Να λοιπόν που οι «δημοκρατικές» και «φιλειρηνικές» ιμπεριαλιστικές χώρες μαζί με τα λαγωνικά των «αμερόληπτων» διεθνών μέσων «ενημέρωσης» ανακάλυψαν τον ένοχο που απειλεί την διεθνή ειρήνη και την ευημερία των λαών. Πρόκειται για την Βόρεια Κορέα, η οποία προσπαθώντας να αποκτήσει πυρηνικά όπλα «απειλεί» την «φιλειρηνική» χώρα των ΗΠΑ και την μαριονέτα της Νότια Κορέα, γι’ αυτό και οι «απειλούμενες» ΗΠΑ συγκέντρωσαν στη Νότια Κορέα έναν «αμυντικό» στρατό από δεκάδες βομβαρδιστικά αεροπλάνα, αντιτορπιλικά πλοία και υποβρύχια που μπορούν να μεταφέρουν πυρηνικά όπλα και διεξάγουν ατέλειωτες κοινές στρατιωτικές ασκήσεις με τους Νοτιοκορεάτες συμμάχους τους, καταστρώνοντας συγχρόνως πολυάριθμα σχέδια εισβολής στην Βόρεια Κορέα.
Οι «δημοκρατικές» και «φιλειρηνικές» ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα, Βρετανία και Γαλλία ωρύονται, ουρλιάζουν, απειλούν και επιβάλλουν οικονομικές κυρώσεις στην Βόρεια Κορέα αντιδρώντας στο ενδεχόμενο απόκτησης πυρηνικών όπλων από αυτήν, μην αναγνωρίζοντάς της αυτό το δικαίωμα. Οι δικτάτορες του πλανήτη προφανώς αναγνωρίζουν στον εαυτό τους το δικαίωμα να κατέχουν χιλιάδες πυρηνικά όπλα, τα οποία ασφαλώς «διασφαλίζουν» την παγκόσμια ειρήνη και την ευημερία των λαών. Επίσης αναγνωρίζουν αυτό το δικαίωμα στα «δημοκρατικά» και «φιλειρηνικά» κράτη του Ισραήλ, της Ινδίας και του Πακιστάν.
Θα ήταν γελοία, αν δεν ήταν προκλητική για τους Μαρξιστές η απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΣYΡΙΖΑ, ο οποίος προστιθέμενος και αυτός στην υπέροχη παρέα των ιμπεριαλιστών δεν αναγνωρίζει αυτό το δικαίωμα στην Βόρεια Κορέα.
Ποιες είναι όμως οι χώρες που δεν θέλουν να επιτρέψουν στην Βόρεια Κορέα την απόκτηση πυρηνικών όπλων; Πρόκειται για τις ΗΠΑ των αναρίθμητων ιμπεριαλιστικών εισβολών και της διοργάνωσης αμέτρητων φασιστικών δικτατοριών ανά τον πλανήτη. Πρόκειται για την μοναδική χώρα στον κόσμο που χρησιμοποίησε ατομικά όπλα ενάντια στην Ιαπωνία κατά την διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου καίγοντας εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, ζώα και δέντρα χωρίς να υπάρχει απολύτως καμία στρατιωτική ανάγκη καθώς ο πόλεμος είχε ουσιαστικά τελειώσει, έχοντας ως μοναδικό στόχο της ενέργειάς τους αυτής την τρομοκράτηση και την υποταγή σε αυτούς της Σοβιετικής Ένωσης και των Μαρξιστικών κομμάτων.
Πρόκειται για την χώρα της ιμπεριαλιστικής εισβολής στην ίδια την Κορέα μαζί με τους συμμάχους της το 1950, κατά την διάρκεια της οποίας κυριολεκτικά την ισοπέδωσαν, ενώ ταυτόχρονα απειλούσαν την Βόρεια Κορέα και την Κίνα με την ρίψη ατομικών όπλων στις πόλεις τους. Αν η Σοβιετική Ένωση δεν είχε προλάβει να κατασκευάσει ατομικά όπλα είναι σίγουρο ότι οι Αμερικάνοι θα επαναλάμβαναν τα εγκλήματα της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι. Πρόκειται για την χώρα του φασιστικού στρατοπέδου συγκέντρωσης-φρίκης του Γκουαντάναμο στο οποίο βασανίζουν αθώους ανθρώπους.
Πρόκειται επίσης για την Ρωσία της ιμπεριαλιστικής εισβολής στην Τσετσενία. Πρόκειται για την χώρα που φυλακίζει και βασανίζει τους αριστερούς αγωνιστές και δημοκράτες. Πρόκειται για την Κίνα της σφαγής χιλιάδων δημοκρατών στην πλατεία Τιεν-Αν-Μεν. Πρόκειται για την χώρα της σύγχρονης δουλείας, της στέρησης ακόμα και των πιο στοιχειωδών δημοκρατικών δικαιωμάτων, της λογοκρισίας ακόμα και του διαδικτύου, της φυλάκισης και του βασανισμού των αριστερών αγωνιστών και δημοκρατών.
