Στην «καταραμένη ήπειρο» , όπως ονομάζουν οι αστοί την Αφρική, η Κένυα ήταν παράδειγμα «πολιτικής σταθερότητας» , «δημοκρατίας», μια ελπίδα για την ήπειρο. Μια «δημοκρατία» βέβαια με χιλιάδες άνεργους, ολόκληρα κομμάτια του λαού να λιμοκτονούν και να πεθαίνουν από αρρώστιες χωρίς υποδομές και κράτος πρόνοιας.
Πρόσφατα ξέσπασε μια κατάσταση φυλετικών ταραχών που καθόλου φυλετικές δεν είναι. Αφορμή ήταν οι εκλογές στις 27/12, όταν ο πρωθυπουργός Kibaki (της φυλής Kikuyu ) έκανε νοθεία των εκλογικών αποτελεσμάτων στερώντας τη νίκη από την αντιπολίτευση (της φυλής Luo ).
Μην εθελοτυφλούμε πάντα υπήρχαν φυλετικές διάφορες στην Κένυα όπως και σε όλη την Αφρική αλλά μετά τον 15ο αιώνα με την αρχή της βάρβαρης αποικιοκρατίας τις διάφορες αυτές όξυναν οι ενδοιμπεριαλιστικές αντιθέσεις χρησιμοποιώντας τις ως προκάλυμμα για να εξυπηρετήσουν τα γεωστρατηγικά τους συμφέροντα.
Πράγματι μετά την ανεξαρτησία της Κένυας το 1963 οι διάφορες μερίδες της αστικής τάξης διεκδικούσαν την εξουσία που τελικά την εδραίωσαν με το Βρετανικό σύστημα των φυλών. Οι αποικιοκράτες για την αποφυγή κοινωνικής διαταραχής πριμοδοτούσαν μια φυλή σε κρατικά αξιώματα, δίνοντας της προνομία εις βάρος των άλλων φυλών. Έτσι η ντόπια αστική τάξη υιοθετώντας το σύστημα αυτό στελέχωσε τον κρατικό μηχανισμό από μια συγκεκριμένη φυλή, την Kikuyu υπό την δικτατορία Kenyatta και Daniel Moi. Μετά από 40 χρόνια δικτατορίας και αφού κατάφερε το κίνημα να θεσμοθετήσει τον πολυκομματισμό το 1992, το 2002 ανέβηκε στην εξουσία η αντιπολίτευση συσπειρωμένη υπό τον υποψήφιο Kibaki. Οι προεκλογικές υποσχέσεις για πάταξη της διαφθοράς , της ανεργίας και της φτώχειας από την επόμενη μέρα διακυβέρνησης έπεσαν στο κενό.
Οι διαχειριστές του αστικού συστήματος λόγω της αδυναμίας της ντόπιας αστικής τάξης που είναι άμεσα εξαρτημένη της από το ξένο κεφαλαίο και φυσικά λόγω της ανισομερής και συνδυασμένης ανάπτυξης στην Κένυα δεν μπορούν να παραχωρήσουν ούτε τα στοιχειώδη αστικοδημοκρατικά δικαιώματα στον λαό.
Έτσι λόγω της αποτυχημένης διακυβέρνησης και της συσσωρευμένης δυσαρέσκειας ο λαός εναπόθεσε τις ελπίδες του στον Ordinga, τον υποψήφιο της φυλής Luo. Δυστυχώς οι εξελίξεις μετά την νοθεία έχουν οδηγήσει σε βανδαλισμούς, βία και πολλούς θανάτους…μια Ρουάντα στο προσκήνιο με θεατή τον ΟΗΕ που προτείνει «ειρήνη» και «ψυχραιμία».
Πρέπει όμως καταλάβουμε ότι οι ξένοι κατακτητές , οι εκπρόσωποι της ντόπιας αστικής τάξης(Kibaki, Ortinga, Kenyatta) δεν θα λύσουν τα προβλήματα του λαού. Δεν πρέπει να μπερδευόμαστε από τα προσωπεία, η ουσία είναι ίδια!
Μόνη λύση είναι η δημιουργία ενός εργατικού κόμματος που θα υπερνικήσει τις φυλετικές διάφορες και θα ενώσει την εργατική τάξη υπό μια ενιαία σημαία , τη σημαία του σοσιαλισμού . Τη σημαία της ταξικής ενότητας και διεκδίκησης όχι μόνο καλύτερων μισθών αλλά μια καλύτερης ζωής. Τη σημαία του διεθνισμού που θα ενώσει την εργατική τάξη της Κένυας με την εργατική τάξη των γειτονικών χωρών στο κοινό στόχο μιας σοσιαλιστικής ομοσπονδίας, στα πλαίσια της οποίας η ενιαία εκμμεταλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών στη βάση μιας δημοκρατικά σχεδιασμένης οικονομίας θα οδηγήσει στην ουσιαστική τους χειραφέτηση!
Τζίνα Παλαιολόγου
