Ο παγκόσμιος καπιταλισμός έχει ήδη εισέλθει με «το ένα πόδι» στη δεύτερη διαδοχική ύφεση μέσα σε 3 χρόνια, που επιβεβαιώνει το ιστορικό του αδιέξοδο.
Στην πρώτη γραμμή αυτού του αδιεξόδου, συνεχίζει να βρίσκεται ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός. Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της «Eurostat» για το 3ο τρίμηνο του 2012, δέκα από τα δεκαεπτά κράτη της Ευρωζώνης βρίσκονται σε ύφεση, με πέντε από αυτά, να κρατούνται τεχνητά σε απόσταση αναπνοής από μια ανεξέλεγκτη χρεοκοπία μέσω των «Μηχανισμών Στήριξης».
Η «Κομισιόν» εκτιμά ότι το 2012 κλείνει με μέσο όρο πτώσης του ΑΕΠ στην Ευρωζώνη κατά 0,4%, με ισχυρές οικονομίες – κλειδιά να πρωτοστατούν σε αυτή την καθοδική πορεία, όπως η ιταλική που συρρικνώνεται κατά 2,4%, η ισπανική κατά 1,4% και η γαλλική που κινείται σε μηδενικούς ρυθμούς.
Οι στρατηγοί του διεθνούς κεφαλαίου είναι ιδιαίτερα προβληματισμένοι επίσης με την πορεία του αμερικάνικου καπιταλισμού. Σύμφωνα με τα στοιχεία της αμερικάνικης κυβέρνησης, το χρέος των ΗΠΑ είναι πλέον λίγο μεγαλύτερο από το σύνολο του αμερικανικού ΑΕΠ, δηλαδή περίπου 15,3 τρις δολάρια. Για να μην μεγαλώσει αυτό το χρέος – ρεκόρ για την ιστορία του αμερικάνικου καπιταλισμού, οι ΗΠΑ θα πρέπει τα επόμενα χρόνια να εμφανίσουν ετήσια ανάπτυξη 6%. Ένα τέτοιο επίπεδο ανάπτυξης, με δεδομένο το ισχνό φετινό 2%, αλλά και την αναπτυσσόμενη ύφεση της Ευρωζώνης και την επιβράδυνση των «αναδυόμενων» οικονομιών, είναι αδύνατο.
Η διακηρυγμένη πρόθεση της αμερικάνικης κυβέρνησης να κλιμακωθεί η λήψη μέτρων λιτότητας για να αντιμετωπιστεί το χρέος, θα σηματοδοτήσει αναπόφευκτα το πέρασμα στην ύφεση, η οποία σύμφωνα με το ΔΝΤ θα μπορούσε να οδηγήσει σε απρόβλεπτα, ισχυρά σοκ στην παγκόσμια οικονομία. «Αν για κακή τύχη οι ΗΠΑ πέσουν τελικά στον γκρεμό, η οικονομία θα πέσει σε ύφεση και το παγκόσμιο ΑΕΠ το 2013 θα μειωθεί στο μισό» («Καθημερινή» 9/12/2012).
Μέσα στη δίνη του ιστορικού αδιεξόδου του συστήματός τους, οι αστοί με τη στάση τους αποδεικνύουν ότι δεν διαθέτουν καμία λύση. Απλά μεταθέτουν το βάρος της κρίσης πάνω στις πλάτες των εργαζόμενων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων και προσπαθούν με ασταθείς, προσωρινές συμφωνίες να αναβάλουν χρεοκοπίες κρατών και τραπεζών, «αγοράζοντας» χρόνο, χωρίς να αντιμετωπίζουν ουσιαστικά το παρόν οικονομικό αδιέξοδο. Αυτή ήταν και η ουσία των αποφάσεων του τελευταίου «Eurogroup».
Η «λύση» του «Eurogroup» ασπιρίνη σε ανίατη ασθένεια
Η «λύση» που έδωσε το «Eurogroup» στο ζήτημα του χρέους της Ελλάδας είναι ανεπαρκής, προσωρινή και μετέωρη.
Σύμφωνα με την απόφαση της 27ης Νοεμβρίου, ο στόχος είναι το ελληνικό χρέος να βρεθεί το 2020 στο 124% του ΑΕΠ και το 2022 στο 115% του ΑΕΠ. Αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα θα πρέπει να αυξήσει το ΑΕΠ της κατά 60 δις ευρώ, δηλαδή να πετύχει ανάπτυξη 4% για κάθε έτος από το 2014 και μετά.
