Γιατί η θέση της ηγεσίας του ΚΚΕ για το δημοψήφισμα της Κυριακής αποτελεί ένα βαρύτατο ιστορικό λάθος από τη σκοπιά των συμφερόντων της εργατικής τάξης.
Η ηγεσία του ΚΚΕ καλεί τον εργαζόμενο λαό να μην ψηφίσει στο δημοψήφισμα ούτε «Ναι», ούτε «Όχι» και να ρίξει στην κάλπη συμβολικά ένα άκυρο ψηφοδέλτιο που θα αναγράφει «Όχι» στα Μνημόνια τρόικας και κυβέρνησης, καθώς και άλλα συνθήματα ενάντια στο κεφάλαιο και την ΕΕ. Πως θα μπορούσε να αξιολογηθεί αυτή η θέση με βάση το μόνο κριτήριο για τη στάση ενός κομμουνιστικού κόμματος, δηλαδή τα συμφέροντα της εργατικής τάξης;
Η Κομμουνιστική Τάση δεν ασχολείται με την πολιτική της ηγεσίας του ΚΚΕ από τη θέση ενός ανταγωνιστή, αλλά από τη θέση ενός αποδεδειγμένα φίλου και συντρόφου. Είναι γνωστό, ότι από την πρώτη μέρα της ίδρυσής της η Τάση μας υπερασπίζει με συνέπεια ένα γνήσια κομμουνιστικό πρόγραμμα, δομημένο πάνω στη μέθοδο και τις αρχές της Κομμουνιστικής Διεθνούς της λενινιστικής περιόδου των τεσσάρων πρώτων συνεδρίων. Είναι επίσης γνωστό, ότι η Κομμουνιστική Τάση του ΣΥΡΙΖΑ, σε αντίθεση με τις άλλες τάσεις της αριστεράς του κόμματος, έχει επικροτήσει πλήρως την προγραμματική στροφή του ΚΚΕ και την εξάλειψη βασικών χαρακτηριστικών της θεωρίας των σταδίων.
Η Κομμουνιστική Τάση συστηματικά και με συνέπεια αντιπάλεψε και αντιπαλεύει μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ τη ρεφορμιστική – σοσιαλδημοκρατική πολιτική της ηγεσίας του κόμματος, αντιπροτείνοντας μαρξιστικές θέσεις και καταψηφίζοντας τις ρεφορμιστικές σε όλα τα όργανα. Είναι τέλος γνωστό, ότι με συνέπεια παλεύει για την ενότητα δράσης του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ, αναγνωρίζοντας ότι ένα βασικό εμπόδιο για την επίτευξή της είναι η σοσιαλδημοκρατική πολιτική της ηγεσίας του πρώτου.
Στο βαθμό λοιπόν που η ηγεσία του ΚΚΕ – και εμείς δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να το αμφισβητήσουμε – αγωνίζεται ειλικρινά για τον κομμουνιστικό προσανατολισμό της εργατικής τάξης, οφείλει, όπως και κάθε άλλος σύντροφος του κόμματος να θεωρεί την Κομμουνιστική Τάση μια συμμαχική δύναμη μέσα στο εργατικό κίνημα.
Η διαμόρφωση της πολιτικής γραμμής του ΚΚΕ είναι αποκλειστική ευθύνη των μελών και των συλλογικών οργάνων του. Στο βαθμό όμως που οι επιπτώσεις της εφαρμογής την πολιτικής αυτής γραμμής είναι αποφασιστικές για την ζωή και τον αγώνα της εργατικής τάξης, κάθε αγωνιστής του εργατικού κινήματος και ειδικά εκείνοι που αναπροσδιορίζονται ως μαρξιστές, οφείλουν να τοποθετούνται για την ορθότητα ή μη αυτής της γραμμής. Η Κομουνιστική Τάση του ΣΥΡΙΖΑ, μιλώντας από τη σκοπιά του συντρόφου και συμμάχου του ΚΚΕ, εκφράζει λοιπόν την πλήρη διαφωνία της με τη λαθεμένη γραμμή της ηγεσίας του κόμματος για το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου. Τα επιχειρήματα που τεκμηριώνουν αυτή τη θέση είναι τα ακόλουθα.
