Τι πρέπει να υπερασπίσει σήμερα η ΛΑΕ; Μια “δημοκρατική” ή μια σοσιαλιστική εναλλακτική λύση και γιατί;
Η πλειοψηφία των συντρόφων της αριστεράς εκτιμά ότι το εργατικό και λαϊκό κίνημα διανύει μια νέα ιστορική φάση. Πράγματι αυτό συμβαίνει. Μετά την ανοιχτή προδοσία του ΣΥΡΙΖΑ έχει ξεκινήσει πάλι η διαδικασία, επίπονη και κουραστική, για τη συγκρότηση μιας μαζικής Νέας Αριστεράς.
Στη Λαϊκή Ενότητα ανατίθεται το ιστορικό καθήκον να ηγηθεί αυτής της προσπάθειας. Και γράφω ότι θα ηγηθεί γιατί κατά κύριο λόγο η συγκρότηση της Νέας Αριστεράς είναι προσπάθεια της πρωτοπορίας του εργατικού και λαϊκού κινήματος.
Ο ρόλος του ΚΚΕ τέλειωσε με τη συμφωνία της Βάρκιζας και την ήττα στον εμφύλιο. Στάθηκε ανίκανο να επιτελέσει το έργο που του ανάθεσε η ιστορία παρέδωσε την εξουσία στην αστική τάξη λόγω της λαθεμένης θέσης του για το χαρακτήρα της επανάστασης στην Ελλάδα. Θεωρούσε ότι: «Η Ελλάδα διαθέτει δημοκρατική εναλλακτική λύση». Πιο καθαρά ότι: Θάχουμε κοινωνική αλλαγή μέσα στα πλαίσια του συστήματος. Ότι η επερχόμενη επανάσταση θάχει αστικοδημοκρατικό χαρακτήρα. Έκτοτε η πολιτική του παραπαίει μεταξύ οπορτουνισμού και αριστερισμού, έχει πετύχει το αδύνατο στη σημερινή εποχή να τα συνδυάζει και τα δύο!! Η πολιτική του δεν ελκύει τις λαϊκές μάζες γι αυτό από την μεταπολίτευση έχει περιοριστεί σε δεύτερο ρόλο. Οι μάζες περνώντας πάνω από το κεφάλι του έχτισαν το ΠΑΣΟΚ.
Η σχέση των μαζών με το ΠΑΣΟΚ μπαίνει σε δοκιμασία το 1985 με το πέρασμα του στην υπηρεσία των συμφερόντων του κεφαλαίου και τελειώνει ο ρόλος του σαν εκφραστή της κίνησης των μαζών το 2012. Για να ακολουθήσει ο ΣΥΡΙΖΑ όπου σαν κόμμα της αριστεράς τελείωσε τις 13 του Ιούλη 2015. Αυτό που τον κρατάει ακόμη στη ζωή είναι ο νόμος της αδράνειας που ισχύει στο ακέραιο για τα ανθρώπινα πράγματα.
Σήμερα παρά το γεγονός ότι το ΚΚΕ είναι το πιο μαζικό κόμμα της αριστεράς και το μοναδικό με εκπροσώπηση στη βουλή αδυνατεί πέραν των προαναφερθέντων να δώσει ηγεσία στο κίνημα λόγω της διασπαστικής πολιτικής του. Αυτό είναι έργο της ΛΑΕ.
Μετά την «κολωτούμπα» του ΣΥΡΙΖΑ και την επακόλουθη ιδεολογική σύγχυση, τα ιδεολογικά προβλήματα για την αριστερά έχουνε γίνει πιο σύνθετα, πιο σοβαρά, πιο πιεστικά, πιο επιβλητικά, πιο άμεσα και πιο δυσδιάκριτα από την προηγούμενη περίοδο. Σ’ αυτό χρειάζεται να προσθέσουμε τη σύγχυση που εξακολουθεί να επηρεάζει τη συνείδηση των μαζών σε σχέση με το σοσιαλισμό η κατάρρευση του (αν) «ύπαρκτου» σοσιαλισμού των ανατολικών χωρών.
