Το πρόσφατο εκλογικό σκηνικό ανοίγει μία νέα περίοδο ρευστότητας στη Γερμανία
Οι εκλογές της Κυριακής 27ης Σεπτεμβρίου στη Γερμανία έφεραν στην επιφάνεια μία στροφή του γερμανικού εκλογικού σώματος με ιδιαίτερη σημασία. Από τη μία, το SPD (σοσιαλδημοκρατικό κόμμα) είδε μία μαζική πτώση της υποστήριξής του, παράλληλα με την μεγάλη αύξηση του ποσοστού του DIE LINKE, ενός κόμματος που βρίσκεται στα αριστερά του SPD. Από την άλλη, η νίκη των δεξιών κομμάτων έδωσε στην γερμανική αστική τάξη το είδος κυβέρνησης που προτιμά: ένα συνασπισμό των δύο παραδοσιακών αστικών κομμάτων, των Χριστιανοδημοκρατών του CDU/CSU και των φιλελεύθερων του FDP.
Το FDP ξαναμπήκε στην κυβέρνηση για πρώτη φορά μετά το 1998, που ηττήθηκε ο τελευταίος συνασπισμός CDU/CSU/ FDP από το συνασπισμό των σοσιαλδημοκρατών και των Πράσινων. Κατάφερε να σώσει τη Μέρκελ δίνοντάς της αρκετούς ψήφους ώστε να παραμείνει στη θέση της Καγκελάριου.
Εξαιρετικής σημασίας είναι η καταστροφική πτώση του SPD, το οποίο χάνοντας πάνω από το μισό της υποστήριξής του, συγκέντρωσε ποσοστό 23% και μετά από 11 χρόνια στην κυβέρνηση κατέληξε στην αντιπολίτευση. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα 11 χρόνων ρεφορμισμού χωρίς μεταρρυθμίσεις, στην πραγματικότητα αντιμεταρρυθμίσεων κατά των εργαζομένων, ανέργων και συνταξιούχων. Όταν ο συνασπισμός σοσιαλδημοκρατών-Πρασίνων έχασε την πλειοψηφία το 2005, το SPD για να κρατηθεί στην εξουσία έκανε ένα «Μεγάλο Συνασπισμό» με το CDU/CSU, με φυσικό επόμενο την κρίση του SPD που φαίνεται ότι θα πάρει μεγάλες διαστάσεις. Τόσα χρόνια οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες δρούσαν προς όφελος των καπιταλιστών και η συνέπεια ήταν να χάσουν το κύρος τους στη βάση του κόμματος, μεγάλο ποσοστό της οποίας στράφηκε προς το αριστερό DIE LINKE. Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής τους καμπάνιας για τις φετινές εκλογές, όχι μόνο δεν έκαναν πρόταση για συνεργασία στο DIE LINKE, αλλά στην πραγματικότητα ήλπιζαν για ένα ακόμα «Μεγάλο Συνασπισμό».
Μετά την ήττα των εκλογών, εμφανίστηκαν έντονες αντιδράσεις από την αριστερή πτέρυγα του SPD, που απογοητευμένη θέτει το ζήτημα για θεμελιώδεις αλλαγές στο κόμμα και την ηγεσία του. Το ερώτημα είναι αν θα μπορέσουν να γίνουν οι κατάλληλες διεργασίες στο εσωτερικό του SPD, ώστε να εμφανιστεί ισχυρή η αριστερή πτέρυγα πριν το εθνικό συνέδριο του κόμματος το Νοέμβριο και να κατεβάσει ένα δικό της ανεξάρτητο πρόγραμμα καθώς και δικούς της υποψηφίους.
