Οι απεργίες στη Γαλλία αυξάνονται – Να παραλύσει η χώρα για να σταματήσει η συνταξιοδοτική «μεταρρύθμιση»!
Από την ιστοσελίδα της «La Riposte» (Μαρξιστική Τάση του ΚΚΓ)
Μετάφραση : Θωμάς Γεωργίου και Ιωσήφ Σπάρταλης
Το Σάββατο, 16 Οκτωβρίου, περισσότερα από 3 εκατομμύρια άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους της Γαλλίας σε εκατοντάδες διαδηλώσεις σε πόλεις και κωμοπόλεις σε όλη τη χώρα, κατά τη διάρκεια της τελευταίας εθνικής ημέρας δράσης κατά των προτεινόμενων αντί-μεταρρυθμίσεων του συνταξιοδοτικού συστήματος. Ο αριθμός ήταν αντίστοιχος με εκείνον της 2ης Οκτωβρίου, τη τελευταία φορά που τα συνδικάτα κάλεσαν σε ημέρα δράσης, αλλά το κίνημα έχει βεβαίως αναπτυχθεί περαιτέρω. Οι διαδηλώσεις ήταν άλλη μια επίδειξη δύναμης του κινήματος αυτού, που διήρκεσε μήνες και οργάνωσε έως τώρα 5 πανεθνικές ημέρες δράσης, από το τέλος των καλοκαιρινών διακοπών. Ήταν μια κρίσιμη εβδομάδα για το κίνημα, καθώς η «μεταρρύθμιση» του συνταξιοδοτικού συστήματος περνά από το τελευταίο στάδιο της κοινοβουλευτικής συζήτησης.
Το κίνημα ωστόσο, μεταβλήθηκε και από επανειλημμένες διαδηλώσεις οδηγήθηκε σε απεργίες διαρκείας (greve reconductible, απεργίες η συνέχιση των οποίων ψηφίζεται σε μαζικές συγκεντρώσεις κάθε πρωί), σε διάφορους τομείς της οικονομίας, ιδίως στους σιδηροδρόμους και τα διυλιστήρια πετρελαίου. Την περασμένη εβδομάδα είδαμε τη συμμετοχή της νεολαίας, κυρίως μαθητών, αλλά και των πανεπιστημιακών φοιτητών. Εκατοντάδες σχολεία κατελήφθησαν, έως και 1000 μέχρι την Παρασκευή, σύμφωνα με τις μαθητικές οργανώσεις UNL και FIDL και δεκάδες χιλιάδες φοιτητές ενώθηκαν με τους εργαζόμενους σε διαδηλώσεις, αλλά και σε πικετοφορίες και καταλήψεις.
Το κίνημα ωστόσο, μεταβλήθηκε και από επανειλημμένες διαδηλώσεις οδηγήθηκε σε απεργίες διαρκείας (greve reconductible, απεργίες η συνέχιση των οποίων ψηφίζεται σε μαζικές συγκεντρώσεις κάθε πρωί), σε διάφορους τομείς της οικονομίας, ιδίως στους σιδηροδρόμους και τα διυλιστήρια πετρελαίου. Την περασμένη εβδομάδα είδαμε τη συμμετοχή της νεολαίας, κυρίως μαθητών, αλλά και των πανεπιστημιακών φοιτητών. Εκατοντάδες σχολεία κατελήφθησαν, έως και 1000 μέχρι την Παρασκευή, σύμφωνα με τις μαθητικές οργανώσεις UNL και FIDL και δεκάδες χιλιάδες φοιτητές ενώθηκαν με τους εργαζόμενους σε διαδηλώσεις, αλλά και σε πικετοφορίες και καταλήψεις.
