Στις 11 Ιανουαρίου ο σ. Τσίπρας δήλωνε στον ραδιοσταθμό «Real fm»:
«Δεν αρνούμαι ότι έχει καταγραφεί μια τάση στασιμότητας για τη δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ. Το αισθάνομαι και εγώ… αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η μεγάλη προσδοκία που είχε δημιουργηθεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταφέρει να εμποδίσει την κυβέρνηση να ψηφίσει τα μέτρα και θα πάμε σε ανατροπή της πολιτικής, διαψεύστηκε.»
Στη συνέχεια μάλιστα πρόσθεσε πως «Δεν υπάρχουν κινητοποιήσεις. Η δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ και οι λαϊκές κινητοποιήσεις είναι συγκοινωνούντα δοχεία. Είναι αυτονόητο να υπάρχει κάμψη στη δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ.»
Το γεγονός όμως ότι έπαψαν να υπάρχουν λαϊκές κινητοποιήσεις, δεν αποτελεί από μόνο του εξήγηση για την υποχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ πουθενά δε βρίσκει κανείς μια ερμηνεία γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε να εμποδίσει τη ψήφιση των μέτρων. Η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ και οι λαϊκές κινητοποιήσεις δεν αποτελούν απλά συγκοινωνούντα δοχεία, αλλά βρίσκονται σε συνεχή αλληλεπίδραση. Από τη στιγμή που το κίνημα, μέσα από διαδοχικά στάδια ανάπτυξής του, κατέστησε τον ΣΥΡΙΖΑ ως τον ισχυρότερο πολιτικό εκφραστή του, οι πολιτικές επιλογές της ηγεσίας του επηρεάζουν καθοριστικά με τη σειρά τους τη δυναμική του ίδιου του κινήματος. Έτσι, στην παρούσα φάση, δε μπορεί η υποχώρηση των κινητοποιήσεων παρά να συσχετίζεται με την ισχυρή δεξιά στροφή που έχει επιλέξει η ηγεσία – μια στροφή που έχει πάει πλέον πέρα και από αυτήν την ασαφή και μετριοπαθή διακήρυξη που εγκρίθηκε κατά την πρόσφατη ιδρυτική Συνδιάσκεψη του κόμματος.
Είναι αναγκαίο σήμερα, μετά τη δημοσιοποίηση ακόμα δύο δημοσκοπήσεων που επιβεβαιώνουν την τάση πτώσης της δυναμικής του ΣΥΡΙΖΑ («VPRC» για την «Εφημερίδα των Συντακτών» – http://tvxs.gr/news/ellada/dimoskopisi-vprc-nd-kai-syriza-moirazontai-tin-protia και «METRON ANALYSIS» για τον «ΕΠΕΝΔΥΤΗ» – http://tvxs.gr/news/ellada/metron-analysis-isopaloi-nd-syriza) να απαντηθούν χωρίς καθυστέρηση και χωρίς τις συνήθεις ασάφειες, μια σειρά από κρίσιμα ερωτήματα:
1) Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατάφερε να εμποδίσει την κυβέρνηση να περάσει τα μέτρα, ώστε να επιβεβαιώσει τις προσδοκίες των ψηφοφόρων του; Ο σ. Τσίπρας δεν ξεκαθαρίζει τι, κατά τη γνώμη του, από τα δύο ευθύνεται: η ισχύς του αντιπάλου (των Μνημονιακών δυνάμεων, όπως συνηθίζει να λέει), ή μήπως η ανεπάρκεια του κινήματος σε σχέση με τους στόχους ανατροπής που τέθηκαν;
2) Εφόσον, σύμφωνα με τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, οι λαϊκές κινητοποιήσεις και η δυναμική του κόμματος αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία, πώς αξιολογείται η μέθοδος παρέμβασης του ΣΥΡΙΖΑ στο μαζικό κίνημα; Ποιο πρόγραμμα δράσης πρότεινε το κόμμα στο κίνημα και πώς έδρασε για την υλοποίησή του; Γιατί δεν κλιμακώθηκε η επίθεση του κινήματος όσο η διάθεση των μαζών ήταν σε δυναμική ανόδου;
3) Δικαιώνεται η λογική της «αυτονομίας» του κινήματος σε σχέση με το κόμμα ή μήπως αποδεικνύεται πως καθιστά το κόμμα απλά «ουρά» της γραφειοκρατικής ηγεσίας των συνδικαλιστικών οργανώσεων; Αλλά και από την άλλη μεριά, οι σκοποί του κόμματος ορθά περιορίζονται στον κοινοβουλευτικό αγώνα, ώστε η ισχύς που αντλεί από το κίνημα να αντανακλάται κυρίως σε εκλογική απήχηση, ή μήπως ο στόχος για ανατροπή των εφαρμοζόμενων πολιτικών θα έπρεπε να συμπυκνώνεται σε έναν αποφασιστικό αγώνα για την εξουσία;