Όσον αφορά το DIE LINKE, η αλματώδης αύξηση του ποσοστού του (περισσότερο από 1 εκατ. ψήφους) που έφτασε το 11,9%, έχει μεγάλη σημασία, αφού από το 1930 δεν υπήρξε άλλο εργατικό κόμμα από τα αριστερά του SPD με ανάλογη δύναμη. Στην Δυτική Γερμανία ανέβασε το ποσοστό του από 4,9% σε 8,3% ενώ σε εργατικές δυτικές περιοχές έφτασε το 10-15%. Στην Ανατολική Γερμανία εδραίωσε βάση υποστήριξης περίπου 28% και στην πραγματικότητα στις ανατολικές περιοχές δεν υπήρχε πλειοψηφία των αστικών κομμάτων. Το DIE LINKE φαίνεται να το υποστήριξαν εκτός από εργάτες και άνεργοι (περίπου 31% των τελευταίων).
Τα ακροδεξιά και νεοφασιστικά κόμματα, παρότι υπήρχαν περιοχές που είχαν κάποια βάση, συγκέντρωσαν ποσοστό μόλις 2%.
Ένα άλλο αξιοπρόσεκτο σημείο των εκλογών είναι ότι η προσέλευση ήταν 70% του εκλογικού σώματος, για την ακρίβεια η χαμηλότερη προσέλευση σε εθνικές εκλογές από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Έτσι ενώ οι δεξιοί ηγέτες θριαμβολογούν για το αποτέλεσμα, το 48,4% που έλαβαν δεν φτάνει ούτε το 34,3% των ψηφοφόρων συνολικά. Η νέα κυβέρνηση Μέρκελ είναι σημαντικά πιο αδύναμη και ασταθής.
Σε συνθήκες βαθιάς κρίσης η νέα κυβέρνηση είναι αναγκασμένη να προχωρήσει σε σκληρά μέτρα κατά της εργατικής τάξης και των μεσαίων στρωμάτων. Θα γίνουν μαζικές απολύσεις και θα υποφέρει η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού. Αναπόφευκτα θα αυξηθεί ο κοινωνικός αναβρασμός στη χώρα. Έτσι το DIE LINKE έρχεται αντιμέτωπο με τεράστιες ευθύνες. Πρέπει να οργανώσει ισχυρές βάσεις σε χώρους εργασίας, συνδικάτα κτλ ώστε να είναι δυνατό στους αγώνες που έρχονται. Πάνω από όλα όμως, πρέπει να ενώσει τους εργάτες κάτω από ένα σοσιαλιστικό πρόγραμμα θέτοντας άμεσα το ζήτημα για κοινωνικοποίηση των σημαντικότερων τομέων της οικονομίας, δίνοντας λύση υπέρβασης του αδιέξοδου στο οποίο οδηγεί ο καπιταλισμός.
Το FDP ξαναμπήκε στην κυβέρνηση για πρώτη φορά μετά το 1998, που ηττήθηκε ο τελευταίος συνασπισμός CDU/CSU/ FDP από το συνασπισμό των σοσιαλδημοκρατών και των Πράσινων. Κατάφερε να σώσει τη Μέρκελ δίνοντάς της αρκετούς ψήφους ώστε να παραμείνει στη θέση της Καγκελάριου.
Εξαιρετικής σημασίας είναι η καταστροφική πτώση του SPD, το οποίο χάνοντας πάνω από το μισό της υποστήριξής του, συγκέντρωσε ποσοστό 23% και μετά από 11 χρόνια στην κυβέρνηση κατέληξε στην αντιπολίτευση. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα 11 χρόνων ρεφορμισμού χωρίς μεταρρυθμίσεις, στην πραγματικότητα αντιμεταρρυθμίσεων κατά των εργαζομένων, ανέργων και συνταξιούχων. Όταν ο συνασπισμός σοσιαλδημοκρατών-Πρασίνων έχασε την πλειοψηφία το 2005, το SPD για να κρατηθεί στην εξουσία έκανε ένα «Μεγάλο Συνασπισμό» με το CDU/CSU, με φυσικό επόμενο την κρίση του SPD που φαίνεται ότι θα πάρει μεγάλες διαστάσεις. Τόσα χρόνια οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες δρούσαν προς όφελος των καπιταλιστών και η συνέπεια ήταν να χάσουν το κύρος τους στη βάση του κόμματος, μεγάλο ποσοστό της οποίας στράφηκε προς το αριστερό DIE LINKE. Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής τους καμπάνιας για τις φετινές εκλογές, όχι μόνο δεν έκαναν πρόταση για συνεργασία στο DIE LINKE, αλλά στην πραγματικότητα ήλπιζαν για ένα ακόμα «Μεγάλο Συνασπισμό».
