Ο δεύτερος γύρος των γαλλικών προεδρικών εκλογών θα διεξαχθεί στις 24 Απριλίου. Όλα τα κόμματα της Αριστεράς και οι ηγέτες των συνδικαλιστικών οργανώσεων πιέζουν τους υποστηρικτές τους να στηρίξουν ένα «Δημοκρατικό Μέτωπο» για να νικήσουν τη Μαρίν Λεπέν που πιστεύουν ότι είναι φασίστρια – υπερψηφίζοντας την κυβέρνηση Μακρόν των πλουσίων. Αυτή τη σάπια ταξική συνεργασία ήδη απορρίπτουν χιλιάδες νέοι, που έχουν καταλάβει τα πανεπιστήμιά τους και διαδηλώνουν με το σύνθημα: ούτε Μακρόν, ούτε Λεπέν!
Την Τετάρτη 13 Απριλίου, εκατοντάδες φοιτητές κατέλαβαν το Πανεπιστήμιο της Σορβόννης στο Παρίσι, μαζί με το École Normale Supérieure στην πρωτεύουσα, καθώς και την πανεπιστημιούπολη Νανσύ του Ινστιτούτου Πολιτικών Επιστημών Sciences Po. Στη Σορβόννη, ένα ιστορικό πανεπιστήμιο για το επαναστατικό κίνημα του Μάη του ‘68, οι φοιτητές διατήρησαν την κατάληψή τους για 30 ώρες πριν εκδιωχθούν βάναυσα από την αστυνομία. Όπως είπε ένας φοιτητής στο Reuters: «Είμαστε κουρασμένοι με το να ψηφίζουμε πάντα τον λιγότερο κακό από τους δύο, και αυτό είναι που εξηγεί αυτή την εξέγερση». Υπάρχει μια ευρεία απόρριψη όλου του κατεστημένου από τη νεολαία, η οποία κινείται προς τα αριστερά.
Τις επόμενες μέρες έγιναν μεγάλες διαδηλώσεις στο Παρίσι, στη Λυών, στη Μασσαλία, στην Τουλούζη και αλλού. Η μεγαλύτερη διοργανώθηκε από τη συνομοσπονδία συνδικάτων CGT το Σάββατο 16 Απριλίου, φαινομενικά ενάντια στην υποψηφιότητα της Λεπέν. Αλλά ήταν ξεκάθαρο από τη διάθεση και τα συνθήματα στον δρόμο ότι οι μάζες έστρεφαν την οργή τους εναντίον και των δύο αντιδραστικών υποψηφίων στον δεύτερο γύρο. Περίπου 20.000 άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους στην περιοχή του Παρισιού και χιλιάδες άλλοι σε ολόκληρη τη χώρα.
Είμαστε μάρτυρες του σπέρματος των μελλοντικών ταξικών αγώνων που θα ξεσπάσουν στη Γαλλία, ανεξάρτητα από το ποιος θα κερδίσει τελικά τις εκλογές. Το πολιτικό πεδίο έχει μπλοκαριστεί προς το παρόν για τους εργαζόμενους και τη νεολαία (τουλάχιστον μέχρι τις βουλευτικές εκλογές), αλλά σε κάθε άλλο πεδίο θα ενταθεί μαζικά. Το παρακάτω άρθρο, του συντάκτη της γαλλικής μαρξιστικής ιστοσελίδας Révolution, επιτίθεται στην πολιτική ταξικής συνεργασίας των αριστερών κομμάτων και των συνδικαλιστικών ηγεσιών. Εξηγεί ότι οι προοδευτικοί εργαζόμενοι και η νεολαία πρέπει να αντισταθούν στην πίεση να στηρίξουν τον «μικρότερο κακό» Μακρόν, και αντ’ αυτού να κρατήσουν μια καθαρή, ανεξάρτητη σημαία και να προετοιμαστούν για μάχη.
Από τον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών, οι ηγέτες των περισσότερων συνδικαλιστικών οργανώσεων και των αριστερών κομμάτων κάλεσαν σε ένα «μπαράζ ενάντια στον Εθνικό Συναγερμό (RN)» στις 24 Απριλίου. Κάποιοι κάλεσαν ρητά σε υπερψήφιση του Μακρόν. Άλλοι καλούν στο να καταψηφιστεί η Λεπέν. Τέλος, κάποιοι καλούν στο να «συντριβεί η Λεπέν».
