Τις τελευταίες εβδομάδες μια λαϊκή εξέγερση συγκλόνισε τη Σενεγάλη, τη χώρα της Δυτικής Αφρικής. Το μαζικό κίνημα που φάνηκε να αναδύεται από το πουθενά, απέκτησε γρήγορα εξεγερσιακά χαρακτηριστικά, με το κράτος να χάνει εντελώς τον έλεγχο μεγάλων τμημάτων της πρωτεύουσας Ντακάρ από τους διαδηλωτές.
Οι New York Times περιέγραψαν τη Σενεγάλη ως «μια από τις πιο σταθερές χώρες της Δυτικής Αφρικής». Όμως, κάτω από την επιφάνεια της φαινομενικής ηρεμίας, ισχυρές διεργασίες βρίσκονται σε εξέλιξη. Έχουμε δει την ξαφνική έκρηξη της ταξικής πάλης, των εξεγερσιακών κινημάτων και των επαναστάσεων στη μια χώρα μετά την άλλη κατά την τελευταία περίοδο, καθώς οι αντικειμενικές συνθήκες αναγκάζουν εκατομμύρια ανθρώπους να αναζητήσουν λύσεις απέναντι στα αφόρητα βάρη που φορτώνει ο καπιταλισμός. Αυτό ακριβώς συμβαίνει στη Σενεγάλη.
Η άμεση αιτία για το μαζικό κίνημα είναι η σύλληψη και κράτηση ενός από τους κορυφαίους ηγέτες της αντιπολίτευσης, του Ουσμάν Σονκό. Ο Σονκό κλήθηκε να εμφανιστεί στο δικαστήριο στις 3 Μάρτη με την κατηγορία του βιασμού μιας νεαρής γυναίκας που εργαζόταν ως μασέρ. Οι υποστηρικτές του πιστεύουν ότι η κατηγορία έχει πολιτικά κίνητρα, στηριζόμενοι σε έναν μακρύ κατάλογο παρόμοιων κατηγοριών από την κυβέρνηση εναντίον άλλων πολιτικών αντιπάλων.
Προτού, ωστόσο, καταφέρει να φτάσει στο δικαστήριο για να αντιμετωπίσει αυτές τις κατηγορίες συνελήφθη ξαφνικά, επειδή «ενοχλούσε τη δημόσια ειρήνη», αρνούμενος να ακολουθήσει διαφορετική διαδρομή προς το δικαστήριο. Πλήθος εκατοντάδων υποστηρικτών του συγκεντρώθηκαν έξω από δικαστήριο.
Στη συνέχεια, η αστυνομία επιτέθηκε στους διαδηλωτές με δακρυγόνα, προσπαθώντας να διαλύσει τη συγκέντρωση. Το μόνο που πέτυχε αυτό ήταν «να ρίξει λάδι στη φωτιά». Έντονες συγκρούσεις ξέσπασαν γύρω από το κτήριο του δικαστηρίου, οι οποίες εξαπλώθηκαν γρήγορα σε όλο το Ντακάρ. Μεγάλα πλήθη νέων ανθρώπων πέταξαν πέτρες στην αστυνομία, η οποία απάντησε με δακρυγόνα.
Τις επόμενες μέρες, ξεκίνησε ένα κίνημα, το οποίο έκτοτε σαρώνει όλη τη χώρα. Μεγάλο μέρος του Ντακάρ μετατράπηκε σε πολεμική ζώνη την επόμενη εβδομάδα, καθώς η αστυνομία συγκρούστηκε με χιλιάδες οργισμένους διαδηλωτές. Πολλά καταστήματα, πρατήρια καυσίμων και τράπεζες έκλεισαν για μέρες.
