Μετά από μάχες ενός χρόνου, οι αγρότες της Ινδιάς κατάφεραν τελικά να νικήσουν τη δεξιά κυβέρνηση του Μόντι και των καπιταλιστών υποστηρικτών της, οδηγώντας σε απόσυρση των τριών αντιδραστικών αγροτικών νόμων. Αυτή αποτελεί μια τεράστια νίκη για τους αγρότες και επιτεύχθηκε μετά από σκληρό και συνεχή αγώνα, που είχε ξεκινήσει από τον Σεπτέμβριο του 2020.
Προφανώς υπήρξαν διακυμάνσεις στη δράση των μαζών, αλλά οι αγρότες δεν το έβαλαν ποτέ κάτω (διαβάστε εδώ τις προηγούμενες αναλύσεις μας στα αγγλικά: [1] [2] [3] [4] [5] [6]). Ένα τεράστιο κύμα αισιοδοξίας εξαπλώνεται μεταξύ των αγροτών και των χιλιάδων υποστηρικτών τους διεθνώς.
Μια σκληρή μάχη
Οι νόμοι αυτοί αφορούσαν μια μαζική ιδιωτικοποίηση του αγροτικού τομέα από την κυβέρνηση Μόντι, και θα έφερναν ένα τέλος στο πλαφόν στο κατώτερο όριο τιμών των αγροτικών προϊόντων, το οποίο έχει ως σκοπό οι αγρότες να μπορούν να λαμβάνουν έναν βιώσιμο μισθό για τα αγροτικά εμπορεύματά τους.
Η νέα νομοθεσία στην ουσία έριχνε τους αγρότες στο «στόμα του λύκου», δηλαδή των πολυεθνικών γεωργικών προϊόντων. Αν είχαν περάσει, θα είχαν οδηγήσει σε μεγάλη αύξηση της φτώχειας, των αυτοκτονιών και των θανάτων αγροτών (που πολλά συμβάινουν ήδη σε μεγάλο βαθμό), παράλληλα με την υπερχρέωσή τους στις τράπεζες.
Οι αγρότες ξεκίνησαν την καμπάνια τους πέρυσι, σε διάφορες πόλεις στις περιοχές του Punjab (Παντζάμπ) και της Haryana (Χαριάνα). Υπό την αιγίδα του Samyukt Kisan Morcha (SKM – ένωση συνδικάτων στην Ινδία), ομάδες αγροτών οργανώσανε πορείες προς την πρωτεύουσα, αλλά και καθιστικές διαμαρτυρίες σε διάφορους κεντρικούς δρόμους στο Δελχί.
Ένα τεράστιο κύμα συμπαράστασης από όλα τα κομμάτια της κοινωνίας, συμπεριλαμβανομένης της εργατικής τάξης, στην Ινδία και στο εξωτερικό, έκανε σύντομα την εμφάνισή του. Η κυβέρνηση Μόντι ξεκίνησε μια σειρά από διαπραγματεύσεις με τους ηγέτες των αγροτών, που ωστόσο αργότερα αποκαλύφτηκε ότι είχαν απλώς σκοπό να αποκόψουν τις διαμαρτυρίες, ώστε να κερδηθεί χρόνος για τη ψήφιση των μέτρων. Η ηγεσία των αγροτών το αντιλήφθηκε αυτό μετά από 11 αποτυχημένες συνομιλίες.
Στον αγώνα αυτό, περίπου 700 αγρότες πέθαναν, συμπεριλαμβανομένου του συμπαθούντα της Διεθνούς Μαρξιστής Τάσης, συντρόφου Datar Singh, προέδρου του σωματείου Kirti Kisan από το Παντζάμπ, ο οποίος «έφυγε» από καρδιακή προσβολή κατά τη διάρκεια μιας καθιστικής διαμαρτυρίας στα όρια του Δελχί.
