Η μισητή τρικομματική κυβέρνηση «πέταξε το γάντι» στους καθηγητές, ανακοινώνοντας μέτρα που θα οδηγούσαν στην απόλυση 10.000 συναδέλφους τους και θα οδηγούσαν σε βεβιασμένη μετάθεση χιλιάδες άλλους. Τα μέτρα ανακοινώθηκαν μία βδομάδα πριν από τις πανελλαδικές εξετάσεις. Η απεργία μέσα στις πανελλαδικές επιβλήθηκε λοιπόν, από την ίδια την κυβέρνηση. Για τους καθηγητές αυτή η απεργία ήταν μονόδρομος. Η μαχητική τους διάθεση έσπρωξε την ηγεσία της ΟΛΜΕ να προτείνει αυτή τη μορφή δράσης. Ακόμα και οι χρεοκοπημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ, σύρθηκαν σε αυτήν την κατεύθυνση.
Οι καθηγητές αποφάσισαν μαζικά υπέρ του αγώνα. Σε όλη την Ελλάδα έγιναν συνελεύσεις πρωτοφανούς μαζικότητας και παντού, παρά την «δαμόκλειο σπάθη» της επιστράτευσης, οι καθηγητές ψήφησαν για συνέχιση της απεργίας στις 78 από τις 85 ΕΛΜΕ και με ποσοστά που ξεπερνούν το 90%. Οι καθηγητές είχαν χάσει πια κάθε φόβο, ήταν μαχητικοί και αποφασισμένοι να δώσουν έναν αγώνα μέχρι τέλους. Αυτή η διάθεση ήταν εμφανής στην μαχητική διαδήλωση της περασμένης Δευτέρας.
Ο αγώνας των καθηγητών δεν ήταν απλά ένας ακόμα μαχητικός αγώνας ενός μεμονωμένου κλάδου. Οι καθηγητές ήταν οι μόνοι που όρθωσαν το ανάστημα τους απέναντι στην κυβέρνηση μετά από αρκετούς μήνες παράλυσης του εργατικού κινήματος. Τα βλέμματα της εργατικής τάξης στράφηκαν με ελπίδα στον αγώνα αυτό. Οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο που αντιμετωπίζουν την απειλή μαζικών απολύσεων, οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα που βλέπουν τους μισθούς τους να συρρικνώνονται, οι χιλιάδες γονείς που βλέπουν τις άθλιες συνθήκες που επικρατούν στα σχολεία των παιδιών τους, όλοι αυτοί είδαν στον αγώνα των καθηγητών ένα δίκαιο αγώνα. Άρχιζαν να τον αντιμετωπίζουν σαν έναν δικό τους αγώνα.
Η κυβέρνηση από τη δική της πλευρά, είδε με πραγματικό τρόμο το ενδεχόμενο μιας μαχητικής απεργίας διαρκείας των καθηγητών. Μέχρι τώρα οι κυβερνητικοί εγκέφαλοι έβλεπαν με ικανοποίηση, ότι παρά τη σφοδρή και διαρκή επίθεση στο βιοτικό επίπεδο των μαζών οι «κοινωνικές εκρήξεις» είχαν κοπάσει. Ο υπ. οικονομικών μάλιστα δήλωνε μόλις λίγες μέρες πριν, ότι «έχει εκπλαγεί με την ωριμότητα των πολιτών», που τάχα έχουν πλέον καταλάβει την αναγκαιότητα των μέτρων και στηρίζουν την κυβέρνηση.
Ο Σαμαράς πίστευε ότι οι καθηγητές στις σημερινές συνθήκες δεν θα τολμούσαν να κάνουν απεργία μέσα στις πανελλαδικές. Οι ελπίδες του όμως διεψεύσθησαν. Η απεργία στηρίχθηκε από την μαζική πλειοψηφία των καθηγητών. Ο αγώνας των καθηγητών κινδύνευε να βάλει φωτιά στο εύφλεκτο υλικό που υπάρχει σε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Γι αυτό το λόγο η κυβέρνηση, τρομοκρατημένη κατέφυγε στο μέτρο της προληπτικής επιστράτευσης. Οι καθηγητές όμως, αψήφησαν την επιστράτευση ψηφίζοντας μαζικά υπέρ της απεργίας διαρκείας.