Το κίνημα έχει κερδίσει μαζική και αυξανόμενη κοινωνική στήριξη. Όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι όχι μόνο η συντριπτική πλειοψηφία του γαλλικού λαού αντιτάσσεται στην «μεταρρύθμιση» που πρότεινε η δεξιά κυβέρνηση του Σαρκοζί, αλλά επίσης ότι υπάρχει ισχυρή υποστήριξη για τις απεργίες και τα μπλόκα. Σύμφωνα με μια σφυγμομέτρηση που εκδόθηκε από το Canal Plus, στις 14 Οκτωβρίου, το 54% του πληθυσμού είναι υπέρ της «οργάνωσης μιας γενικής απεργίας από τα συνδικάτα, όπως το 1995», εάν η κυβέρνηση αρνηθεί να αποσύρει τη «μεταρρύθμισης». Τα ποσοστά είναι ακόμη υψηλότερα μεταξύ των νέων (68%), στους εργαζόμενους του δημόσιου τομέα (71%) και τους χειρώνακτες (70%). Το κίνημα του 1995 για να κυριολεκτήσουμε, δεν ήταν μια γενική απεργία, δεδομένου ότι περιοριζόταν κυρίως στο δημόσιο τομέα, αλλά περιλάμβανε 5 εβδομάδες παράλυσης των σιδηροδρόμων και μεγάλες απεργίες στο δημόσιο τομέα.
Μια άλλη δημοσκόπηση της εταιρείας CSA δείχνει ότι το 71% υποστηρίζει την εθνική ημέρα δράσης στις 19 Οκτωβρίου, συμπεριλαμβανομένου του 89% των εργαζόμενων στο δημόσιο τομέα και το 76% των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα. Οι αριθμοί αυτοί αυξάνονται σταθερά από τις αρχές του κινήματος, αλλά ιδιαίτερα από τον Σεπτέμβριο, όταν το 62% εξέφρασαν την υποστήριξή τους.
Η κυβέρνηση προσπάθησε να περάσει την ιδέα ότι το κίνημα χάνει τη δύναμη του και παραποίησε σκοπίμως τα αριθμητικά στοιχεία των διαδηλωτών. Συνδικάτα αστυνομικών κατηγόρησαν την κυβέρνηση ότι «φτιάχνει» τα στοιχεία για τη συμμετοχή στις διαδηλώσεις, πριν καν αυτές γίνουν. Η αλήθεια είναι, η κυβέρνηση είναι απομονωμένη στο θέμα αυτό και έχει χάσει σαφώς τη μάχη της κοινής γνώμης.
Η κυβέρνηση έχει επίσης προσπαθήσει να χρησιμοποιήσει την καταστολή, κυρίως εναντίον των μαθητών, αλλά και σε βάρος συνδικαλιστών που μπλοκάρουν τα διυλιστήρια πετρελαίου και τις αποθήκες. Ήδη ένας 16χρονος μαθητής έχασε ένα μάτι μετά από πυροβολισμό με πλαστική σφαίρα και ένας άλλος τραυματίστηκε σοβαρά από χτύπημα με δοχείο δακρυγόνου αερίου. Αλλά η καταστολή είναι ένα επικίνδυνο εργαλείο, γιατί μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα την κλιμάκωση του κινήματος αντί για την ήττα του.
Ωστόσο, αυτή η «μεταρρύθμιση» θεωρείται ζωτικής σημασίας για την άρχουσα τάξη στη Γαλλία. Σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία, οι Γάλλοι εργαζόμενοι μπορούν να επιλέξουν να συνταξιοδοτηθούν πρόωρα στα 60, εφόσον έχουν συγκεντρώσει 41 χρόνια εισφορών κοινωνικής ασφάλισης ή να λάβουν πλήρη σύνταξη στα 65. Η δεξιά κυβέρνηση Σαρκοζί θέλει να αυξήσει το κατώτατο όριο ηλικίας πρόωρης συνταξιοδότησης στα 62 με 42 χρόνια ασφάλισης, καθώς και την ηλικία συνταξιοδότησης στα 67. Η οικονομική κρίση των τελευταίων δύο ετών έχει αυξήσει το δημόσιο χρέος στο 80% του ΑΕΠ και η άρχουσα τάξη θέλει να πληρώσουν οι εργαζόμενοι για αυτό. Έχοντας μοιράσει δισεκατομμύρια ευρώ προς τις τράπεζες, τώρα το κράτος ελπίζει να «σώσει» 70 δισεκατομμύρια ευρώ με αυτή την επίθεση κατά των συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων.