Οι αγρότες πολεμούσαν μέρα-νύκτα στα περίχωρα της πρωτεύουσας. Αντιμετώπισαν αστυνομικά γκλομπ και βία, αλλά και δολοφονίες από διάφορους δεξιoύς τραμπούκους, υποστηρικτές του Μόντι, στο Lakhimpur (Λακιμπούρ).
Μετά τα γεγονότα της 26ης Γενάρη, της Ημέρας Δημοκρατίας στην Ινδία [ημέρα έναρξης της επίσημης εφαρμογής του Συντάγματος της Ινδίας το 1950], όταν εκατοντάδες χιλιάδες αγρότες ξεχύθηκαν στο Νέο Δελχί και κατέλαβαν το Κόκκινο Κάστρο, το κίνημα διαδόθηκε στην πιο πολυπληθή πολιτεία της Ινδίας, στο Uttar Pradesh (Ούταρ Πραντές). Το γεγονός αυτό άλλαξε ριζικά την όλη κατάσταση.
Ένας τεράστιος αριθμός αγροτών βγήκε στους δρόμους του Ούταρ Πραντές και σε άλλες περιοχές της χώρας, με αποτέλεσμα ο Μόντι να χρησιμοποιήσει εκτεταμένη αστυνομική βία για να διαλύσει τις αρχικές συγκεντρώσεις, με σκοπό να μη διαδοθούν σε άλλες περιοχές. Αλλά οι αγρότες πέρασαν στην αντεπίθεση, και βγήκαν ακόμα πιο μαζικά στους δρόμους. Το κίνημα που αρχικά περιοριζόταν στο δυτικό μέρος της πολιτείας, σύντομα διαδόθηκε σε άλλες περιοχές, και γειτονικές πολιτείες.
Η χρεοκοπία των βασικών κομμάτων
Όλα τα βασικά πολιτικά κόμματα, μεταξύ των οποίων το (Congress) Κονγκρέσο, το SAD [ένα δεξιό κόμμα, με αναφορά στον Σιχισμό], και οι ηγέτες του CPI(M) (Κομμουνιστικό Κόμμα Ινδίας – Μαρξιστικό), και τα υπόλοιπα, διαδραμάτισαν έναν εγκληματικό ρόλο, κρατώντας απόστάσεις από τους κεντρικούς αγώνες των αγροτών. Όταν ο αγώνας έλαβε γενικότερη κοινωνική υποστήριξη, οι ηγεσίες των κομμάτων αυτών βρίσκονταν στο περιθώριο.
Σε κάποιες περιπτώσεις, αναγκάστηκαν να αλλάξουν στάση κάτω από την πίεση των μαζών. Το δεξιό Σιρομάνι Ακάλι Νταλ (SAD) αρχικά στήριξε αμέσως τον Μόντι, τασσόμενο υπέρ των αγροτικών αντιμεταρρυθμίσεων. Ωστόσο, εξαιτίας της οργής των εκατοντάδων χιλιάδων αγροτών, έκανε γρήγορα «κωλοτούμπα».
Το Κονγκρέσο, αλλά και άλλα κόμματα, είναι ηθικά χρεοκοπημένα και δεν είχαν καμία βάση για να υποστηρίξουν τους αγότες – όταν ήταν εκείνα κυβέρνηση, ήταν αυτοί οι βασικοί αρχιτέκτονες της ιδιωτικοποίησης της γεωργίας και διάφορων αγροτικών αντιμεταρρυθμίσεων.
Οι σταλινικοί ηγέτες του CPI(M), που είναι γενικά γνωστοί ως οι «σφαγείς των αγροτών της Βεγγάλης», χωρίς καμία ντροπή, παρακολουθούσαν από απόσταση, κρυπτόμενοι πίσω από μια συμμαχία αντιπολιτευτικών κομμάτων, που έχει στην ηγεσία της διάφορες αντιδραστικές φιγούρες.
Παρ’ όλη την υποστήριξη – στα λόγια – της μεγάλης αυτής συμμαχίας κομμάτων, όλες τους οι πράξεις δε βοήθησαν στο ελάχιστο τον αγώνα των αγροτών. Τα κόμματα αυτά κράτησαν τους υποστηρικτές τους μακριά από τους αγροτικούς αγώνες, προκειμένου να μην «μολυνθούν» από το ριζοσπαστικό πνεύμα του κινήματος.
