Ξεκινώντας λίγο μετά τα μεσάνυχτα της 3ης Ιουλίου, μια επιδρομή του ισραηλινού στρατού σάρωσε τον προσφυγικό καταυλισμό της Τζενίν στην Παλαιστίνη για σχεδόν 48 ώρες. Άφησε πίσω της σκηνές που έμοιαζαν με κόλαση πάνω στη Γη.
Η ταυτόχρονη πραγματοποίηση αεροπορικών και χερσαίων επιδρομών συνδυάστηκε με μια χερσαία προέλαση μέσα και γύρω από τον προσφυγικό καταυλισμό, στην οποία χρησιμοποιούνται τεράστιες στρατιωτικές μπουλντόζες. Αυτές χρησιμοποιήθηκαν για να συντρίψουν τα πάντα στο πέρασμά τους: δρόμους, συστήματα ύδρευσης και αποχέτευσης, οχήματα. Οι ισραηλινές δυνάμεις σε αρκετές περιπτώσεις έριξαν δακρυγόνα και άνοιξαν πυρ με πραγματικές σφαίρες σε τοπικά νοσοκομεία για να «απομακρύνουν» τους τρομοκράτες.
Η Τζενίν δεν είχε δει όμοιες σκηνές για πάνω από 20 χρόνια, από την πολιορκία του 2002, όταν ο μισός προσφυγικός καταυλισμός καταστράφηκε κατά την ισραηλινή επιχείρηση «Τείχος Άμυνας».
Όταν τα ισραηλινά στρατεύματα αποχώρησαν το πρωί της Τετάρτης 5 Ιουλίου, η Τζενίν έμοιαζε με το τοπίο στη Γάζα μετά την επίθεση του 2021, με τους δρόμους να έχουν μετατραπεί σε λασπώδη κανάλια αφότου είχαν χτυπηθεί από βόμβες και ρουκέτες.
Σύμφωνα με τον υπουργό Υγείας της Παλαιστινιακής Αρχής (ΠΑ), σκοτώθηκαν δεκατρείς άνθρωποι (οι έντεκα από αυτούς μεταξύ 16 και 23 ετών) και τουλάχιστον 150 τραυματίστηκαν. Από τους 16.000 ανθρώπους που ζουν στον προσφυγικό καταυλισμό, οι 3.000 αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους λόγω των σοβαρών ζημιών.
Με μακάβρια ειρωνεία, ο ισραηλινός στρατός έδωσε σε αυτή τη σφαγή το κωδικό όνομα «Επιχείρηση Σπίτι και Κήπος». Αυτό που έχουμε εδώ είναι ένα γνήσιο έγκλημα πολέμου. Πού ήταν όμως οι κραυγές αγανάκτησης από τα δυτικά ΜΜΕ;
Δεν δόθηκε συνέντευξη Τύπου από την Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Φον ντερ Λάιεν ή τον Γενικό Γραμματέα του ΝΑΤΟ Στόλτενμπεργκ για να καταδικαστούν αυτοί οι αδιάκριτοι βομβαρδισμοί. Ούτε ο ΟΗΕ δεν τόλμησε να επιρρίψει ευθύνες στο Ισραήλ. Μάλιστα, ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ περιορίστηκε να εκφράσει τη «βαθιά του ανησυχία», λέγοντας ότι «όλες οι στρατιωτικές επιχειρήσεις πρέπει να διεξάγονται με σεβασμό στο διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο».
Α, ο ΟΗΕ δεν το αποκαλεί αυτό πράξη πολέμου. Αντίθετα, είναι απλώς μια «στρατιωτική επιχείρηση» – μια στρατιωτική επιχείρηση που σκότωσε εφήβους! Μπορούμε να συμφωνήσουμε όλοι, ακούγεται πολύ πιο ωραίο!
Αυτές οι θηριωδίες κάνουν εμφανή την απόλυτη υποκρισία των δυτικών ΜΜΕ. Κλαίνε και οδύρονται όταν ο Πούτιν στη Ρωσία αναφέρεται στην εισβολή στην Ουκρανία ως «ειδική στρατιωτική επιχείρηση», απαγορεύοντας τη λέξη «πόλεμος», αλλά σε σχέση με το Ισραήλ υιοθετούν οικειοθελώς την ίδια φρασεολογία της κυβέρνησης Νετανιάχου.
Μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι κανένα δικαστήριο της Χάγης δεν θα καταδικάσει ποτέ την ισραηλινή κυβέρνηση για αυτά τα εγκλήματα πολέμου.