Για τον ίδιο το Σαρκοζί, το μέλλον της μεταρρύθμισης είναι στενά συνδεδεμένο με το δικό πολιτικό του μέλλον. Οι αντίπαλοι του μέσα στο δεξιό κυβερνητικό συνασπισμό ακονίζουν τα μαχαίρια τους. Ο Ντε Βιλπέν, ο οποίος ήδη έχασε τη δουλειά του όταν το σχέδιο του Συμφώνου Πρώτης Απασχόλησης (CPE), νικήθηκε στους δρόμους το 2006, ζήτησε από την κυβέρνηση να κάνει μια συμβιβαστική λύση, γεγονός που υποδηλώνει ότι θα μπορούσε να διατηρηθεί η ηλικία συνταξιοδότησης στα 65 έτη. Για τον Σαρκοζί το πρόβλημα είναι ότι αν κάνει μια παραχώρηση προς τις συνδικαλιστικές οργανώσεις (ακόμη και να επιστρέψει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων), θα σήμαινε το τέλος της πολιτικής σταδιοδρομίας του.
Η τεράστια δυσαρέσκεια που αποτυπώνεται στις δημοσκοπήσεις και οι μαζικές διαδηλώσεις απέναντι στην μεταρρύθμιση, από μόνες τους, δεν θα εμποδίσουν κατ ‘ανάγκη την ήττα της «μεταρρύθμισης» την Τετάρτη, 19 Οκτωβρίου. Αυτό είναι κάτι που τα εκατομμύρια των εργαζομένων και της νεολαίας φαίνεται ότι έχουν καταλάβει. Μετά από τόσες μέρες δράσης, και με τους ηγέτες των συνδικαλιστικών οργανώσεων να φοβούνται να πουν την επίφοβη λέξη γενική απεργία, το κίνημα αναπτύσσει τη δική του δυναμική από τα κάτω.
Υπάρχει μια αυξανόμενη συνειδητοποίηση ότι πρόκειται για ένα κρίσιμο διαγωνισμό δύναμης μεταξύ των εργαζομένων και των καπιταλιστών, ότι μόνο με την παράλυση της οικονομίας με καταλήψεις και μια εθνική απεργία διαρκείας μπορεί το κίνημα να σταματήσει τα σχέδια της κυβέρνησης. Ήδη, ορισμένοι τομείς έχουν ήδη ξεκινήσει απεργίες διαρκείας, αλλά τώρα, για πρώτη φορά, οι γενικές συνελεύσεις που εκπροσωπούν τους εργάτες και τα συνδικάτα στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα ψήφισαν υπέρ μιας απεργίας διαρκείας.
Η πρώτη ήταν η συνέλευση των Αρδεννών, την Κυριακή, 17 Οκτωβρίου, όταν μια διεπαγγελματική γενική συνέλευση, που οργανώθηκε από όλες τις συνδικαλιστικές οργανώσεις που συμμετέχουν στο κίνημα, ψήφισε ομόφωνα για την «απεργία διαρκείας σε όλους τους τομείς (δημόσιο και ιδιωτικό) ξεκινώντας από τη Δευτέρα». Οι εκπρόσωποι των εργαζομένων που ήταν παρόντες στο συλλαλητήριο, «από τους βασικούς χώρους εργασίας στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα γνώριζαν ότι ζουν μια ιστορική στιγμή», έγραψε η τοπική εφημερίδα.