Όταν όμως η ελληνική ύφεση το 2012 είναι η μεγαλύτερη στον κόσμο και το 2013 αναμένεται να κυμανθεί σε ανάλογα επίπεδα, ο καθένας μπορεί να καταλάβει ότι ο κεντρικός στόχος της «λύσης» του «Eurogroup» συνιστά εμπαιγμό. Οι πιο σοβαροί αστοί αναλυτές μάλιστα, δεν διστάζουν να χαρακτηρίσουν «οικονομική ηλιθιότητα» τις εκτιμήσεις πάνω στις οποίες βασίζεται η συμφωνία του «Eurogroup», όπως έκανε ο υπεύθυνος Ευρώπης στο Ινστιτούτο «Πίτερσον» για τη Διεθνή Οικονομία, Τζέικομπ Κίρκεγκααρντ μιλώντας στην «Καθημερινή» (9/12).
Αλλά και τα μέτρα με τα οποία υποτίθεται ότι θα μειωθεί ο αριθμητής του κλάσματος, δηλαδή το μέγεθος του χρέους, είναι ανεπαρκή και αμφίβολα. Η δυνατότητα επαναγοράς ομολόγων αφορά μόνο στα ομολόγα που κατέχει ο ιδιωτικός τομέας, που αποτελούν μόλις λιγότερο από το 1/5 του συνολικού όγκου του χρέους και από αυτό, προσδοκάται ότι θα οδηγήσει το πολύ στην περικοπή 20 δις ευρώ, από ένα κρατικό χρέος που το 2013, όπως προβλέπει η κυβέρνηση, θα ξεπεράσει τα 350 δις.
Η μικρού μεγέθους αυτή περικοπή χρέους, προορίζεται για να δώσει απλά τη δυνατότητα στο ΔΝΤ να απελευθερώσει την καθυστερούμενη δόση. Όμως χωρίς τη δραστική περικοπή χρέους των δανείων από τον «επίσημο τομέα», δηλαδή των δανείων της τρόικας, δεν μπορεί να υπάρξει καμία ουσιαστική μείωση του χρέους. Κάτι τέτοιο, στις παρούσες συνθήκες ύφεσης και διεθνούς υπερχρέωσης, είναι αδύνατο να δεχθεί πάνω απ’ όλους η Γερμανία, καθώς θα αποτελεί μια έμπρακτη πρόθεση ανάληψης του κόστους των χρεών όλων των υπερχρεωμένων ευρωπαϊκών κρατών.
Η μείωση των επιτοκίων του 1ου Μνημονίου κατά 1% – η οποία όμως θα πρέπει να εγκριθεί από όλα τα ευρωπαϊκά κοινοβούλια – θα μειώσει το χρέος μόλις κατά 2 δις. Η αναβολή των αποπληρωμών του κεφαλαίου των δανείων από το 2ο Μνημόνιο για 15 χρόνια και των τόκων που προκύπτουν από αυτά τα δάνεια για 10 χρόνια, μειώνουν τις αποπληρωμές του ελληνικού κράτους βραχυπρόθεσμα, αυξάνοντας όμως το συνολικό χρέος μακροπρόθεσμα και συγκεκριμένα μετά το έτος 2022. Τέλος, η απόδοση στο ελληνικό κράτος μέρους από τα κέρδη που εξάγει η ΕΚΤ από την κατοχή ομολόγων του, θα συνεισφέρει τα επόμενα χρόνια γύρω στα τα 7 δις ευρώ, ποσό ευτελές για τον τεράστιο όγκο του ελληνικού χρέους.