Από τη σκοπιά του μεσαιωνικού σχολαστικισμού, η διαφορά μεταξύ αυτών των τριών θέσεων είναι σίγουρα άξια ενδιαφέροντος, όπως και οι διαμάχες για το φύλο των αγγέλων. Αλλά από τη σκοπιά της ταξικής πάλης, είναι ένα και το αυτό λάθος: το «Δημοκρατικό Μέτωπο ενάντια στην ακροδεξιά». Αυτό το «μέτωπο» με το κόμμα του Μακρόν, (Η Δημοκρατία Προχωρά Μπροστά) LREM – γιατί αυτό είναι, συγκεκριμένα – είναι μια πολιτική ταξικής συνεργασίας. Και η εναλλακτική λύση σε αυτή τη λανθασμένη πολιτική είναι αυτή της ταξικής πάλης.
Στον πρώτο γύρο, η υποψηφιότητα του Μελανσόν αντιπροσώπευε τη μοναδική ευκαιρία νίκης για την Αριστερά. Η ήττα του μας αφήνει αντιμέτωπους με δύο αδυσώπητους εχθρούς της τάξης μας, δύο αστούς πολιτικούς αποφασισμένους να μας κάνουν να πληρώσουμε για την κρίση του συστήματός τους: τον καπιταλισμό. Κατά συνέπεια, ο αγώνας ενάντια σε αυτό το σύστημα και ενάντια σε όλους τους αστούς πολιτικούς δεν μπορεί να προχωρήσει μέσα από τις προεδρικές εκλογές. Ωστόσο, αυτός ο αγώνας μπορεί να συνεχιστεί – και μάλιστα να ενταθεί – σε όλα τα άλλα πεδία: διαμαρτυρίες, απεργίες, συνδικάτα, συγκεντρώσεις, ενίσχυση των εργατικών συνδικαλιστικών οργανώσεων κ.λπ. Όσον αφορά τον εκλογικό αγώνα, θα συνεχιστεί στο πλαίσιο των βουλευτικών εκλογών, που θα πραγματοποιηθούν σε δύο μήνες· αλλά ο εκλογικός αγώνας έχει τελειώσει όσον αφορά τις προεδρικές εκλογές.
Η «ουσιώδης διαφορά»
Φοιτητές σε πολλά πανεπιστήμια – κυρίως στο Παρίσι – έδωσαν το παράδειγμα: κινητοποιήθηκαν για να διαμαρτυρηθούν για το αποτέλεσμα του πρώτου γύρου, δηλαδή κατά της Λεπέν και του Μακρόν. Στη Σορβόννη και αλλού, κατεστάλησαν βίαια από την αστυνομία. Στο Sciences Po δέχθηκαν επίθεση από οργανωμένους ακροδεξιούς. Έχουμε συνηθίσει σε τέτοιου είδους καταστολή και επιθετικότητα από την κυβέρνηση Μακρόν. Η θητεία του διακρίθηκε από την ακραία αστυνομική βία, η οποία έφτασε στο αποκορύφωμά της κατά τη διάρκεια του κινήματος των Κίτρινων Γιλέκων. Όσον αφορά τη βία των ακροδεξιών ομάδων, τούς έχει επιτραπεί να ενεργούν ατιμώρητα.
🔴PARIS : #VIDEO FRENCH STUDENTS BLOCK SCHOOLS TO PROTEST CHOICE BETWEEN MACRON AND LE PEN!
Hundreds of French university students on Thursday blocked buildings at #Sorbonne & other schools to express their anger over France’s Presidential #Election. pic.twitter.com/QppmQbmre8
— loveworld (@LoveWorld_Peopl) April 14, 2022
Αυτό πρέπει να τονιστεί, γιατί στο όνομα μιας «ουσιώδους διαφοράς» – μεταξύ LREM και RN – οι υποστηρικτές του «Δημοκρατικού Μετώπου» ζητούν να ψηφιστεί ο Μακρόν (ή «να μην υπερψηφιστεί η Λεπέν» κ.λπ.). Αυτή είναι κυρίως η περίπτωση του Ζαν-Λυκ Μελανσόν. Να πώς εξηγεί ακριβώς σε τι συνίσταται αυτή η «ουσιώδης διαφορά»:
«Η Μαρίν Λεπέν προσθέτει στη διαδικασία της κοινωνικής κακοποίησης, που μοιράζεται με τον Εμανουέλ Μακρόν, μια επικίνδυνη μίξη εθνοτικού και θρησκευτικού αποκλεισμού. Ένας λαός μπορεί να καταστραφεί από αυτό το είδος της διαίρεσης. (…) Ομολογώ ότι η εκτίμησή μου εδώ είναι τόσο ηθική και φιλοσοφική όσο και πολιτική. Γι’ αυτό έχω πει και επαναλαμβάνω ότι ούτε μία ψήφος δεν πρέπει να πάει στην ακροδεξιά υποψήφια».