Η ανακοίνωση ακολουθήθηκε από μια άλλη έκκληση για μια διεπαγγελματική απεργία διαρκείας στο Haute-Loire, που επίσης, υπεγράφη από όλες τις συνδικαλιστικές οργανώσεις. Το φυλλάδιο που εκδίδεται από την επιτροπή συντονισμού των συνδικάτων αναφέρει ότι πολλοί τομείς έχουν αποφασίσει να συμμετάσχουν: τα συνδικάτα στη «Michelin, Recticel, το δημόσιο και ιδιωτικό τομέα της υγείας, της εκπαίδευσης, η SNCF των σιδηροδρόμων, οι υπάλληλοι ΟΤΑ, η EDF GDF (φυσικό αέριο), οι υπάλληλοι στο Υπουργείο Οικονομικών, Tanneries, Vériplast, Préciturn, Fromagerie du Velay et de Beauzac» μεταξύ άλλων. «Η απεργία μας κοστίζει πολλά» συνεχίζει το φυλλάδιο, «αλλά υπερασπιζόμαστε δύο χρόνια της ζωής μας, αξίζει τον κόπο».
Ένας άλλος τομέας που ανακοίνωσε την συμμετοχή του στο κίνημα ήταν αυτός των οδηγών φορτηγών, ο οποίος σε πολλές περιπτώσεις στο παρελθόν έχει θέσει σε κλοιό ολόκληρη τη χώρα. Οι συνομοσπονδίες CFDT και CGT στον τομέα αυτό, ανακοίνωσαν ότι «Από τη Δευτέρα κινητοποιήσεις θα λάβουν χώρα σε όλη την επικράτεια». Από νωρίς το πρωί, οι οδηγοί φορτηγών ξεκίνησαν να οργανώνουν αργές διελεύσεις έξω από τα βιομηχανικά κέντρα, να δημιουργούν μπλόκα στους βασικούς αυτοκινητόδρομους, κτλ. Ενδιαφέρον προκαλεί το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι στα θωρακισμένα αυτοκίνητα των χρηματαποστολών (οι οποίες παίζουν ζωτικό ρόλο σε πολλούς τομείς της οικονομίας) ανακοίνωσαν ότι και αυτοί θα κατέβουν στην απεργία.
Τα διυλιστήρια πετρελαίου είναι σε απεργία εδώ και μια εβδομάδα και υπάρχουν ενδείξεις προβλημάτων εφοδιασμού καυσίμων, επηρεάζοντας ταυτόχρονα και τη βιομηχανία και τους χρήστες αυτοκινήτων. Μέχρι τη Δευτέρα 18η , 1500 πρατήρια καυσίμου είχαν επηρεαστεί, έχοντας ξεμείνει από ένα ή περισσότερα προϊόντα. Παρά τις διαβεβαιώσεις της κυβέρνησης, έχει ήδη ξεκινήσει ένα κύμα πανικού για προμήθεια καυσίμων σε πολλά τμήματα της χώρας. Στις απεργίες των διυλιστηρίων θα πρέπει να προστεθεί και η διάρκειας τριών εβδομάδων απεργία ενάντια στις μειώσεις του εργατικού δυναμικού στο μεγαλύτερο λιμάνι πετρελαίου της χώρας στη Μασσαλία, η οποία είχε αποτρέψει όλο αυτό το διάστημα τον εφοδιασμό της χώρας με καύσιμα. Οι εργαζόμενοι σε ένα πυρηνικό σταθμό ενέργειας στην Flamanville (Μάγχη), ψήφισαν με πλειοψηφία 175 στους 180 υπέρ 48ωρης απεργίας στην αντίστοιχη συνέλευση του εργοστασίου.
Η Μασσαλία έχει γίνει πλέον ένα από τα πιο ριζοσπαστικά σημεία του κινήματος, με τη μαζική διαδήλωση στις 12 Οκτωβρίου 230.000 ατόμων. Η γαλλική εφημερίδα Liberation περιέγραψε την διάθεση που επικρατεί στη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Γαλλίας:
«Η Μασσαλία είναι σαν ένα τεράστιο καζάνι όπου ο κοινωνικός αναβρασμός διατηρείται σε ένα μόνιμο στάδιο. Λίγες μόνο παραπάνω δόσεις οργής αρκούν για να τινάξουν το καπάκι. Αυτό συνέβη την Τρίτη (12 Οκτωβρίου), με την διαδήλωση στο κέντρο της πόλης και το κάλεσμα των περισσότερων συνδικάτων για ανανέωση της απεργίας.»