Προπύργιο της παλαιστινιακής αντίστασης
Η Τζενίν, που βρίσκεται στα βόρεια της Δυτικής Όχθης, είναι ένα παραδοσιακό προπύργιο της παλαιστινιακής αντίστασης. Σε αυτήν την πόλη σκοτώθηκε πέρυσι η παλαιστίνια δημοσιογράφος Σερίν Αμπού Άκλεχ. Και πάλι στη Τζενίν, τον Ιανουάριο, μια άλλη επιδρομή του ισραηλινού στρατού άφησε πίσω της 10 νεκρούς.
Αυτή η τελευταία επίθεση είχε προετοιμαστεί για εβδομάδες, ενώ είχε προηγηθεί μια εκκωφαντική επικοινωνιακή εκστρατεία από την πλευρά της πιο δεξιάς κυβέρνησης στην Ιστορία του Ισραήλ.
Στις 25 Ιουνίου, ο Ισραηλινός υπουργός «Ασφάλειας» Ιταμάρ Μπεν Γκβιρ κάλεσε ανοιχτά σε μια ευρεία στρατιωτική επίθεση στη Δυτική Όχθη: «Η Γη του Ισραήλ πρέπει να αποικιστεί [και] να ξεκινήσει μια στρατιωτική επιχείρηση. Κατεδαφίστε κτίρια, εξοντώστε τους τρομοκράτες. Όχι ένα ή δύο, αλλά δεκάδες και εκατοντάδες, ακόμη και χιλιάδες αν χρειαστεί».
Στη σιωνιστική ρητορική, κάθε παλαιστίνιος είναι «τρομοκράτης», συμπεριλαμβανομένων των γυναικών και των παιδιών.
Μαζί με την ικανοποίηση των ορέξεων τέτοιων εξτρεμιστικών στοιχείων, η επίδειξη του παλαιστίνιου μπαμπούλα χρησιμεύει και στο να εκτρέψει την προσοχή του ισραηλινού πληθυσμού.
Ο Νετανιάχου αντιμετώπισε για μήνες τις μαζικές κινητοποιήσεις ενάντια στη μεταρρύθμισή του. Αφού ανέστειλε προσωρινά τη συζήτηση για το νόμο στα τέλη Απριλίου φοβούμενος μια κλιμάκωση των διαδηλώσεων στους δρόμους, πρότεινε να ξαναρχίσει η συζήτηση τον Μάιο. Αλλά μαζί με αυτήν, ξανάρχισαν και οι διαμαρτυρίες. Δεδομένου ότι οι ηγέτες του κινήματος είναι αστοί πολιτικοί, μπόρεσαν να βρουν κοινό έδαφος με τον Νετανιάχου στο παλαιστινιακό ζήτημα. Αυτή η ηγεσία, που εκπροσωπεί απλά διαφορετικές φράξιες της ισραηλινής άρχουσας τάξης, είναι μια από τις κύριες αδυναμίες των διαδηλώσεων.
Διάλυση της Δυτικής Όχθης
Η ισραηλινή στρατηγική είναι ξεκάθαρη: προσπαθούν να σπάσουν την αντίσταση των Παλαιστινίων διαιρώντας τη Δυτική Όχθη σε μικρούς, απομονωμένους θύλακες. Στα μάτια του ισραηλινού κράτους, η Τζενίν, η Ναμπλούς και η Ραμάλα πρέπει να απομονωθούν μεταξύ τους, ώστε ο ισραηλινός στρατός να πηγαινοέρχεται όποτε θέλει, εξαπολύοντας τη μέγιστη βία με την ελάχιστη αντίσταση.
Για να το πετύχουν αυτό, βασίζονται σε ένα βασικό προπύργιο της αντίδρασης: τους 700.000 εποίκους που ζουν στα κατεχόμενα εδάφη της Δυτικής Όχθης και της Ανατολικής Ιερουσαλήμ. Στα τέλη Ιουνίου, η κυβέρνηση ενέκρινε παράνομους εποικισμούς για άλλους 5.000 Ισραηλινούς. Αυτοί οι εποικισμοί παραβιάζουν ευθέως πολλές διεθνείς συνθήκες, ωστόσο δεν είναι όλοι ίσοι ενώπιον του νόμου – οι φίλοι του ιμπεριαλισμού είναι σίγουρα «πιο ίσοι» από τους άλλους.
