Διαβάστε την εκτίμησή μας για τα συμπεράσματα που βγαίνουν από τη χθεσινή απεργία και τον τρόπο για μια πραγματική, μαζική εργατική αντεπίθεση.
Άλλη μια κατ’ όνομα γενική, 24ωρη απεργία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ διεξήχθη χθες, χωρίς να έχει καμία σχέση με τις αληθινά μαζικές γενικές απεργίες της τριετίας 2010-2012. Αυτή τη φορά, η απεργία δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ούτε καν «για την τιμή των όπλων», καθώς έγινε εκ των υστέρων και αφού η κυβέρνηση έχει ήδη περάσει στη Βουλή το αντιδραστικό της πολυνομοσχέδιο, που συρρίκνωσε κι άλλο τους μισθούς και τις συντάξεις και αφαίρεσε εργατικά δικαιώματα.
Η πολύ χαμηλή συμμετοχή στη χθεσινή «γενική» απεργία και στις απεργιακές συγκεντρώσεις ήταν ένα φυσιολογικό και αναμενόμενο γεγονός. Οι εργαζόμενοι σε όλους τους κλάδους έχουν κουραστεί και απογοητευθεί από τις συμβολικές, αποσπασματικές απεργίες χωρίς καμία προοπτική νίκης. Οι εργαζόμενοι στο κράτος έχουν χάσει δεκάδες μεροκάματα τα τελευταία χρόνια συμμετέχοντας σε τέτοιες απεργίες χωρίς κανένα αποτέλεσμα, ενώ οι συνάδελφοί τους στον ιδιωτικό τομέα δεν είναι διατεθειμένοι να ρισκάρουν τη δουλειά τους για να συμμετάσχουν σε αυτές, σε συνθήκες ακραίας εργοδοτικής τρομοκρατίας και μαζικής ανεργίας.
Η μεγάλη πλειονότητα των εργαζόμενων σε όλους τους κλάδους έχει συνειδητοποιήσει πλέον ότι οι σποραδικές 24ωρες απεργίες, χωρίς σαφές σχέδιο και πρόγραμμα κλιμάκωσης μέχρι την νίκη, μόνο σε αδιέξοδο οδηγούν το εργατικό κίνημα και ότι οι συνδικαλιστικές και πολιτικές τους ηγεσίες δεν είναι αποφασισμένες να διεξάγουν έναν πραγματικό αγώνα διαρκείας για να ανατραπεί η κυβέρνηση. Γι’ αυτό το λόγο, προς το παρόν, δεν έχουν καμία διάθεση να κατέβουν στο δρόμο και να ανταποκριθούν στα καλέσματα των μαζικών τους οργανώσεων.
Εάν στη βάση της κατανόησης αυτών των πραγματικών διαθέσεων της εργατικής τάξης δεν πρέπει να προξενεί εντύπωση η χθεσινή χαμηλή συμμετοχή στην απεργία, δεν μπορεί παρά να προξενεί εντύπωση η προκλητική τύφλωση όλων των μερίδων των πολιτικών και συνδικαλιστικών ηγεσιών, που όχι μόνο αρνούνται να αναλάβουν τις ευθύνες τους για το σημερινό τέλμα του εργατικού κινήματος, αλλά επιχειρούν να εμφανίσουν ότι η χθεσινή «γενική» απεργία ήταν «επιτυχημένη και μαζική».
Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία μίλησε για επιτυχία. Το ίδιο έκαναν και οι ηγεσίες του ΜΕΤΑ (νέα συνδικαλιστική παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ) και του ΠΑΜΕ, ενώ στον ΣΥΡΙΖΑ και οι δυο βασικές τάσεις στην ηγεσία με ενθουσιώδη δημοσιεύματα στις ιστοσελίδες τους φαίνεται να συμφωνούν στη θεωρία της «επιτυχίας». Αυτή η ομοφωνία δεν είναι καθόλου τυχαία. Όλοι τους έχουν τις δικές τους – όχι ασφαλώς ίδιες – αλλά σοβαρές ευθύνες για τις ήττες των προηγούμενων χρόνων, που έχουν οδηγήσει την εργατική τάξη στη σημερινή κατάσταση απελπισίας και έλλειψης πίστης στους αγώνες.
Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ σαμποτάριζε τις ίδιες τις απεργίες που καλούσε, χωρίς να τις οργανώνει στοιχειωδώς, παίζοντας τον ρόλο της συνειδητής “πέμπτης φάλαγγας” μέσα στο εργατικό κίνημα, ανοίγοντας με αποσπασματικές 24ωρες απεργίες κάθε τόσο τη «βαλβίδα ασφαλείας» για να «εξατμιστεί» η εργατική οργή και να εκτονωθεί ανέξοδα.
Η συνδικαλιστική ηγεσία του ΠΑΜΕ σε καμία φάση των ταξικών μαχών ενάντια στα Μνημόνια δεν πρότεινε ένα σχέδιο για αγώνα διαρκείας και στις καθοριστικές «καμπές» του κινήματος, οπού οι μάζες έδειχναν αποφασισμένες για σκληρή μάχη, αρνήθηκε πεισματικά να υποστηρίξει το μονόδρομο της γενικής πολιτικής απεργίας. Την ίδια ουσιαστικά στάση σε γενικές γραμμές, με ένα λίγο πιο «αγωνιστικό» περιτύλιγμα, τήρησαν και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες του ΣΥΡΙΖΑ.