Μετά την ήττα των εκλογών, εμφανίστηκαν έντονες αντιδράσεις από την αριστερή πτέρυγα του SPD, που απογοητευμένη θέτει το ζήτημα για θεμελιώδεις αλλαγές στο κόμμα και την ηγεσία του. Το ερώτημα είναι αν θα μπορέσουν να γίνουν οι κατάλληλες διεργασίες στο εσωτερικό του SPD, ώστε να εμφανιστεί ισχυρή η αριστερή πτέρυγα πριν το εθνικό συνέδριο του κόμματος το Νοέμβριο και να κατεβάσει ένα δικό της ανεξάρτητο πρόγραμμα καθώς και δικούς της υποψηφίους.
Όσον αφορά το DIE LINKE, η αλματώδης αύξηση του ποσοστού του (περισσότερο από 1 εκατ. ψήφους) που έφτασε το 11,9%, έχει μεγάλη σημασία, αφού από το 1930 δεν υπήρξε άλλο εργατικό κόμμα από τα αριστερά του SPD με ανάλογη δύναμη. Στην Δυτική Γερμανία ανέβασε το ποσοστό του από 4,9% σε 8,3% ενώ σε εργατικές δυτικές περιοχές έφτασε το 10-15%. Στην Ανατολική Γερμανία εδραίωσε βάση υποστήριξης περίπου 28% και στην πραγματικότητα στις ανατολικές περιοχές δεν υπήρχε πλειοψηφία των αστικών κομμάτων. Το DIE LINKE φαίνεται να το υποστήριξαν εκτός από εργάτες και άνεργοι (περίπου 31% των τελευταίων).
Τα ακροδεξιά και νεοφασιστικά κόμματα, παρότι υπήρχαν περιοχές που είχαν κάποια βάση, συγκέντρωσαν ποσοστό μόλις 2%.
Ένα άλλο αξιοπρόσεκτο σημείο των εκλογών είναι ότι η προσέλευση ήταν 70% του εκλογικού σώματος, για την ακρίβεια η χαμηλότερη προσέλευση σε εθνικές εκλογές από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Έτσι ενώ οι δεξιοί ηγέτες θριαμβολογούν για το αποτέλεσμα, το 48,4% που έλαβαν δεν φτάνει ούτε το 34,3% των ψηφοφόρων συνολικά. Η νέα κυβέρνηση Μέρκελ είναι σημαντικά πιο αδύναμη και ασταθής.
Σε συνθήκες βαθιάς κρίσης η νέα κυβέρνηση είναι αναγκασμένη να προχωρήσει σε σκληρά μέτρα κατά της εργατικής τάξης και των μεσαίων στρωμάτων. Θα γίνουν μαζικές απολύσεις και θα υποφέρει η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού. Αναπόφευκτα θα αυξηθεί ο κοινωνικός αναβρασμός στη χώρα. Έτσι το DIE LINKE έρχεται αντιμέτωπο με τεράστιες ευθύνες. Πρέπει να οργανώσει ισχυρές βάσεις σε χώρους εργασίας, συνδικάτα κτλ ώστε να είναι δυνατό στους αγώνες που έρχονται. Πάνω από όλα όμως, πρέπει να ενώσει τους εργάτες κάτω από ένα σοσιαλιστικό πρόγραμμα θέτοντας άμεσα το ζήτημα για κοινωνικοποίηση των σημαντικότερων τομέων της οικονομίας, δίνοντας λύση υπέρβασης του αδιέξοδου στο οποίο οδηγεί ο καπιταλισμός.
