερνητικών μεθοδεύσεων εξωραϊσμού της οικονομικής πραγματικότητας και ενθάρρυνσης της παρασιτικής κερδοσκοπίας γύρω από το κρατικό χρέος και τις «σωσμένες» με το λαϊκό «αίμα» τράπεζες, η αποσιώπηση της αντιδραστικής ουσίας του «Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος 2014 – 2018» που εισάγει νέους φόρους 18,6 δισ ευρώ και περικοπές κοινωνικών δαπανών 17 δις ευρώ, εντάσσονται στην εναγώνια προσπάθεια των αστών να συγχύσουν, να αποπροσανατολίσουν και να αποθαρρύνουν τις εργαζόμενες μάζες, με σκοπό να αποτρέψουν την επιλογή της ταξικής, αριστερής ψήφου.
Σε αυτή την απόπειρα όμως, οι αστοί έχουν έναν ανεκτίμητο γι’ αυτούς σύμμαχο: τα απανωτά λάθη και την ανεπάρκεια των ηγεσιών του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ, που απογοητεύουν και δεν δίνουν ισχυρό πολιτικό κίνητρο ψήφου, ιδιαίτερα στη νεολαία, της οποίας η συμμετοχή στις εκλογές θα μπορούσε «να γύρει την πλάστιγγα» μαζικά υπέρ της Αριστεράς.
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ διεξάγει μια εκλογική καμπάνια που αντανακλά όλες τις επιζήμιες θέσεις και μεθόδους της δεξιάς, σοσιαλδημοκρατικής πορείας που ακολουθεί μετά την επιτυχία του 2012. Αφού συμπεριέλαβε στα ψηφοδέλτια δεξιούς, τυχάρπαστους και κάθε λογής καριερίστες στιγματίζοντας το δημόσιο πρόσωπο του κόμματος, η ηγεσία κλιμάκωσε τον επικοινωνιακό της ανταρτοπόλεμο στο ριζοσπαστικό, αριστερό χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ με μια πατριωτικού περιεχομένου ρητορική, με δημόσιες τοποθετήσεις υπέρ ενός δημοψηφίσματος για την τύχη της χώρας μετά από το (βέβαιο) ενδεχόμενο αποτυχίας των διαπραγματεύσεων με την τρόικα (με την ίδια σε ρόλο Πόντιου – Πιλάτου), φτάνοντας μέχρι το σημείο, δια του εκλεκτού της, ανεκδιήγητου αστού Οικονομολόγου Γ. Σταθάκη, να κάνει λόγο για επιλεκτική εφαρμογή της «δέσμευσης – ψίχουλο» που προβλέπει την επαναφορά του κατώτερου μισθού στα επίπεδα του 2009…
Αποδεχόμενη σαν πεδίο της πολιτικής της τον καπιταλισμό και γεμάτη αυταπάτες για τη δυνατότητα «προοδευτικής» του διαχείρισης παρά την εξόφθαλμη σήψη και παρακμή του, χωρίς να διαθέτει ένα ριζοσπαστικό, επαναστατικό πρόγραμμα για την αντιμετώπιση της ανεργίας και της φτώχειας και με υπαναχωρήσεις ακόμα και από τις «ταπεινότερες» δεσμεύσεις της, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ – ανεξαρτήτως προθέσεων – κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για ένα αποτυχημένο εκλογικό αποτέλεσμα.
Ευθεία αντανάκλαση αυτής της πολιτικά ακατάλληλης γενικής εκλογικής καμπάνιας αποτελεί και το πολιτικό περιεχόμενο, η τακτική και η συνθηματολογία των εκλεκτών του κόμματος στις μεγάλες μάχες του Δήμου της Αθήνας και της Περιφέρειας της Αττικής. Κοινό χαρακτηριστικό της πολιτικής παρουσίας των συνδυασμών «Ανοικτή Πόλη» και «Δύναμη Ζωής» είναι η προσωποκεντρική – «life style» δημόσια παρέμβαση, τα αταξικά συνθήματα, η λογική προοδευτικού «τεχνοκρατισμού» που διαπερνά τα πολιτικά τους προγράμματα. Με αυτή την πολιτική και την τακτική, ειδικά οι πλατύτερες μάζες της εργατικής και μικροαστικής νεολαίας που βιώνουν καθημερινά το αδιέξοδο του καπιταλισμού και γίνονται όλο και πιο ανοικτές σε επαναστατικές ιδέες, είναι απόλυτα φυσιολογικό να δυσπιστούν έναντι του ΣΥΡΙΖΑ και να μην ενθουσιάζονται με τις ιδέες του.
Σοβαρά επιζήμια όμως, είναι και η στάση της ηγεσίας του ΚΚΕ, η οποία έχει φέρει το κόμμα ενώπιον μια πολύ αδύναμης και κατώτερης των περιστάσεων εκλογικής ανάκαμψης. Μετά από 4 χρόνια Μνημονίων, με μια σημαντική, ταξική εμπειρία μαζικών αγώνων και 2 χρόνια δεξιάς στροφής του ΣΥΡΙΖΑ, ένα γνήσιο μαρξιστικό κόμμα θα έπρεπε να έχει ήδη δημιουργήσει ένα ισχυρό ρεύμα υποστήριξης μέσα στον εργαζόμενο λαό. Όμως η πολιτική της ηγεσίας του ΚΚΕ αποτελεί φρένο για το αποφασιστικό κέρδισμα των μαζών στο πρόγραμμα και τις ιδέες του κομμουνισμού.
