Την περασμένη Παρασκευή (02/03) έγιναν κινητοποιήσεις εκπαιδευτικών σε αρκετές περιοχές της χώρας. Ιδιαίτερα μαχητικές και μαζικές ήταν αυτές στα δύο αστικά κέντρα της χώρας, Θεσσαλονίκη και Αθήνα. Ειδικά στην Αθήνα, είχαμε τη μαζικότερη και δυναμικότερη κινητοποίηση του κλάδου των τελευταίων αρκετών χρόνων, με τη συμμετοχή περίπου 2.000 εκπαιδευτικών, όπως υπολογίζεται. Στη διαδήλωση συμμετείχαν κυρίως αναπληρωτές – αλλά και αρκετοί μόνιμοι – εκπαιδευτικοί με αιτήματα το μαζικό διορισμό μόνιμων εκπαιδευτικών, την κατάργηση του νόμου 3848, μόνιμη και σταθερή δουλειά, μονιμοποίηση όλων των αναπληρωτών εκπαιδευτικών για την κάλυψη των τεράστιων κενών σε πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση και πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα στους αναπληρωτές και εξίσωση των δικαιωμάτων τους με αυτά των μόνιμων. Σημαντική, παράλληλα, ήταν και η παρουσία των συνδικάτων του κλάδου, με τη συμμετοχή της ΟΛΜΕ, της ΔΟΕ – η οποία, όμως, ουσιαστικά εξωθήθηκε τελευταία στιγμή στην στήριξη της κινητοποίησης κάτω από την πίεση της βάσης της – του ΠΑΜΕ αλλά και αρκετών πρωτοβάθμιων σωματείων.
Η κινητοποίηση αντιμετωπίστηκε με χημικά και ξύλο από τα ΜΑΤ, με αποτέλεσμα μάλιστα δύο τραυματίες να διαμετακομιστούν σε νοσοκομείο. Αυτό καταδεικνύει την αδύναμη θέση της κυβέρνησης, αλλά και τον απόλυτο αστικό εκφυλισμό της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, που πλέον, εκτός από το να εφαρμόζει πιστά και υπάκουα τα σχέδια της εγχώριας αστικής τάξης, δε διστάζει να επιτεθεί και ευθέως στους αγωνιστές του εργατικού κινήματος. Την ώρα, λοιπόν, που τα προβλήματα στην ελληνική κοινωνία συνεχίζουν να στοιβάζονται και να γίνονται όλο και πιο ανυπόφορα, την ώρα που τα οικονομικά και πολιτικά περιθώρια στενεύουν για τον ελληνικό καπιταλισμό, η κυβέρνηση έχει πλέον μπροστά της ορατό τον κίνδυνο να χάσει τα όποια κοινωνικά ερείσματα της έχουν απομείνει και ακόμα και αυτή τη «βουβή» ανοχή, που απολάμβανε μέχρι πρότινος από ένα σεβαστό κομμάτι των λαϊκών στρωμάτων. Παρά την προαναφερθείσα απόπειρα βίαιης καταστολής του συλλαλητηρίου, οι αγωνιστές εκπαιδευτικοί δεν πτοήθηκαν και προχώρησαν σε κατάληψη του υπουργείου Παιδείας. Μάλιστα, στη συνέχεια, πραγματοποίησαν και συνέλευση στον κατειλημμένο χώρο του υπουργείου με σκοπό τη συνέχιση και το συντονισμό του αγώνα τους.
Η κινητοποίηση αυτή δείχνει αυτό που κατά καιρούς επισημαίνει στις αναλύσεις της η Κομμουνιστική Τάση, ότι δηλαδή η άμπωτη του εργατικού κινήματος μετά την ψυχρολουσία από την προδοσία της κλίκας του Τσίπρα μετά το δημοψήφισμα του Ιουλίου του 2015 θα είναι ένα προσωρινό φαινόμενο και ότι, παρ’ όλα αυτά, οι εργαζόμενοι κάτω από την επιφάνεια και τη φαινομενική κοινωνική «νηνεμία» εξακολουθούν να βγάζουν ριζοσπαστικά πολιτικά συμπεράσματα. Ακόμα μεγαλύτερη σπουδαιότητα στην κινητοποίηση προσδίδει το γεγονός ότι οι αναπληρωτές εκπαιδευτικοί δεν είχαν να επιδείξουν ανάλογες κινητοποιήσεις το τελευταίο διάστημα. Αυτό είναι μια σαφής ένδειξη της αυξανόμενης δυσαρέσκειας και αγανάκτησης των εργαζομένων γενικότερα – ιδιαίτερα των πιο νεαρών και επισφαλώς εργαζόμενων – και αρχίζει να διαφαίνεται ότι είναι αρκετά πιθανό, σε ένα όχι ιδιαίτερα μακρινό μέλλον, να αρχίσουν να «μπαίνουν στον αγώνα» κι άλλοι επαγγελματικοί κλάδοι και φρέσκα στρώματα εργαζομένων και, έτσι, το εργατικό κίνημα να αναζωογονηθεί και να έχουμε ένα νέο γύρο σημαντικών ταξικών αγώνων.
Πώς, όμως, μπορεί εν προκειμένω να οδηγηθεί στη νίκη ο αγώνας των εκπαιδευτικών; Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ και οι άλλες αντικαπιταλιστικές δυνάμεις στο συνδικαλιστικό κίνημα οφείλουν να πάρουν πρωτοβουλίες, ώστε να μην επιτρέψουν ο δίκαιος αγώνας των αναπληρωτών να απομονωθεί από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία αλλά αντίθετα να γενικευθεί σε ολόκληρη τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και να γίνει σημείο αναφοράς για τους επισφαλώς εργαζόμενους. Τέτοιες πρωτοβουλίες, που πρέπει να παρθούν άμεσα, είναι οι εξής:
• Γενικές συνελεύσεις σε κάθε σύλλογο εκπαιδευτικών, που θα καταλήξουν σε απόφαση ενεργής στήριξης του δίκαιου αιτήματος για διορισμό των αναπληρωτών.
• Εκλογή επιτροπών αγώνα από κάθε συνέλευση και εκλογή αντιπροσώπων για ένα πανελλαδικό συντονιστικό.
• Πλάνο κλιμάκωσης που θα καταλήγει σε απεργιακές κινητοποιήσεις διαρκείας μέχρι τη νίκη.
• Τα σχολεία να γίνουν κέντρα αγώνα αλλά και ενημέρωσης των γονιών και των μαθητών.
Μόνο μια τέτοια μέθοδος πάλης μπορεί να ενώσει εκπαιδευτικούς, μαθητές και γονείς και να οδηγήσει σε ένα νικηφόρο αποτέλεσμα. Ένα τέτοιο αποτέλεσμα, με τη σειρά του, θα μπορούσε να δώσει ώθηση και στους καθηγητές στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και το φοιτητικό κίνημα, που αντιμετωπίζουν αντίστοιχα προβλήματα, ευρύτερα στο Δημόσιο, και ιδιαίτερα στο χώρο της Υγείας, όπου υπάρχουν αφενός πολλοί επισφαλώς εργαζόμενοι και αφετέρου μεγάλες ελλείψεις σε εργατικό δυναμικό, αλλά και, ακόμα σημαντικότερο, να δώσει αυτοπεποίθηση συνολικά στο εργατικό κίνημα, για το οποίο μια τέτοια νίκη θα μπορούσε να αποτελέσει σημείο αναφοράς και καμπής.
Νίκος Σέντης
