«…Πόση απόσταση έχουμε διανύσει από τότε που βίαια ξέσπασε η κρίση, στην κατεύθυνση της ανασυγκρότησης της οικονομίας και της χώρας; Οι θεσμοί είναι εξουθενωμένοι, η διαπλοκή, το πολιτικό χρήμα, τα συμφέροντα της φοροδιαφυγής και της ανομίας είναι ισχυρά – λες, έμειναν άθικτα ή ενισχύθηκαν μέσα στην κρίση που ταλανίζει όλη την άλλη Ελλάδα. Η οικονομία είναι εξασθενημένη, η παραγωγική δυναμικότητα συρρικνωμένη, η αποεπένδυση είναι σε ιστορικά υψηλό σημείο (οι αποσβέσεις υπερβαίνουν τις επενδύσεις…), τα μεγάλα διαρθρωτικά προβλήματα (π.χ. ασφαλιστικό) παραμένουν άλυτα. Ως εκ τούτου, η δημοσιονομική ισορροπία πόρρω απέχει από το να καταστεί διατηρήσιμη, τα πρωτογενή πλεονάσματα που είχαν τεθεί ως στόχοι δεν είναι επιτεύξιμα, η εξωτερική ισορροπία της οικονομίας είναι εύθραυστη στο πρώτο φύσημα μιας έστω ασθενικής ανάκαμψης, η μεγάλη ανεργία είναι η βάση της πρωτοφανούς ανθρωπιστικής κρίσης που καταγράφεται και επίσημα από το Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής: 2,5 εκατ. άνθρωποι ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας κι άλλοι 3,8 εκατ. αντιμετωπίζουν τον ίδιο κίνδυνο. Η χώρα ασθμαίνει τρέχοντας επιτόπου.» Τα λόγια αυτά δεν ανήκουν σε κάποιον «ακροαριστερό καταστροφολόγο», αλλά σ’ έναν γνωστό αναλυτή της κυβερνητικής «Καθημερινής» (Κυριακή 28/9, Κ. Καλλίτσης). Δεν θα μπορούσε να εκφραστεί με γλαφυρότερο τρόπο η απαισιοδοξία της άρχουσας τάξης για το μέλλον του ελληνικού καπιταλισμού και η έλλειψη εμπιστοσύνης στο ίδιο της το καθεστώς.
Μέσα στο κλίμα αυτής της γενικευμένης αστικής απαισιοδοξίας, εξέχουσα θέση καταλαμβάνει ο προβληματισμός για το κλιμακούμενο αδιέξοδο της ελληνικής οικονομίας. Οι συνολικές χρηματοδοτικές ανάγκες του ελληνικού κράτους – συμπεριλαμβανομένης και της μνημονιακής ρήτρας που προβλέπει ετήσια αποταμίευση 9,5 δις σαν «μαξιλάρι ασφαλείας» μέχρι το 2020 – ανέρχονται σε 34,5 δις ευρώ έως το τέλος του 2015! Με δεδομένο ότι τα νέα αναθεωρημένα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ για την ύφεση δείχνουν πως η ελληνική οικονομία συρρικνώθηκε το πρώτο εξάμηνο του έτους κατά 0,7%, η εύρεση αυτού του ποσού είναι απαγορευτική υπόθεση χωρίς νέα δάνεια από την τρόικα ή (κατά πολύ ακριβότερα) από τις «αγορές» και φυσικά, δίχως νέα σκληρά Μνημόνια. Η ίδια η κυβέρνηση ομολογεί πως οι στόχοι για τα πρωτογενή πλεονάσματα που έχει συμφωνήσει με την τρόικα είναι εκτός πραγματικότητας, καθώς στο (αισιόδοξο) προσχέδιο του προϋπολογισμού του 2015 που υπέβαλε στην τρόικα προβλέπεται πρωτογενές πλεόνασμα 2,34% έναντι 3% που είναι ο στόχος του Μνημονίου.