Όλα αυτά αρκούν για να συνειδητοποιήσει κανείς ότι η «λύση» του «Eurogroup» ισοδυναμεί με μια ασπιρίνη για έναν ασθενή που νοσεί από ανίατη ασθένεια. Όλα τα βασικά μεγέθη αυτού του ασθενούς, δηλαδή του ελληνικού καπιταλισμού, δείχνουν ότι βρίσκεται ήδη «σε κώμα»: ύφεση 25% σωρευτικά τα τελευταία 5 χρόνια, όσο «1,5 παγκόσμιος πόλεμος» , επίσημη ανεργία στο 26%, ακραία φτώχεια στο 30%. Ο ελληνικός καπιταλισμός είναι ανίκανος να εξασφαλίσει στις εργατικές μάζες ακόμα και αυτή την άθλια επιβίωση. Ένα τέτοιο σύστημα, που καταστρέφει μαζικά τους εργαζόμενους ανθρώπους και καταδικάζει σε μαρασμό και αχρηστία τις δημιουργικές τους δυνάμεις, είναι αδύνατο να μπει σε τροχιά ανάπτυξης που θα οδηγήσει σε μια ταυτόχρονη αποφυγή της ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας. Η συνεχιζόμενη και το 2013 βαθιά ύφεση θα φέρει ακόμα μεγαλύτερη κατρακύλα στα κρατικά έσοδα, η οποία σε συνδυασμό με την αλματώδη αύξηση της ανεργίας και της φτώχειας θα οδηγήσει ξανά το επόμενο διάστημα τη χώρα στα πρόθυρα της ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας και της έκδοσης εθνικού νομίσματος.
Όσοι – όπως δυστυχώς, κάνει η ηγεσία του κόμματός μας – φαντασιώνονται «νέα σχέδια Μάρσαλ» και ευρωπαϊκές διασκέψεις που θα αφαιρέσουν από την Ελλάδα το άχθος του χρέους, διασφαλίζοντας παράλληλα τη θέση της στο ευρώ, υπνωτίζουν τους εργαζόμενους, γεμίζοντάς τους με πολιτική σύγχυση και «φρούδες» ελπίδες. Μόνο με επαναστατικά μέσα μπορεί να ανακοπεί ο «κατήφορος στον Άδη» για εκατομμύρια πεινασμένους ανέργους και εξαθλιωμένους εργαζόμενους και συνταξιούχους. Μονάχα η μονομερής διαγραφή του χρέους και η εγκαθίδρυση μιας κοινωνικοποιημένης, σχεδιασμένης οικονομίας, δημοκρατικά ελεγχόμενης από τις μαζικές οργανώσεις των εργαζόμενων, μπορεί να φέρει την «παραγωγική ανασυγκρότηση» και την ανόρθωση του βιοτικού επιπέδου του λαού, σαν ένα βήμα για την κατάκτηση μιας Ενωμένης Σοσιαλιστικής Ευρώπης.
Οι αστοί συσπειρώνουν το πολιτικό τους στρατόπεδο και επιχειρούν να σπρώξουν τον ΣΥΡΙΖΑ προς τα δεξιά
Η συγκυβέρνηση Σαμαρά, μετά τα αλλεπάλληλα απεργιακά χτυπήματα από το εργατικό κίνημα, είναι κοινωνικά και πολιτικά αδύναμη. Ο λιγοστός χρόνος που δίνει στην ελληνική άρχουσα τάξη η απόφαση του «Eurogroup» μέχρι την επανεμφάνιση συνθηκών άμεσης χρεοκοπίας, γίνεται απόπειρα να αξιοποιηθεί με πυρετώδεις διεργασίες και ζυμώσεις στο αστικό πολιτικό στρατόπεδο. Ο σκοπός τους είναι κατά την επόμενη κρίσιμη περίοδο για τη βιωσιμότητα του ελληνικού καπιταλισμού, να αποφευχθεί με κάθε τρόπο η άνοδος μιας αυτοδύναμης αριστερής κυβέρνησης στην εξουσία.
Στο πλαίσιο αυτών των διεργασιών, η Ν.Δ. επιχειρεί να διασπάσει τους ΑΝΕΛ και να αυξήσει τη συσπείρωση στο διασπασμένο παραδοσιακό πολιτικό στρατόπεδο της αστικής τάξης. Σημαντικό στόχο επίσης, αποτελεί η ευρύτερη δυνατή συσπείρωση της «Κεντροαριστεράς», με τη συνένωση ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, για την οποία μάλιστα αναζητείται και ο κατάλληλος «άφθαρτος ηγέτης». Το νέο ενιαίο κόμμα της «κεντροαριστεράς» θα επιχειρήσει να παίξει έναν διπλό ρόλο. Στην (απίθανη) περίπτωση που στις ερχόμενες εκλογές η ΝΔ θα έρθει πρώτη, να αποτελέσει ένα συμπαγές στήριγμα της κυβέρνησής της και στη σχεδόν βέβαιη περίπτωση που θα έρθει πρώτο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ, να γίνει ένας κυβερνητικός του εταίρος – ανάχωμα σε κάθε ριζοσπαστικό μέτρο.