1ο) Το κόμμα αποκόβεται από το προλεταριάτο σε μια κρίσιμη ταξική μάχη. Έχει γίνει ξεκάθαρο αυτές τις μέρες ότι γύρω από το «Ναι» και το «Όχι» συσπειρώνονται οι δυο βασικές τάξεις της κοινωνίας. Η αστική τάξη με τις πλάτες της ιμπεριαλιστικής τρόικας επιχειρεί να συσπειρώσει στο «Ναι» τα εναπομείναντα ευημερούντα μεσαία στρώματα της κοινωνίας και τα πιο καθυστερημένα τμήματα των κατεστραμμένων από την κρίση μικροαστικών και εργατικών μαζών. Αντίθετα, γύρω από το «Όχι» συσπειρώνεται πλειοψηφικά η εργατική τάξη και τα ριζοσπαστικοποιημένα τμήματα των φτωχών λαϊκών στρωμάτων της πόλης και της υπαίθρου. Αυτονόητα, η θέση των κομμουνιστών είναι μέσα στο προλεταριακό στρατόπεδο του «Όχι», σαν το πιο πρωτοπόρο, συνεπές, αποφασιστικό και συνειδητό του τμήμα, εκείνο το τμήμα που συστηματικά θα επιχειρεί να συνδέσει στη συνείδηση του εργαζόμενου λαού τον αγώνα για τη νίκη στο δημοψήφισμα με την αναγκαιότητα της εργατικής εξουσίας και του σοσιαλισμού. Η παρούσα γραμμή της ηγεσίας του ΚΚΕ όμως, κρατά το κόμμα έξω από αυτό το στρατόπεδο, έξω από το προλεταριακό κίνημα του «Όχι». Με τη γραμμή αυτή, οι δυνάμεις του κόμματος δεν αποτελούν το πιο προχωρημένο τμήμα του προλεταριακού κινήματος, αλλά μένουν εθελοντικά εκτός αυτού, στο όνομα ενός άλλου, επιθυμητού κινήματος που δεν υπάρχει στην πραγματικότητα.
2ο) Η γραμμή του συμβολικού άκυρου εξυπηρετεί τους ρεφορμιστές, σοσιαλδημοκράτες και εδραιώνει προσωρινά τη θέση τους στην ηγεσία των εργατικών μαζών. Η αυτοαπομόνωση των δυνάμεων του ΚΚΕ από το προλεταριακό κίνημα του «Όχι», κάνει τους ρεφορμιστές αδιαφιλονίκητους καθοδηγητές και διαχειριστές της δράσης και της τύχης των μαζών που συμμετέχουν σε αυτό. Η εγκατάλειψη του ρόλου της καθοδήγησης του προλεταριακού κινήματος στους ρεφορμιστές, χωρίς μάχη και αντιπαράθεση ιδεών μαζί τους στο εσωτερικό του κινήματος, τους αφήνει ανενόχλητους να οδηγήσουν το κίνημα στην ήττα και το αδιέξοδο.
3ο) Η γραμμή της ηγεσίας του ΚΚΕ στο δημοψήφισμα, ανεξάρτητα από ειλικρινείς και καλές προθέσεις, συντελεί στη νίκη του «Ναι». Στερεί το «Όχι» από εκατοντάδες χιλιάδες ψήφους, γεγονός που θα μπορούσε να οδηγήσει στην επικράτηση του «Ναι». Αυτό δεν θα είχε σημασία αν για την εργατική τάξη το εκλογικό αποτέλεσμα ενός «Ναι» ή ενός «Όχι» είχε τις ίδιες συνέπειες. Όμως δεν είναι έτσι. Η νίκη του «Ναι» θα σημάνει μαζική απογοήτευση για την εργατική τάξη και θα αλλάξει το συσχετισμό δύναμης σε βάρος της. Το πιθανότερο ενδεχόμενο θα είναι να ανέβει στην εξουσία μια κυβέρνηση απόλυτα ελεγχόμενη από την άρχουσα τάξη και την τρόικα. Ένα νέο σκληρό Μνημόνιο θα μπορέσει να νομοθετηθεί ευκολότερα, καθώς η επικράτηση του «Ναι» θα το τροφοδοτήσει με λαϊκή νομιμοποίηση. Αν αντίθετα νικήσει το «Όχι», η τρόικα και η ελληνική άρχουσα τάξη θα τεθούν σε θέση άμυνας και ο εργαζόμενος λαός θα αποκτήσει την απαραίτητη αυτοπεποίθηση για να παλέψει πιο αποφασιστικά για τη ριζική αλλαγή της μοίρας του.
