Ένα εκτεταμένο σχόλιο για το νέο νόμο που άρει την προστασία στην πρώτη κατοικία για χιλιάδες δανειολήπτες.
Μεταξύ των προαπαιτούμενων του 3ου Μνημονίου που νομοθέτησε η κυβέρνηση περιλαμβάνεται είναι και η διευθέτηση του ζητήματος των «κόκκινων δανείων». Από την πρώτη μέρα του νέου έτους οι «κόκκινοι» δανειολήπτες θα σταματήσουν να έχουν τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσουν τις ευνοϊκές ρυθμίσεις του νόμου Κατσέλη και θα υπάγονται πλέον στο νέο «προστατευτικό» πλαίσιο. Σύμφωνα με αυτό, για να προστατεύεται η κύρια κατοικία πρέπει η αντικειμενική αξία της να μην υπερβαίνει τα 170.000€ και το ετήσιο εισόδημα του οφειλέτη να μην ξεπερνά τα 8.180€ για άγαμο, 13.917€ για ζευγάρι, 17.278€ για τριμελή οικογένεια και 20.639€ για οικογένεια με 4 ή περισσότερα μέλη. Σε κάθε περίπτωση όμως, ο οφειλέτης πρέπει να είναι «συνεργάσιμος σύμφωνα με τον Κώδικα Δεοντολογίας των Τραπεζών». Αυτό το τελευταίο κριτήριο είναι ενδεικτικό του γεγονότος ότι το νομοσχέδιο ορίζει σαν αρμόδιο κριτή των δυνατοτήτων του οφειλέτη τις ίδιες τις τράπεζες, . Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι τα κυβερνητικά στελέχη στις δημόσιες τοποθετήσεις τους επικαλούνταν την «υπεύθυνη στάση» που πρέπει να επιδείξουν οι τραπεζίτες για τη «βέλτιστη εφαρμογή των διατάξεων».
Αξίζει να αναφέρουμε ότι κατά τη θητεία της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου, η πρώτη κατοικία προστατευόταν πλήρως (έστω και τυπικά), ενώ το νέο νομοσχέδιο είναι το πρώτο, το οποίο απελευθερώνει τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας. Το ποσοστό των «κόκκινων» δανειοληπτών που συνεχίζει να βρίσκεται υπό καθεστώς προστασίας δεν ξεπερνά το 25% σύμφωνα με τους πρώτους μάλλον «αισιόδοξους» υπολογισμούς της κυβέρνησης. Στην πραγματικότητα, από την στιγμή που η προστασία της πρώτης κατοικίας εξαρτάται από την «ευαισθησία» των τραπεζών, το ποσοστό των προστατευμένων κατοικιών μπορεί να αποδειχτεί αρκετά μικρότερο. Το γεγονός αυτό είναι ενδεικτικό του πόσο μακριά από την πραγματικότητα βρίσκεται η προπαγάνδα της κυβέρνησης, η οποία προσπαθεί να παρουσιάσει εαυτόν ως «σκληρό διαπραγματευτή» έναντι των απαιτήσεων των δανειστών.
Τα μαζικά αριστερά κόμματα και τα συνδικάτα με κοινό συντονισμό δράσης πρέπει να λάβουν τις απαιτούμενες πρωτοβουλίες για να αναπτυχθεί ένα μαζικό κίνημα που θα αποτρέψει τους πλειστηριασμούς, αλλά και να προσπαθήσουν να συνδέσουν την πάλη για την προστασία της κατοικίας των λαϊκών νοικοκυριών με την πάλη και κατά όλων των υπόλοιπων βάρβαρων μέτρων που συνοδεύουν το 3ο Μνημόνιο. Φυσικά, αυτή η προσπάθεια από την πλευρά του ΚΚΕ και της ΛΑΕ πρέπει να εντάσσεται σ’ ένα πλαίσιο διεκδικήσεων που θα αναδεικνύει την αναγκαιότητα για την κοινωνικοποίηση των τραπεζών, σαν το μόνο μέσο για να σωθούν τα σπίτια και να διαγραφούν τα ληστρικά χρέη του εργαζόμενου λαού, καθώς και για να τεθούν οι βάσεις για μια κεντρικά και δημοκρατικά σχεδιασμένη οικονομία, στην οποία η πίστη θα είναι μοχλός ανάπτυξης προς όφελος του λαού και όχι μια κερδοσκοπική – ληστρική λειτουργία.
Νίκος Σέντης