Το πρόβλημα είναι προφανές: τα γεγονότα έρχονται σε αντίθεση με τον ισχυρισμό μιας τέτοιας «διαφοράς» μεταξύ Λεπέν και Μακρόν. Επί πέντε χρόνια, η κυβέρνηση Μακρόν δεν σταμάτησε να τροφοδοτεί μια «επικίνδυνη μίξη εθνοτικού και θρησκευτικού αποκλεισμού». Έχει καταφύγει συστηματικά στη ρατσιστική προπαγάνδα και στο στιγματισμό των μουσουλμάνων. Σε αυτόν τον τομέα, όπως και σε αυτόν της αστυνομικής καταστολής, έχει προχωρήσει ακόμη περισσότερο από τους προκατόχους της. Έχει ξεχάσει ο Μελανσόν τη σταυροφορία της κυβέρνησης Μακρόν ενάντια στην «ισλαμο-αριστερά»; Ξέχασε όλες τις άλλες σταυροφορίες αντίστοιχου είδους; Υποθέτουμε πως όχι. Αλλά αυτή είναι η λογική του «Δημοκρατικού Μετώπου»: συνεπάγεται με την αγνόηση της συγκεκριμένης πραγματικότητας. Ο Μελανσόν, εξάλλου, το αναγνωρίζει έμμεσα: σκεπάζει τα πολιτικά δεδομένα μέσα στην ομίχλη μιας «ηθικής και φιλοσοφικής εκτίμησης». Αντί να ξεκαθαρίζει την κατάσταση, αυτό μπερδεύει τον κόσμο.
Protests in France:
Tension around the Sorbonne. Several charges by the police against hundreds of students who participated in the demonstration.#France #FrenchElections2022 #Paris #Sorbonne #protests #KurdsatEnglish #KurdsatNews pic.twitter.com/J5hYZNNd39
— Farhang Faraydoon Namdar (@NamdarFarhang) April 14, 2022
Οι εκκλήσεις του Ρουσέλ
Ο Φαμπιέν Ρουσέλ είναι ένας ενθουσιώδης υποστηρικτής του «Δημοκρατικού Μετώπου». Ως εκ τούτου, τραβάει αυτή την εσφαλμένη λογική στα άκρα. Ακολουθούν, για παράδειγμα, αποσπάσματα από τη δήλωσή του μετά τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου:
«Η ακροδεξιά φτάνει στον δεύτερο γύρο, με αποθεματικό ψήφων που αποτελεί μεγάλη απειλή για το μέλλον της Δημοκρατίας. Ο Πρόεδρος είναι ο πρώτος υπεύθυνος για αυτή την κατάσταση. (…) Ένα μεγάλο μέρος της Γαλλίας μόλις του είπε ότι δεν αντέχει άλλο την περιφρονητική συμπεριφορά του και την επιθυμία του να κάνει τους πλούσιους πλουσιότερους. Τώρα εναπόκειται στον Εμανουέλ Μακρόν να πει ότι άκουσε το μήνυμα. Είναι στο χέρι του να μιλήσει! Πρέπει να πει, σήμερα, ξεκάθαρα ότι θα απαρνηθεί τις παράλογες αντιμεταρρυθμίσεις του. (…) Από την πλευρά μου, την Κυριακή 24 Απριλίου θα επιλέξω την ευθύνη. (…) Σας καλώ να νικήσετε την ακροδεξιά, να την νικήσετε χρησιμοποιώντας το μόνο διαθέσιμο ψηφοδέλτιο».