Αυτοί οι έποικοι χρησιμοποιούνται από τον στρατό ως βοηθητική δύναμη: εμπλέκονται συνεχώς σε προκλήσεις πραγματοποιώντας ξεδιάντροπα τρομοκρατικές επιθέσεις εναντίον του παλαιστινιακού πληθυσμού. Η αυτοάμυνα των Παλαιστινίων χρησιμοποιείται στη συνέχεια ως δικαιολογία για να επέμβει ο ισραηλινός στρατός στα χωριά και τους προσφυγικούς καταυλισμούς.
Οι εισβολές του ισραηλινού στρατού στη Δυτική Όχθη γίνονται επίσης όλο και πιο συχνές λόγω της βαθιάς κρίσης της Παλαιστινιακής Αρχής (ΠΑ). Στις Συμφωνίες του Όσλο, που υπογράφηκαν πριν από σχεδόν 30 χρόνια, τον Μάιο του 1994, η λειτουργία της Παλαιστινιακής Αρχής περιγράφηκε καθαρά: σκοπός της είναι να αστυνομεύει τους Παλαιστινίους και να αποτρέπει οποιαδήποτε κινητοποίηση των μαζών. Η ΠΑ είναι πλέον ανίκανη να επιτελέσει αυτό το καθήκον.
Ο Παλαιστίνιος πρόεδρος Μαχμούντ Αμπάς (γνωστός και ως Αμπού Μαζέν), ηγετικό στέλεχος της Φατάχ και Πρόεδρος της Παλαιστινιακής Εθνικής Αρχής, είναι ένας ηλικιωμένος και άρρωστος άνθρωπος, ο οποίος έχει απαξιωθεί πλήρως στα μάτια των μαζών. Δεν έχουν διεξαχθεί εκλογές στη Δυτική Όχθη από το 2006. Η κυβέρνησή του επιβιώνει μόνο λόγω της αναγνώρισης που της παρέχουν το Ισραήλ και οι Ηνωμένες Πολιτείες.
Ωστόσο, για την πολιτική και στρατιωτική ηγεσία του Ισραήλ, το ερώτημα του τι να κάνει με την ΠΑ δεν έχει ακόμη απαντηθεί. Ένα τμήμα της άρχουσας τάξης, συμπεριλαμβανομένου του Νετανιάχου, ποντάρει στην Παλαιστινιακή Αρχή, επειδή βοηθά στη διατήρηση της σταθερότητας, δεδομένου ότι εγγυάται θέσεις εργασίας και δημόσιες υπηρεσίες σε εκατομμύρια Παλαιστινίους.
Άλλοι αρχίζουν να κάνουν το ερώτημα: «Πώς πρέπει να αντιμετωπίζεται η ΠΑ, ως μέρος του προβλήματος ή ως μέρος της λύσης;» Ο Μέιρ Μπεν-Σαμπάτ, πρώην κυβερνητικός σύμβουλος για την Εθνική Ασφάλεια, μιλώντας για την εισβολή στη Τζενίν, δήλωσε: «Εάν στόχος της επιχείρησης είναι η απελευθέρωση της περιοχής και στη συνέχεια η παράδοσή της στην Παλαιστινιακή Αρχή, τότε δεν αξίζει τους κινδύνους που συνδέονται με μια τόσο εκτεταμένη επίθεση». Ο λόγος γι’ αυτό είναι απλός – δεν υπάρχει εμπιστοσύνη στην ικανότητα της Παλαιστινιακής Αρχής να πολεμήσει τις παλαιστινιακές ένοπλες ομάδες.
Η άνοδος αυτών των ένοπλων ομάδων, συμπεριλαμβανομένων των Ταξιαρχιών της Τζενίν και της Φωλιάς του Λιονταριού στη Ναμπλούς, είναι μια πραγματική αλλαγή στην κατάσταση στην Παλαιστίνη. Ακόμη και ομάδες όπως οι Ταξιαρχίες της Τζενίν, που δημιουργήθηκαν με πρωτοβουλία της Παλαιστινιακής Ισλαμικής Τζιχάντ (η ένοπλη πτέρυγα της Χαμάς), είναι επίσης ανοιχτές σε μέλη άλλων πολιτικών ομάδων και σε όλους τους νέους που θέλουν να πολεμήσουν ενάντια στην κατοχή.
Αυτές οι ομάδες χαίρουν ευρείας υποστήριξης. Σύμφωνα με μια δημοσκόπηση του Παλαιστινιακού Κέντρου Πολιτικής και Έρευνας, «το 68% υποστηρίζει τον σχηματισμό ένοπλων ομάδων, όπως η Φωλιά του Λιονταριού και το 87% πιστεύει ότι η ΠΑ δεν έχει το δικαίωμα να συλλαμβάνει μέλη αυτών των ομάδων».
