Άλλη μια 24ωρη γενική απεργία, η 20η από τις αρχές του 2010, διεξήχθη σήμερα. Το μεγάλο γεγονός ήταν η απροκάλυπτη δολοφονική τρομοκρατία της Αστυνομίας που οδήγησε στο θάνατο του άνεργου ναυτεργάτη Ξενοφώντα Λούγαρη και στον βαρύτατο τραυματισμό ενός 15χρονου εφήβου από χτυπήματα των ΜΑΤ. Η κλιμάκωση της κρατικής βίας φανερώνει τον τρόμο που αισθάνεται η συγκυβέρνηση μπροστά στη διογκούμενη οργή των εργαζόμενων μαζών.
Η συμμετοχή στην απεργία ήταν αξιοσημείωτη, όμως οι συγκεντρώσεις ήταν καταφανώς μικρότερες συγκριτικά με εκείνες της 26ης Σεπτέμβρη. Αυτό το γεγονός είναι η ασφαλέστερη ένδειξη ότι οι σποραδικές 24ωρες γενικές απεργίες είναι πλέον καταδικασμένες στη συνείδηση των εργαζόμενων σαν αναποτελεσματικές και αδιέξοδες.
Η γραφειοκρατία της ΓΣΕΕ είναι ξεκάθαρο ότι χρησιμοποιεί αυτές τις σποραδικές 24ωρες γενικές απεργίες για να εκτονώσει την εργατική οργή. Οι εργαζόμενοι έχουν συνειδητοποιήσει το ρόλο της σαν βασικού πυλώνα στήριξης της κυβέρνησης Σαμαρά. Η σημερινή αξιοθρήνητη εικόνα της αραιής μάζωξης γραφειοκρατών κάτω από το βήμα των ομιλητών της διοίκησης της ΓΣΕΕ, σε αντίθεση με την εικόνα μιας «πυκνής» συγκέντρωσης στο χώρο που καλούσε ο ΣΥΡΙΖΑ στο Μουσείο, είναι απόλυτα ενδεικτική για την απαξία με την οποία αντιμετωπίζεται πλέον από τους εργαζόμενους η ηγετική ομάδα Παναγόπουλου.
Σε όλους τους εργατικούς χώρους, η ιδέα της διεξαγωγής μιας γενικής απεργίας διαρκείας μέχρι την ανατροπή της συγκυβέρνησης έχει κερδίσει έδαφος και εμφανίζεται πλέον στις καθημερινές συζητήσεις μεταξύ των εργαζόμενων. Ποιος όμως έχει το κύρος για να λάβει την πρωτοβουλία να πραγματοποιηθεί αυτή η ιδέα; Η μόνη μαζική δύναμη που μπορεί να το κάνει είναι ο ΣΥΡΙΖΑ! Η ηγεσία του λοιπόν, αντί να τηρεί μια παθητική στάση έναντι της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και να περιορίζεται σε αφηρημένες εκκλήσεις του τύπου «όλοι στους δρόμους», πρέπει να πάρει συγκεκριμένες αγωνιστικές πρωτοβουλίες.
Οι μαρξιστές του ΣΥΡΙΖΑ που εκδίδουμε την εφημερίδα «Επανάσταση» και το περιοδικό «Μαρξιστική Φωνή», προτείνουμε κατά το επόμενο κρίσιμο διάστημα στο οποίο επίκειται το επίσημο πέρασμα των μέτρων που θα αποτελειώσουν το βιοτικό επίπεδο και τα δικαιώματα των εργαζόμενων, το κόμμα μας να πράξει τα ακόλουθα :
-
Να λάβει την πρωτοβουλία μαζί με το ΚΚΕ, τα σωματεία και τις ομοσπονδίες για ένα έκτακτο πανεργατικό συνέδριο στις αρχές Νοέμβρη, με εκλεγμένους αντιπροσώπους από γενικές συνελεύσεις σε όλους τους εργατικούς χώρους, που θα ιδρύσει μια ενιαία εργατική συνομοσπονδία που θα ενώσει τους εργαζόμενους σε ιδιωτικό και «δημόσιο» τομέα, υπερβαίνοντας τον αναχρονιστικό σημερινό διαχωρισμό σε δύο συνομοσπονδίες (ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ). Το πανεργατικό συνέδριο πρέπει να συζητήσει τον απολογισμό των αγώνων των τελευταίων χρόνων, την οργάνωση της γενικής απεργίας διαρκείας για την ανατροπή της συγκυβέρνησης και να εκλέξει μια νέα κεντρική συνδικαλιστική ηγεσία.
-
Παράλληλα, να προχωρήσει από σήμερα μαζί με το ΚΚΕ και τα συνδικάτα στη δημιουργία επιτροπών αγώνα σε κάθε γειτονιά, εργατικό χώρο, σχολείο και σχολή που θα αναλάβουν την προπαγάνδιση της γενικής απεργίας διαρκείας και θα προετοιμάσουν την οικονομική της στήριξη και την περιφρούρησή της από την τρομοκρατία της Αστυνομίας και των παρακρατικών, φασιστικών συμμοριών.
-
Να λάβει πρωτοβουλίες για έναν – όχι συμβολικό – αλλά ουσιαστικό συντονισμό του εργατικού αγώνα σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, με την υιοθέτηση ενός συγκεκριμένου μακρόπνοου προγράμματος κοινών απεργιών και διαδηλώσεων το οποίο θα στοχεύει στην ανατροπή των κυβερνήσεων που εφαρμόζουν αντεργατικές πολιτικές.
-
Πάνω από όλα, πρέπει να δώσει στις αγωνιζόμενες μάζες την πολιτική λύση της αριστερής κυβέρνησης που θα ξεριζώσει όχι μόνο τα αντιδραστικά Μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις, αλλά και τον ίδιο τον καπιταλισμό. Τα αφηρημένα προγράμματα «παραγωγικής ανασυγκρότησης» και τα κάθε λογής «σχέδια Β’» με επιστροφή στη δραχμή, πάνω στο έδαφος του καπιταλισμού αποτελούν ολέθριες αυταπάτες που δεν πρόκειται να δώσουν καμία λύση στα βάσανα εκατομμυρίων φτωχών και ανέργων. Η τάση για φυγή των μεγάλων επιχειρήσεων από τη χώρα δείχνει πως οι ίδιοι οι καπιταλιστές δεν έχουν καμία εμπιστοσύνη στο σύστημά τους. Η μόνη διέξοδος βρίσκεται στην εγκαθίδρυση μιας σοσιαλιστικής, δηλαδή κοινωνικοποιημένης και δημοκρατικά σχεδιασμένης οικονομίας σαν ένα βήμα για τη νίκη του σοσιαλισμού σε ολόκληρη την Ευρώπη!
{fcomment}
