Ένα άρθρο της συντρόφισσας Ελένης Ανδριοπούλου από την Κέρκυρα.
Της Ελένης Ανδριοπούλου*
Περιδιαβαίνοντας τα social media αυτές τις μέρες, σκοντάφτω ξανά και ξανά πάνω σε διαμαρτυρόμενους Συριζαίους για τον αποκλεισμό τους από το Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Θεσ/νίκης. «Δεν κατέχετε εσείς την πρωτοκαθεδρία στα Αντιρατσιστικά» μας λένε, «δεν είστε εσείς περισσότερο αντιρατσιστές ή αντιφασίστες από εμάς». «‘Εχουμε δώσει αγώνες εμείς για το Κίνημα». Και πράγματι. Έχουν δώσει αγώνες οι Συριζαίοι στο Αντιρατσιστικό-Αντιφασιστικό Κίνημα και είμαι από τους πρώτους που θα το βεβαιώσω, αφού και η ίδια, ήμουν και μέλος του Σύριζα καθώς συμμετείχα στο Αντιρατσιστικό Κίνημα τα τελευταία 10 χρόνια. Και όχι μόνο εκεί. Και αλλού. Στα δικαστήρια για το άνοιγμα διοδίων πανελλαδικά, βρίσκονται αναρτημένα τα ονόματα κάμποσων, πρώην και νυν Συριζαίων. Και σε άλλες κινητοποιήσεις, από τις Σκουριές μέχρι την Παλαιστίνη και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μέχρι τις φυλακές, οι Συριζαίοι ήμασταν παρών και γράφαμε τα ονόματά μας στις λίστες των αγωνιστών που παλεύουν ενάντια στην καπιταλιστική λογική που λέει ότι τα κέρδη μπορεί να μπαίνουν πάνω από τον άνθρωπο κι ότι τα σύνορα, μπορεί να είναι ελεύθερα για τα εμπορεύματα και το χρήμα, όχι όμως για τους ανθρώπους. Αυτός ήταν ο κοινός μας τόπος.
Όμως, η όποια διαβεβαίωση στο πεδίο των κοινωνικών αγώνων έχει κοντά πόδια και φτάνει μόλις μέχρι τον Γενάρη του 2015, όταν ο Σύριζα ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας επιλέγοντας ως πρώτη και μόνη δυνατή συνεργασία τους ΑΝΕΛ. Ένα κόμμα δεξιότερα της ΝΔ, που κατόρθωσε να συμπλεύσει μαζί του όλους αυτούς τους μήνες στα ήρεμα νερά των τηρουμένων ισορροπιών. Μετακινούμενοι αμφότεροι, ο ένας προς τα δεξιά και ο άλλος προς τα αριστερά και, παραγκωνίζοντας (;) τον κεντροδεξιό χώρο ή, καλύτερα, αφομοιώνοντάς τον ως ένα σημείο, έφτιαξαν μαζί την κυβέρνηση που ταλαιπώρησε όλους, επί 10 μήνες τώρα. Αλλά αυτό δεν ήταν τίποτα μπροστά στη συνέχεια.
Οι ΑΝΕΛ ήταν το πρώτο λάθος βήμα και το ένα λάθος βήμα έφερνε το άλλο, αν και αυτό ισχύει στην καλύτερη περίπτωση, αυτή του ότι δεν ήξεραν τι τους γινόταν και πήγαιναν με στρατηγική το «πάμε και βλέπουμε». Γιατί υπάρχει και η χειρότερη εκδοχή, αυτή του να ήξεραν και πολύ καλά μάλιστα.
Ας έρθουμε όμως στο θέμα. Σήμερα λοιπόν, ο Σύριζα βρίσκεται να περνάει και να εφαρμόζει προαπαιτούμενα μέτρα που η δεξιά δεν θα μπορούσε να περάσει ούτε στον ύπνο της, σπέρνοντας περισσότερη φτώχεια και ακόμα μεγαλύτερη ταξική ανισότητα στην κοινωνία, ενώ το Κίνημα μουδιασμένο ακόμα από την προδοσία, στέκει και κοιτάζει. Ταυτόχρονα οι πρόσφυγες έρχονται κατά εκατοντάδες και καθημερινά έχουμε ναυάγια με πνιγμένα παιδιά. Χθες μόλις, άλλο ένα μωρό ενός χρόνου πνιγμένο. Συνηθίσανε τα μάτια μας στη φρίκη. Στέγνωσαν τα δάκρυα, δεν υπάρχουν άλλα. Για τον φράχτη στον Έβρο που στέλνει την προσφυγική ροή να θαλασσοπνίγεται στο Αιγαίο, κουβέντα δεν λέγεται ωστόσο από βουλευτές/τριες που άλλοτε κάναν επερωτήσεις και τρέχαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και διαδήλωναν ενάντια στον φράχτη, προειδοποιώντας για αυτό που συμβαίνει σήμερα. Μαζί τα κάναμε αυτά. Πλάι-πλάι. Σήμερα όμως, παραδόξως, εκείνοι παραμένουν σε μια κυβέρνηση που υψώνει νέους, ταξικούς φράχτες και που ανέχεται τους παλιούς, καπηλευόμενη το όνομα της μιας κάποιας Αριστεράς, εξισώνοντάς την με όλο το κατεστημένο πολιτικό σύστημα..Και αυτό είναι το χειρότερο από όλα όσα έκαναν οι «σύντροφοι»: Σκότωσαν την ελπίδα μετατρέποντας το επαναστατικό, ταξικό ΟΧΙ του ελληνικού λαού κατά 62% σε εθελοδουλεία και υποταγή. Και εν κατακλείδι, σε προδοσία.