Φυσικά οι αστοί είναι φυσιολογικό να κάνουν αυτού του είδους τις ζυμώσεις και τους σχεδιασμούς. Αυτό που είναι επικίνδυνο, είναι να τους βοηθά με τη στάση της – ανεξάρτητα από τις καλές της προθέσεις – η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Η στάση της αμέσως μετά τη συνδιάσκεψη έχει εντείνει τον προβληματισμό στα μέλη και τους υποστηρικτές του κόμματος και σηματοδοτεί μια καθαρή στροφή προς τα δεξιά. Ενώ η συνδιάσκεψη αποφάσισε τον πολιτικό στόχο της μονομερούς διαγραφής του μεγαλύτερου έστω μέρους του χρέους, με απανωτές δημόσιες τοποθετήσεις οι σ. Τσίπρας και Δραγασάκης επέβαλαν σαν δημόσια θέση του κόμματος την επαναδιαπραγμάτευση, χωρίς μονομερείς ενέργειες (βλέπε ομιλία προέδρου στο ελληνοαμερικανικό επιμελητήριο και συνέντευξη Δραγασάκη στο Βήμα – 9/12). Ο βουλευτής σ. Σταθάκης μάλιστα, έφτασε στο σημείο να συμμετάσχει σε γεύμα «πολιτικής ζύμωσης» με στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ. Εκεί, παρουσία δημοσιογράφων, επιχείρησε να ειρωνευτεί την αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ και να κάνει αστεϊσμούς με το πρόγραμμα του κόμματος, υποστηρίζοντας ότι η κυβέρνησή του απλά θα τοποθετήσει «ροζ θύλακες εντιμότητας σε όλο το φάσμα της δημόσιας μηχανής». (Βλέπε σχετικό ρεπορτάζ του Κωνσταντίνου Ζούλα στην «Καθημερινή» – 9/12). Κι όλα αυτά, χωρίς η ηγεσία του κόμματος να αντιδράσει, «διαρρέοντας» έστω τη δυσαρέσκειά της…
Η ήττα και του πρόσφατου απεργιακού κύματος έχει δημιουργήσει ένα αίσθημα απελπισίας στις πλατιές εργατικές μάζες, που διευκολύνει την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να χαμηλώσει τον «πήχη» των προσδοκιών του εργαζόμενου λαού από το πρόγραμμά της. Από την άλλη πλευρά, ενώ η πίεση από το κίνημα μετριάζεται, η πίεση από τους «ανησυχούντες» αστούς πάνω στην ηγεσία αυξάνει. Αλλά εκείνη αντί να τους κάνει ακόμα πιο ανήσυχους, προσπαθεί να τους καθησυχάσει με δημόσιες τοποθετήσεις που δεν δείχνουν καμία πρόθεση για αντικαπιταλιστικές πολιτικές. Ακόμα και ο στόχος για μια κυβέρνηση της Αριστεράς, στο δημόσιο λόγο της ηγεσίας μετατράπηκε σε «κυβέρνηση λαϊκής σωτηρίας», ενώ την ίδια ώρα, το σύνθημα για «δημοκρατική ανατροπή της κυβέρνησης» έμεινε ένα πυροτέχνημα που εκτοξεύτηκε μέσα στο κλίμα των γενικών απεργιών, χωρίς καμία πρακτική συνέχεια και κανένα σχετικό, συγκεκριμένο σχέδιο.
