Γαλλία : Μαζική διαμαρτυρία ενάντια στην συνταξιοδοτική «μεταρύθμιση»
Του Greg Oxley από την La Riposte
Η συντριπτική πλειοψηφία του Γαλλικού λαού τάσσεται ενάντια στην αποκαλούμενη συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση της κυβέρνησης Σαρκοζί. Αυτό έγινε εξαιρετικά ξεκάθαρο κατά τις προχθεσινές διαδηλώσεις. Αλλά τι πρέπει να γίνει για να μετατρέψουμε αυτή την εναντίωση σε ένα αποφασιστικό κίνημα που θα σταματήσει την κυβέρνηση;
Στις 7 Σεπτέμβρη, πάνω από 2 εκατομμύρια λαού κατέβηκαν σε μια διαδήλωση ενάντια στην μεταρρύθμιση του εθνικού συνταξιοδοτικού που μεθοδεύει η κυβέρνηση Σαρκοζί. Η μεταρρύθμιση θα επεκτείνει τη νόμιμη συνταξιοδότηση από τα 60 στα 62 χρόνια, και θα οδηγήσει σε μια γενική μείωση των συνταξιοδοτικών παροχών. Μαζικές διαδηλώσεις έλαβαν χώρα σε εκατοντάδες πόλεις σε όλη τη χώρα, αλλά και σε πολλά χωριά και μικρές πόλεις εργαζόμενοι, νέοι, και συνταξιούχοι επίσης οργάνωσαν τοπικές διαμαρτυρίες και διαδηλώσεις. Αυτή ήταν μια από τις μεγαλύτερες μέρες δράσης αυτού του είδους εδώ και πολλά χρόνια. Η διαδήλωση του Παρισιού είχε πάνω από 250.000 διαδηλωτές. Τα γκάλοπ έδειξαν ότι το 70% του πληθυσμού θεωρεί ότι οι απεργίες και οι διαδηλώσεις είναι δικαιολογημένες.
Μόλις τρεις μέρες πριν, στις 4, μια μαζική διαδήλωση 50.000 ανθρώπων έλαβε χώρα στην πρωτεύουσα, με πολλές χιλιάδες επίσης σε άλλες πόλεις, σε ένδειξη διαμαρτυρίας ενάντια στη ρατσιστική εκστρατεία ενάντια στην κοινότητα των Ρομά. Η αστυνομία εισέβαλε στις πόλεις των τσιγγάνων και με τις βάρβαρες μεθόδους που συνήθως χρησιμοποιεί έφερε στο μυαλό τις διώξεις που είχαν υποστεί οι Εβραίοι από την κυβέρνηση του Βυσί στις αρχές της δεκαετίας του 1940. Πηγή έμπνευσης αυτής της εκστρατείας ήταν ξεκάθαρα οι τακτικές και η προπαγάνδα που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση του Μπερλουσκόνι στην Ιταλία. Η βίαιη καταστροφή των καταυλισμών και η απέλαση των κατοίκων τους είναι μια απόπειρα να στραφεί η προσοχή μακριά από τις καταστροφικές κοινωνικές και οικονομικές συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης και της κυβερνητικής πολιτικής. Η κυβέρνηση Σαρκοζί είναι ανυπόληπτη. Μετά από δύο χρόνια διαρκών επιθέσεων στα εργατικά δικαιώματα και στο βιοτικό επίπεδο, η τεράστια φτώχεια και η περιθωριοποίηση αγγίζει εκατομμύρια ανθρώπους. Τα φαινόμενα διαφθοράς αγγίζουν άμεσα και τον ίδιο τον υπουργό που ευθύνεται για την συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση, τον Έρίκ Γουηρθ.
Παρά το μεγάλο μέγεθος των διαδηλώσεων ενάντια στην συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση, το κλίμα γενικά ήταν σε κάποιο βαθμό εκείνοι της απογοήτευσης συγκρινόμενο με το αντίστοιχο που κυριαρχούσε σε προηγούμενες διαδηλώσεις για το συγκεκριμένο θέμα. Η μεγάλη αισιοδοξία που είχαμε παρατηρήσει στις διαδηλώσεις του 2003 ήταν απούσα στις 7 του Σεπτέμβρη. Το ζήτημα είναι ότι οι διαδηλώσεις – ακόμα και οι μαζικές διαδηλώσεις όπως αυτή- δεν έχουν καμιά σοβαρή επιρροή στην κυβερνητική πολιτική.
Είναι πολύ πιθανό να δούμε το γνωστό σενάριο. Η κυβέρνηση προετοιμάζει έναν αντιδραστικό νόμο. Προσθέτει μια σειρά μέτρων δευτερεύουσας σημασίας. Οι εργαζόμενοι κινητοποιούνται στους δρόμους. Η κυβέρνηση, για να εμφανιστεί λογική, αποσύρει κάποια από τα δευτερεύοντα μέτρα, αλλά τα βασικά ζητήματα διατηρούνται.
Ο κυνισμός της κυβέρνησης εκφράστηκε στον τύπο το πρωί της 7ης Σεπτεμβρίου. Μια πηγή «κοντά στον πρόεδρο» ανέφερε ότι η κυβέρνηση είναι συνηθισμένη σε αυτού του είδους τις διαμαρτυρίες. «Έχει γίνει κάτι σαν κοινωνική παράδοση εδώ στη Γαλλία», είπε η πηγή. «Αλλά ο πυρήνας της μεταρρύθμισης θα εφαρμοστεί όπως σχεδιάστηκε.» Και αυτό είναι ακριβώς θα συμβεί. Οι συνδικαλιστές ηγέτες θα καλέσουν πιθανά μια ακόμα «μέρα δράσης», και ακόμα μια, μέχρι η διάθεση των εργαζόμενων να εκτονωθεί. Και τα πράγματα θα συνεχιστούν, οδηγώντας στην περικοπή όλων των κατακτήσεων του παρελθόντος και πιθανά έως τη στιγμή που ένα ισχυρό τμήμα της εργατικής τάξης, στις μεταφορές, στον ηλεκτρισμό, στις τράπεζες θα πει «αρκετά» και με επιτυχία να καλέσει το υπόλοιπο τμήμα της εργατικής τάξης να βγει σε απεργίες και να ξεκινήσει έναν μακρό και αποφασιστικό αγώνα.
Αυτή την προοπτική είναι που φοβάται περισσότερο η κυβέρνηση. Είναι επίσης η προοπτική που οι ηγέτες των συνδικάτων φοβούνται περισσότερο. Όχι μόνο τα περισσότερο συντηρητικά και υποχωρητικά τμήματα της ηγεσίας, όπως αυτά της CFTC, της CFDT, της Force Ouvriere, αλλά και οι ηγέτες της CGT τρέμουν στην προοπτική οι εργάτες να πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους και να ξεκινήσουν έναν εφ’ όλης της ύλης απεργιακό αγώνα διαρκείας. Αυτό θα συμβεί αργά ή γρήγορα. Είναι μόνο θέμα χρόνου.
Από την ιστοσελίδα «La Riposte» της μαρξιστικής Τάσης του Γαλλικού ΚΚ