Και μπορεί αυτή η προδοσία να μην υπόκειται σε κανένα αστικό νόμο, να μην τιμωρείται με στέρηση της ελευθερίας. Είναι όμως από αυτές που η ιστορία βρίσκει τρόπο να «ανταμείψει», και συνήθως γρήγορα.
Αποτελεί θράσος λοιπόν οι Συριζαίοι να ζητούν από το Κίνημα που πράγματι, θα βρει τον χρόνο και τον τρόπο και θα ανασυνταχθεί για να αντιταχθεί στη μνημονιακή λαίλαπα –καθώς αυτό αποτελεί αίσθημα επιβίωσης-, να συμμετέχουν σε αυτό και πάλι σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Απλά, γιατί η πολιτική που στηρίζουν είναι ενάντια στο Κίνημα, είναι η πολιτική που συντηρεί τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, εξαθλιώνει την κοινωνία, θεριεύει τον φασισμό. Γι’αυτό και το Κίνημα αν θέλει να αποκαλείται στοιχειωδώς σοβαρό, θα πρέπει να απαγορεύσει κατηγορηματικά τη συμμετοχή σε οποιαδήποτε έκφανσή του αγώνα, σε ανθρώπους που παραμένουν και στηρίζουν τον Σύριζα και μαζί του, στηρίζουν και τη συνέχιση της ύπαρξης στρατοπέδων συγκέντρωσης, τη συνέχιση της ύπαρξης του φράχτη του Έβρου αλλά και την συνέχιση της μαζικής φτωχοποίησης του λαού και του ξεπουλήματος της χώρας. Με λίγα λόγια, την πλήρη υποταγή στις ορέξεις των ευρωπαίων και λοιπών ιμπεριαλιστών και του Κεφαλαίου.
Αν υπάρχει ένας τρόπος να συνειδητοποιήσουν αυτό που στηρίζουν, να κατανοήσουν την τεράστια ζημιά που έχουν επιτελέσει στην υπόθεση της Αριστεράς και της κοινωνικής ανασύνταξης, αυτός είναι να τους βάλουμε απέναντι για να μας δουν, μήπως και ανάμεσά μας αναγνωρίσουν κάπου τον εαυτό τους. Και τότε μονάχα υπάρχει ελπίδα να θυμηθούν πως ο φασισμός και ο ρατσισμός δεν πολεμιούνται με πολιτικά ευχέλαια κατά του κακού. Ο φασισμός και ο ρατσισμός είναι έννοιες που έχουν εισβάλλει στις ζωές μας με ένα σωρό τρόπους και που συνδέονται άρρηκτα με την κοινωνική εξαθλίωση, τον κοινωνικό αποκλεισμό, τη μαζική φτωχοποίηση, τις ολοένα και περισσότερες κλειστές κλινικές στα δημόσια νοσοκομεία, τα σχολειά που ακόμα περιμένουν τους δασκάλους διανύοντας τη χειρότερη χρονιά των χρόνων της μεταπολίτευσης. Βρίσκεται στις ουρές των καρκινοπαθών και στο ξεπούλημα κάθε σπιθαμής γης, κάθε εργαλείου ανάπτυξης και κέρδους που θα μπορούσε να ανήκει στον λαό. Από εκεί ξεκινά ο φασισμός, εκεί θρέφεται και θεριώνει.
Αν λοιπόν επικροτείς ή έστω, δέχεσαι τις αιτίες του προβλήματος λέγοντας πως δεν υπάρχει εναλλακτική, αλλά «πολεμάς» τα συμπτώματά του με ευχέλαια στα θρησκευτικά, τότε λυπάμαι μα κοροϊδεύεις τον εαυτό σου, όχι εμάς. Και βέβαια έχεις διαλέξει πλευρά πρώην σύντροφε. Κι αυτή, δεν είναι η δική μας.
Το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα όπου ο λαός θα νιώσει στο πετσί του τα μέτρα που ψηφίζονται, το Κίνημα θα γιγαντωθεί και θα ξαναμπεί απέναντι από αυτούς που θέλουν να το υποδουλώσουν, απέναντι στη βάρβαρη νεοφιλελεύθερη πολιτική της καπιταλιστικής ΕΕ και τις εθελόδουλες κυβερνήσεις, πολεμώντας με κάθε τρόπο για να ακυρωθούν τα βάναυσα μέτρα στην πράξη. Η δικιά σας θέση όμως, ω Συριζαίοι, ετούτη τη φορά θα είναι δίπλα σε αυτούς που με τη δική σας στήριξη ξεπουλάνε την ελπίδα. Χωρίς εσάς άλλωστε, δεν θα μπορούσαν τίποτα από όλα αυτά να κάνουν.
Είμαστε σε «πόλεμο».
Έκαστος εφ ‘ω ετάχθη το λοιπόν.
*Η Ελένη Ανδριοπούλου είναι μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου της ΛΑ.Ε. Κέρκυρας