Ύστερα απ’ όλα αυτά, δεν μπορεί καθόλου να προξενεί κατάπληξη το κλίμα επιδοκιμασίας αυτής της δεξιάς στροφής από τον αστικό τύπο: «..Αναμφίβολα, ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να μεταλλαχθεί. Πριν από μία εβδομάδα έκανε βήμα για να γίνει ενιαίο κόμμα και κυρίως είναι εύκολα διακριτές πλέον οι αλλαγές στις θέσεις και τις διατυπώσεις της ηγεσίας και των στελεχών που φαίνεται ότι την περιβάλλουν…Αυτά, όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να τα εμφυσήσει και στους οπαδούς του, τους λίγους παλαιότερους και τους πολλούς νεότερους, που τον προτιμούν, σύμφωνα με τα αποτελέσματα των τελευταίων εκλογών και τις καινούργιες δημοσκοπήσεις, γιατί ακριβώς «απογοητεύτηκαν» από τα μνημονικά κόμματα και τις ανάλογες πολιτικές τους…» (Α. Στάγκος «Καθημερινή»9/12)
«Κοινωνική Αλληλεγγύη» αντί σχεδίου για τη «δημοκρατική ανατροπή»
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έχει σήμερα σαν βασικό πολιτικό καθήκον αυτό που η ίδια έχει διακηρύξει πριν από δυο μήνες: να οργανώσει και να καθοδηγήσει τη «δημοκρατική ανατροπή» της συγκυβέρνησης. Αντί γι’ αυτό όμως, η ηγεσία ωθεί τις οργανώσεις του υπό ίδρυση ενιαίου κόμματος σχεδόν αποκλειστικά σε δράσεις «κοινωνικής αλληλεγγύης». Ο αναγκαίος πολιτικός αγώνας μέσα από τη συστηματική απόπειρα να οργανωθούν οι εργαζόμενοι και οι νέοι στις γειτονιές και τους χώρους δουλειάς, ώστε να ανατραπεί η συγκυβέρνηση και να εκλεγεί μια αριστερή κυβέρνηση, επιχειρείται να υποκατασταθεί από πράξεις ελεημοσύνης.
Ένα κόμμα της Αριστεράς, που θέλει να εκφράσει τα συμφέροντα των τσακισμένων από την κρίση προλετάριων, έχει σαν βασικό καθήκον να τους οργανώσει γύρω από ένα πρόγραμμα δράσης με σκοπό την εξουσία. Η οργάνωση δράσεων αλληλεγγύης στα πιο εκτεθειμένα από την κρίση τμήματα των εργαζόμενων και των ανέργων πρέπει να αποτελεί ένα αυστηρά συμπληρωματικό μέσο στο βασικό πολιτικό καθήκον του κόμματος και θα πρέπει να υπηρετείται από ειδικές μορφές οργάνωσης των ίδιων των κατοίκων στις εργατικές – λαϊκές γειτονιές και όχι από τοπικά κομματικά παραρτήματα «αλληλεγγύης».
Η ηγετική απόπειρα να γίνει η «κοινωνική αλληλεγγύη» το βασικό μέρος της δράσης του κόμματος, είναι πολλαπλά επιζήμια. Αποπροσανατολίζει τα μέλη από τα κύρια πολιτικά τους καθήκοντα. Βάζει το κόμμα σε μια διαδικασία άνισου ανταγωνισμού με την Εκκλησία και τις αστικές οργανώσεις που χρηματοδοτούνται για να οργανώνουν επαγγελματικά την ελεημοσύνη, χρησιμοποιώντας μεθόδους που είναι αδύνατο να ανταγωνιστούν οι τοπικές οργανώσεις του κόμματος, με αποτέλεσμα οι τελευταίες να εκτίθενται στα μάτια ανθρώπων που έχουν ανάγκη. Ακόμα χειρότερα, ταυτίζει το κόμμα με μεθόδους χυδαίας εξαγοράς πολιτικής υποστήριξης και ψήφων, σαν αυτές που χρησιμοποιούν τα δεξιά κόμματα και η «Χρυσή Αυγή».
Συχνά οι θιασώτες της «πρωταρχικότητας της κοινωνικής αλληλεγγύης» επικαλούνται το παράδειγμα του ΕΑΜ στην Κατοχή. Όμως αυτό που ξεχνούν, είναι ότι το ΕΑΜ, δεν ήταν πρωταρχικά ένα «δίκτυο αλληλεγγύης», αλλά ένα πολιτικό μέτωπο των εξεγερμένων εργατικών και αγροτικών μαζών, που δημιούργησε έναν επαναστατικό στρατό και έφθασε να ελέγχει την εξουσία στη συντριπτική πλειονότητα της ελληνικής επικράτειας. Αυτό που δείχνει το παράδειγμα του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ είναι ότι το καλύτερο μέσο για να βρουν κοινωνική στοργή οι αδύναμοι, είναι να οργανωθούν και να παλέψουν για την εξουσία.
Κύριο καθήκον η πάλη για μια αριστερή κυβέρνηση με επαναστατικό πρόγραμμα!