Η ελληνική άρχουσα τάξη διαμέσου της συγκυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου εκλιπαρεί την τρόικα για παραχωρήσεις, όπως η επιμήκυνση της αποπληρωμής του χρέους, η ανοχή σε μικρές φορο-ελαφρύνσεις, η αναβολή της λήψης νέων μέτρων και μια επικοινωνιακή έστω, άρση του καθεστώτος της επιτήρησης. Όμως η τρόικα – όπως ξεκάθαρα έδειξε η παγερή στάση της Μέρκελ στην πρόσφατη συνάντησή της με τον Σαμαρά – σε συνθήκες μιας νέας κίνησης της διεθνούς οικονομίας προς την ύφεση που επιτείνει την γενικευμένη τάση για υπερχρέωση, δεν επιθυμεί να δείξει καμία «γενναιοδωρία» στην Ελλάδα.
Πιο συγκεκριμένα, το ΔΝΤ αντανακλώντας τις προθέσεις των ΗΠΑ και των «αναδυόμενων» οικονομιών, με τη δρομολόγηση της αποχώρησής του από το ελληνικό πρόγραμμα θέλει να περάσει την «καυτή πατάτα» της χρεοκοπημένης Ελλάδας αποκλειστικά στην ΕΕ και την Γερμανία. Η ΕΚΤ έχει διαμηνύσει ότι δεν πρόκειται να απελευθερώσει επιπλέον «ρευστότητα» για τις ελληνικές τράπεζες και επιχειρήσεις αν η Ελλάδα βγει από το καθεστώς επιτήρησης. Τέλος η ΕΕ, με την ύφεση να εδραιώνεται στην ευρωπαϊκή ήπειρο, είναι αδύνατο να ανεχθεί υποχωρήσεις έναντι των δεσμεύσεων που απορρέουν από τα ελληνικά Μνημόνια και τα κράτη – μέλη της θα είναι επίσης αδύνατο να συναινέσουν από κοινού σ’ ένα νέο δανειακό πακέτο προς τον ελληνικό «αδύναμο κρίκο».
Έτσι μοιραία, η μόνιμη επωδός της τρόικας μπροστά στα «παρακάλια» της συγκυβέρνησης είναι και θα είναι «η τήρηση των συμφωνημένων», δηλαδή η διαρκής λήψη νέων μέτρων περικοπών και λιτότητας όπως προβλέπεται από τα Μνημόνια, με σκοπό το ελληνικό κράτος να γίνει ένας αξιόπιστος οφειλέτης για τους γύπες των αγορών και να πάψει να αποτελεί εστία οικονομικής αποσταθεροποίησης για τον ευρωπαϊκό και παγκόσμιο καπιταλισμό. Αυτή η παγερή και βίαιη εξώθηση της Ελλάδας να σταθεί στο εξής στα «δικά της πόδια» – τα δεμένα από τα δεσμά του υπέρογκου χρέους και των Μνημονίων – θα επαναφέρει αναπόφευκτα στο προσκήνιο τον εφιάλτη της χρεοκοπίας και της εξόδου από την Ευρωζώνη.
Συναγερμός και σύγχυση στο κεφάλαιο για την ανοδική τάση του ΣΥΡΙΖΑ
Τις δυο τελευταίες εβδομάδες, στο επίκεντρο των ανησυχιών της ελληνικής άρχουσας τάξης και της τρόικας, δεν είναι πλέον μόνο η πορεία της ελληνικής οικονομίας. Είναι κύρια, η σημαντική άνοδος που εμφανίζει στις δημοσκοπήσεις ο ΣΥΡΙΖΑ και η ποσοστιαία διάφορά του από τη ΝΔ.
Μετά από την υποχώρηση του αρχικού ενθουσιασμού που είχαν δείξει οι εργατικές μάζες και η νεολαία για τον ΣΥΡΙΖΑ το 2012, η οποία όπως έχουμε εξηγήσει οφειλόταν στη δεξιά στροφή της ηγετικής ομάδας και εκφράστηκε χαρακτηριστικά στις τελευταίες Ευρωεκλογές, το «μαστίγιο» της διαρκούς ταξικής επίθεσης με καταλύτη τον ισοπεδωτικό ΕΝΦΙΑ στρέφει πλέον την κοινωνική πλειοψηφία προς την κατεύθυνση μιας μεγάλης εκλογικής υποστήριξης του ΣΥΡΙΖΑ. Η σημαντική ανοδική τάση του ΣΥΡΙΖΑ που καταγράφουν οι δημοσκοπήσεις έχει ξεκάθαρα ταξικά αίτια. Στα μάτια της εργατικής τάξης και των τσακισμένων από τη κρίση « μεσαίων» στρωμάτων, η ώθηση του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία είναι ο μόνος τρόπος για την απαλλαγή από μια κυβέρνηση που εκφράζει τα συμφέροντα των συνασπισμένων καπιταλιστών δυναστών τους.
Οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου δεν κρύβουν τις ανησυχίες τους για το ενδεχόμενο της εκλογής μιας αυτοδύναμης αριστερής κυβέρνησης. Η «Καθημερινή» σε σχετικό ρεπορτάζ που δημοσίευσε στις 28/9 αποκάλυψε δυο χαρακτηριστικά περιστατικά. Στις 22/9 σε σύσκεψη που διοργάνωσε η «Morgan Stanley» στο ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετανία» με προσκεκλημένους τον Διοικητή της ΤτΕ Γ. Στουρνάρα και 10 εκπροσώπους από τα μεγαλύτερα «επενδυτικά» «funds», κυριάρχησε σύμφωνα με την εφημερίδα η αίσθηση ότι στην Ελλάδα υπάρχει πλέον «μεγάλο πολιτικό ρίσκο». Σύμφωνα με το ίδιο ρεπορτάζ, παρόμοιο κλίμα κυριάρχησε και σε συνάντηση ξένων «επενδυτών» που διοργανώθηκε στα μέσα Σεπτέμβρη από την «Ελληνικό Χρηματιστήριο ΑΕ» στο κτίριο του Bloomberg στο Λονδίνο. Η αυξανόμενη ανησυχία του κεφαλαίου για τις ελληνικές πολιτικές εξελίξεις καθρεφτίζεται πλέον και στην ανοδική τάση της απόδοσης των ελληνικών δεκαετών ομολόγων, που βάζει ταφόπλακα στα «όνειρα» της συγκυβέρνησης για μια αποφασιστική κάλυψη των χρηματοδοτικών αναγκών του κράτους από τις «αγορές».
Τι είναι όμως τελικά αυτό που φοβάται το κεφάλαιο από τον ΣΥΡΙΖΑ σε μια περίοδο που η ηγεσία του έχει ξεκαθαρίσει επανειλημμένα και σε όλους τους τόνους ότι δεν έχει επαναστατικές προθέσεις και σοσιαλιστικά σχέδια; Εκείνο που τρομοκρατεί τους αστούς δεν είναι αυτή καθ’ αυτή η επερχόμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η επίδραση που θα έχει στη συνείδηση της εργατικής τάξης το γεγονός της εκλογής μιας αυτοδύναμης αριστερής κυβέρνησης, τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς.
Οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα θα αντιληφθούν την εκλογή μιας κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ ως μια σημαντική πολιτική νίκη επί του ταξικού τους αντιπάλου και σαν ένα μέσο για να πάρουν πίσω τις κατακτήσεις που τους αφαίρεσαν τα Μνημόνια. Το κίνημά τους αναπόφευκτα θα αφυπνιστεί, πιέζοντας αποφασιστικά μια κυβέρνηση που θα τη θεωρούν «δική τους». Αυτή η κυβέρνηση με τη σειρά της, για να σταθεροποιηθεί θα πρέπει να ικανοποιήσει ένα τμήμα έστω από τις προεκλογικές υποσχέσεις της. Όμως ακόμα και η ελάχιστη αλλαγή πολιτικής προς την κατεύθυνση της επαναφοράς εργατικών κεκτημένων που χάθηκαν με τα Μνημόνια, θα προκαλούσε τη μανιασμένη αντίδραση των δανειστών με προεξάρχουσα τη Γερμανία, υπό τον φόβο ότι η οποιαδήποτε επίδειξη ανοχής σε μια τέτοια κυβερνητική πολιτική στην Ελλάδα θα μπορούσε να εγείρει ανάλογες απαιτήσεις και από τους υπόλοιπους υπερχρεωμένους και πάνω από όλα, να προκαλέσει μια πανευρωπαϊκή στροφή στ’ αριστερά. Η εκλογή μιας κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα θα μπορούσε έτσι να αποτελέσει τον καταλύτη για μια μεγάλη ριζοσπαστικοποίηση σε όλη την ευρωπαϊκή ήπειρο και για την είσοδο ολόκληρου του ευρωπαϊκού Νότου τουλάχιστον, στην τροχιά μιας προεπαναστατικής περιόδου, με μια κυβέρνηση PODEMOS και Ενωμένης Αριστεράς στην Ισπανία να αποτελεί τον επόμενο υποψήφιο σημαντικό πολιτικό σταθμό.