Ο Μελανσόν σιωπά για τις ρατσιστικές πολιτικές του Μακρόν· ο Ρουσέλ εκλιπαρεί τον Μακρόν να μας γλιτώσει από άλλα πέντε χρόνια κοινωνικής οπισθοδρόμησης. Αντί να καλεί σε ταξική πάλη ενάντια στη Λεπέν και τον Μακρόν, αντί να εξηγεί ότι μόνο οι μαζικοί αγώνες θα κάνουν την επόμενη κυβέρνηση (όποια κι αν είναι) να γονατίσει, ο Ρουσέλ καλεί σε ψήφο υπέρ του Μακρόν – και καλεί τον Μακρόν να απαρνηθεί το πρόγραμμά του, το πρόγραμμα της αστικής τάξης. Δεν χρειάζεται να οργανωθούμε και να προετοιμαστούμε για μεγάλους αγώνες: αρκεί ο Μακρόν να αποκηρύξει τις «παράλογες αντιμεταρρυθμίσεις» που σχεδιάζει να μας επιβάλει.
Αλίμονο! Από τη σκοπιά της αστικής τάξης, οι αντιμεταρρυθμίσεις που ετοιμάζει ο Μακρόν δεν είναι καθόλου «παράλογες». Αντιθέτως, είναι απαραίτητες για την προάσπιση των συμφερόντων της, δηλαδή των κερδών της. Και για να υπερασπιστούμε τα δικά μας ταξικά συμφέροντα, μπορούμε να βασιστούμε μόνο στις δικές μας δυνάμεις και στις δικές μας οργανώσεις, στις μαζικές κινητοποιήσεις και στην ταξική πάλη γενικότερα. Αλλά δεν υπάρχει ούτε μία αναφορά στην ταξική πάλη στη δήλωση του «κομμουνιστή» ηγέτη. Με τον δικό του τρόπο, ο Φαμπιέν Ρουσέλ επιβεβαιώνει τις δύο επιλογές που έχουμε μπροστά μας: «Δημοκρατικό Μέτωπο» ή ταξική πάλη.
Οι κακές περιπέτειες της «συνδικαλιστικής ανεξαρτησίας»
Όσον αφορά το «Δημοκρατικό Μέτωπο», πρέπει να υπάρξει ειδική μνεία στην ηγεσία της CGT [1]. Πριν από τον πρώτο γύρο, όταν ήταν σαφές ότι ο Μελανσόν είχε πιθανότητες να προκριθεί στον δεύτερο γύρο, οι ηγέτες της CGT δεν σήκωσαν ούτε το μικρό τους δάχτυλο για να προσπαθήσουν να τον ενισχύσουν. Δεν έκαναν ούτε μια δήλωση – στο όνομα της λεγόμενης «συνδικαλιστικής ανεξαρτησίας» από τα πολιτικά κόμματα. Ακολουθώντας αυτή τη λεγόμενη «αρχή», η ηγεσία της CGT αρνήθηκε να μας διαφωτίσει για το ποιόν θεωρούσε προτιμότερο, από την άποψη των εργατικών συμφερόντων, μεταξύ της υποψηφιότητας του Μελανσόν και των αστικών κομμάτων. Φυσικά, η αστική τάξη τούς δίνει επαίνους για αυτή την «αρχή».
Ωστόσο, μόλις τελείωσε ο πρώτος γύρος, όταν ο Μελανσόν είχε αποκλειστεί, οι αρχιτέκτονες του «Δημοκρατικού Μετώπου» έσπασαν την «αρχή». Στη δήλωσή της στις 12 Απριλίου, η συνομοσπονδιακή ηγεσία της CGT εξήγησε:
«Η CGT δεν κατέχει ως ιδιοκτησία τις ψήφους των μελών της. Η οργάνωσή μας είναι ανεξάρτητη αλλά όχι ουδέτερη, έχει ιστορία και συλλογικές αξίες αντίθετες με αυτές της ακροδεξιάς. Ούτε μια φωνή στον κόσμο της εργασίας υπέρ της ακροδεξιάς, πρέπει να καταπολεμηθεί παντού».
Αυτό θα ήταν αστείο αν δεν ήταν κάτι τόσο σοβαρό. Για να κρύψει την εγκατάλειψη της «συνδικαλιστικής ανεξαρτησίας» (προς όφελος του Μακρόν), προβάλλεται μια νέα έννοια: η «ουδετερότητα». Η CGT είναι «ανεξάρτητη», αλλά «όχι ουδέτερη».
