Το επαναστατικό κύμα που ξεκίνησε στην Τυνησία φτάνει και στο Ιράκ. Την Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου μια δυναμική αντικυβερνητική διαδήλωση έλαβε χώρα στους δρόμους της Βαγδάτης με μεγάλη συμμετοχή, μετά από πολλές εβδομάδες διαμαρτυριών ενάντια στην διαφθορά, την περικοπή μισθών, την ανεργία, τις ανύπαρκτες υποδομές. Τουλάχιστον 9 άτομα έχασαν την ζωή τους και 49 τραυματίστηκαν στην προσπάθεια του πλήθους να καταλάβει κρατικά κτίρια.
Η κρατική καταστολή έδειξε το πιο σκληρό της πρόσωπο, με την αστυνομία της Βαγδάτης να ανοίγει «πυρ» κατά των διαδηλωτών και τον στρατό να ξεχύνεται στους δρόμους απαγορεύοντας ακόμη και την διέλευση προς την πρωτεύουσα.
Από τον Βορρά έως και το Νότο, οι κινητοποιήσεις είχαν τεράστια δυναμική, οδηγώντας τοπικούς αξιωματούχους σε παραίτηση, όπως συνέβη στην πόλη Basra.
Ο Al-Maliki, πρωθυπουργός του Ιράκ, προσπάθησε να αποτρέψει τον λαό από την συμμετοχή στις κινητοποιήσεις, δηλώνοντας δημόσια πως πίσω από αυτές κρύβεται η «Αλ Kάιντα». Αυτή η τακτική μας είναι γνωστή, καθώς πρόσφατα ακολουθήθηκε και στην Λιβύη από τον Καντάφι, ενώ ο δοσίλογος πρωθυπουργός του Ιρακ δεν πρωτοτύπησε καθόλου όταν δήλωσε ότι τα «αιτήματα των διαδηλωτών θα ικανοποιηθούν», ανακοινώνοντας πως θα διαθέσει μεγάλο μέρος κονδυλίων για «τις κοινωνικές υπηρεσίες». Το ίδιο ακριβώς δήλωναν ο Μουμπάρακ και ο Μπεν Άλι, πριν τους «παρασύρει» το κύμα των επαναστατημένων λαών.
Τι συμβαίνει όμως με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, τώρα που τα σχέδιά του για το Ιράκ κλονίζονται; Το αστείο είναι πως για αρκετά χρόνια δια στόματος Μπους, προσπαθούσε να πείσει πως η εισβολή στο Ιράκ και η ανατροπή του Σαντάμ Χουσεΐν έγιναν με σκοπό την «εγκαθίδρυση της δημοκρατίας και την προσφορά βοήθειας σε αυτόν, τον ταλαιπωρημένο και ανήμπορο να αντιδράσει, λαό». Κανείς πια δεν αμφιβάλλει σήμερα για την δυναμική του ιρακινού λαού και για το κατά πόσο θα μπορούσε ο ίδιος με την μαζική του δράση να οδηγήσει στην πτώση του Σαντάμ. Κανείς, επίσης, δεν αμφιβάλλει για το γεγονός ότι οι ιρακινοί δεν αρκούνται σε ένα καθεστώς που θεωρείται «δημοκρατικό», όταν αυτό δεν μπορεί να λύσει τα βιοτικά τους προβλήματα. Πώς λοιπόν οι ιμπεριαλιστές θα συνεχίζουν να δικαιολογούν στον αμερικανικό λαό τους χιλιάδες θανάτους στρατιωτών για την εγκαθύδριση μιας σάπιας και διεφθαρμένης δημοκρατίας στο Ιράκ;
Τα γεγονότα της 15ης Φεβρουαρίου έδειξαν λοιπόν, ότι ο ιρακινός λαός ξεκινά να αντιστέκεται μαζικά μετά από πολλά χρόνια καπιταλιστικής και ιμπεριαλιστικής καταπίεσης και ενώνει τον αγώνα του με εκείνο των αδελφών του από τις υπόλοιπες αραβικές χώρες. Οι μαρξιστές χαιρετίζουμε με ενθουσιασμό αυτό τον αγώνα!
Μ.Κ.