4ο) Με την παρούσα γραμμή στο δημοψήφισμα υπονομεύεται το μέλλον του κινήματος της εργατικής τάξης και του ίδιου του ΚΚΕ. Η εργατική τάξη έχοντας απογοητευτεί από τη σημερινή πολιτική γραμμή του ΚΚΕ δεν θα το προσεγγίζει σαν μια εναλλακτική λύση όταν πλέον μέσα από την εμπειρία της θα αρχίσει να ξεπερνά τους ρεφορμιστές ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ. Η απουσία του ΚΚΕ από την μεγάλη μάχη του προλεταριακού κινήματος του «Όχι» θα καταστεί αποφασιστικός παράγοντας για την εδραίωση μιας μόνιμης καχυποψίας και «ψυχρότητας» για το κόμμα μέσα στις εργατικές μάζες. Αυτό το φαινόμενο – ανάλογα ασφαλώς και με τις εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ – θα τείνει αντικειμενικά να επιμηκύνει τη διάρκεια της περιόδου υποχώρησης και αποθάρρυνσης της εργατικής τάξης, που θα ακολουθήσει μετά από την κατάρρευση των αυταπατών για την πολιτική της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ.
Το ΚΚΕ διαθέτει τα θεωρητικά θεμέλια και τις πολιτικές παραδόσεις για να μπορέσει να στηριχτεί στη προσπάθεια να αναζητήσει την κατάλληλη θέση για το δημοψήφισμα, με κριτήριο πάντοτε, τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και την ανάγκη οι οργανωμένες δυνάμεις του κομμουνισμού να πάρουν θέση μέσα στο κίνημα του «Όχι» και επικεφαλής των προλεταριακών μαζών που συμμετέχουν σε αυτό. Είναι τα θεμέλια και οι παραδόσεις του γνήσιου Μπολσεβικισμού – Λενινισμού.
Είναι η αντίληψη που έξοχα αναπτύσσεται από τον ίδιο τον Λένιν στο σημαντικό ντοκουμέντο του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος με τίτλο «Αριστερισμός: η παιδική αρρώστια του Κομμουνισμού» (1919, κείμενο για συζήτηση στο Δεύτερο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς), στο οποίο ο ηγέτης της Οκτωβριανής επανάστασης επιχείρησε να θωρακίσει τις δυνάμεις του μαρξισμού από την επιζήμια τάση του σεχταρισμού, σε μια περίοδο όπου σε πολλές χώρες, όπως και σήμερα, το καθήκον των κομμουνιστών ήταν από μικρή μειοψηφία μέσα στις μάζες, να μετατραπούν σε ισχυρή πλειοψηφία.
Είναι το πνεύμα των αποφάσεων του τρίτου και του τέταρτου συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς (1921 και 1922) για το ζήτημα του Ενιαίου Εργατικού Μετώπου, που επιβάλει ευέλικτες τακτικές με σκοπό να υπερνικήσουν οι κομμουνιστές την κυρίαρχη και επιζήμια επιρροή του ρεφορμισμού μέσα στις μάζες. Είναι η ίδια η ιστορική παράδοση του Μπολσεβίκικου κόμματος που εφάρμοσε επιτυχημένα την τακτική του ενιαίου μετώπου μέσα στα σοβιέτ, ιδιαίτερα κατά την κρίσιμη για την Ρώσικη επανάσταση περίοδο του πραξικοπήματος του Κορνίλωφ (Αύγουστος 1917). Οι μπολσεβίκοι αντιπάλεψαν τον αντιδραστικό Κορνίλωφ σε ενιαίο μέτωπο με τους μενσεβίκους και τους σοσιαλεπαναστάτες, συμμετέχοντας τυπικά στην ίδια πλευρά με τον πρωθυπουργό Κερένσκι, αλλά ουσιαστικά και ταυτόχρονα, παλεύοντας ενάντια στην προδοτική και στην πράξη, φιλοκορνιλωφική πολιτική του.