Στην ουσία, όλα τα κόμματα συμφωνούν με τις πολιτικές του Μόντι επί της αρχής. Διαφωνούν μόνο στο πώς θα εφαρμοστούν. Παράλληλα, αποκαλύφτηκε και ο σάπιος ρόλος του ινδικού συστήματος δικαιοσύνης. Αρχικά κάποιοι ηγέτες των αγροτών ήλπιζαν ότι το «ισχυρό» και «ανεξάρτητο» ανώτατο δικαστήριο θα έπαιρνε το μέρος τους και θα διευθετούσε το ζήτημα.
Ωστόσο, το δικαστήριο αυτό δεν έκανε τίποτα άλλο, από το να δημιουργήσει μια επιτροπή από ειδικούς και καθηγητές, που θα «ήλεγχαν το ζήτημα». Το πείραμα αυτό απέτυχε οικτρά. Όταν πρόκειται για τα συμφέροντα των καπιταλιστών, το δικαστικό σύστημα δεν είναι ποτέ ανεξάρτητο – και η εμπειρία αυτή αποτέλεσε ένα σημαντικό μάθημα για τους αγρότες.
Αυτοί κατάφεραν να νικήσουν τον Μόντι και τα καπιταλιστικά αφεντικά του, αποκλειστικά με τις δικές τους δυνάμεις. Επέφεραν ένα ισχυρό χτύπημα στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, που βασίζεται στον κρατικό μηχανισμό για να εκμεταλλεύεται τους αγρότες και τους εργάτες. Οι αγρότες κατάφεραν να νικήσουν τον μηχανισμό αυτό!
Τις επόμενες μέρες, ο Μόντι και τα τσιράκια του, συμπεριλαμβανομένων και των μεγαλύτερων μεγιστάνων της Ινδίας, Αντάνι και Αμπάνι, είναι πολύ πιθανόν να οδηγηθούν σε μια δεινή θέση. Θα αναγκαστούν να επανεκτιμήσουν την κατάσταση και πιθανόν τις τακτικές τους.
Για ένα ενιαίο μέτωπο εργατών-αγροτών ενάντια στον Μόντι!
Οι αγρότες αξίζουν τεράστια συγχαρητήρια και ολόκληρο το διεθνές εργατικό κίνημα θα πρέπει να χαιρετίσει τη νίκη τους: σωστά πανηγυρίζουν για την επιτυχία τους! Ο αγώνας τους αποτελεί λαμπρό παράδειγμα για την εργατική τάξη στην Ινδία και διεθνώς. Μόνο ένας αποφασιστικός, ανένδοτος αγώνας μπορεί να οδηγήσει στη νίκη.
Η Διεθνής Μαρξιστική Τάση (IΜΤ) τάχθηκε υπέρ των αγροτών από την πρώτη μέρα. Δημοσίευσε αναλύσεις και άρθρα για τον αγώνα των αγροτών και πήρε συνέντευξη από τον εκλιπόντα αγροτικό ηγέτη Ντατάρ Σινγκχ. Σύντροφοι της IΜΤ παρενέβησαν σε διάφορες οργανώσεις της εργατικής τάξης και συνδικάτα άλλων χωρών, ώστε να διαδώσουν το μήνυμα των Ινδών αγροτών παγκόσμια. Ψηφίσματα παρουσιάστηκαν σε μια σειρά από σωματεία, ενώ μηνύματα αλληλεγγύης στάλθηκαν από διάφορα ηγετικά στελέχη του διεθνούς εργατικού κινήματος.
Οι σύντροφοι και οι υποστηρικτές μας συμμετείχαν στον αγώνα, προωθώντας επαναστατικές ιδέες και προοπτικές που έγιναν ευρέως αποδεκτές από τους αγρότες. Ένα από τα βασικά συνθήματα ήταν ο κοινός αγώνας αγροτών-εργατών με σκοπό μια γενική απεργία που θα ρίξει την κυβέρνηση Μόντι.