Είναι επίσης αξιοσημείωτο ότι σύμφωνα με τη δημοσκόπηση «το 61% αναμένει την έκρηξη μιας τρίτης ένοπλης ιντιφάντα» και σχεδόν το ίδιο ποσοστό πιστεύει ότι η ΠΑ δεν θα λάβει μέρος σε αυτήν.
Αυτή η μαζική υποστήριξη σημαίνει ότι, παρά τη σημαντικά μεγαλύτερη στρατιωτική ισχύ του ισραηλινού στρατού, ο στόχος του για την πλήρη εξάλειψη της ένοπλης αντίστασης στη Δυτική Όχθη θα είναι πολύ δύσκολο να επιτευχθεί.
Για μια νέα Ιντιφάντα!
Ένα σημαντικό βήμα στη ριζοσπαστικοποίηση αυτών των στρωμάτων ήταν το μαζικό κίνημα μετά τον βομβαρδισμό της Γάζας το 2021, που οδήγησε στη γενική απεργία της 18ης Μαΐου του ίδιου έτους.
Υπάρχει μια ολόκληρη γενιά νέων που γεννήθηκαν μετά τις Συμφωνίες του Όσλο και ακόμη και μετά τον θάνατο του Αραφάτ το 2004. Γι’ αυτούς, η Φατάχ δεν είναι η οργάνωση που γνώριζαν οι γονείς ή οι παππούδες τους. Στα μάτια τους, δεν συμβολίζει πλέον την αντίσταση κατά της κατοχής. Αντίθετα, η Φατάχ αναγνωρίζεται ως η οργάνωση που ηγείται της κυβέρνησης στη Ραμάλα, της γεμάτης από διεφθαρμένους πολιτικούς που συνεργάζονται με το Ισραήλ για την καταστολή του αγώνα τους. Δεν βλέπουν τα λεγόμενα οφέλη από τη δημιουργία της ΠΑ, η οποία έχει βοηθήσει μόνο την παλαιστινιακή αστική τάξη. Αντίθετα, η Παλαιστινιακή Αρχή αντιπροσωπεύει τη συνέχιση της εξαθλίωσης, των ιδιωτικοποιήσεων, και της απελπισίας.
Με λίγα λόγια, η Παλαιστινιακή Αρχή δεν έχει πλέον κανένα κύρος ανάμεσα στους νέους ανθρώπους. Σύμφωνα με το Il Manifesto: «Όταν ο Μαχμούντ Αλ Αούλ, ο νούμερο δύο της Φατάχ, έφτασε χθες στον προσφυγικό καταυλισμό και προσπάθησε από μια εξέδρα να απευθύνει μηνύματα αλληλεγγύης και υποστήριξης στους κατοίκους, δέχθηκε μια βροχή από προσβολές. Εκατοντάδες άνθρωποι τον έδιωξαν φωνάζοντας “Barra, barra!” (έξω, έξω!)».
Η αναζήτηση της ενότητας και η δυσπιστία προς την ΠΑ είναι δύο σημαντικά βήματα προς τα εμπρός για το κίνημα. Την ίδια στιγμή, η ένοπλη αντίσταση από μόνη της δεν μπορεί να νικήσει τον ισραηλινό στρατό. Μόνο ένα μαζικό κίνημα της εργατικής τάξης και των καταπιεσμένων μαζών, μια νέα Ιντιφάντα, θα μπορούσε να πετύχει αυτόν το στόχο.
Αυτό που απαιτείται είναι ένα επαναστατικό πρόγραμμα, ικανό να συνδέσει τον αγώνα για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης με τον αγώνα ενάντια στην αστική τάξη, είτε αραβική είτε ισραηλινή.
Μόνο μια ταξική έκκληση θα μπορούσε να σπάσει το σιωνιστικό μπλοκ, το οποίο αυτή τη στιγμή στηρίζεται στο ψέμα ότι οι Ισραηλινοί εργάτες και τα αφεντικά έχουν τα ίδια συμφέροντα επειδή είναι Εβραίοι.
Μόνο μια σοσιαλιστική ομοσπονδία της Μέσης Ανατολής θα μπορούσε να εγγυηθεί την ελευθερία και την πραγματική αυτοδιάθεση για όλους τους λαούς της περιοχής.
Ρομπέρτο Σάρτι
Μετάφραση από την ιστοσελίδα marxist.com: Πάτροκλος Ψάλτης