Η ίδια η ιστορία του ΚΚΕ προσφέρει τέλος, εξαιρετικά παραδείγματα ορθής, μαρξιστικής πολιτικής γραμμής έναντι ανάλογων με το σημερινό, κρίσιμων δημοψηφισμάτων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν η πολιτική γραμμή του ΚΚΕ στο δημοψήφισμα για τη μοναρχία το 1924, όπου το κόμμα κράτησε μία ταξική θέση υπέρ του «Όχι στη μοναρχία», που του επέτρεψε να υπερασπίσει με συνέπεια μέσα στις εργατικές μάζες – όχι την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία – αλλά τον πολιτικό σκοπό της προλεταριακής, σοβιετικής δημοκρατίας. Παραθέτουμε σχετικά ένα μικρό απόσπασμα από τον Πρώτο Τόμο των «Επισήμων Κειμένων του ΚΚΕ 1918-1924»: «..Το Κομμουνιστικό κόμμα οφείλει να δηλώσει επίσης προς τους εργάτες και τους αγρότες ότι εάν θα δώσει την καταδικαστική του ψήφο κατά της μοναρχίας και κατά της απαίσιας και εγκληματικής βασιλείας, δεν έπεται ότι αναγνωρίζει τον θεσμό της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας ως θεσμό ανταποκρινόμενο προς τα συμφέροντα και τις ανάγκες του… Το Κομμουνιστικό κόμμα δηλώνει ότι διακηρύσσει ότι εάν κατέβαλε και καταβάλει όλες τους τις δυνάμεις για την κατάλυση του θεσμού της μοναρχίας, δεν έπεται ότι θα καταθέσει τα όπλα για να συνεργασθεί με τη δημοκρατία των κεφαλαιοκρατών ….Δίδοντας μεθαύριο καταδικαστική ψήφο κατά της μοναρχίας θα γνωρίζουμε ότι πρέπει να εντείνουμε τις δυνάμεις μας για την όσο το δυνατό ταχύτερη αφύπνιση των μαζών, για έναν και μόνο σκοπό. Για την εγκαθίδρυση της εργατοαγροτικής δημοκρατίας..» («Ανακοινωθέν της διευθύνουσας επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος δια το πολιτειακό ζήτημα», Ριζοσπάστης 28/3/1924»).
Μια ανάλογη γραμμή με το επαναστατικό «Όχι στη μοναρχία» που υπεράσπισε το ΚΚΕ το 1924 θα πρέπει να επιλέξει σήμερα το ΚΚΕ, αντί για την τακτική «Πόντιου Πιλάτου» με το συμβολικό άκυρο. Η επιβεβλημένη υποστήριξη του Όχι» στη Μνημονιακή συμφωνία που επιχειρεί να επιβάλει η τρόικα, δεν «έπεται» – για να χρησιμοποιήσουμε τον όρο της ανακοίνωσης του 1924 – και υποστήριξη στην πολιτική της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης. Το ΚΚΕ συντασσόμενο σήμερα ενεργά με το «Όχι» θα αποκτήσει τη δυνατότητα σαν οργανικό τμήμα του προλεταριακού κινήματος να υπερασπίσει το δικό του διαφορετικό, συνεπές «όχι» ενάντια σε όλα τα Μνημόνια, την καπιταλιστική ΕΕ και τον καπιταλισμό. Αν αυτό, όπως όλα δείχνουν δεν συμβεί, τότε η ηγεσία του κόμματος θα είναι υπεύθυνη για ένα βαρύτατο και ασυγχώρητο ιστορικό λάθος.