Η ΛΑΕ για να πετύχει χρειάζεται να έχει ξεκάθαρο πρόγραμμα και στρατηγικό στόχο και να γυρίσει τη πλάτη στη λογική των σταδίων. Να πατήσει πάνω στα συμπεράσματα που βγαίνουν από τις προδοσίες και τα λάθη των κομμάτων της αριστεράς εθνικά και διεθνώς η βάση των οποίων βρίσκεται στο γεγονός της πίστης, ότι: Είναι δυνατό να υπάρχει στο καπιταλισμό που καταρρέει μέσα στη κρίση του, οδηγώντας τη κοινωνία στη βαρβαρότητα, δημοκρατική εναλλακτική λύση. Και δεύτερο στην έλλειψη εμπιστοσύνης στη δύναμη του εργατικού κινήματος.
Η αστική τάξη συνηθίζει να μιλάει αφηρημένα για «έθνος», «πατρίδα», «δημοκρατία» για να καμουφλάρει την εκμετάλλευση που είναι η βάση της κυριαρχίας της. Η αριστερά οφείλει να αποκαλύπτει την απάτη των αστών δίνοντας ταξικό περιεχόμενο στις πιο πάνω αφηρημένες ένοιες.
Ο Λένιν συνήθιζε να λέει ότι: Ο ταξικός πόλεμος είναι ο πιο δύσκολος και πιο σύνθετος πόλεμος, γιατί για να νικήσουμε, χρειάζεται, όχι να σκοτώσουμε τους στρατιώτες του αντίπαλου στρατοπέδου, αλλά να τους αποσπάσουμε από την επιρροή του. Η εργατική τάξη από τάξη για τους άλλους, να γίνει τάξη για τον εαυτό της, με άλλα λόγια να αποκτήσει ταξική συνείδηση και να κατανοήσει την ιστορική της αποστολή που είναι η ανατροπή του καπιταλισμού και η απελευθέρωση της κοινωνίας.
Για να μαζικοποιηθεί και να είναι νικηφόρα η Νέα Αριστερά, χρειάζεται να χτιστεί πάνω σε καθαρές ιδέες, συνθήματα, μακριά από ασάφειες και αταξικές αναφορές. Αυτό ανεξάρτητα αν είναι κοντά η μακριά η εξέγερση. Δεν θα φτάσουμε ποτέ σ’ αυτή αν τα λόγια μας δεν είναι ταξικά προσδιορισμένα και αν φτάσουμε θάχουμε την ήττα εξασφαλισμένη μια και το κίνημα θάναι ιδεολογικά συγχυσμένο. Γιατί το κίνημα ξέρει τι δεν θέλει, όταν εξεγείρεται, αλλά δεν ξέρει τι θέλει και εδώ βρίσκεται ο ρόλος του κόμματος, να του δείξει το δρόμο.
Είναι σκληρή η μάχη που χρειάζεται να δώσουμε με τον οπορτουνισμό, τον αριστερό ρεφορμισμό, κυρίως μ’ αυτόν, γιατί είναι και ο πιο επικίνδυνος, με τον αριστερισμό, για να βρει η πρωτοπορία το δρόμο της για το χτίσιμο Επαναστατικής Νέας Αριστεράς.
Αναφέρθηκα σ’ αυτά τα γενικά σημεία για να επισημάνω την ανησυχία μου ότι στη ΛΑΕ δεν ξεκινάμε καλά από ιδεολογική και πολιτική σκοπιά. Παρατηρώ στο λόγο των ηγετικών της ΛΑΕ πολιτική ασάφεια με αταξικό περιεχόμενο, ένα μπέρδεμα της τακτικής με τη στρατηγική και όχι μια σωστή χρήση του μεταβατικού προγράμματος.
Για παράδειγμα η απάντηση που δίνεται, στην καταστροφή που εξελίσσεται στη χώρα μας από την βαθειά κρίση του καπιταλισμού, παράγωγα της οποίας είναι η πολιτική των μνημονίων και το τεράστιο χρέος δημόσιο και ιδιωτικό, ότι: «Η Ελλάδα διαθέτει δημοκρατική εναλλακτική λύση.» !! Τι αποκαλύπτει αυτή η απάντηση ότι υπάρχει δυνατότητα επίλυση της κρίσης μέσα στα πλαίσια του συστήματος και μάλιστα με δημοκρατία. Εκπλήσσομαι γιατί αυτή η τοποθέτηση επιβεβαιώνει χωρίς μακροσκελείς αναλύσεις, ότι δεν έχει βγει κανένα συμπέρασμα μόνο και μόνο από την πρόσφατη 9μηνη εμπειρία της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν χρειάζονται ιστορικές αναφορές για να βάλλουμε θαυμαστικά απορίας σ’ αυτή την τοποθέτηση. Η τοποθέτηση αυτή αναπαράγει σ’ άλλο επίπεδο την αλήστου μνήμης τοποθετήσεις του Τσίπρα και της περί αυτού ομάδας για την δυνατότητα συμφωνίας με την «Ευρώπη των λαών», «την Ευρώπη της Δημοκρατίας» κλπ.