Το όπλο της επιστράτευσης ήταν τώρα έτοιμο να εκπυρσοκροτήσει στα χέρια της κυβέρνησης. Η ήττα της κυβέρνησης σε αυτό τον αγώνα ήταν αν όχι προδιαγεγραμμένη, τουλάχιστον εξαιρετικά πιθανή. Ταυτόχρονα, ο αγώνας των καθηγητών αναπόφευκτα, θα προσέλκυε την ενεργή υποστήριξη και συμπάθεια χιλιάδων εργαζομένων. Μια νίκη του αγώνα των καθηγητών θα σηματοδοτούσε αλυσιδωτές αντιδράσεις στο εργατικό κίνημα και θα αποτελούσε αντικειμενικά σάλπισμα αντεπίθεσης για τους εργαζόμενους στον Δημόσιο, αλλά και στον ιδιωτικό τομέα. Ένα τέτοιο κίνημα θα μπορούσε να δώσει γρήγορο τέλος στην εύθραυστη τρικομματική κυβέρνηση. Ο Σαμαράς το εξέφρασε αυτό λέγοντας : «Προτιμώ να πέσει η κυβέρνηση παρά να κάνω πίσω!» Αυτό ακριβώς ήταν που διακυβεύονταν σε αυτό τον αγώνα. Από τη στιγμή που οι καθηγητές είχαν ξεπέρασαν το φόβο και εμφανίστηκαν αποφασισμένοι να αγωνιστούν, η κυβέρνηση είχε χάσει.
Όμως η κυβέρνηση Σαμαρά μπορούσε να ελπίζει σε ένα τελευταίο, αλλά σταθερό στήριγμα: Σε όλες, μία προς μία, τις συνδικαλιστικές και πολιτικές ηγεσίες του εργατικού κινήματος.
Ο αγώνας προδόθηκε
Οι καθηγητές ήθελαν να αγωνιστούν με αυτοθυσία. Οι ηγεσίες της πλειοψηφίας των συνδικαλιστικών παρατάξεων όμως είχαν διαφορετικά σχέδια. Την Τετάρτη, μία μόλις μέρα μετά την μαζική ψηφοφορία υπέρ της συνέχισης της απεργίας συναντήθηκαν οι πρόεδροι των ΕΛΜΕ για να συζητήσουν τα επόμενα βήματα του αγώνα. Αντί γι αυτό όμως η πλειοψηφία της Διοίκησης της ΟΛΜΕ (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και Συνεργαζόμενες εκπαιδευτικές κινήσεις) κατέθεσε πρόταση να μη γίνει τελικά η απεργία. Αμέσως μετά την ψηφοφορία για το πόσοι είναι υπέρ της απεργίας η οποία υπερψηφίστηκε, το προεδρείο κατέθεσε νέα πρόταση σε ψηφοφορία για το αν «υπάρχουν οι όροι και οι προϋποθέσεις» για να γίνει η απεργία. Το αποτέλεσμα αυτής της ψηφοφορίας ήταν : 18 «υπάρχουν οι προϋποθέσεις», 9 «δεν υπάρχουν» και 57 λευκά. Μετά από αυτήν την ψηφοφορία και με ένα πρωτοφανές συνδικαλιστικό πραξικόπημα η ηγεσία της ΟΛΜΕ αποφάσισε την αναστολή της απεργίας, γιατί «δεν υπήρχαν οι προϋποθέσεις»…..
Ο αγώνας των καθηγητών προδόθηκε! Δεν μπορεί να βρει κανείς πιο ήπια έκφραση για τον ρόλο που έπαιξαν οι ηγεσίες την πιο κρίσιμη στιγμή. Πριν τη μεγάλη μάχη – που όλα έδειχναν ότι θα μπορούσε να είναι νικηφόρα – οι στρατηγοί φωνάζουν «παραδινόμαστε!».
Οι καθηγητές προδόθηκαν από την συνδικαλιστική τους ηγεσία. Προδόθηκαν από την συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ που απροκάλυπτα αρνήθηκαν να στηρίξουν τον αγώνα τους. Η ΑΔΕΔΥ μάλιστα, κάλεσε σε απεργία την Τετάρτη και όχι την Παρασκευή όπως είχε ζητήσει η ΟΛΜΕ. Οι καθηγητές αρνήθηκαν να συμμετάσχουν σε αυτή την απεργιακή συγκέντρωση φιάσκο που συγκέντρωσε 10 γραφειοκράτες τις ΑΔΕΔΥ.
Η ηγεσία της ΓΣΕΕ, μόλις 2 μήνες μετά το συνέδριο – παρωδία που ανέδειξε ξανά πρώτη δύναμη την ΠΑΣΚΕ, απέδειξε για μια ακόμα φορά, ότι είναι εδώ για να παίξει το ρόλο του φρένου. Αυτό μας δείχνει για μια ακόμα φορά την επιτακτική ανάγκη αυτές οι ηγεσίες να αλλάξουν το συντομότερο μέσα από ένα καλά προετοιμασμένο και μαζικό πανεργατικό συνέδριο.