Το κράτος απάντησε με τη χρήση των δυνάμεων της αστυνομίας και του στρατού. Ωστόσο, υπήρξαν πολλές περιπτώσεις, στις οποίες το κίνημα ήταν τόσο ισχυρό, που απλώς υπερκέρασε τις δυνάμεις καταστολής. Στην πραγματικότητα, το κίνημα ανέπτυξε εξεγερσιακά χαρακτηριστικά την Παρασκευή 8 Μάρτη, με μάζες ανθρώπων να επιτίθενται σε αστυνομικά οχήματα, το κύριο δικαστήριο, κυβερνητικά κτήρια και ακόμη και σπίτια πολιτικών προσώπων.
Αφού κυκλοφόρησαν τα νέα για το θάνατο ενός 17χρονου που πυροβολήθηκε, οι διαδηλωτές στην πόλη στο νότιο μέρος της χώρας, Ντιαουμπέ, κατέλαβαν το αστυνομικό τμήμα και το κατέστρεψαν ολοσχερώς. Οι διαδηλωτές στη συνέχεια έστησαν οδοφράγματα σε όλο το Ντακάρ. Στόχευσαν επίσης και ενάντια σε γαλλικές επιχειρήσεις επειδή, όπως το έθεσε ένας διαδηλωτής «υπό τον [Πρόεδρο] Μακί Σαλ, η Γαλλία έχει επεκτείνει τα οικονομικά της συμφέροντα στην πρώην της αποικία».
Το λεπτό προκάλυμμα της «δημοκρατίας»
Ωστόσο, για να κατανοήσουμε τις πραγματικές αιτίες της τεράστιας έκρηξης οργής που ακολούθησε μετά τη σύλληψη του Σονκό, είναι απαραίτητο να μην κοιτάξουμε απλά και μόνο αυτό το πρόσωπο, αλλά βαθύτερα. Από τότε που ανέλαβε την εξουσία το 2012, ο Σαλ φάνηκε να ελέγχει πλήρως την κατάσταση. Οι προεδρικές εκλογές του Φλεβάρη του 2019 τον είδαν να κερδίζει μια δεύτερη θητεία. Το 2017, ο φιλοπροεδρικός συνασπισμός με επικεφαλής το κόμμα «Συμμαχία των Δυνάμεων της Προόδου» κέρδισε 125 από τις 165 έδρες στην Εθνοσυνέλευση.
Αλλά υπάρχει μια πιο σκοτεινή πλευρά εκεί. Για χρόνια, όλοι οι επιφανέστεροι αντίπαλοί του Σαλ, ο ένας μετά τον άλλο, συνελήφθησαν και κατηγορήθηκαν για κάθε είδους κατηγορίες, αφαιρώντας τους το δικαίωμα καθόδου στις εκλογές. Είναι ενδιαφέρον ότι οι Financial Times το συνδέουν αυτό με τη συμμετοχή των Γάλλων: «Η Γαλλία διατηρεί στενότερους δεσμούς με τις πρώην αποικίες της, σε σχέση με τις περισσότερες πρώην αποικιοκρατικές δυνάμεις στη Δυτική Αφρική. Η Γαλλία είναι πιο “θωρακισμένη” με Προέδρους και υποψήφιους για την Προεδρία που θα υπερασπιστούν τα συμφέροντά της. Αυτό περιλαμβάνει τον Πρόεδρο της Σενεγάλης Μακί Σαλ, ο οποίος κατηγορείται ότι στοχοποιεί του πολιτικούς του αντιπάλους με έρευνες, που θα τους κρατήσουν μακριά από το αξίωμα».