Όλα αυτά συνιστούν μια βαθειά αποσταθεροποίηση για το καπιταλιστικό σύστημα, στοιχείο που θα μπορούσε – με την κατάλληλη πολιτική ηγεσία επικεφαλής της εργατικής τάξης – να αξιοποιηθεί για την ανατροπή του αστικού καθεστώτος, αρχικά σ’ έναν από τους πιο αδύναμους ευρωπαϊκούς καπιταλιστικούς κρίκους, όπως η Ελλάδα. Μια εκατονταετία σχεδόν μετά την μεγάλη Οκτωβριανή επανάσταση, η Ευρώπη θα μπορούσε να ξαναζήσει – και μάλιστα σε μια ευρύτερη κλίμακα λόγω των αναπτυγμένων σύγχρονων μέσων επικοινωνίας και της μεγάλης δύναμης του σύγχρονου προλεταριάτου – ένα ορμητικό κύμα προλεταριακών επαναστάσεων. Όλα αυτά φυσικά, μοιάζουν ακόμα σαν η μουσική ενός μακρινού μέλλοντος. Όμως όταν οι πιστοί υπηρέτες της αστικής αντίδρασης σαν τον Άδωνη Γεωργιάδη ουρλιάζουν τρομοκρατημένοι από την προοπτική μιας αυτοδύναμης αριστερής κυβέρνησης, μας δίνουν να καταλάβουμε ότι αυτή η μουσική ήδη αρχίζει να ακούγεται στ’ αυτιά των καπιταλιστών και να τους τρομοκρατεί.
Η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στις δημοσκοπήσεις έχει δημιουργήσει συνθήκες μεγάλης σύγχυσης, αλλά και διάσπασης στο στρατόπεδο της ελληνικής άρχουσας τάξης. Καταρχάς έχει αναδείξει ένα ρήγμα ανάμεσα στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, με την ηγεσία του τελευταίου, για να διασώσει το πολιτικό της «τομάρι», να προβαίνει σε επικοινωνιακές αντιπαραθέσεις με τις επιταγές της τρόικας, που όμως δημιουργούν την εικόνα μιας κλονισμένης κυβερνητικής συνοχής. Την ίδια στιγμή, ένα τμήμα της κοινοβουλευτικής ομάδας της ΝΔ αδυνατεί πλέον να υπερασπίσει δημόσια τον ΕΝΦΙΑ, ενώ ακόμα και υπουργοί της κυβέρνησης όπως ο Ντινόπουλος, από ένστικτο κοινοβουλευτικής αυτοσυντήρησης φορούν δημαγωγικά τη λεοντή της «αντίστασης» στην τρόικα.
Ένα τμήμα της άρχουσας τάξης, εκφραζόμενο από τις δηλώσεις Σαμαρά, Βρούτση και Γεωργιαδη περί «βέβαιης φυγής των καταθέσεων από τις τράπεζες αν εκλεγεί ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση», φαίνεται να τάσσεται υπέρ της διεξαγωγής ενός αδυσώπητου πολέμου για την αποτροπή της ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Σύμφωνα δε πάλι με την «Καθημερινή» της 28ης Σεπτέμβρη, η κυβέρνηση προφανώς αντανακλώντας τις απόψεις αυτού του τμήματος, φέρεται να μελετά μια άμεση αλλαγή του εκλογικού νόμου με συνταγματική αναθεώρηση που θα καταργεί το «μπόνους» των 50 εδρών για το πρώτο κόμμα, με την ελπίδα ότι έτσι θα ματαιωθεί η προοπτική αυτοδυναμίας του ΣΥΡΙΖΑ.