Μα, σύντροφε, δεν βλέπεις ότι η εφαρμογή των μνημονίων τείνει να καταργήσει κάθε ίχνος δημοκρατίας στη χώρα μας κατ’ εντολή των δανειστών και θα συμπλήρωνα και του ελληνικού κεφαλαίου; Σαφώς και το βλέπω! Αλλά είναι ένα πράγμα να διεκδικείς τα δημοκρατικά σου δικαιώματα, θέμα τακτικής και μέρος του μεταβατικού σου προγράμματος και άλλο πράγμα να καλλιεργείς αυταπάτες για δημοκρατική λύση, για την δυνατότητα μακράς περιόδου δημοκρατίας μέσα στα πλαίσια του καταρρέοντος καπιταλισμού όπου θα σου επιτρέψει να εφαρμόσεις το πρόγραμμά σου. Να κάνεις το αίτημα για δημοκρατία, στάδιο και στρατηγικό στόχο!! Είναι πρόστυχη και ασήμαντη μασκαράτα η λεγόμενη δημοκρατία (αστική) μέσα σε συνθήκες κατάρρευσης του παγκόσμιου καπιταλισμού και του ταξικού πολέμου που έχει μ’ όλα τα μέσα εξαπολύσει επίθεση ενάντια στις κατακτήσεις των λαϊκών μάζών. Η δημοκρατία αυτή έχει φάει τα ψωμιά της, δεν έχει λύσει κανένα πρόβλημα, δεν έχει εξαλείψει καμία αντίφαση, παρά τους μεγάλους αγώνες του εργατικού κινήματος, είναι ανίσχυρη και ασήμαντη η μόνη της χρησιμότητα είναι για να συγχύζει τα καθυστερημένα στρώματα του πληθυσμού και ιδιαίτερα τους μικροαστούς!
Ο Πολ Λαφάργκ στα 1988 έγραφε: «Ο κοινοβουλευτισμός είναι ένα κυβερνητικό σύστημα που δίνει στο λαό την αυταπάτη πως διαχειρίζεται ο ίδιος τις υποθέσεις της χώρας, τη στιγμή που στην πραγματικότητα, η αληθινή εξουσία είναι συγκεντρωμένη στα χέρια της μπουρζουαζίας κι όχι μάλιστα ολόκληρης της μπουρζουαζίας, αλλά ορισμένων τμημάτων αυτής. (….) Στην αστική κοινωνία, όσο πιο μεγάλος είναι ο κοινωνικός πλούτος, τόσο πιο μικρός είναι ο αριθμός εκείνων που τον ιδιοποιούνται. Το ίδιο γίνεται και με την εξουσία: στο βαθμό που αυξάνει η μάζα των πολιτών που απολαμβάνουν τα πολιτικά δικαιώματα και αυξάνει ο αριθμός των εκλεγμένων κυβερνητών, η πραγματική εξουσία συγκεντρώνεται και γίνεται το μονοπώλιο μιας ομάδας, ολοένα και πιο στενής, ατόμων». Αυτό το ζήσαμε και το ζούμε! Βλέπε Ομάδα «Μαξίμου»!
Η μεγαλύτερη αμαρτία της αριστεράς ήτανε και είναι η προσπάθεια της να αναστήσει την μακαρίτισσα αστική δημοκρατία. Η άνοδος μιας συνεπούς αντιμνημονιακής κυβέρνησης θα ξεσηκώσει όλους τους μηχανισμούς του κεφαλαίου ενάντιά της με στόχο την ενσωμάτωση της, «κολωτούμπα», διαφορετικά την ανατροπή της, δεν θα υπάρξει ούτε στιγμή «δημοκρατικής λύσης», δεν θα αφήσει η ένταση της ταξικής πάλης περιθώριο για δημοκρατικό στάδιο η κυβέρνηση της αριστεράς είναι υποχρεωμένη να απαντήσει στα σχέδια για την ανατροπή της , με την ανατροπή τηςεξουσίας του κεφαλαίου. Αυτό σημαίνει εργατική δημοκρατία. Για να αποφύγουμε την καταστροφή που μας απειλεί: Η Ελλάδα διαθέτει μια και μόνη εναλλακτική λύση τη Σοσιαλιστική.