Υπήρξε μια συστηματική και συνεχής διαδικασία λήψης αυστηρών μέτρων απέναντι σε οποιονδήποτε αντιτιθόταν στον Σαλ. Ο Αμπντού Καρίμ Γκουεγιέ, ένας ράπερ και ακτιβιστής, συνελήφθη, αφού δημοσίευσε ένα ζωντανό βίντεο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, που ενθάρρυνε τους ανθρώπους να συμμετάσχουν σε μια ειρηνική διαμαρτυρία μετά την ανεπίσημη ανακοίνωση των αποτελεσμάτων των προεδρικών εκλογών του 2019. Κατηγορήθηκε για «έκκληση σε μη εξουσιοδοτημένη άοπλη διαδήλωση» και «προσβολές με δημόσια μέσα». Του επιβλήθηκε ποινή φυλάκισης με αναστολή ενός μηνός και πρόστιμο. Μετά τις προεδρικές εκλογές, τουλάχιστον 17 υποστηρικτές της αντιπολίτευσης συνελήφθησαν για «δημόσια αναταραχή και πρόκληση εξέγερσης».
Στις 16 Ιουλίου του ίδιου έτους, ο ακτιβιστής Γκουί Μάριους Σανιά συνελήφθη και ανακρίθηκε για τις δημοσιεύσεις του στο Facebook, σχετικά με την έλλειψη επαρκών ιατρικών εγκαταστάσεων στη Σενεγάλη, και για μια ανάρτηση στο Facebook σχετικά με τη γαλλική στρατιωτική παρουσία στην Αφρική. Στις 5 Αυγούστου, κατηγορήθηκε για «ψευδή ενημέρωση για τρομοκρατία» και φυλακίστηκε. Απελευθερώθηκε μετά από πληρωμή εγγύησης στις 16 Αυγούστου.
Ο δημοσιογράφος Ανταμά Γκαγιέ συνελήφθη στις 29 Ιουλίου, μετά από μερικές δημοσιεύσεις στο Facebook, που επέκριναν τον Πρόεδρο Σαλ. Κατηγορήθηκε για «προσβολή του Αρχηγού του Κράτους» και «ενέργειες, που θέτουν σε κίνδυνο τη δημόσια ασφάλεια», πριν αφεθεί ελεύθερος με εγγύηση στις 20 Σεπτέμβρη. Στις 22 Νοεμβρίου, ο περιβαλλοντολόγος Ουντί Ντιαλλό συνελήφθη, αφού δημοσίευσε μια ανάρτηση στο Facebook, στην οποία κατήγγειλε τις ποσοστώσεις γης που χορηγήθηκαν στις διοικητικές αρχές. Του επιβλήθηκε δίμηνη ποινή με αναστολή και απελευθερώθηκε στις 2 Δεκέμβρη.
Στις 14 Ιουνίου, οι αρχές απαγόρευσαν μια διαδήλωση στο Ντακάρ, που διοργανώθηκε από κόμματα της αντιπολίτευσης και κοινωνικές οργανώσεις, σε ένδειξη διαμαρτυρίας ενάντια στις πρακτικές διαφθοράς, εμπλέκοντας τον δήμαρχο της πόλη Γκουεντιαβάγιε, που είναι αδερφός του Προέδρου, σχετικά με έργα εξόρυξης πετρελαίου και φυσικού αερίου στη χώρα. Συνελήφθησαν τουλάχιστον 20 διαδηλωτές. Ο Γκουί Μάριους Σανιά, ο καθηγητής Μπαμπακάρ Ντιόπ και επτά άλλοι ακτιβιστές συνελήφθησαν στις 29 Νοεμβρίου σε μια ειρηνική διαμαρτυρία. Κατηγορήθηκαν για «συμμετοχή σε μια μη εξουσιοδοτημένη συγκέντρωση». Ο Σανιά, αφού είχε αφεθεί ελεύθερος με εγγύηση μετά από τη σύλληψή του τον Ιούλιο για δημοσιεύσεις στο Facebook, κατηγορήθηκε για «πρόκληση συγκέντρωσης» και «εξέγερση».
