«Λουδοβίκος ΙΣΤ΄: “Είναι εξέγερση;”
Φρανσουά Ντε Λα Ροσφουκό: “Όχι, Μεγαλειότατε. Είναι επανάσταση”»
Μέσα σε μία μόλις εβδομάδα, οι διαδηλώσεις ενάντια στη δολοφονία του 21χρονου Άφαν Κουρνιάουαν, από την αστυνομία εξελίχθηκαν σε μια μεγαλειώδη επαναστατική εξέγερση. Σκηνές από φλεγόμενα κυβερνητικά κτίρια, γραφεία βουλευτών και – πάνω απ’ όλα – αστυνομικά τμήματα έχουν πλημμυρίσει τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Το πρώτο επαρχιακό κοινοβουλευτικό κτίριο που πυρπολήθηκε από τον λαό ήταν στο Μακασάρ. Γρήγορα ακολούθησαν παρόμοιες σκηνές στην Τεγκάλ, τη Σόλο, τη Σουρακάρτα, την Μπαντούνγκ και στη Δυτική Νούσα Τενγκάρα. Εκατοντάδες αστυνομικά τμήματα έχουν πυρποληθεί. Οι αστυνομικές δυνάμεις, που τις πρώτες ημέρες είχαν επιδείξει ακραία αγριότητα βρίσκονται τώρα σε θέση άμυνας. Σε ορισμένες πόλεις μάλιστα έχουν εξαφανιστεί εντελώς.
Για να κατευνάσει την λαϊκή οργή, η κυβέρνηση υποσχέθηκε να ερευνήσει και να τιμωρήσει τους υπεύθυνους αστυνομικούς για τη δολοφονία του Άφαν. Στο τέλος, επτά αστυνομικοί «τιμωρήθηκαν» με 20 ημέρες ειδικής κράτησης – που δεν σημαίνει φυλάκιση, αλλά απλή παραμονή σε αστυνομικό τμήμα. Αυτή η κοροϊδία εξαγρίωσε ακόμη περισσότερο τον κόσμο.
«Διαλύστε το Κοινοβούλιο!»
Το μίσος των μαζών προς ολόκληρο το σύστημα στρέφεται τώρα στο κοινοβούλιο με το σύνθημα «Bubarkan DPR» (“Διαλύστε το Κοινοβούλιο”). Η έπαυλη ενός μισητού βουλευτή από το Εθνικό Δημοκρατικό Κόμμα, του Αχμάτ Σαρόνι, λεηλατήθηκε. Ο ίδιος ο Σαρόνι διέφυγε στη Σιγκαπούρη. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, η πολυτελής κατοικία της Υπουργού Οικονομικών Σρι Μουλιανί, της αρχιτέκτονος της λιτότητας που πνίγει τους Ινδονήσιους φλέγεται. Κανείς πλέον δεν μπορεί να ξεφύγει από την δίκαιη εκδίκηση των μαζών.
Πολλοί στην λεγόμενη Αριστερά σοκαρίστηκαν όταν η νεολαία πρόβαλε αυθόρμητα το σύνθημα για τη διάλυση του κοινοβουλίου, το οποίο αποκαλούσαν αριστερίστικο. «Αν διαλύσουμε το κοινοβούλιο, τι θα το αντικαταστήσει;» λέγανε, «Μήπως αυτό ανοίξει την πόρτα στον πρόεδρο να γίνει δικτάτορας;». Ξαφνικά, αυτοί οι «αριστεροί» ακούγονται ακριβώς σαν την κυβέρνηση.
Για τις μάζες, το σύνθημα «Διαλύστε το Κοινοβούλιο» συνοψίζει το μίσος τους για αυτόν τον διεφθαρμένο θεσμό, ο οποίος δεν τους έχει προσφέρει τίποτα εκτός από δυστυχία. Γύρω από αυτό το αίτημα το κίνημα έχει ενοποιηθεί και συνεχίζει να δυναμώνει.
Μετά από συνεχείς διαδηλώσεις μέρα και νύχτα, οι μάζες θα συνειδητοποιήσουν ότι αυτό από μόνο του δεν αρκεί. Αυτές οι ενέργειες μπορεί να αρκούν για να δείξουν τη δύναμή τους στην άρχουσα τάξη, αλλά δεν αρκούν για να επιτύχουν τον τελικό τους στόχο: τη θεμελιώδη αλλαγή στη ζωή τους και στην κοινωνία.
