Η γενική απεργία της 3ης Οκτώβρη στη Ιταλία ήταν ένα σημείο καμπής για την ταξική πάλη στην χώρα, αλλά και στην Ευρώπη. Είχαμε μια πολιτική γενική απεργία σε ένδειξη διεθνιστικής αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη, με εκατομμύρια να απεργούν και να συμμετέχουν στις συγκεντρώσεις. Ποια ήταν τα βασικά χαρακτηριστικά αυτής της γενικής απεργίας;
Πρώτον, το κίνημα αυτό προέκυψε κόντρα στη θέληση των ηγεσιών των μαζικών εργατικών οργανώσεων. Οι ηγέτες της CGIL, της μεγαλύτερης συνδικαλιστικής συνομοσπονδίας της Ιταλίας, εξαναγκάστηκαν να προκηρύξουν την απεργία, αφού είχαν ξεπεραστεί από το μαζικό κίνημα στις 22 Σεπτεμβρίου — με μια γενική απεργία η οποία είχε καλεστεί από το μικρότερο συνδικάτο USB.
Το δεύτερο εντυπωσιακό γνώρισμα του κινήματος είναι η μαζική συμμετοχή της νεολαίας, που βρέθηκε στην πρώτη γραμμή των κινητοποιήσεων και συμπορεύτηκε με την εργατική τάξη.
Ένα τρίτο κυρίαρχο χαρακτηριστικό των γεγονότων στην Ιταλία είναι το έντονο αίσθημα ότι οι απλές διαδηλώσεις δεν αρκούν. Το σύνθημα της γενικής απεργίας, «Να μπλοκάρουμε τα πάντα», δανεισμένο από το κίνημα στη Γαλλία, εκφράζει ένα υγιές ένστικτο: την αναγνώριση του γεγονότος πως η άσκηση ηθικής πίεσης στις κυβερνήσεις δεν αποφέρει τίποτα και πως απαιτείται άμεση δράση.
Τέταρτο — και ίσως ένα από τα σημαντικότερα χαρακτηριστικά του κινήματος — είναι η άμεση δράση των λιμενεργατών, οι οποίοι αρνήθηκαν να μεταφέρουν φορτία από και προς το Ισραήλ. Αυτό επιτεύχθηκε μέσω της απεργιακής δράσης των ίδιων των λιμενεργατών. Είχαν υπάρξει και άλλες περιπτώσεις παρόμοιας δράσης (όπως στη Μασσαλία και τον Πειραιά), αλλά οι Ιταλοί λιμενεργάτες προχώρησαν παραπέρα. Η Ευρωπαϊκή Διάσκεψη Λιμενεργατών στη Γένοβα αποτέλεσε ένα εξαιρετικό πρώτο βήμα προς τα εμπρός. Ένα εργατικό μποϊκοτάζ κατά του Ισραήλ θα είχε τεράστιο αντίκτυπο, τόσο πρακτικά όσο και πολιτικά: θα μπλόκαρε την πολεμική μηχανή του Ισραήλ, ενώ ταυτόχρονα θα αναδείκνυε τη δύναμη της εργατικής τάξης μέσα στην καπιταλιστική κοινωνία.
Πέμπτον, το μαζικό κίνημα των Ιταλών εργατών και της νεολαίας, σε μια χώρα με μια δημαγωγική, αντιδραστική, δεξιά κυβέρνηση, αποτελεί ένα ηχηρό χαστούκι σε όλους εκείνους τους κυνικούς και σκεπτικιστές της λεγόμενης «Αριστεράς», που πέρασαν όλη τη χρονιά κλαψουρίζοντας για την υποτιθέμενη «άνοδο του φασισμού».
Η κατάρρευση της νομιμοποίησης όλων των αστικών θεσμών (ως αποτέλεσμα της οργανικής κρίσης του καπιταλισμού) έχει γεννήσει ένα βαθύ αντισυστημικό αίσθημα. Εξαιτίας της χρεοκοπίας της Αριστεράς, αυτό το αίσθημα έχει εκφραστεί σε πολλές περιπτώσεις με την άνοδο δεξιών δημαγωγών, οι οποίοι διοχετεύουν αυτή την οργή προς αντιδραστική κατεύθυνση, στοχοποιώντας μετανάστες και άλλες ευάλωτες ομάδες. Η κυβέρνηση Μελόνι είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της τάσης.