Η κατάρρευση του Σοσιαλιστικού Κόμματος
Στα μάτια των μαζών, που παρακολουθούν αυτά τα γεγονότα εδώ και χρόνια, η σύλληψη του Σονκό ήταν μέρος αυτής της πάγιας τακτικής. Με τον Σονκό να αποκλείεται από τις εκλογές, ο Σαλ θα κέρδιζε στις επόμενες εκλογές του 2024. Εκτός αυτού, ο Σαλ ξεκίνησε μια διαδικασία συνταγματικής αναθεώρησης, που θα του δίνει το δικαίωμα να μπορεί να αλλάξει το Σύνταγμα, ώστε να επιτρέπεται να υπερβεί το όριο της τρέχουσας διετούς θητείας του. Η σύλληψη του Σονκό ήταν απλώς η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.
Υπάρχει ένα άλλο στοιχείο που συνέβαλε σ’ αυτό. Η άνοδος του Ουσμάν Σονκό υποβοηθήθηκε από το τεράστιο κενό που άνοιξε ως αποτέλεσμα της κρίσης του Σοσιαλιστικού Κόμματος (PS). Για 40 χρόνια και μέχρι τον Μάρτη του 2000, η Σενεγάλη κυβερνήθηκε από το Σοσιαλιστικό Κόμμα του Λεοπόλντ Σεντάρ Σανγκόρ, του πρώτου Προέδρου της Σενεγάλης μετά την ανεξαρτησία το 1960, και τον διάδοχό του Αμπντού Ντιούφ, ο οποίος έγινε Πρόεδρος το 1981. Ο λαός υποστήριζε αυτό το κόμμα λόγω της αντιαποικιακής ιστορίας που συνέχισε να υπάρχει λίγα χρόνια μετά την ανεξαρτησία.
Ωστόσο, το Σοσιαλιστικό Κόμμα εξακολούθησε να κυβερνά τη χώρα μέσα σε καπιταλιστικά πλαίσια με την εμφάνιση μιας νέας αστικής ελίτ, δεμένης χειροπόδαρα στο άρμα του γαλλικού ιμπεριαλισμού. Κατά τη διάρκεια της κυβερνητικής θητείας του αυξήθηκαν οι οικονομικές ανισότητες, ιδίως ανάμεσα στις διάφορες περιφέρειες της Σενεγάλης. Αυτό προκάλεσε σταδιακή άνοδο της δυσαρέσκειας προς τις κυβερνήσεις του Σοσιαλιστικού Κόμματος, αρχικά του Σενγκόρ και αργότερα του Ντιούφ. Επίσης, εφάρμοσε ένα οικονομικό πρόγραμμα «διαρθρωτικής προσαρμογής» κατά τη δεκαετία του 1980, το οποίο οδήγησε σε τεράστια πτώση του βιοτικού επιπέδου.
Ως αποτέλεσμα της αυξανόμενης δυσαρέσκειας και της κινητοποίησης των πολιτών για να αλλάξει το «στάτους κβο», ένας συνασπισμός των κομμάτων της αντιπολίτευσης της Σενεγάλης, με επικεφαλής τον Αμπντουλαγιέ Ουαντέ και το Σοσιαλιστικό Κόμμα της Σενεγάλης (PDS), νίκησε το κυβερνών Σοσιαλιστικό Κόμμα στον δεύτερο γύρο των εκλογών το 2000. Αλλά, όπως και με το PS, δεν υπήρχε τίποτα «σοσιαλιστικό» για το PDS, το οποίο συνέχισε ουσιαστικά το ίδιο φιλο-καπιταλιστικό πρόγραμμα με τους προκατόχους του, κάτι που τελικά οδήγησε στην ανατροπή του το 2012 μέσω μαζικών κινητοποιήσεων.