Η ΛΑΕ οφείλει να μη μασάει τα λόγια της και να ξεκαθίζει σ΄ όλους τους τόνους ότι έχει στρατηγικό στόχο το σοσιαλισμό και την κατάληψη της εξουσίας, αυτό για να εφαρμόσει το πρόγραμμα της. Μα.. αυτό σύντροφε παραπέμπει στη λογική του ΚΚΕ! Μακριά από εμάς αυτή η λογική. Το ΚΚΕ έχει ταυτίσει την τακτική με τον στρατηγικό στόχο και έχει κάνει την εξουσία υπόθεση του κόμματος «με το ΚΚΕ για τη Λαϊκή Εξουσία». Εμείς πιστεύουμε ότι η εξουσία και ο σοσιαλισμός είναι υπόθεση του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Το καθήκον της ΛΑΕ είναι να βοηθήσει το κίνημα να πετύχει αυτό το στόχο. Αυτό μπορούμε να το πετύχουμε με τη σωστή χρήση των αιτημάτων του μεταβατικού προγράμματος. Πράγμα που σημαίνει ότι δεν καλούμε το κίνημα να παλέψει ταυτόχρονα για όλα τα αιτήματα του μεταβατικού, επιλέγουμε αυτό που θεωρούμε καθοριστικό και που εκτιμούμε ότι μπορεί να το υιοθετήσει το κίνημα. Θεωρώ ότι το αίτημα της Διαγραφής του Παράνομου Χρέους και η στάση πληρωμών πρέπει να γίνει βασικό. Το πόρισμα της Επιτροπής Αλήθειας για το Χρέος περιβάλει με το κύρος της νομιμότητας αυτή την διεκδίκηση. Ξεκινάμε εκστρατεία πανελλαδική γι αυτό με στήσιμο επιτροπών στις γειτονιές ,στους δήμους ,τα συνδικάτα. Έχοντας βασική αναφορά σ’ αυτό διεκδικούμε για το ασφαλιστικό, τους πλειστηριασμούς, κλπ. Το αν θα προβάλουμε σαν βασικό αίτημα τη διαγραφή του παράνομου χρέους, το συζητάμε. Αλλά θεωρώ ότι τα πάντα ξεκινάνε και καταλήγουν στο χρέος. Είναι η βάση της επίθεσης κεφαλαίου και κυβέρνησης. Αλλά το συζητάμε..
Όταν το αίτημα το αγκαλιάσουν οι μάζες η ίδια η λογική της σύγκρουσης με τους μηχανισμούς του κατεστημένου θα τους οδηγήσει στο να ζητήσουν την εξουσία μέσα από την μαζικοποίηση του κόμματος που θα έχει ηγηθεί της εκστρατείας για τη διαγραφή του χρέους και τη στάση πληρωμών, ανεβάζοντας το στη κυβέρνηση. Μια κυβέρνηση που θα στηρίζεται σ΄ ένα μαχόμενο κίνημα, η οποία θα μπορεί να προχωρήσει στην εφαρμογή του σοσιαλιστικού της προγράμματος.
Αυτές τις μέρες κλείνουν 98 χρόνια από την μεγάλη Οχτωβριανή επανάσταση το παράδειγμα της επιβεβαιώνει τα παραπάνω. Οι μπολσεβίκοι σπρώξανε το κίνημα στη δράση όχι αραδιάζοντας όλο το πρόγραμμα τους αλλά με τα αιτήματα: της ειρήνης, της γης στους χωρικούς. Δουλέψανε στα ενιαιομετωπικά σχήματα των Σοβιέτ, πήρανε την πλειοψηφία, δεν στάθηκαν στα αστικοδημοκρατικά αιτήματα, στην «δημοκρατική εναλλακτική λύση» ζήτησαν «όλη την εξουσία στα Σοβιέτ». Τα προβλήματα του λαού λύθηκαν στην Σοσιαλιστική εναλλακτική λύση.
Η καταστροφή που βλέπουμε να εξελίσσεται γύρω μας δεν είναι καθόλου μονόδρομος. Η Ελλάδα διαθέτει σοσιαλιστική εναλλακτική λύση.
