Διαβάστε ένα σύντομο άρθρο για τον εκβιασμό των εργατών από τους καπιταλιστές της Χαλυβουργικής.
Στις 17 του Φλεβάρη, η εργοδοσία της «Χαλυβουργικής» ανακοίνωσε την ένταξη των 200 από τους 263 εργάτες της σε καθεστώς διαθεσιμότητας, ως το τέλος του Μάρτη. Το μετρό αυτό δεν αποτελεί εξαίρεση στη συνήθη τακτική της, καθώς μόλις πριν οχτώ μήνες είχαν «σπρωχτεί» σε εθελούσια έξοδο 148 εργάτες, ενώ στους υπόλοιπους έγινε μείωση μισθού κατά 20%!
Η «Χαλυβουργική» κατέγραψε το 2013 πολλαπλάσιες ζημιές σε σχέση με το προηγούμενο έτος, ενώ τους τελευταίους μήνες υπολειτουργεί. Παρόμοια είναι η κατάσταση και στις υπόλοιπες επιχειρήσεις του κλάδου, οι οποίες επίσης έχουν προβεί σε κλεισίματα μονάδων, απολύσεις και μειώσεις μισθών. Οι ιδιοκτήτες της «Χαλυβουργικής», με «άλλοθι» αυτήν την κατάσταση εμφανίζουν ως μονόδρομο την επιλογή τους και απαιτούν από την κυβέρνηση «κρατικές διευκολύνσεις», ώστε να μην κλείσουν οριστικά το εργοστάσιο. Φυσικά αν κάτι τέτοιο πραγματοποιηθεί, μέσω της ψήφισης νόμου για την παροχή φτηνής ενέργειας στις ενεργοβόρες επιχειρήσεις, το τίμημα θα πληρώσουν και πάλι οι φορολογούμενοι εργαζόμενοι.
Η στάση των ιδιοκτητών της «Χαλυβουργικής» αποτελεί τυπικό παράδειγμα της διάθεσης των καπιταλιστών διεθνώς, να αποσύρουν μάζες κεφαλαίων από την παραγωγή και να επικεντρωθούν σε παρασιτικές δραστηριότητες όπως το τζογάρισμα πάνω στα κρατικά χρέη, το χρηματιστήριο και στην περίπτωση των εν λόγω βιομηχάνων, ο «επαγγελματικός αθλητισμός». Αυτή είναι και η πιο τρανή απόδειξη, πως ο μαρασμός των παραγωγικών δυνάμεων δεν μπορεί να σταματήσει χάρη στις επενδύσεις κάποιων ανύπαρκτων, «παραγωγικών τμημάτων» των καπιταλιστών, αλλά μόνο στη βάση της εθνικοποιημένης, σχεδιασμένης οικονομίας και του σοσιαλισμού.
Οι εργάτες της «Χαλυβουργικής» ήδη από την πρώτη μέρα της ανακοίνωσης της διαθεσιμότητας, προχώρησαν σε κινητοποιήσεις. Σε σχέση όμως με τη σφοδρότητα της εργοδοτικής επίθεσης, η αντίδραση μοιάζει υποτονική. Οι εργάτες κατανοούν, έχοντας παράλληλα την εμπειρία της κατάληξης της πολύμηνης απεργίας των συναδέλφων τους στην «Ελληνική Χαλυβουργία», τα όρια ενός μεμονωμένου απεργιακού αγώνα μέσα στις σημερινές συνθήκες, όπου η εργοδοσία θα προτιμήσει να κλείσει το εργοστάσιο, παρά να υποχωρήσει στις απαιτήσεις τους.
Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες της Αριστεράς οφείλουν να περάσουν στα συνδικάτα ψηφίσματα συμπαράστασης στον αγώνα των εργατών της «Χαλυβουργικής», να παλέψουν για το συντονισμό των εργαζόμενων σε επιχειρήσεις που βάζουν λουκέτο και να απαιτήσουν από την ηγεσία της ΓΣΕΕ να τους στηρίξει έμπρακτα. Ο μόνος τρόπος όμως για να κρατηθεί ζωντανή η «Χαλυβουργική» χωρίς να πληρώσουν το τίμημα οι εργαζόμενοι, είναι μαζί με την ανάκληση της διαθεσιμότητας και των απολύσεων, η εθνικοποίησή της, με εργατικό έλεγχο και διαχείριση, στα πλαίσια μιας κοινωνικοποιημένης οικονομίας. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει λοιπόν να δεσμευθεί από τώρα, ότι η πιθανή εκλογή της στην κυβέρνηση, θα σημάνει άμεση εθνικοποίηση της «Χαλυβουργικής» και κάθε επιχείρησης που κλείνει ή απολύει εργαζόμενους.
{fcomment}