Το Σοσιαλιστικό Κόμμα (PS) τάχθηκε στη συνέχεια με το μέρος του τον Μακί Σαλ, και ως ανταμοιβή για την ένταξή του στο «Macky 2012», ο αρχηγός του κόμματος Τανόρ Ντιενγκ διορίστηκε Πρόεδρος της Ύπατης Αρχής Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Τα πράγματα έγιναν ακόμη χειρότερα, όταν το Σοσιαλιστικό Κόμμα επέμεινε στην απόφασή του να μην κατεβάσει υποψήφιο στις προεδρικές εκλογές του 2019. Οι ηγέτες του κόμματος ανέφεραν ότι η απόφαση οφείλεται στη συνέχιση της συμμαχίας τους με την πλειοψηφία. Αυτές οι αποφάσεις έθεσαν τις βάσεις για την απόλυτη κατάρρευση του κόμματος. Τα τελευταία χρόνια, το Σοσιαλιστικό Κόμμα υπήρξε «ντε φάκτο» μέλος του κυβερνώντος συνασπισμού, με επικεφαλής το κόμμα «Συμμαχία των Δυνάμεων της Προόδου». Αυτό είναι το αποτέλεσμα της μακράς παρακμής του κόμματος, λόγω της πολιτικής της συνεργασίας των τάξεων.
Ένα πολιτικό «αουτσάιντερ»
Σ’ αυτό το πλαίσιο πρέπει να γίνει κατανοητός ο ρόλος του Ουσμάν Σονκό, ο οποίος αποτέλεσε αγκάθι για την ελίτ του Ντακάρ τα τελευταία χρόνια. Απολύθηκε από την πλήρους απασχόλησης δουλειά του ως φορολογικός επιθεωρητής, επειδή μιλούσε δημόσια για «σκοτεινές» συμβάσεις του Δημοσίου και επικαλούταν τη διεφθαρμένη σχέση της αστικής ελίτ της Σενεγάλης με μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες. Αλλά, αφού απολύθηκε, αποδείχθηκε ακόμη μεγαλύτερος επικριτής της ελίτ «απ’ έξω». Εμφανιζόταν σε τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές, αποκαλύπτοντας τις κατεργαριές των πλούσιων και ισχυρών. Σε μια συνέντευξη είπε: «Θεωρητικά, κανένας πολιτικός στη Σενεγάλη δεν πρέπει να είναι πάρα πολύ πλούσιος, γιατί γνωρίζουμε από πού προέρχεται συχνά ο πλούτος των πολιτικών. Είναι πλούτος που προέρχεται από κατάχρηση δημόσιων πόρων». Με τέτοιες δηλώσεις έδινε μια φωνή στις βαθιές οικονομικές ανισότητες και τις ανησυχίες για το βιοτικό επίπεδο των νέων.
Αυτό τον έκανε πολύ δημοφιλή, ειδικά μεταξύ της νεολαίας, που κουβαλά το βάρος της οικονομικής κρίσης. Ταυτόχρονα, προκάλεσε τεράστια αμηχανία στους πλούσιους και ισχυρούς στο Ντακάρ.
Μ’ αυτήν την πλατφόρμα εξελέγη βουλευτής, στη βάση αντικαθεστωτικών συνθημάτων. Το πρόγραμμά του περιελάμβανε την ελάφρυνση του χρέους για φοιτητές και μικρές επιχειρήσεις, μέτρα για τη μείωση της φτώχειας, μέτρα κατά της επισιτιστικής ανασφάλειας, μέτρα κατά της υποχρηματοδότησης των Συστημάτων Υγείας και Εκπαίδευσης και κατά της διαφθοράς. Το 2014 δημιούργησε το δικό του κόμμα, Pastef-Les Patriotes (σ.τ.ε: «Πατριώτες της Σενεγάλης για Ηθική, Εργασία και Αδελφότητα»), με σκοπό να κατέβει στις επόμενες δημοτικές και βουλευτικές εκλογές.