Ας αναγνωρίσουμε για μια στιγμή ότι αυτή η διάκριση μεταξύ «ανεξαρτησίας» και «ουδετερότητας» δεν είναι μια άθλια εξαπάτηση (που είναι). Το ερώτημα παραμένει γιατί η CGT, η οποία «δεν είναι ουδέτερη», τήρησε την πιο πλήρη ουδετερότητα όταν επρόκειτο να επιλέξει μεταξύ του Μελανσόν και των υποψηφίων των αστικών κομμάτων. Δεν ήταν σαφής η επιλογή, από την άποψη «της ιστορίας και των συλλογικών αξιών» της CGT; Ένιωθε η ηγεσία της CGT ότι, από τη σκοπιά αυτών των «αξιών» και της «ιστορίας», οι υποψηφιότητες του Μελανσόν και του Μακρόν, για παράδειγμα, ήταν δυσδιάκριτες; Πώς τα καταφέρνει η ηγεσία της CGT να διακρίνει τον Μακρόν από τη Λεπέν, από την άποψη των «αξιών» της, αλλά όχι τον Μακρόν από τον Μελανσόν (ή τη Λεπέν από τον Μελανσόν, ή την Πέκρες από τον Μελανσόν κ.λπ.);
Αυτή η παράλογη ιστορία μπορεί να εξηγηθεί πολύ απλά: η «συνδικαλιστική ανεξαρτησία» είναι ένα ψέμα, μια καθαρή υποκρισία, η λειτουργία της οποίας είναι να συγκαλύψει την υποταγή των ηγετών της CGT στα θεμελιώδη συμφέροντα της άρχουσας τάξης. Είναι ένα πρόσχημα για την παθητικότητα, τη μετριοπάθεια, για την εγκατάλειψη μιας σοβαρής πάλης με την αστική τάξη. Και όταν αυτή η «αρχή» δεν είναι πλέον σύμφωνη με τα θεμελιώδη συμφέροντα της αστικής τάξης, όπως συμβαίνει σήμερα, οι ηγέτες της CGT την εγκαταλείπουν και δίνουν την υποστήριξή τους στον αγαπημένο υποψήφιο της άρχουσας τάξης χωρίς καμία μάχη. Το 2022, όπως και το 2017, οι ηγέτες της CGT θα δώσουν μια ενιαία πρόταση-κατεύθυνση για τις εκλογές: «ψηφίστε τον Μακρόν» (συγχωρήστε μας, «μην ψηφίσετε τη Λεπέν»).
Χιλιάδες ακτιβιστές της CGT, αναμφίβολα, απορρίπτουν αυτή τη λανθασμένη θέση. Πρέπει να το κάνουν γνωστό και να απαιτήσουν από την ηγεσία τους να αλλάξει πορεία. Ταυτόχρονα, πρέπει να γυρίσει αποφασιστικά την πλάτη της σε αυτήν την πολιτική ταξικής συνεργασίας – και να προετοιμάσει τους εργάτες για μεγάλους αγώνες ενάντια στην επόμενη κυβέρνηση, είτε αυτή με επικεφαλής τον Μακρόν είτε με επικεφαλής τη Λεπέν.
Το ισχυρότερο επιχείρημα
Όπως το 2002 και το 2017, ένα βασικό επιχείρημα έχει παρουσιαστεί υπέρ του «Δημοκρατικού Μετώπου»: η ψήφος υπέρ του Μακρόν «είναι για να αποκρούσει τον κίνδυνο του φασισμού». Δεδομένου ότι η Μαρίν Λεπέν έχει κάνει μεγάλες προσπάθειες τα τελευταία δέκα χρόνια για να αποδείξει ότι ο RN δεν είναι φασιστικό κόμμα, το αναδιαμορφωμένο επιχείρημα δέχεται τώρα κάθε είδους παραλλαγές, στις οποίες ο «φασισμός» αντικαθίσταται από διάφορες όχι λιγότερο τρομακτικές φόρμουλες. Ο Ρουσέλ κάνει λόγο για «δημοκρατική καταστροφή», ο Μελανσόν για «ανεπανόρθωτη» κατάσταση, και ούτω καθεξής.
