Δεν είναι τυχαίο ότι ο Θ. Χατζής, μετέπειτα γραμματέας του ΕΑΜ αναφέρει στις αναμνήσεις του ότι στις αρχές Νοέμβρη εκτελέστηκαν επί λιποταξία τέσσερις φαντάροι του συντάγματος του, επειδή είχαν λείψει μόνο μια μέρα και ξαναγύρισαν: «Απογοήτευση και πένθος έπεσε στο Σύνταγμα. Στην πορεία μάθαμε πως και σε άλλα Συντάγματα έγιναν παρόμοιες δίκες για μικρές πειθαρχικές παραβάσεις και επακολούθησαν διαδοχικές εκτελέσεις, κατά περίεργη «συγκυρία» μόνο Μακεδόνων που μιλούσαν τη σλαβική γλώσσα και όλοι τους σχεδόν ήταν χαρακτηρισμένοι «βουλγαροκομμουνιστές».
Αυτό το απόσπασμα, μεταξύ άλλων, περιλαμβάνονταν στο «κατάπτυστο» άρθρο του γνωστού και μη εξαιρετέου ως «διεθνιστή αντιρρησία συνείδησης» Νάσου Θεοδωρίδη το οποίο και δημοσίευσε η «Αυγή» παραμονή της περασμένης «εθνικής» επετείου του αλβανικού έπους . Ο υπεύθυνος, για λογαριασμό του ΣΥΡΙΖΑ, στην εθνική επιτροπή ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δέχτηκε σε εκείνη τη συγκυρία σφοδρή επίθεση από τους πολιτικούς εκπροσώπους του ελληνικού κεφαλαίου και ταυτόχρονα έθεσε την ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη δοκιμασία ελέγχου ιδεολογικής νομιμότητας.
Σαν να μη έφταναν αυτά τα «καμώματα», μεσολάβησαν και άλλες επικίνδυνες «προσωπικές απόψεις» του «εκκεντρικού» στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ, για να φτάσουμε μέχρι τη σημερινή τιμητική του «αποστράτευση» . Και δεν εννοούμε, βέβαια, να σταθούμε, σε αντίστοιχο δημοσίευμα του στο κομματικού οργάνου του ΣΥΝ ενάμιση χρόνο νωρίτερα, όπου ούτε λίγο ούτε πολύ ζητούσε μια ψύχραιμη ιστορική αποτύπωση του ποντιακού ζητήματος στο περιθώριο της εθνικιστικής υστερίας και της αμοιβαίας παραδοχής των εθνοκαθάρσεων. Ή στις δηλώσεις, λόγου χάρη, που παραχώρησε στο κρατικό ραδιοτηλεοπτικό μέσο της ΠΓΔΜ όταν εξέφραζε -στα τέλη του περασμένου Σεπτέμβρη- μια συλλογιστική πολιτικής διπλωματίας στηριγμένη στις αρχές της ειρηνικής συνύπαρξης των γειτονικών λαών, τα αμοιβαία δικαιώματα των μειονοτήτων ή πάλι μιλώντας για ένα πλαίσιο πολιτικής επίλυσης των διακρατικών τριβών με κέντρο το κόψιμο του γόρδιου δεσμού της ονομασίας της γείτονας χώρας, σαν τομή μιας γεωγραφικά σύνθετης ονομασίας και του αναπαλλοτρίωτου σεβασμού του εθνικού αυτοκαθορισμού.