Οι καθηγητές εγκαταλείφθηκαν όμως και από τα κόμματα της Αριστεράς. Η ηγεσία του ΚΚΕ τάχθηκε από την αρχή ενάντια στις κινητοποιήσεις των καθηγητών μέσα στις πανελλαδικές εξετάσεις, χρησιμοποιώντας το επιχείρημα ότι «κανείς κλάδος δεν μπορεί να νικήσει μόνος του» και ότι πριν ξεκινήσει ένας τέτοιος αγώνας «χρειάζονται συμμαχίες». Αυτό γενικά είναι σωστό. Αυτός είναι ο λόγος όμως, για τον οποίο η εργατική τάξη έχει μπει στον κόπο να φτιάξει πολιτικά κόμματα για να πετύχει αυτά που κάθε κλάδος μόνος του δεν μπορεί, ώστε να συνενώσει τους επιμέρους αγώνες σε έναν ενιαίο. Η ηγεσία του ΚΚΕ δεν έκανε τίποτα γι αυτό. Παρέμεινε πιστή στην μέχρι τώρα τακτική να εγκαταλείπει όποιον αγώνα δεν ελέγχει.
Βαθειά απογοήτευση όμως επίσης, προκάλεσε στους καθηγητές και γενικότερα στους εργαζόμενους, αλλά και τους αγωνιστές της Αριστεράς το γεγονός ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ πρακτικά τάχθηκε ενάντια στην απεργία. Μιλώντας χαρακτηριστικά στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ ο σ. Σκουρλέτης, δήλωσε πως «οι εκπαιδευτικοί θα πρέπει να κινηθούν με τέτοιο τρόπο ώστε να καταφέρουν να έχουν με το μέρος τους όλη τη κοινωνία». «Πρέπει να προσέξουν τις κινήσεις τους» τόνισε, υπονοώντας ότι θα έπρεπε να αποφύγουν την απεργία στις πανελλαδικές Δηλαδή τι θα έπρεπε να κάνουν οι καθηγητές σύμφωνα με την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ; Να περιμένουν το Σεπτέμβρη για να αναγγείλουν την απεργία; Τότε όμως, οι καθηγητές θα αριθμούσαν 10.000 συναδέλφους λιγότερους και αυτό δεν μπορεί να είναι αμελητέο στον υπολογισμό των «κινήσεων».
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ στην ουσία «άδειασε» τον αγώνα των καθηγητών τονίζοντας βέβαια ψυχρά, ότι «τα αιτήματα τους είναι δίκαια και η επιστράτευση άδικη». Οι συνδικαλιστές σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ όμως, είχαν μια πολύ πιο ενεργητική στάση στην ματαίωση της απεργίας, από κοινού με τις ηγεσίες της ΔΑΚΕ και της ΠΑΣΚΕ. Αυτή η στάση εξέθεσε όλο τον ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο στα μάτια των καθηγητών, αλλά και ολόκληρης της εργαζόμενης κοινωνίας.
Κάθε συνειδητός αγωνιστής του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να συμβάλει δραστήρια στην αλλαγή αυτής της επιζήμιας στάσης. Σε κάθε τοπική συνέλευση του κόμματος και της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να γίνουν αναλυτικές συζητήσεις για το θέμα της εγκατάλειψης του αγώνα των καθηγητών, στις οποίες με σχετικά ψηφίσματα θα καταδικαστεί ανοιχτά αυτή η στάση. Οι αγωνιστές του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να διασφαλίσουμε ότι αυτό που έγινε με τον αγώνα των καθηγητών δεν θα επαναληφθεί σε κανένα εργατικό αγώνα στο μέλλον. Ταυτόχρονα, με αφορμή το επερχόμενο συνέδριο του κόμματος τον Ιούλιο θα πρέπει να δώσουμε τη μάχη ενάντια στις αντιλήψεις της σοσιαλδημοκρατίας, που αν δεν ηττηθούν αποφασιστικά, θα οδηγήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ από τις σημερινές απαράδεκτες συνδικαλιστικές υποχωρήσεις σε ακόμα πιο καταστροφικές, έμπρακτες πολιτικές υποχωρήσεις και συμβιβασμούς με την τρόικα και το κεφάλαιο από τη θέση της κυβερνητικής εξουσίας. Ο μόνος δρόμος για να τις αποτρέψουμε είναι η συσπείρωση στην Κομμουνιστική Τάση του ΣΥΡΙΖΑ!
