Η «κρίση» λόγω του πυρηνικού προγράμματος της Βορείου Κορέας προκάλεσε πολλές συζητήσεις για το ενδεχόμενο ενός παγκοσμίου πολέμου. Αλλά κάτι τέτοιο είναι τουλάχιστον πρόωρο να το αναφέρει κανείς. Στις σύγχρονες συνθήκες, ένας παγκόσμιος πόλεμος αποκλείεται λόγω της ταξικής ισορροπίας των δυνάμεων σε παγκόσμια κλίμακα. Οι ιμπεριαλιστές δεν κάνουν πόλεμο από καπρίτσιο. Η αστική τάξη καταφεύγει στον πόλεμο, προκειμένου να κατακτήσει αγορές και σφαίρες επιρροής. Ο πόλεμος, όμως, είναι μια πολύ ακριβή και ριψοκίνδυνη επιχείρηση. Τα πυρηνικά όπλα πολλαπλασιάζουν, από χίλιες απόψεις, τους κινδύνους. Για το λόγο αυτό, οι ΗΠΑ, η πιο ισχυρή στρατιωτική δύναμη που έχει υπάρξει ποτέ, δεν ήταν ικανή να κηρύξει τον πόλεμο στη μικροσκοπική Βόρειο Κορέα.
Η Ρωσία, αν και δεν είναι τόσο δυνατή στρατιωτικά όσο οι ΗΠΑ, είναι μια πολύ ισχυρή στρατιωτικά χώρα. Και είναι πολύ δυνατότερη στρατιωτικά από το βρετανικό, το γαλλικό ή το γερμανικό ιμπεριαλισμό, τόσο από συμβατικής όσο και από πυρηνικής άποψης. Η Δύση δεν μπορούσε να κάνει τίποτα, ώστε να την εμποδίσει να πάρει τον έλεγχο της Κριμαίας (όπου η πλειοψηφία είναι έτσι κι αλλιώς Ρώσοι). Ούτε μπορούσε να αποτρέψει τη Ρωσία από την ανάμειξή της στη Συρία, προκειμένου να σώσει το καθεστώς του Άσαντ. Αυτές οι δύο περιπτώσεις αποκαλύπτουν τα όρια της δύναμης του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.
Πέρυσι, το ΝΑΤΟ έστειλε μερικές χιλιάδες στρατεύματα στην Πολωνία ως προειδοποίηση προς τη Ρωσία. Αυτό ήταν απλά ένα αστείο. Οι Ρώσοι απάντησαν, διεξάγοντας τα μεγαλύτερα στρατιωτικά γυμνάσια που έχουν υπάρξει, από κοινού με τη Λευκορωσία, στα σύνορα με την Πολωνία. Αυτή ήταν μία μικρή προειδοποίηση στο ΝΑΤΟ. Από στρατιωτική άποψη, σε σύγκριση με τη Ρωσία, η Βρετανία σήμερα είναι σχεδόν ασήμαντη, η Γαλλία ακόμα πιο ασήμαντη και η Γερμανία σχεδόν ανύπαρκτη.
Πάνω απ’ όλα, η παγκόσμια ταξική ισορροπία των δυνάμεων αποτελεί το βασικό εμπόδιο στο ξέσπασμα ενός μεγάλου πολέμου. Πρέπει να θυμηθούμε ότι, πριν ξεσπάσει ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, η εργατική τάξη έπρεπε πρώτα να υποστεί μια σειρά από συντριπτικές ήττες στην Ουγγαρία, στην Ιταλία, στη Γερμανία, στην Ισπανία… Σήμερα, όμως, οι δυνάμεις της εργατικής τάξης είναι άθικτες. Η εργατική τάξη δεν έχει υποστεί κάποια σημαντική ήττα στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες.
Στις ΗΠΑ, ο λαός έχει κουραστεί από τις στρατιωτικές περιπέτειες. Έχουν καεί άσχημα στο Ιράκ και το Αφγανιστάν. Τους κόστισε ένα τεράστιο λουτρό αίματος και πολλά χρήματα χωρίς να καταφέρουν κάτι. Ως αποτέλεσμα, ο Ομπάμα δεν μπορούσε καν να διατάξει μια ένοπλη επέμβαση στη Συρία. Το προσπάθησε, αλλά είδε ότι κάτι τέτοιο θα προκαλούσε μία μαζική εξέγερση. Έπρεπε να κάνει πίσω. Το ίδιο ίσχυε και για τη συντηρητική κυβέρνηση του Κάμερον στην Βρετανία.
Δεν μπορεί να υπάρξει ένας παγκόσμιος πόλεμος, τουλάχιστον στο άμεσο μέλλον, εκτός εάν ένα απολυταρχικό καθεστώς έρθει στην εξουσία στις ΗΠΑ, στη βάση μιας συντριπτικής ήττας της αμερικανικής εργατικής τάξης. Αυτό θα σήμαινε μια ποιοτικά διαφορετική ισορροπία δυνάμεων. Αλλά αυτό δεν είναι ένα ζήτημα του άμεσου μέλλοντος. Αντιθέτως, για μία ολόκληρη περίοδο το εκκρεμές θα τείνει προς τ’ αριστερά.
Ο Τραμπ είναι ένας αντιδραστικός αστός πολιτικός, αλλά, σε αντίθεση με τους δημαγωγικούς ισχυρισμούς κάποιων μέσα στην Αριστερά, δεν είναι φασίστας, δεν είναι επικεφαλής ενός ολοκληρωτικού κράτους, όπως εκείνου του Χίτλερ. Αντιθέτως, δεν ελέγχει το κράτος καθόλου: αυτό είναι σε πόλεμο μαζί του. Δεν έχει καν τον απόλυτο έλεγχο του Κογκρέσου, παρ’ όλο που σε αυτό κυριαρχεί το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα. Στην πραγματικότητα, η παραμονή του στην εξουσία είναι εξαιρετικά επισφαλής. Ο «ισχυρός άνδρας» του Λευκού Οίκου έχει πήλινα πόδια.
Αν και ένας πόλεμος σαν αυτούς των περιόδων 1914-18 και 1939-45 δε φαίνεται πιθανός, θα υπάρχουν συνεχείς μικροί πόλεμοι όλη την ώρα, οι οποίοι υπό τις παρούσες συνθήκες είναι αρκετά φρικιαστικοί. Ο πόλεμος στο Ιράκ ήταν ένας μικρός πόλεμος. Ο πόλεμος στη Συρία ήταν ένας μικρός πόλεμος. Ο εμφύλιος πόλεμος στο Κονγκό κόστισε τις ζωές τουλάχιστον πέντε εκατομμυρίων ανθρώπων και δεν αποτέλεσε καν πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες. Τέτοια γεγονότα θα συμβαίνουν ξανά και ξανά. Εν τω μεταξύ, η εξάπλωση της τρομοκρατίας σημαίνει ότι αυτή η βαρβαρότητα έχει ξεκινήσει να επηρεάζει την «πολιτισμένη» Ευρώπη. Είναι αυτό που εννοούσε ο Λένιν, όταν είχε πει ότι ο καπιταλισμός αποτελεί τρόμο δίχως τέλος.