Πιθανότατα, να είναι η συσσώρευση των συστηματικών «ανθελληνικών» του απόψεων όπως αυτές που εμφανίζονται στις συχνές πυκνές αναφορές του στα «περί της καταγωγής των σημερινών ελλήνων» και το χαρακτήρα του ελληνικού έθνους -οι οποίες στηρίζονται στον γερμανό ιστορικό Fallmerayer και βέβαια η «πολυπολιτισμική» στάση του στο εγχώριο μεταναστευτικό, προφανώς εμπνευσμένη από την εθνοαποδομητική πένα του Anderson στις περίφημες «φαντασιακές κοινότητες». Όμως, ποία ήταν λύδια λίθος που γκρέμισε το οικοδόμημα της ανοχής στην «ιδιαιτερότητα» του στελέχους των Αμπελοκήπων; Μήπως, η προφανής «εθνοπροδοτική» χθεσινή αναγγελία «παραχώρησης» στον αντίπαλο της διάσημης βραχονησίδας του 1996, εκείνης στα ανατολικά της Καλύμνου; Είναι, δηλαδή, περισσότερο εγκληματική μια «ενέργεια» αμφισβήτησης ή καλλίτερα ερμηνείας της εθνικής υφαλοκρηπίδας της χώρας και ειδικότερα του άρθρου 14 της Συνθήκης Ειρήνης των Παρισίων του 1947 από την ίδια την πολιτισμική ακύρωση του ελληνικού έθνους και την ιστορική άρνηση του ίδιου του «έθνους-κράτους»; Ή μήπως για να βρούμε την άκρη του νήματος μιας ρεαλιστικής ερμηνείας της αποψινής αντίδρασης της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ θα χρειαστεί να ανατρέξουμε, διαβάζοντας προσεκτικά, στην αδήριτη αποψινή εκφώνηση – επίσης στα social media- του σ. Π. Τατσόπουλου;
«Με τα εθνικά θέματα δεν παίζουμε…κοινή λογική χρειάζεται» αναφέρει ο αγαπημένος συγγραφέας και εγκαλεί τον πρωταίτιο της «πατριωτικής αποστασίας» στην κομματική τάξη και το περί δικαίου εθνικό αίσθημα. Στη γραμμή, δηλαδή, που ορίζει τις αποστάσεις της νομιμότητας στο δικαίωμα της προσωπικής έκφρασης, του χώρου και των όρων διαπάλης των πολιτικών εκτιμήσεων σε μια πολυσυλλεκτική συλλογικότητα, της ανοχής πέρα από την ιδεολογική ηγεμονία των αστικών μύθων και της καπιταλιστικής κυριαρχίας. Αν, όμως ,αυτό σημαίνει ιδεολογική παράδοση, πολιτική συνθηκολόγηση, καθεστωτική υποταγή, ταξική συνεργασία, με άλλα λόγια «υπόκλιση στο αυθόρμητο» μιας τάξης που «δεν υπάρχει για τον εαυτό της», πως μπορούμε να ορίσουμε το δικό μας πλαίσιο επικοινωνιακού και κινηματικού αυτοπροσδιορισμού και ποια κριτήρια θα αντιπαραβάλουμε στις αναγκαίες ρήξεις απέναντι στην κομματική και συστημική νομιμότητα;
Αλλά ας παραμερίσουμε τα ερωτήματα, κάπου εδώ, αφήνοντας το ξεδίπλωμα των συλλογισμών μας.
Η υπόθεση του Νάσου Θεοδωρίδη έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον για τις προοπτικές του αντικαπιταλιστικού κινήματος, της αριστεράς και το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ. Όχι τόσο για τη θεσμική απαξία του «ανθέλληνα κομμουνιστή» ή το ηθικό ζύγισμα του «προβοκατόρικου» περιεχομένου των απόψεων που φιλοξένησε στην προσωπική του ιστοσελίδα. Αλλά για τον ίδιο τον χαρακτήρα της συγκυρίας, μιας παρατεταμένης δηλαδή αδυναμίας διαχείρισης της κεφαλαιοκρατικής κρίσης, που εκφράζεται από την εργώδη προσπάθεια του ευρωπαϊκού κεφαλαίου να κερδίσει το στοίχημα μιας εφήμερης παρενθετικής σταθερότητας. Ταυτόχρονα, με τη ψυχολογική αφαίρεση της «εθνικής ανασυγκρότησης», η οποία επιχειρείται να «κλειδωθεί» πάνω από τις στάχτες του κοινωνικού αυτοματισμού και της ανθρωπιστικής ερήμωσης. Ένα μετέωρο βήμα βαρβαρότητας που προϋποθέτει το βάθεμα της «εσωτερικής υποτίμησης», την ένταση της καταστολής, την απαλλοτρίωση των κεκτημένων, την απονομιμοποίηση της αντίστασης, τη συστηματοποίηση της λογοκρισίας και την ενοχοποίηση της πολιτικής.Πάνω από όλα την πολιτική ηγεμονία της καθεστηκυίας τάξης στην αντιδραστική ουτοπία μιας «πλατιάς ιδεολογικής αφήγησης» με κάδρο την ισχυρή ελλάδα που αναγεννάτε από τις στάχτες της «φαυλότητας», που αναδεικνύει την νομιμότητα σαν αρετή του αστικού κράτους όταν υποτάσσει τις συντεχνιακές «φατρίες» ή την «παραβατικότητα» των απόκληρων του Καιάδα, που σμιλεύει την «σιδερένια φτέρνα» της νέας τάξης πραγμάτων στα τάγματα ασφαλείας ενός προληπτικού εμφυλίου.