Το σύνθημα αυτό βρήκε ανταπόκριση στους αγρότες, που μέσα από την εμπειρία τους από τα γεγονότα έβγαλαν το συμπέρασμα ότι οφείλουν να πλησιάσουν τις εργατικές οργανώσεις και να παλέψουν για έναν ενιαίο αγώνα εργατών-αγροτών. Παρ’ όλα αυτά, η σταλινική ηγεσία των ινδικών συνδικάτων απέκλεισε τα μέλη της από τον αγώνα των αγροτών. Όμως ακόμα και χωρίς τη συμμετοχή των πρώτων, οι αγρότες θαρραλέα διοργάνωσαν πορεία προς το κοινοβούλιο: εκθέτοντας τους σταλινικούς γραφειοκράτες και δείχνοντας στους εργάτες της βάσης τους το δρόμο προς τα εμπρός.
Αυτό αποτελεί μια θεμελιώδη νίκη για τους Ινδούς αγρότες. Στο μέλλον θα υπάρξουν νέες μάχες, ειδικά όταν ο Μόντι και οι συνεργάτες του, αναδιαταχθούν για να προχωρήσουν σε επιπλέον επιθέσεις με σκοπό την ιδιωτικοποίηση της γεωργίας.
Παρ’ όλα αυτά, οι Ινδοί αγρότες πλεόν είναι πιο προετοιμασμένοι, οργανωμένοι και συνειδητοποιημένοι και έχουν τη δυνατότητα να αποκρούσουν οποιαδήποτε επίθεση. Η νίκη τους αυτή θα έχει τεράστιο αντίκτυπο στις πολιτικές προοπτικές της Ινδίας.
Η χρεοκοπία όλων των κομμάτων της αντιπολίτευσης, συμπεριλαμβανομένων των κομμουνιστικών κομμάτων, είναι ξεκάθαρη στις μάζες, και η σήψη ολόκληρου του πολιτικού φάσματος και των κρατικών θεσμών έχει αποκαλυφθεί από το πρόσφατο κίνημα.
Αυτό θα έχει πρωτοφανείς συνέπειες στη συνείδηση της εργατικής τάξης. Τα τελευταία επτά χρόνια, ο Μόντι παρουσιάζεται ως αλάνθαστος και αήττητος. Αλλά πλέον, το αγροτικό κίνημα έχει επιφέρει σε αυτόν και σε ολόκληρο το καθεστώς μια ισχυρή ήττα.
Το επόμενο βήμα ήταν η καταπολέμηση της πολιτικής ιδιωτικοποιήσεων των αγωγών μεταφοράς πετρελαίου/φυσικού αερίου, κατά της οποίας διοργανώθηκε γενική απεργία στις 26 Νοεμβρίου. Οι αγρότες πρέπει να στηρίξουν αυτήν την απεργία και να ρίξουν αυτό το καθεστώς, και την ίδια στιγμή να προχωρήσουν σε μια γενική απεργία διαρκείας με όλους τους αγρότες και εργαζόμενους σε ενιαία δράση.
Οι αγρότες και εργάτες της Ινδίας χρειάζονται ένα πολιτικό κόμμα που το πρόγραμμά του θα συνδέεται με τις ανάγκες τους. Τα αιτήματα της εργατικής τάξης μπορούν να υλοποιηθούν μόνο με την ανατροπή του καπιταλισμού και τη σοσιαλιστική επανάσταση.
Ένα επαναστατικό κόμμα, βασισμένο στις ιδέες του Μαρξ, του Ένγκελς, του Λένιν και του Τρότσκι, πρέπει να οικοδομηθεί σε αυτή την κατάσταση για να προωθήσει το τεράστιο έργο του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας.
Αρσαλάν Γκάνι
Μετάφραση από την ιστοσελίδα www.marxist.com: Μάριος Καλομενόπουλος