Ένα άλλο τμήμα της άρχουσας τάξης με πολιτική εκπροσώπηση στην «Καραμανλική» τάση της ΝΔ και σε ένα μέρος της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ, επιδιώκει μια πιο διαλλακτική στάση έναντι του ΣΥΡΙΖΑ, κατανοώντας ρεαλιστικά ότι θα πρέπει να ανεχτεί μια κυβέρνησή του, στοχεύοντας ταυτόχρονα στον προσεταιρισμό ενός τμήματος της ηγετικής του ομάδας, το οποίο – μη έχοντας εμπιστοσύνη στην ικανότητα της εργατικής τάξης να πρωταγωνιστήσει στην πάλη για την αλλαγή της κοινωνίας, αλλά και καμία απολύτως πίστη στην προοπτική του σοσιαλισμού – αναζητά στηρίγματα στην άρχουσα τάξη και τα κόμματά της.
Με το τέλμα της κυβέρνησης να βαθαίνει και τον χρόνο να δουλεύει εκλογικά υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ, η πολιτική κατάσταση αναδεικνύει αντικειμενικά την πιθανότητα πρόωρων εκλογών. Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές γνωστοποιήθηκε η είδηση ότι η συγκυβέρνηση θα ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης από την Βουλή, σε μια προσπάθεια να γαντζωθεί στην εξουσία με τη μεγαλύτερη δυνατή κοινοβουλευτική συσπείρωση. Αυτή η κίνηση δείχνει ότι η προσφυγή σε πρόωρες εκλογές εξακολουθεί να μην είναι η πρώτη επιλογή για τη συγκυβέρνηση, αφού μια τέτοια επιλογή πριν ακόμα τελειώσουν οι συνομιλίες με την τρόικα για τη διευθέτηση του χρέους και την κάλυψη του χρηματοδοτικού κενού των επόμενων δύο ετών, θα ισοδυναμεί με την απότομη παράδοση του ελληνικού καπιταλισμού σε ένα κλίμα οικονομικής και πολιτικής αβεβαιότητας. Επιπρόσθετα, τέτοιες πολιτικές αποφάσεις, θα πρέπει στην παρούσα φάση να έχουν την έγκριση ή έστω την ανοχή της τρόικας, η οποία κρίνει λαμβάνοντας υπόψη τις επιπτώσεις στο γενικότερο διεθνές οικονομικό και πολιτικό κλίμα. Όμως από την άλλη πλευρά, αναμφίβολα, όσο η κυβέρνηση καθυστερεί την προσφυγή στις κάλπες, τόσο πιθανότερη κάνει την αυτοδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ όταν τελικά οι εκλογές προκύψουν από την διαφαινόμενη αδυναμία εκλογής προέδρου Δημοκρατίας στη Βουλή τον ερχόμενο Μάρτη.
Σε τελική ανάλυση όποτε κι αν προκύψουν οι εκλογές, η ουσία των ιστορικών πολιτικών καθηκόντων και ευθυνών της Αριστεράς δεν αλλάζει.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μπροστά σε ιστορικά καθήκοντα
Η παρούσα κοινωνική, οικονομική και πολιτική κατάσταση αναδεικνύει μια μοναδική, ιστορική ευκαιρία για το κομμουνιστικό κίνημα στη μεταπολεμική Ελλάδα, με ένα κόμμα βγαλμένο από τα σπλάχνα του, τον ΣΥΡΙΖΑ να βρίσκεται προ των πυλών της εξουσίας. Ο ελληνικός καπιταλισμός είναι τόσο σαθρός και «ανυπόληπτος» – ειδικά στα παραδοσιακά κοινωνικά του στηρίγματα, τις ξεκληρισμένες από την κρίση του «μεσαίες» τάξεις – με αποτέλεσμα η έναρξη του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού να αποτελεί σήμερα μια υπόθεση που μπορεί να συγκεντρώσει πρωτοφανή κοινωνική υποστήριξη.
