Η θέση μας για τα καθήκοντα του φοιτητικού κινήματος και τις φοιτητικές εκλογές
Ο χώρος της Παιδείας το τελευταίο διάστημα βρίσκεται σε διαρκή αναβρασμό αφού τα δικαιώματα των φοιτητών, των μαθητών και των εκπαιδευτικών έχουν ήδη αρχίσει να δέχονται σοβαρό χτύπημα. Ήδη στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση έχει ξεκινήσει από την ΕΕ μια σειρά μεταρρυθμίσεων και αλλαγών που έχουν ως στόχο την μετατροπή του χώρου της Παιδείας σε άμεση πηγή άντλησης κερδών για το κεφάλαιο. Αυτό επιτυγχάνεται με την σταδιακή μετατροπή των δημοσίων πανεπιστημίων σε ιδιωτικά, με την σύνδεση των σχολών με τις επιχειρήσεις που παίζουν τον ρόλο του χρηματοδότη και με την μη κατοχύρωση επαγγελματικών δικαιωμάτων για πολλές σχολές.
Παράλληλα με αυτές τις προωθούμενες αλλαγές σημαντικό πρόβλημα για τα πανεπιστήμια, αλλά και την εκπαίδευση συνολικά αποτελεί η υποχρηματοδότηση της Παιδείας που προκαλεί τεράστιες ελλείψεις σε υποδομές και προσωπικό δυναμικό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της κατάστασης αποτελεί ο χώρος των ΤΕΙ που πλέον έχει φτάσει σε αδιέξοδο. Η κατάσταση αυτή έχει σαν αποτέλεσμα πολλά από τα Ιδρύματα να έχουν σοβαρά προβλήματα λειτουργίας και τα περισσότερα να υπολειτουργούν.
Μέσα σε αυτό το εκπαιδευτικό περιβάλλον η κυβέρνηση ξεκίνησε τον «Εθνικό Διάλογο» για την Παιδεία επιδιώκοντας ουσιαστικά να νομιμοποιήσει τις ήδη ειλημμένες αποφάσεις της Μπολόνια. Παράλληλα όμως με την έναρξη του διαλόγου-παρωδία, σηματοδοτήθηκε η έναρξη μιας σειράς κινητοποιήσεων στην Παιδεία.
Ενότητα – Συντονισμός
Τα μαζικά πανεκπαιδευτικά συλλαλητήρια του προηγούμενου τριμήνου και οι καταλήψεις σχολών απέδειξαν ότι το φοιτητικό κίνημα μετά από μια μακρά περίοδο χωρίς σημαντικές κινητοποιήσεις και νίκες άρχισε πάλι να κινείται μαζικά ενάντια σε μέτρα που επιτίθενται στα βασικά δικαιώματά του. Ταυτόχρονα με το φοιτητικό, και το μαθητικό κίνημα για πρώτη φορά μετά από τις μεγάλες κινητοποιήσεις ενάντια στον νόμο του Αρσένη, πριν από 7 χρόνια, δείχνει μια ιδιαίτερα μαχητική διάθεση (η οποία είχε εμφανιστεί καθαρά και στην αυθόρμητη και μαζική συμμετοχή των μαθητών στα αντιπολεμικά συλλαλητήρια του 2003).
Η αγωνιστική διάθεση όμως από μόνη της δεν είναι αρκετή για έναν αποτελεσματικό αγώνα ενάντια στην επίθεση της κυβέρνησης στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση. Αυτό που είναι απαραίτητο είναι να υπάρξουν καλά οργανωμένες κινητοποιήσεις που θα έχουν συντονισμό, ξεκάθαρο πρόγραμμα κλιμάκωσης και ενωτική λογική.
Δυστυχώς ο ρόλος που έχουν μέχρι τώρα παίξει οι ηγεσίες των αριστερών παρατάξεων στις σχολές δεν προάγει την ενότητα και δεν βοηθά στην αγωνιστική ενδυνάμωση του φοιτητικού κινήματος, απογοητεύοντας τη μεγάλη πλειοψηφία των φοιτητών, αλλά και ένα μεγάλο ποσοστό των μελών και υποστηριχτών τους. Η ηγεσία της ΠΑΣΠ είναι ακόμα εγκλωβισμένη στη βαθιά συντηρητική λογική που χαρακτηρίζει την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Από την άλλη πλευρά η εμμονή της ηγεσίας της μαχητικής και δραστήριας ΠΚΣ να επιβάλει στο φοιτητικό κίνημα «Συντονιστικά» που δρουν αυτόνομα και ανεξάρτητα από τα υφιστάμενα δημοκρατικά όργανα των σχολών όπως είναι οι γενικές συνελεύσεις, δημιουργεί – παρά της μαχητικές της προθέσεις – πρόβλημα στην αγωνιστική συσπείρωση των φοιτητών, οξύνοντας τις μικροπαραταξιακές κόντρες και διαμορφώνοντας συνθήκες διάσπασης.