Αυτό, ωστόσο, δεν είναι κάτι αναπόφευκτο. Αρκεί μόνο να δοθεί μια ευκαιρία, και η ίδια διάθεση θα εκφραστεί μέσα από την άνοδο της ταξικής πάλης. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος για να καταπολεμηθεί η Ακροδεξιά. Όχι με την αφηρημένη «υπεράσπιση της δημοκρατίας» και των «θεσμών», αλλά με ταξικό αγώνα ενάντια στο καπιταλιστικό κατεστημένο.
Έκτον, η ιταλική απεργία καλέστηκε με αφορμή την υπόθεση της επίθεσης στον στόλο Global Sumud Flotilla και ως αντίδραση στη γενοκτονία στη Γάζα, άλλα έχει βαθύτερες ρίζες. Η Γάζα λειτούργησε ως καταλύτης για την εκδήλωση της ταξικής οργής που για χρόνια δεν έβρισκε διέξοδο.
Οι ηγεσίες των συνδικάτων — που, στην πράξη, είναι χειροπόδαρα δεμένες στο καπιταλιστικό κατεστημένο — φοβόντουσαν μέχρι θανάτου να παράσχουν μια τέτοια διέξοδο. Η συσσωρευμένη πίεση ξεχείλισε στο ζήτημα της Παλαιστίνης, αλλά αποτέλεσε και ένα μαζικό κύμα διαμαρτυρίας ενάντια στην δεξιά κυβέρνηση. Το κίνημα αυτό απελευθέρωσε δυνάμεις που οι ηγέτες των συνδικάτων δεν μπορούν να ελέγξουν.
Αναπόφευκτα, κάποια στιγμή αυτό το κίνημα θα εξασθενήσει, αλλά το αποτύπωμά του θα παραμείνει και θα έχει πολύ ευρύτερες επιπτώσεις από το ζήτημα της αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη. Οι εργαζόμενοι και η νεολαία έχουν νιώσει τη δύναμη τους και αυτή η γενική απεργία σηματοδοτεί την είσοδο της χώρας σε μία νέα περίοδο μαζικών ταξικών αγώνων. Τόσο η γενική απεργία στην Ιταλία, όσο και τα μαζικά κινήματα σε άλλες χώρες της Ευρώπης, σηματοδοτούν την είσοδο των ανεπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών της ηπείρου στο παγκόσμιο ρεύμα των «επαναστάσεων της Γενιάς Z», που συγκλονίζουν τη μία χώρα μετά την άλλη (Ινδονησία, Νεπάλ, Ανατολικό Τιμόρ, Φιλιππίνες, Μαδαγασκάρη, Μαρόκο, Παραγουάη, Εκουαδόρ, Περού…).
Η συσσωρευμένη οργή ενάντια στο κατεστημένο έχει έρθει τώρα με έναν εκρηκτικό τρόπο στο προσκήνιο, με μια παγκόσμια αλυσίδα μαζικών κινημάτων, εξεγέρσεων και επαναστάσεων. Πρόκειται για μια δραματική στροφή στη διεθνή κατάσταση. Η νεολαία βρίσκεται στην πρωτοπορία αυτού του κύματος και προσεγγίζει τα πράγματα με διεθνιστικό ένστικτο — μαθαίνοντας από τους αγώνες άλλων χωρών και εμπνεόμενη από αυτούς. Αυτό αντανακλάται στη χρήση των ίδιων συνθημάτων και συμβόλων, όπως η πειρατική σημαία των Straw Hats.
Οι μάζες έχουν δείξει επανειλημμένα τεράστια αποφασιστικότητα και θάρρος να αγωνιστούν, όταν τους δοθεί η ευκαιρία. Μόνο η πλήρης χρεοκοπία της επίσημης Αριστεράς αποτρέπει αυτά τα κινήματα από το να προχωρήσουν παραπέρα. Αυτό που απουσιάζει παντού είναι μια πραγματικά επαναστατική ηγεσία, ικανή να οδηγήσει το κίνημα σε αποφασιστική νίκη. Το καθήκον της οικοδόμησης μιας τέτοιας επαναστατικής κομμουνιστικής ηγεσίας είναι σήμερα πιο επείγον από ποτέ.
Χόρχε Μαρτιν
Μετάφραση: Ηλίας Κυρούσης