Με το μεγαλύτερο μέρος της αντιπολίτευσης να απαγορεύεται να συμμετάσχει στις εκλογές εναντίον του Μακί Σαλ λόγω κάθε είδους ποινικής κατηγορίας, αυτό το κόμμα ήταν το τελευταίο σοβαρό αντίπαλο δέος του. Όπως επισημάνθηκε, είναι ιδιαίτερα δημοφιλής στη νεολαία με τις έντονες επιθέσεις του σε αυτό που αποκαλεί «σύστημα». Σε μια περίπτωση, είπε ότι «υπάρχει τεράστιο δυναμικό σ’ αυτή τη χώρα. Είναι απαράδεκτο να βλέπουμε τα δεινά του λαού μας. Οι πολιτικοί μας είναι εγκληματίες. Εκείνοι που κυβερνούν τη Σενεγάλη αξίζουν να πυροβοληθούν».
Κοινωνική και οικονομική κρίση
Η ρίζα των παραπάνω είναι η οικονομική και κοινωνική κρίση, που έπληξαν τη χώρα. Όπως είπε ένας δημοσιογράφος του Al Jazeera: «Υπάρχει μια αίσθηση ότι αυτό δεν αφορά μόνο την πολιτική, πρόκειται για ένα κοινωνικό κίνημα».
Η Σενεγάλη ήταν μια από τις πιο σταθερές χώρες της Αφρικής, με τρεις σημαντικές ειρηνικές πολιτικές μεταβάσεις από την ανεξαρτησία το 1960. Η οικονομική ανάπτυξη ήταν από τις υψηλότερες στην Αφρική μεταξύ 2014 και 2018, παραμένοντας πάνω από το 5% ετησίως. Η αύξηση του ΑΕΠ ήταν 6,7% το 2016 και 5,3% το 2019, πέφτοντας σε σχέση με το 6,3% το 2017. Ωστόσο, ακόμη και κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, το 40% των ανθρώπων ζούσαν κάτω από το όριο της φτώχειας. Ήταν ξεκάθαρο ότι μόνο μια μικρή αστική ελίτ επωφελήθηκε από τη μεγάλη οικονομική ανάπτυξη. Βαθιά στην κοινωνία, υπήρχε μια συσσώρευση απογοήτευσης και οργής. Η πανδημία COVID-19, με τους περιορισμούς της στο εμπόριο μικρής κλίμακας, που αποτελεί τη ραχοκοκαλιά της οικονομίας, επιδείνωσε την κρίση. Ήδη από τον Γενάρη υπήρχαν σημάδια μιας επερχόμενης «έκρηξης», όταν ξέσπασαν συγκρούσεις, λόγω της επιβολής απαγόρευσης της κυκλοφορίας.
Η οικονομική ανάπτυξη έχει επιβραδυνθεί σημαντικά σε λιγότερο από 1,3% το 2020, με υπηρεσίες όπως ο τουρισμός, οι μεταφορές και οι εξαγωγές να πλήττονται ιδιαίτερα. Η κυβέρνηση ανταποκρίθηκε με αυτό που η ίδια αποκαλεί «μέτρα περιορισμού» και «ολοκληρωμένο σχέδιο οικονομικής τόνωσης». Ωστόσο, το «δίχτυ ασφαλείας» είχε τεράστιες τρύπες. Εκατομμύρια άνθρωποι έπεσαν στη φτώχεια. Εκτός αυτού, το Σύστημα Υγείας έφτασε στα όριά του από την πανδημία και κατέρρευσε.
Υπάρχει μια βαθιά κρίση του καπιταλισμού στη Σενεγάλη, η οποία βρίσκεται στο επίκεντρο της τρέχουσας «έκρηξης». Οι μάζες μισούν ολόκληρο το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο, μαζί με τους ιμπεριαλιστές υποστηρικτές τους στο Παρίσι. Με τη δραστική πτώση του βιοτικού επιπέδου, οι μάζες αισθάνονται ότι χάνουν τελείως τον έλεγχο της κατάστασης. Αυτό που βλέπουμε τώρα είναι η αρχή μιας διαδικασίας, στην οποία οι μάζες προσπαθούν να πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους.