Με αυτή την έννοια οι «ανθρωποθυσίες», σε επίπεδο ατομικής ιδεολογικής παρανομίας, προσωπικού ριζοσπαστισμού, μεμονωμένων αντικαπιταλιστικών ρήξεων και συλλογικών εξεγερσιακών δράσεων θα πρέπει να αντιμετωπίζονται με την μεγαλύτερη σοβαρότητα από το αντισυστημικό κοινωνικό κίνημα και τα πολιτικά υποκείμενα της αριστεράς. Είναι το σημείο εκείνο που χαράσσεται η «κόκκινη γραμμή» η οποία οριοθετεί την ταξική ανεξαρτησία και το διεθνιστικό πλάνο των δυνάμεων της εργασίας απέναντι στην ταξική συνεργασία με το κεφάλαιο και την εθνική αναδίπλωση. Το μέτωπο όπου διεξάγεται η πάλη ανταγωνιστικών πολιτικών σχεδίων κοινωνικής ηγεμονίας, τα οποία εδράζονται στην ασυμφιλίωτη γνωσιολογική σύγκρουση μεταξύ της υλιστικής διαλεκτικής του νέου επιστημονικού ρεαλισμού και του μεταφυσικού πατριαρχικού βιολογισμού της ράτσας.Είναι η γραμμή, σύμφωνα με την οποία δεν εγκαταλείπουμε φωνές που βάλουν και αποσαθρώνουν τα σάπια αστικά ιδεολογήματα και σύμβολα του καπιταλισμού, που δεν «δίνει» πολιτικούς ομήρους όσους ξεπερνούν την νομιμότητα τους ή αιχμαλώτους στον πρόσκαιρο συμψηφισμό της «ειρηνικής συνύπαρξης» με τον αντίπαλο.
Είναι για αυτούς τους λόγους που η υπόθεση του Ν. Θεοδωρίδη έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον για τις προοπτικές του αντικαπιταλιστικού κινήματος, της αριστεράς και το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ. Διότι ανεξάρτητα από το βαθμό συμφωνίας με τις «αιτιάσεις» του αποστρατευθέντα συντρόφου, θα χρειαστεί όλοι και όλες μας να υπερασπιστούμε τον τραυματισμένο «ΣΥΡΙΖΑ των μελών» της τελευταίας Συνδιάσκεψης και να αγωνιστούμε απέναντι στον κίνδυνο αιχμαλωσίας μας κάτω από την ιδεολογική κυριαρχία του κεφαλαίου. Διότι είναι προβληματικό να θέλεις να συμμετέχεις σε ένα φορέα, του οποίου τα πολιτικά σύμβολα και τα ταξικά όρια τα καθορίζει ο αντίπαλος. Διότι, «κατά περίεργη συγκυρία» όπως πιθανότατα και σήμερα θα παρατηρούσε ο Θ. Χατζής για τα «προβλήματα πειθαρχίας» και των εκκαθαρίσεων στο στράτευμα -στο διάσημο πλέον ανθελληνικό άρθρο για το «έπος του 1940»- είμαστε όλοι «βουλγαροκομμουνιστές».Ή για να θέσουμε διαφορετικά το «πρόβλημα» παραφράζοντας τον Ν. Μπογιόπουλο: «Είναι η νομιμότητα τους ηλίθιε!»
Γιάννης Αναγνωστάκος, Μέλος ΣΥΡΙΖΑ Πετρούπολης, Αντιπρόσωπος Συνδιάσκεψης 2012
{fcomment}