Το πόσος χρόνος θα χρειαστεί για να το κατανοήσουν αυτό εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, κυρίως από την ποιότητα της ηγεσίας τους. Με καλή ηγεσία, μπορεί να μειωθεί ο χρόνος που χρειάζεται για να φτάσει το κίνημα στα απαραίτητα συμπεράσματα. Δυστυχώς αυτή η ηγεσία απουσιάζει κάτι που είναι και ένα από τα βασικά προβλήματα της επανάστασης.
Η κυβέρνηση κινείται με κάθε μέσο για να περιορίσει την εξέγερση με την τακτική «καρότο και μαστίγιο». Έτσι ανακοίνωσε την κατάργηση των επιδομάτων των βουλευτών, αλλά αυτό δεν ηρέμησε το κίνημα. Την ίδια στιγμή, η καταστολή εντείνεται. Η κυβέρνηση έχει αρχίσει να αναπτύσσει στρατεύματα σε μεγάλες πόλεις και στρατηγικά σημεία. Ωστόσο, η κινητοποίηση του στρατού θα μπορούσε να γυρίσει μπούμερανγκ στην κυβέρνηση με την συναδέλφωση διαδηλωτών και φαντάρων.
Ο ρόλος της εργατικής τάξης
Οι εργαζόμενες μάζες έχουν δείξει τη δύναμή τους στις διαδηλώσεις. Ωστόσο, δεν έχουν ακόμη αναλάβει μαζική συλλογική δράση ως τάξη. Αυτό είναι μία βασική αδυναμία της επανάστασης. Η γενική απεργία είναι, με διαφορά, το ισχυρότερο όπλο του κινήματος. Όλες οι προσπάθειες πρέπει τώρα να στραφούν στην κινητοποίηση για μια γενική απεργία.
Οι ηγέτες των συνδικάτων έχουν αποδειχθεί όχι μόνο ανίκανοι να παράσχουν οποιαδήποτε ηγεσία στο κίνημα, αλλά είναι και ευθυγραμμισμένοι με την κυβέρνηση. Ως εκ τούτου, είναι εξαιρετικά απίθανο οι εκκλήσεις για γενική απεργία να προέλθουν από τις ηγεσίες των συνδικάτων.
Από την άλλη πλευρά, γραφειοκρατικές δομές των συνδικάτων δεν είναι καθόλου επαρκείς για την πολιτική έκφραση μιας επανάστασης που εξελίσσεται πολύ γρήγορα και απαιτεί μια πολύ πιο ευέλικτες δομές.
Προς το παρόν, το κίνημα οργανώνεται αυθόρμητα μέσω κοινωνικών δικτύων και ομάδων σε γειτονιές, σχολεία, πανεπιστήμια κ.ά. Αυτές οι άτυπες δομές χρειάζεται να εξελιχθούν σε επιτροπές δράσης και εργατικές επιτροπές σε γειτονιές, σχολές, πανεπιστήμια και χώρους δουλειάς οι οποίες θα συντονιστούν με εκλεγμένους αντιπροσώπους ανά πόλη και πανεθνικά.
Η επανάσταση δεν μπορεί να μείνει στάσιμη, μπορεί να προχωρήσει προς τη νίκη ή να υποχωρήσει – συχνά με πολύ σοβαρές συνέπειες. Η επανάσταση δεν μπορεί να ολοκληρωθεί μέχρι να ξεριζωθεί ο καπιταλισμός.
Χρειάζεται το σύνθημα για τη διάλυση του κοινοβουλίου και της ανατροπής του Πραμπούο να συμπληρωθεί με το σύνθημα για τη δημιουργία μιας επαναστατικής κυβέρνησης των εργαζομένων της Ινδονησίας που θα εθνικοποιήσει τις μεγάλες επιχειρήσεις και θα σχεδιάσει την οικονομία προς όφελος των μαζών. Χρειάζεται να σχηματιστούν επιτροπές δράσης ως δημοκρατικά όργανα του αγώνα του λαού. Αυτές οι επιτροπές μπορούν να αποτελέσουν τον πυρήνα της εξουσίας των εργαζομένων και το θεμέλιο της επαναστατικής κυβέρνησης της εργατικής τάξης και των φτωχών. Χρειάζεται η εργατική τάξη να προχωρήσει στην παράλυση της οικονομίας με μια γενική απεργία. Γι’ αυτά αγωνίζονται οι σύντροφοι και συντρόφισσες του ινδονησιακού τμήματος της Επαναστατικής Κομμουνιστικής Διεθνούς.
Ζήτω η Ινδονησιακή επανάσταση!
Μπίμα Ουικαξάνα – Ινδονησιακό τμήμα της Επαναστατικής Κομμουνιστικής Διεθνούς
1 Σεπτεμβρίου 2025