Όμως η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ μπροστά στην «εκτόξευση» της απήχησης του κόμματος στις δημοσκοπήσεις αντιδρά με πολιτική ατολμία, αλλά και αυταρέσκεια. Αντί να αξιοποιήσει την ιστορική ευκαιρία και να θέσει στο προσκήνιο την απαλλοτρίωση του μεγάλου κεφαλαίου και τον δημοκρατικό σχεδιασμό της οικονομίας, με τις εξαγγελίες του σ. προέδρου στη ΔΕΘ εμφάνισε ένα πολιτικό – προγραμματικό σχέδιο γεμάτο αυταπάτες για έναν δικαιότερο καπιταλισμό, κινδυνεύοντας έτσι να οδηγήσει τους εργαζόμενους και τη νεολαία απροετοίμαστους σε μια κρίσιμη πολιτική μάχη, τόσο στις επερχόμενες εκλογές, όσο και μετά από μια επικείμενη εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, όπου η υπονόμευση της κυβέρνησής του από το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο θα είναι μια καθημερινή πραγματικότητα. Ταυτόχρονα, προσπαθεί να χρησιμοποιήσει την άνοδο της εκλογικής απήχησης του ΣΥΡΙΖΑ σαν άλλοθι για να δικαιώσει τη σοσιαλδημοκρατική της πολιτική.
Η Κομμουνιστική Τάση του ΣΥΡΙΖΑ πιστεύει ότι η ιστορική ευκαιρία που διαμορφώνεται από τη σημαντική άνοδο της εκλογικής απήχησης του ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να χαθεί. Η Τάση μας παλεύει ώστε το κόμμα να υιοθετήσει άμεσα το αναγκαίο πρόγραμμα και την κατάλληλη τακτική για την συντομότερη δυνατή απαλλαγή του εργαζόμενου λαού από τον εφιάλτη της κρίσης και των Μνημονίων, δηλαδή από τον εφιάλτη του καπιταλισμού.
-
-
Να μην περιμένουμε παθητικά την πτώση της κυβέρνησης σαν «ώριμο φρούτο»! Τα 6 .300.000 λαού που βρίσκονται σήμερα κάτω από το όριο της φτώχειας (βλέπε τελευταία έκθεση Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής) δεν έχουν άλλα περιθώρια υπομονής. Ο ΣΥΡΙΖΑ – με πρώτη την ηγεσία, την κοινοβουλευτική ομάδα και τους εκλεγμένους δημάρχους και περιφερειάρχες – πρέπει να καλέσει επίσημα το λαό να μην πληρώσει τον ΕΝΦΙΑ και τα υπόλοιπα χαράτσια των Μνημονίων και να πρωτοστατήσει στη δημιουργία ενός πανελλαδικού κινήματος ανυπακοής, με συνελεύσεις και επιτροπές αγώνα σε κάθε γειτονιά. Ταυτόχρονα, οι δυνάμεις του κόμματος στα συνδικάτα και τους εργατικούς χώρους χρειάζεται να προωθήσουν ένα συγκεκριμένο σχέδιο απεργιακών και άλλων κινητοποιήσεων για την ανατροπή της συγκυβέρνησης, που θα κλιμακώνεται σε μια γενική πολιτική απεργία διαρκείας οργανωμένη από επιτροπές στους χώρους δουλειάς και τις εργατικές γειτονιές.
-
Να παλέψουμε για μια αυτοδύναμη αριστερή κυβέρνηση που θα εφαρμόσει ένα σοσιαλιστικό πρόγραμμα και θα καλέσει τους ευρωπαίους εργαζόμενους σε συμπαράταξη στον κοινό αγώνα για μια Σοσιαλιστική Ενωμένη Ευρώπη. Βασικά στοιχεία του κυβερνητικού προγράμματος πρέπει να είναι η κατάργηση των Μνημονίων και η διαγραφή του συνόλου του ληστρικού κρατικού χρέους, η επιβολή εργατικού ελέγχου στις επιχειρήσεις, η κοινωνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος και των υπόλοιπων μεγάλων επιχειρήσεων, ο δημοκρατικός σχεδιασμός της οικονομίας από τις μαζικές οργανώσεις των εργαζόμενων, η διάλυση όλων των αυταρχικών και γραφειοκρατικών δομών του σημερινού, αστικού κράτους και η θεμελίωση μιας νέας, αληθινά δημοκρατικής εξουσίας του εργαζόμενου λαού.
-
Παλέψτε μαζί μας οργανωμένα για αυτές τις ιδέες και αυτό το πρόγραμμα, για τις ιδέες και το πρόγραμμα του γνήσιου μαρξισμού! Οργανωθείτε στην Κομμουνιστική Τάση!
-