4) Με ποιον τρόπο επιχείρησε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να κεφαλαιοποιήσει την δυναμική που απέκτησε το σχήμα μετά την πρωτοφανή εκλογική επιτυχία του Μαΐου – Ιουνίου; Πού οφείλεται η αδράνεια κατά την εγγραφή νέων μελών, αντί για μια δραστήρια καμπάνια μαζικοποίησης του; Επίσης, γιατί δεν δρομολογήθηκε, με βάση εκείνη τη δυναμική, ένα δημοκρατικό, προγραμματικό ιδρυτικό συνέδριο του νέου κόμματος, παρά μόνο μια συνδιάσκεψη χωρίς δεσμευτικές αποφάσεις για τη μελλοντική κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, που οδήγησε μόνο στην ενίσχυση της θέσης της ηγετικής ομάδας στο εσωτερικό και όχι στην πολιτική ισχυροποίηση του ΣΥΡΙΖΑ;
5) Γιατί δόθηκε από την ηγεσία προτεραιότητα προς την κατεύθυνση της δημιουργίας «δομών αλληλεγγύης», οι οποίες απορρόφησαν το μεγαλύτερο μέρος της ενέργειας των μελών του κόμματος, και όχι στην πολιτική προετοιμασία και οργάνωση της βάσης για την εξουσία; Γιατί αυτές οι «δομές» δεν παρουσιάζουν καμία αξιόλογη επιτυχία και δε συναντάνε καμία ουσιαστική ανταπόκριση από τις λαϊκές μάζες;
6) Η πρόσφατη επίθεση της κυβέρνησης και των ΜΜΕ προς τον ΣΥΡΙΖΑ με αφορμή την καταστολή των καταλήψεων δημοσίων κτιρίων, δικαιώνει την πολύμηνη μέριμνα της ηγεσίας να δείξει προς τα ΜΜΕ πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι απαλλαγμένος από «ακραίες» φωνές και πως αποτελεί «υπεύθυνη» δύναμη του «συνταγματικού τόξου», αντί για ένα «αντισυστημικό» κόμμα; Μήπως αντί να καθησυχάσει την άρχουσα τάξη, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ πετυχαίνει την αποξένωση από τις λαϊκές τάξεις που τον υποστήριξαν; Μήπως η υποτιθέμενη «κατάκτηση» των πιο μετριοπαθών ψηφοφόρων (των «νοικοκυραίων») είναι μια αυταπάτη, σε συνθήκες που τα στρώματα αυτά καταστρέφονται μαζικά από την καπιταλιστική κρίση, ριζοσπαστικοποιούνται;
7) Γιατί ενώ το μήνυμα των εκλογών ήταν μια σαφέστατη εντολή στον ΣΥΡΙΖΑ για εμβάθυνση της αριστερής στροφής του και για τη διατύπωση μιας ολοκληρωμένης λύσης εξουσίας, η ηγετική ομάδα επέλεξε το ρόλο της «υπεύθυνης» θεσμικής αντιπολίτευσης, η οποία θα αναλάμβανε με ομαλό τρόπο τη διακυβέρνηση της χώρας μετά τη φυσική φθορά της τρικομματικής κυβέρνησης; Πώς μετά από όλες τις δεξιές μετατοπίσεις που αυτή η επιλογή συνεπάγεται – με αποκορύφωμα την πρόσφατη συνάντηση του σ. Τσίπρα με τον Σόιμπλε που παρουσιάστηκε ως πρόβα διαπραγμάτευσης και εκδήλωση της ανάγκης για «ομαλοποίηση των σχέσεων» – αναμένεται ο «λαϊκός παράγοντας» να παραμένει ενθουσιώδης για την προοπτική μιας κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ;
8) Σε τι βαθμό ευθύνεται για την υποχώρηση της δυναμικής του ΣΥΡΙΖΑ το συντονισμένο σχέδιο αποδυνάμωσής του που κατάστρωσε η τρικομματική κυβέρνηση μαζί με την τρόικα και τα ΜΜΕ; Ποια μέτρα πήρε η ηγεσία για την άμυνα του κόμματος απέναντι σε ένα τέτοιο αναμενόμενο σχέδιο;
Τα παραπάνω δεν είναι ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν μόνο από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι σημαντικό τα μέλη και οι φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ στο κρίσιμο διάστημα μέχρι το συνέδριο να αμφισβητήσουν ριζικά τη νέα ηγετική γραμμή και να μετατρέψουν τον ΣΥΡΙΖΑ από ένα κόμμα που φλερτάρει πολιτικά με τη σοσιαλδημοκρατία, σε ένα πραγματικό επαναστατικό, σοσιαλιστικό κόμμα των μελών του. Για το σκοπό αυτό, η συσπείρωση στην Πρωτοβουλία για έναν Επαναστατικό ΣΥΡΙΖΑ και η υποστήριξη του προγράμματος που προτείνει είναι μονόδρομος.
{fcomment}