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ επίσης αρνήθηκε πεισματικά – με τελευταίο δείγμα αυτής της στάσης το Φθινόπωρο – να υποστηρίξει τη γενική πολιτική απεργία διαρκείας. Με τη στάση αυτή μάλιστα, συμπαρατάχθηκε η ηγεσία της αριστερής πτέρυγας ( στελέχη της Αριστερής Πλατφόρμας) που στις αρχές του Σεπτέμβρη αντιτάχθηκε με επιμονή στη σχετική πρόταση που έκανε η Τάση μας στην ΚΕ του κόμματος. Η υπεράσπιση εκείνης της στάσης είναι που οδηγεί αυτούς τους συντρόφους να βλέπουν τη χτεσινή απεργία «επιτυχημένη» (http://rproject.gr/article/apergiaki-kraygi-enantia-se-anergia-ftoheia-kai-kyvernisi).
Η Κομμουνιστική Τάση του ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο επιζήμιο από την άρνηση αναγνώρισης μιας πραγματικότητας που κραυγάζει. Η εργατική τάξη είναι κουρασμένη και απογοητευμένη από την καταλυτική επίδραση της κρίσης και της μαζικής ανεργίας στην ζωή της, αλλά και από την κατώτερη των περιστάσεων στάση των ηγεσιών της. Οι ηγεσίες του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ, αντί να βαφτίζουν τις αποτυχίες επιτυχίες, πρέπει θαρρετά να αναλάβουν τις ευθύνες τους και έστω και τώρα να λάβουν τις κατάλληλες πρωτοβουλίες για να προετοιμάσουν μια πραγματικά μαζική αντεπίθεση της εργατικής τάξης και της νεολαίας ενάντια στην κυβέρνηση.
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να αντιληφθεί ότι μέρος της έλλειψης πίστης στους αγώνες οφείλεται στη γενικευμένη απογοήτευση από την πολιτική και την τακτική της. Οι αυταπάτες της για τη δυνατότητα «φιλολαϊκών», «αντιμνημονιακών» πολιτικών πάνω στο σαθρό έδαφος του καπιταλισμού και η ατολμία της να προτείνει ένα συγκεκριμένο σχέδιο αγώνα για την ανατροπή της κυβέρνησης από το κίνημα, έχουν δημιουργήσει τη βάσιμη εντύπωση σε εκατομμύρια ανέργων και φτωχών ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει να προχωρήσει στις συγκρούσεις που απαιτούνται για να αλλάξει ριζικά η μοίρα της ζωής τους.
Η ηγεσία του ΚΚΕ είναι ανάγκη να συνειδητοποιήσει ότι η ταξική μάχη ενάντια στην κυβέρνηση και τον καπιταλισμό δεν μπορεί να διεξαχθεί μόνο με τις δυνάμεις της εργατικής τάξης που επηρεάζει το κόμμα. Το Ενιαίο Εργατικό Μέτωπο, το σύνθημα της Κομμουνιστικής Διεθνούς του Λένιν είναι ζωτικής σημασίας σήμερα, σε μια περίοδο που οι κομμουνιστές είναι ακόμα μειοψηφία στο εργατικό κίνημα, τόσο για να οργανωθεί μια αποτελεσματική άμυνα έναντι της ισοπεδωτικής επίθεσης του κεφαλαίου, όσο και για να μεταβληθούν γρηγορότερα οι συσχετισμοί εντός του κινήματος υπέρ του κομμουνισμού.
Η αρχή για τη νικηφόρα αντεπίθεση του κινήματος σήμερα, σχεδόν ένα μήνα πριν από τις εκλογικές αναμετρήσεις του Μάη, δεν μπορεί να γίνει με αποσπασματικές 24ωρες γενικές απεργίες. Το βασικό καθήκον τώρα είναι η κινητοποίηση της εργατικής τάξης και της νεολαίας για να ηττηθούν αποφασιστικά τα αστικά κόμματα στις εκλογικές μάχες του Μάη, σε κάθε πόλη, σε κάθε χωριό, σε κάθε γειτονιά και έτσι να αποδυναμωθεί πολιτικά το αστικό στρατόπεδο και να πληγεί αποφασιστικά το ηθικό της άρχουσας τάξης.
Αλλά για να συμβεί αυτό, θα πρέπει οι ηγεσίες ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ τουλάχιστον να δεσμευτούν (όπως σωστά έχει υποστηρίξει σε πρόσφατη ομιλία του ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ) ότι θα αλληλοϋποστηριχτούν, τηρώντας μια ταξική στάση, στον Β’ γύρο των Δημοτικών εκλογών. Πάνω από όλα, θα πρέπει να διακηρύξουν ότι θα χρησιμοποιήσουν τις νίκες στις εκλογικές μάχες του Μάη για να οργανώσουν αμέσως μετά, με περισσότερη ισχύ και ζήλο το μαζικό κίνημα για την ανατροπή της κυβέρνησης, στη βάση ενωτικού σχεδίου αγώνα που θα κορυφωθεί με μια γενική πολιτική απεργία διαρκείας, οργανωμένη από επιτροπές σε κάθε γειτονιά και χώρο δουλειάς.
Ανεξάρτητα όμως από το τι θα πράξουν τελικά οι ηγεσίες, κάθε απλός αγωνιστής πρέπει να δώσει με όλες του τις δυνάμεις τη μάχη για τη νίκη των κομμάτων της Αριστεράς στις εκλογικές μάχες του Μάη. Παρά και ενάντια στις λαθεμένες πολιτικές των ηγεσιών, μια μεγάλη εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ θα δυναμώσει το αίτημα της ενότητάς τους στον αγώνα ενάντια στον καπιταλισμό και θα σπρώξει την Αριστερά αποφασιστικά στην εξουσία. Οι σύντροφοι της Κομμουνιστικής Τάσης θα είμαστε στην πρώτη γραμμή του αγώνα γι’ αυτή τη νίκη, που μπορεί να σηματοδοτήσει την έναρξη μιας αληθινής, μαζικής και νικηφόρας εργατικής αντεπίθεσης.
{fcomment}