Πρόκειται για την Γαλλία και την Βρετανία των αμέτρητων ιμπεριαλιστικών πολέμων και της οικονομικής υποστήριξης πολυάριθμων δικτατορικών καθεστώτων.
Ο χαρακτήρας του Βορειοκορεατικού καθεστώτος
Ποιος είναι όμως ο χαρακτήρας του βορειοκορεατικού καθεστώτος; Έχουν δοθεί κατά καιρούς διάφοροι χαρακτηρισμοί από την αριστερά που δεν ξεχωρίζουν για την ευφυΐα τους. Η Βόρεια Κορέα έχει οριστεί ως κρατικό καπιταλιστικό, εθνικιστικό, παρανοϊκό, ακόμη και φασιστικό καθεστώς. Δεν έχει σχεδόν ποτέ αποδοθεί σ’ αυτήν μια μαρξιστική ανάλυση σύμφωνη με τον διαλεκτικό υλισμό.
Σύμφωνα λοιπόν με τον μαρξισμό, μια κοινωνία καθορίζεται από τις οικονομικές της βάσεις. Και παρά τον ιστορικά διαρκώς αυξανόμενο εκφυλισμό της κυβερνώσας γραφειοκρατίας της, η Βόρεια Κορέα παραμένει ένα γραφειοκρατικό εργατικό κράτος, στηριζόμενο σε μια γραφειοκρατικά σχεδιασμένη εθνικοποιημένη οικονομία, βασισμένη στην κρατική ιδιοκτησία της γης και της βιομηχανίας. Η κυβερνώσα πολιτικο-στρατιωτική γραφειοκρατία της Βόρειας Κορέας δεν είναι ούτε χειρότερη ούτε καλύτερη από τις ηγεσίες των ΗΠΑ, Ρωσίας, Κίνας, Βρετανίας, Γαλλίας και των άλλων καπιταλιστικών χωρών. Η γραφειοκρατία της δεν είναι ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο δικτατορική, αιματηρή και αδίστακτη από τις ηγεσίες των καπιταλιστικών κρατών.
Η ιστορία απέδειξε – και πριν από αυτήν ο Τρότσκι – ότι αργά ή γρήγορα η γραφειοκρατία αυτή θα μετατραπεί σε αστική τάξη αν δεν ανατραπεί από μια πολιτική αντι-γραφειοκρατική επανάσταση. Το γραφειοκρατικό καθεστώς εγκαθιδρύθηκε στην Βόρεια Κορέα το 1948 κάτω από την επίσημη ιδεολογία του Μαρξισμού-Λενινισμού, ύστερα από την εισβολή του Σοβιετικού στρατού και τη νίκη του ενάντια στους Ιάπωνες.
Το Κομμουνιστικό κόμμα της Κορέας διεξήγαγε πριν και κατά την διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου ένοπλο αντάρτικο αγώνα στην χώρα ενάντια στους Ιάπωνες, ενώ ύστερα από τον πόλεμο το ισχυρό Κομμουνιστικό κόμμα της Νότιας Κορέας διεξήγαγε γενικές απεργίες και ένοπλο αντάρτικο πόλεμο στην καπιταλιστική Νότια Κορέα, με πιο σημαντική την ένοπλη εξέγερση στο νησί Γετζού που τελικά ηττήθηκε από τον στρατό.
Στον πόλεμο της Κορέας του 1950-1953 η Βόρεια Κορέα με την βοήθεια του Κινεζικού στρατού αμύνθηκε και κατόρθωσε να επιβιώσει από την ιμπεριαλιστική εισβολή των ΗΠΑ και των συμμάχων τους. Ύστερα από τον πόλεμο, η κυβερνώσα κλίκα υπό τον ηγέτη της Βόρειας Κορέας Κιμ-Ιλ-Σουνγκ φυλάκισε και εξόντωσε όλα τα μέλη και στελέχη των αντιπολιτευόμενων σε αυτήν φραξιών, την φιλο-Σοβιετική, την φιλο-Κινεζική και την φράξια εσωτερικού που αποτελούνταν από μέλη του κόμματος που δεν είχαν ποτέ φύγει από την Κορέα και αγωνίζονταν ενάντια στην Ιαπωνική κατοχή. Ο Κιμ-Ιλ-Σουνγκ εγκαθίδρυσε στην Βόρεια Κορέα ένα καθεστώς ακραίας προσωπολατρείας και δικτατορίας.