Όπως εξηγήσαμε στο τελευταίο μας κύριο άρθρο, αυτό το επιχείρημα βασίζεται – μεταξύ άλλων – σε μια εντελώς λανθασμένη ανάλυση της ισορροπίας δυνάμεων μεταξύ των τάξεων. Βραχυπρόθεσμα και μεσοπρόθεσμα, η Γαλλία δεν οδεύει προς τον φασισμό, τη στρατιωτική-αστυνομική δικτατορία ή ποιος ξέρει σε ποια «ανεπανόρθωτη δημοκρατική καταστροφή», αντίθετα, οδεύει προς μια όξυνση της ταξικής πάλης, υπό την επίδραση της οργανικής κρίσης του καπιταλισμού. Το κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων και η απεργία του Δεκεμβρίου του 2019 ήταν μόνο μια πρόγευση του τι περιμένει τη γαλλική αστική τάξη την επόμενη περίοδο. Η τελευταία το γνωρίζει, παρεμπιπτόντως, και γι’ αυτό οι περισσότεροι από τους Γάλλους μεγαλοκαπιταλιστές υποστηρίζουν τον Μακρόν: φοβούνται ότι μια νίκη της Μαρίν Λεπέν θα προκαλούσε εκρηκτικές, ανεξέλεγκτες κινητοποιήσεις νεολαίας και εργαζομένων, όπως ακριβώς οι περισσότεροι από τους Αμερικανούς μεγαλοκαπιταλιστές φοβούνταν ότι μια νίκη του Τραμπ θα επιδείνωνε την κοινωνική αστάθεια στις ΗΠΑ.
Ακούγοντας τους υποστηρικτές του «Δημοκρατικού Μετώπου», αποκτά κανείς την εντύπωση ότι η μοίρα της γαλλικής εργατικής τάξης θα κριθεί στις 24 Απριλίου: εάν ο Μακρόν συγκεντρώσει το 50,1% των ψήφων, θα γλιτώσουμε (προσωρινά) από το «ανεπανόρθωτο», τη «δημοκρατική καταστροφή»· αλλά, αντιθέτως, θα βυθιστούμε στην κόλαση εάν ο Μακρόν συγκεντρώσει μόνο το 49,9% των ψήφων. Σε αυτό μπορεί να συνοψιστεί όλη η σοφία των ηγετών του «Δημοκρατικού Μετώπου». Παραβλέπουν εντελώς την πραγματική ισορροπία δυνάμεων ανάμεσα στις τάξεις, την οποία η Μαρίν Λεπέν – όπως όλοι οι άλλοι αστοί πολιτικοί – θα ήταν υποχρεωμένη να λάβει υπόψη.
Τί να κάνουμε;
Δεν πρέπει να υποτιμήσουμε τον κίνδυνο του RN. Η Μαρίν Λεπέν και το κόμμα της είναι αδυσώπητοι εχθροί της τάξης μας. Αλλά η έκκληση για ψήφο στον Μακρόν δεν αποδυναμώνει τη Λεπέν. Αντίθετα, το εκμεταλλεύεται αυτό για να πει στους υποψήφιους ψηφοφόρους της: «Δείτε! Για άλλη μια φορά, η πολιτική κάστα που σας καταπιέζει για δεκαετίες, δεξιά και αριστερή, συσπειρώνεται εναντίον μου. Αντιπροσωπεύω έναν πραγματικό κίνδυνο για αυτό το διεφθαρμένο σύστημα», κλπ. Η Λεπέν – και ο πατέρας της πριν από αυτήν – χρησιμοποίησαν συστηματικά αυτό το επιχείρημα, όχι χωρίς επιτυχία. Το σημερινό «Δημοκρατικό Μέτωπο» προσφέρει μια νέα ευκαιρία στη Μαρίν Λεπέν να το χρησιμοποιήσει.