Τα συνδικάτα των σιδηροδρόμων, τα οποία απήργησαν στις 12 Οκτώβρη, έκαναν έκκληση για την ενδυνάμωση του κινήματος, ώστε να παραλύσει ολοκληρωτικά ο τομέας των σιδηροδρομικών μεταφορών. Η ιδέα στο μυαλό χιλιάδων αγωνιστών είναι ξεκάθαρη: «Θα πρέπει να παραλύσουμε την χώρα εάν θέλουμε να σταματήσουμε αυτήν την επίθεση». Οι εργάτες συνειδητοποιούν όλο και περισσότερο τον ρόλο που διαδραματίζουν στην καπιταλιστική οικονομία: χωρίς την έγκριση τους δεν κινείται τίποτα.
Το μόνο σύνθημα που ανταποκρίνεται στην παρούσα κατάσταση είναι αυτό της γενικής απεργίας διαρκείας με τη συμμετοχή εργαζομένων του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα μέχρι την απόσυρση του συνταξιοδοτικού νομοσχεδίου. Η ηγεσία των συνδικάτων δεν θέτει ξεκάθαρα αυτό το αίτημα, αλλά σε τοπικό και περιφερειακό επίπεδο οι εργάτες ήδη κινούνται σε αυτή την κατεύθυνση. Οι ηγέτες του CGT φέρουν πολύ μεγάλη ευθύνη για αυτό μιας και πολλοί έχουν ήδη αρχίσει να υποθέτουν ότι οι ηγέτες των υπόλοιπων συνδικάτων δεν πρόκειται υποχρεωτικά να οργανώσουν μια ριζοσπαστική δράση, ενώ περιμένουν από τη CGT να τους προσφέρει κάποιο είδος καθοδήγησης.
Τώρα η πίεση στη Βουλή αυξάνεται. Η οργάνωση του Nord Pas-de-Calais της CGT έκανε κάλεσμα για μια μόνιμη φρουρά έξω από το κοινοβούλιο, ώστε να αποτραπεί η έγκριση των επιθέσεων.
Μια νίκη για τους Γάλλους εργάτες θα έχει έναν μαζικό αντίκτυπο σε όλη την Ευρώπη ενθαρρύνοντας τους εργάτες να συνεχίσουν την επίθεση ενάντια στις προσπάθειες των καπιταλιστών να τους αναγκάσουν να πληρώσουν για την κρίση με περικοπές στις δημόσιες παροχές και με επιθέσεις στα συνταξιοδοτικά δικαιώματα. Ήδη το Σάββατο είδαμε μια μαζική κινητοποίηση τουλάχιστον μισού εκατομμυρίου εργατών στη Ρώμη, η οποία είχε κηρυχτεί από την ομοσπονδία μεταλλεργατών, την FIOM, για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργατών. Στο τέλος της διαδήλωσης, ο ηγέτης της CGIL Epifani αναγκάστηκε κάτω από την πίεση της διάθεσης που επικρατούσε στην πλατεία να μιλήσει για κάλεσμα σε γενική απεργία. Γενική απεργία κηρύχτηκε επίσης στην Πορτογαλία για τις 24 Νοέμβριου. Στη Ρουμανία οι δημόσιοι υπάλληλοι απεργούν ενάντια στα μαζικά σχέδια λιτότητας της κυβέρνησης. Μια νίκη στη Γαλλία θα στείλει ένα ξεκάθαρο μήνυμα: ο αγώνας έχει αποτέλεσμα. Διακυβεύονται πάρα πολλά και αυτή θα είναι μια πολύ κρίσιμη εβδομάδα.