Αλλά το ίδιο αδιέξοδη είναι και η στείρα ανταγωνιστική λογική πολλών σχημάτων των ΕΑΑΚ προς την λαθεμένη διαχωριστική τακτική της ηγεσίας της ΠΚΣ. Αυτή η λογική των ΕΑΑΚ στο όνομα της «ανεξάρτητης έκφρασης των γενικών συνελεύσεων», στο τέλος απλά καταλήγει σε ξεχωριστές μορφές αγώνα κατά σχολή, ανάλογα με το ποιας παράταξης το πλαίσιο θα υιοθετήσει η εκάστοτε γενική συνέλευση.
Η διασπαστική και μίζερη μικροπαραταξιακή λογική πρέπει επιτέλους να σταματήσει!
Σ’ αυτήν την φάση του φοιτητικού κινήματος είναι επιτακτική η ανάγκη για την αγωνιστική επανίδρυση της ΕΦΕΕ (Εθνική Φοιτητική Ένωση Ελλάδος), μέσα από ένα πανελλαδικό φοιτητικό συνέδριο με εκλεγμένους αντιπρόσωπους από τις γενικές συνελεύσεις όλων των σχολών των ΑΕΙ και των ΤΕΙ ,που θα εκλέξουν μια μαχητική ηγεσία, η οποία θα λογοδοτεί στο φοιτητικό κίνημα όντας να πάσα στιγμή ανακλητή. Στον αγώνα για αυτό το σκοπό πρωταγωνιστικό ρόλο πρέπει να παίξουν οι αριστερές παρατάξεις μακριά από μικροπαραταξιακές λογικές, καθώς και κάθε αγωνιστής φοιτητής.
Ενόψει των φοιτητικών εκλογών και μπροστά στην επικείμενη επίθεση της κυβέρνησης στην Εκπαίδευση είναι αναγκαία σε όλες τις σχολές η εκλογική ενίσχυση των παρατάξεων της ΠΚΣ, των ΕΑΑΚ και του ΔΑΡΑΣ για να σηματοδοτηθεί με έναν ξεκάθαρο πολιτικά τρόπο μια νέα ριζοσπαστική πορεία του φοιτητικού κινήματος, για να αποδοκιμαστεί η παρατεταμένη δεξιά πορεία της ΠΑΣΠ και πάνω από όλα, για να αποδυναμωθεί πιο αποφασιστικά ο ρόλος της ΔΑΠ, η οποία αποτελεί τον εκφραστή της κυβερνητικής πολιτικής στο φοιτητικό κίνημα και αν δεν ηττηθεί αποφασιστικά θα παίξει από καλύτερες θέσεις τον αντιδραστικό της ρόλο, διευκολύνοντας την κυβέρνηση να περάσει τα συντηρητικά μέτρα της.
Ο αγώνας για την αναβάθμιση της Δημόσιας εκπαίδευσης πρέπει να συνδεθεί με τους αγώνες του εργατικού κινήματος και της εργατικής τάξης, που αποτελεί την μόνη δύναμη που μπορεί – λόγω της θέσης της στην παραγωγή – να αλλάξει αυτήν την κοινωνία. Όμως η ανάγκη του κεφαλαίου για μια άμεσα ελεγχόμενη εκπαίδευση θα συνεχίσει να υπάρχει όσο υπάρχει και αυτό το σύστημα που τη γεννά. Γι αυτόν ακριβώς τον λόγο, κάθε είδους φοιτητική διεκδίκηση πρέπει να συνδέεται με την ανάγκη για την ανατροπή του καπιταλισμού, με το στόχο το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, θέση που πρέπει να τεθεί στο πρόγραμμα κάθε μαζικής αριστερής φοιτητικής παράταξης.
Εύη Τούντα
Φοιτήτρια της Φιλοσοφικής σχολής