Αντί να συνδυάσει την ολόσωστη προγραμματική στροφή στην κατεύθυνση της υπεράσπισης της εργατικής εξουσίας και του σοσιαλισμού χωρίς «ενδιάμεσα στάδια» και του προλεταριακού διεθνισμού (για πρώτη φορά μιλά για την αναγκαιότητα της Ενωμένης Σοσιαλιστικής Ευρώπης) με την λενινιστική τακτική του Ενιαίου Εργατικού Μετώπου, η ηγεσία του ΚΚΕ ταυτίζει τον ΣΥΡΙΖΑ με τα αστικά κόμματα. Έτσι ορθώνει τεχνητά τείχη ανάμεσα στο κόμμα και τους εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους που υποστηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ και οι οποίοι είναι σε θέση να αντιληφθούν τη θεμελιώδη διαφορά που υπάρχει ανάμεσα σε ένα αστικό και ένα εργατικό κόμμα.
Η ηγεσία του ΚΚΕ επειγόντως θα πρέπει να μελετήσει την ανεκτίμητη μπροσούρα του Λένιν με τίτλο «Αριστερισμός: η παιδική αρρώστια του κομμουνισμού», γιατί η σεχταριστική πολιτική της έναντι του ΣΥΡΙΖΑ, έχει σαν αποτέλεσμα, όχι την αποδυνάμωση, αλλά την ισχυροποίηση των σοσιαλδημοκρατικών αυταπατών ανάμεσα στις μάζες. Μια «επίθεση ενότητας» στον ΣΥΡΙΖΑ, που θα ξεκινά από την κριτική ψήφο στους Δημοτικούς και Περιφερειακούς συνδυασμούς του στον Β’ Γύρο έναντι των αστών υποψηφίων, συνδυασμένη με αμείλικτη, αλλά όχι χυδαία, κριτική των σοσιαλδημοκρατικών πολιτικών της ηγεσίας του, θα μπορούσε να έχει ένα διπλά επωφελές αποτέλεσμα για τον κομμουνισμό. Θα δημιουργούσε μια ζωντανή σχέση κοινού αγώνα και διαλόγου με την βάση του ΣΥΡΙΖΑ και θα εξασφάλιζε – μετά από μια ενδεχόμενη έμπρακτη επιβεβαίωση της πολιτικής ακαταλληλότητας της ηγεσίας του στην εξουσία – το μελλοντικό πέρασμα των καλύτερων και πιο αγωνιστικών στοιχείων που σήμερα τον ακολουθούν στον μαχόμενο κομμουνισμό και όχι στις τάξεις των πολιτικά περιθωριοποιημένων και αποστρατευμένων από την ταξική πάλη εργατικών στρωμάτων.
Όλοι στη μάχη!
Όμως η αναγκαία πάλη για την ματαίωση της σοσιαλδημοκρατικοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ και την αλλαγή της μυωπικής, σεχταριστικής τακτικής του ΚΚΕ περνάει σήμερα – όσο και αν αυτό φαίνεται οξύμωρο – από τον ενθουσιώδη και αποφασιστικό αγώνα για τον θρίαμβο της Αριστεράς στις εκλογές. Ο αναγκαίος, γνήσια μαρξιστικός αναπροσανατολισμός της Αριστεράς, δεν πρόκειται να συμβεί με τα κόμματά της ηττημένα και τους καλύτερους αγωνιστές της απογοητευμένους.
Ειδικά στον ΣΥΡΙΖΑ, μια ενδεχόμενη ήττα δεν θα αποδυνάμωνε, αλλά θα ενίσχυε τα ηγετικά σχέδια σοσιαλδημοκρατικοποίησης, καθώς θα έκαμπτε το ηθικό των καλύτερων αριστερών αγωνιστών, θα ενέτεινε τη γραφειοκρατική παράλυση του κόμματος μέσα από την αποστράτευση καλών αγωνιστών, ενώ η ηγετική ομάδα θα μπορούσε να βρει την ευκαιρία να επιτεθεί συνολικά στην αριστερή πτέρυγα (Αριστερή Πλατφόρμα και Κομμουνιστική Τάση), ενοχοποιώντας για το κακό αποτέλεσμα τις κριτικές της.
Η Κομμουνιστική Τάση του ΣΥΡΙΖΑ κατανοεί την αυξανόμενη δυσπιστία χιλιάδων αγωνιστών για την πολιτική και την τακτική του κόμματος. Όμως ξεκαθαρίζει ότι η πάλη ενάντια στην κυβέρνηση, τους αστούς και την τρόικα θα πρέπει να δοθεί με τα πολιτικά «εργαλεία» που έχουμε στη διάθεσή μας. Η μαζική εκλογική συσπείρωση στην Αριστερά και ιδιαίτερα στον ΣΥΡΙΖΑ και η υπερψήφιση σε όλα τα ψηφοδέλτια υποψηφίων που προέρχονται από την αριστερή του πτέρυγα, είναι αντικειμενικά σήμερα το πρώτο βήμα για να ανοίξει ο δρόμος για μια αριστερή, σοσιαλιστική λύση εξουσίας, που θα τσακίσει τα Μνημόνια και τον καπιταλισμό.
Συσπειρωθείτε στην Κομμουνιστική Τάση!
Δώστε μαζί της οργανωμένα τον αγώνα για τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, της Αριστεράς και του σοσιαλισμού!
{fcomment}