Το «Δημοκρατικό Μέτωπο» μπερδεύει και αποστρατεύει το στρατόπεδό μας, ακόμη και μπροστά στον κίνδυνο που αντιπροσωπεύει ο RN. Ας πάρουμε ένα συγκεκριμένο παράδειγμα. Εάν η Μαρίν Λεπέν κερδίσει στις 24 Απριλίου, οι ακροδεξιοί ακτιβιστές μπορεί να μπουν στον πειρασμό να γιορτάσουν τη νίκη τους διαπράττοντας πράξεις βίας κατά των μεταναστών. Στην πραγματικότητα, θα μπορούσαν επίσης να καταφύγουν στη βία ακόμα και εάν η Μαρίν Λεπέν χάσει, για λόγους εκδίκησης. Τι να κάνουμε μπροστά σε αυτόν τον πραγματικό κίνδυνο; Οι ηγέτες του «Δημοκρατικού Μετώπου» δεν θέτουν καν την ερώτηση, γιατί είναι πολύ απασχολημένοι με το «να νικήσουν τη Λεπέν» καλώντας σε ψήφους υπέρ του Μακρόν. Ωστόσο, υπάρχουν πολύ καλύτερα πράγματα να κάνουμε. Για παράδειγμα, η Αριστερά και το συνδικαλιστικό κίνημα θα μπορούσαν να καλέσουν σε συγκεντρώσεις επαγρύπνησης στις εργατικές περιοχές των πόλεών μας το βράδυ της 24ης Απριλίου. Είναι πιθανό ότι πολλοί νέοι και εργαζόμενοι θα ανταποκριθούν σε αυτό το κάλεσμα. Αυτό θα ήταν πολύ πιο αποτελεσματικό στον αγώνα ενάντια στον RN και τις φασιστικές ομάδες από χίλια «Δημοκρατικά Μέτωπα».
Nous étions présents aux manifestations de ce week-end contre l'extrême-droite, à Paris, Toulouse, Marseille, Lyon. Quelle que soit la composition du prochain gouvernement, de grandes luttes seront à l’ordre du jour. Organisons-nous pour les rendre victorieuses !#NiMacronNiLePen pic.twitter.com/8srLrhuQew
— Révolution (@revolution_tmi) April 17, 2022
Ας βγάλουμε συμπεράσματα. Η κριτική μας στο «Δημοκρατικό Μέτωπο» δεν απευθύνεται στους νέους ή στους εργαζόμενους που με βαριά καρδιά θα πάνε να ψηφίσουν τον Μακρόν για να «μείνει η Λεπέν εκτός» την ερχόμενη Κυριακή. Η κριτική μας απευθύνεται αποκλειστικά στους ηγέτες της Αριστεράς και του συνδικαλιστικού κινήματος που υπερασπίζονται το «Δημοκρατικό Μέτωπο» και καλούν σε ψήφο υπέρ του Μακρόν, αντί να καλούν σε ταξική πάλη και οργάνωση για την προετοιμασία του αγώνα ενάντια στην επόμενη κυβέρνηση, όποιος και αν είναι Πρόεδρος. Και το εύρος της κριτικής μας υπερβαίνει κατά πολύ το ζήτημα του δεύτερου γύρου των προεδρικών εκλογών. Το «Δημοκρατικό Μέτωπο» είναι μόνο μια έκφραση, μεταξύ πολλών άλλων, των ορίων του ρεφορμισμού, που συνεχώς βυθίζεται στον βούρκο της ταξικής συνεργασίας.
Η τύχη της εργατικής τάξης δεν θα εξαρτηθεί από το αποτέλεσμα του δεύτερου γύρου των προεδρικών εκλογών. Σε τελική ανάλυση, η μοίρα της εργατικής τάξης θα εξαρτηθεί από την οικοδόμηση μιας εναλλακτικής ηγεσίας σε σχέση με αυτή των ρεφορμιστών, μιας επαναστατικής ηγεσίας, ικανής να κινητοποιήσει τη νεολαία και τους εργάτες μέχρι το τέλος: μέχρι την ανατροπή του καπιταλισμού και του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας. Για να μας βοηθήσετε σε αυτό το καθήκον, γίνετε μέλη στη Διεθνή Μαρξιστική Τάση!
Υποσημείωση
[1] Επιλέγουμε να συζητήσουμε τη θέση της CGT γιατί είναι η πιο ισχυρή και μαχητική συνδικαλιστική συνομοσπονδία. Η θέση των ηγεσιών των άλλων συνδικαλιστικών συνομοσπονδιών δεν είναι καλύτερη (γενικά είναι χειρότερη). Ομοίως, είναι άχρηστο να σχολιάσουμε τη συμμετοχή των Ζαντό και Ινταλγκό στο «δημοκρατικό μέτωπο», γιατί κανένας δεν περίμενε τίποτα άλλο από αυτούς: αν κερδίσει ο Μακρόν, ορισμένος αριθμός «πράσινων» και «σοσιαλιστών» ηγετών θα ενταχθούν με χαρά στο LREM. Όσο για το NPA, η συσπείρωσή του στο «δημοκρατικό μέτωπο» είναι απλώς μια νέα απεικόνιση της πολιτικής χρεοκοπίας αυτής της οργάνωσης.