Το 1972 στο Σύνταγμα της χώρας αντικατέστησε τον Μαρξισμό-Λενινισμό με τις αντι-μαρξιστική και εξωφρενική ιδεολογία «Τζούτσε», σύμφωνα με την οποία η Βόρεια Κορέα θα καθοδηγούνταν από τον ίδιο στην βάση της πολιτικής ανεξαρτησίας, της οικονομικής και στρατιωτικής αυτάρκειας χωρίς εξάρτηση από άλλες χώρες, κάτω από την απόλυτη πίστη στην ηγεσία της χώρας.
Το 1999 στο νέο σύνταγμα της χώρας εξαλείφθηκε οποιαδήποτε αναφορά στον κομμουνισμό, ενώ την ίδια περίοδο ο νέος ηγέτης της Βόρειας Κορέας Κιμ-Γιονγκ-Ιλ, γιος του Κιμ-Ιλ-Σουνγκ που εν τω μεταξύ είχε πεθάνει, διακήρυξε τη νέα αντι-μαρξιστική ιδεολογική προσθήκη στην «Τζούτσε», την ιδεολογία «Ο Στρατός Πρώτα», σύμφωνα με την οποία η κυρίαρχη και κινητήρια δύναμη της επανάστασης είναι ο στρατός, ο οποίος θα αποτελεί το μοντέλο ολόκληρης της κοινωνίας και ο οποίος θα κυριαρχεί σε όλη την πολιτική και οικονομική ζωή της κοινωνίας. Συμπερασματικά πρόκειται για ένα καθεστώς που εφάρμοσε την αστυνομική συντριβή της ελεύθερης Μαρξιστικής σκέψης και κατά συνέπεια την ολοσχερή καταστροφή της Μαρξιστικής φιλοσοφίας.
Ποια θα έπρεπε όμως να είναι η στάση των Μαρξιστών απέναντι στην Βόρεια Κορέα και σε μια ενδεχόμενη πολεμική αναμέτρησή της με τους ιμπεριαλιστές; Η επαναστατική στάση του Λέον Τρότσκι απέναντι σε έναν ενδεχόμενο πόλεμο της Σοβιετικής Ένωσης με τις ιμπεριαλιστικές χώρες – ακόμη και κάτω από την εγκληματική ηγεσία της υπό τον Στάλιν – βρίσκει εφαρμογή και στην δικιά μας περίπτωση. Η θέση μας θα ήταν χωρίς όρους υπεράσπιση της Βόρειας Κορέας. Τι σημαίνει η υπεράσπιση «χωρίς όρους»; Σημαίνει ότι ανεξάρτητα από τις αιτίες και τα κίνητρα του πολέμου υπερασπίζουμε τις οικονομικές βάσεις της Βόρειας Κορέας όταν απειλείται από τους ιμπεριαλιστές. Υπερασπίζουμε την Βόρεια Κορέα μόνο ως εργατικό κράτος και μόνο ότι υπάρχει σ’ αυτήν που ανήκει στο εργατικό κράτος. Σε περίπτωση λοιπόν πολέμου – και φυσικά εφόσον αυτός δεν θα ήταν πυρηνικός – οι Μαρξιστές θα προτείναμε αμέσως στην γραφειοκρατία της Βόρειας Κορέας ενιαίο μέτωπο ενάντια στον κοινό καπιταλιστικό εχθρό – και θα προτείναμε στην ελληνική και παγκόσμια αριστερά να κάνει το ίδιο.
Το ενιαίο μέτωπο δεν θα σήμαινε ποτέ όμως μια «ιερή συμμαχία» με το καθεστώς. Ακόμα και στην περίπτωση πολέμου, θα διατηρήσουμε μια ασυμφιλίωτη κριτική απέναντι στην γραφειοκρατία, που δεν θα είναι ικανή να καλύψει την ανικανότητά της να ηγηθεί σε έναν γνήσιο επαναστατικό πόλεμο εξαιτίας του εθνικισμού της και της αλαζονικής άρνησης έκκλησής της προς την παγκόσμια αριστερά για διεθνιστική βοήθεια.
Όταν το καθεστώς θα διεξάγει τον πόλεμο με τα συνθήματα «Για την πατρίδα», «Για τον Κιμ-Γιονγκ-Ουν», οι Μαρξιστές θα πολεμάμε με τα συνθήματα «Για τον σοσιαλισμό», «Ενάντια στον Κιμ-Γιονγκ-Ουν», «Για την παγκόσμια σοσιαλιστική επανάσταση». Την ώρα του θανάσιμου κινδύνου οι Μαρξιστές θα παραμείνουν πάνω στο τελευταίο οδόφραγμα παρά και ενάντια στην γραφειοκρατία.
{fcomment}