Ο Ουσμάν Σονκό είναι προγραμματισμένο να εμφανιστεί ξανά στο δικαστήριο σήμερα (σ.τ.ε: το άρθρο γράφτηκε στις 8 Μάρτη). Η αντιπολιτευτική συμμαχία γνωστή ως «Κίνημα για την Υπεράσπιση της Δημοκρατίας» (M2D), η οποία περιλαμβάνει το κόμμα Pastef του Σονκό, κάλεσε σε τριήμερο διαδηλώσεων ξεκινώντας από τις 8 Μάρτη, προτρέποντας τους ανθρώπους να «κατεβούν μαζικά στους δρόμους». Αυτό ισοδυναμεί ουσιαστικά με μια τριήμερη γενική απεργία. Εν τω μεταξύ, όλα τα σχολεία έχουν επίσης κλείσει. Φοιτητές από το Πανεπιστήμιο του Ντακάρ βγήκαν στους δρόμους, για να απαιτήσουν την απελευθέρωση δασκάλων που είχαν συλληφθεί προηγουμένως.
Μεγάλος αριθμός στρατιωτών έχει κινητοποιηθεί έτοιμος να αντιμετωπίσει τις διαδηλώσεις. Υπάρχει επομένως πιθανότητα μαζικών συγκρούσεων τις επόμενες ημέρες. Ωστόσο, πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι τα στρατεύματα παρατάχθηκαν και την Παρασκευή, αλλά δεν χρησιμοποιήθηκαν ποτέ, καθώς υπήρχαν αρκετές περιπτώσει αδελφοποίησης με τους διαδηλωτές. Σ’ αυτή τη περίπτωση, η χρήση στρατευμάτων θα μπορούσε να πυροδοτήσει μια εξέγερση, η οποία θα ήταν δύσκολο να ελεγχθεί από την πλευρά του κράτους. Το Ντακάρ είναι «με το μαχαίρι στα δόντια» πριν από τη δίκη και τις διαδηλώσεις.
Αυτά τα γεγονότα ακολουθούν τα χνάρια του κινήματος #ENDSARS στη Νιγηρία. Παρακολουθούνται πολύ στενά σε ολόκληρη την περιοχή της Δυτικής Αφρικής. Αυτό συμβαίνει, επειδή οι ίδιες διαδικασίες πραγματοποιούνται στη μια χώρα μετά την άλλη. Παρόμοιες συνθήκες τείνουν να παράγουν παρόμοια αποτελέσματα.
Οι αρχές του Νίγηρα έκλεισαν το διαδίκτυο και κατηγόρησαν έναν πρώην πρωθυπουργό για απόπειρα ανατροπής της κυβέρνησης μετά από αμφιλεγόμενες εκλογές τον περασμένο μήνα. Στο Τσαντ, οι δυνάμεις ασφαλείας συμμετείχαν σε ένοπλη μάχη στο σπίτι του βασικού υποψηφίου της αντιπολίτευσης, στο οποίο σκοτώθηκε η μητέρα του, ένα μήνα πριν από τις επερχόμενες εκλογές. Στο Μπενίν, όπου διεξάγονται επίσης εκλογές τον Απρίλιο, απαγορεύτηκε η κάθοδος των υποψήφιων της αντιπολίτευσης με την πρόσφατη αλλαγή του εκλογικού νόμου.
Όλες αυτές οι χώρες μαστίζονται από τα ίδια πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα. Αυτό που βλέπουμε σήμερα στη Σενεγάλη θα μπορούσε να διαδοθεί στην υπόλοιπη Δυτική Αφρική, με αποτέλεσμα ένα επαναστατικό κύμα να σαρώνει την περιοχή ενάντια σε όλα τα σάπια καθεστώτα που βρίσκονται σήμερα στην εξουσία και τους ιμπεριαλιστές ευεργέτες τους.
Μπέν Μόρκεν
Μετάφραση: Βέρα Μανωλάκου
Επιμέλεια: Νίκος Σέντης
Πηγή: https://www.marxist.com/insurrectionary-anger-erupts-in-senegal.htm