Το βασικό καθήκον του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ούτε η «κοινωνική αλληλεγγύη», ούτε φυσικά η παθητική αναμονή για τις εκλογές. Δεν μας χρειάζονται εύηχα συνθήματα που εκστομίζονται για εντυπωσιασμό και μετά ξεχνιούνται. Χρειαζόμαστε ένα πρόγραμμα πάλης που θα κινητοποιήσει τις εργαζόμενες μάζες της πόλης και της υπαίθρου, τη νεολαία και τους ανέργους σαν μια γροθιά, για να ανατραπεί η συγκυβέρνηση τρόικας και άρχουσας τάξης.
Το σύνθημα της δημοκρατικής ανατροπής είναι σωστό, αλλά μόνο με τον όρο ότι σημαίνει την εξάντληση όλων των συνταγματικά κατοχυρωμένων μορφών πάλης όπως οι απεργίες, οι συγκεντρώσεις και οι διαδηλώσεις για να εξωθηθεί η συγκυβέρνηση σε παραίτηση. Η ηγεσία του κόμματός μας όμως, έριξε το σύνθημα αλλά «ξέχασε» το πιο σημαντικό ζήτημα, δηλαδή να προτείνει ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα δράσης για την πραγματοποίησή του.
Κάθε λεπτό που περνά με τη συγκυβέρνηση στην εξουσία ισοδυναμεί με την εξάπλωση της φτώχειας και της πείνας, της απειλής με αφανισμό της μόνης αληθινά προοδευτικής τάξης της κοινωνίας, δηλαδή της εργατικής τάξης. Η υπέρτατη πράξη κοινωνικής αλληλεγγύης σήμερα, είναι ο αγώνας για την εξουσία. Ο αγώνας αυτός για να είναι νικηφόρος πρέπει να στηρίζεται στην ενεργή συμμετοχή του κινήματος της εργατικής τάξης και στην γνήσια έκφραση της δημοκρατικής θέλησης της βάσης του.
Ο ΣΥΡΙΖΑ καλείται να διαδραματίσει τον πιο καθοριστικό ρόλο σε αυτό τον αγώνα. Το ιδρυτικό συνέδριό του σαν ενιαίο κόμμα πρέπει να επισπευσθεί και να συγκληθεί στις αρχές του χρόνου, με δυο βασικά θέματα: πως θα οργανωθεί η «δημοκρατική ανατροπή» και ποιο θα είναι το κυβερνητικό πρόγραμμα της αριστερής κυβέρνησης.
Ταυτόχρονα, οι συνδικαλιστικές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να λάβουν την πρωτοβουλία για ένα έκτακτο, δημοκρατικό πανεργατικό συνέδριο, το οποίο θα ενοποιήσει τα συνδικάτα σε μια ενιαία συνομοσπονδία για τον ιδιωτικό και τον κρατικό τομέα, θα συζητήσει τον απολογισμό των αγώνων της τριετίας, θα εκλέξει μια νέα, μαχητική συνδικαλιστική ηγεσία και θα αποφασίσει το πως θα οργανωθεί η αναγκαία γενική απεργία διαρκείας μέχρι να πέσει η συγκυβέρνηση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ και τα συνδικάτα θα πρέπει να συγκροτήσουν ένα ενιαίο μέτωπο πάλης για την πλατύτερη δυνατή κινητοποίηση της εργατικής τάξης. Απέναντι στην προσπάθεια των αστών να ανασυντάξουν το καταρρέον πολιτικό τους στρατόπεδο για να γαντζωθούν στην εξουσία, η μόνη ταξική, αριστερή απάντηση είναι η πολιτική συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ – ΚΚΕ πάνω στη βάση ενός προγράμματος που θα στοχεύει στο ξερίζωμα των Μνημονίων και του καπιταλισμού και τη θεμελίωση μιας κοινωνικοποιημένης, δημοκρατικά σχεδιασμένης οικονομίας.
Η «Πρωτοβουλία για έναν Επαναστατικό ΣΥΡΙΖΑ» αγωνίζεται με σκοπό αυτές οι ιδέες και οι θέσεις να γίνουν το θεμέλιο πάνω στο οποίο θα στηριχθεί το υπό ίδρυση ενιαίο κόμμα. Σας καλούμε να οργανωθείτε στον ΣΥΡΙΖΑ και να συσπειρωθείτε στην Πρωτοβουλία μας, δυναμώνοντας αυτόν τον αγώνα!
Σταμάτης Καραγιαννόπουλος
