Το άρθρο αυτό είχε γραφτεί από τον Σεργκέι Κιριτσούκ, στέλεχος της αριστερής οργάνωσης Μποροτμπά, το 2014, όταν είχε πρωτοξεκινήσει το πογκρόμ εναντίον του ΚΚ Ουκρανίας από την αντιδραστική φιλοδυτική κυβέρνηση της Ουκρανίας και τις φασιστικές συμμορίες τις οποίες στήριζε. Τελικά στις 16 Δεκέμβρη 2015 το ΚΚ Ουκρανίας τέθηκε οριστικά εκτός νόμου.
Το γεγονός ότι ο Πέτερ Σιμονένκο («Ε»: ο πρόεδρος του ΚΚ Ουκρανίας) μέχρι πρόσφατα αρνιόταν να αποσυρθεί από τις προεδρικές εκλογές της Ουκρανίας προκαλούσε ανείπωτη σύγχυση σε πολλούς αγωνιστές της βάσης και υποστηρικτές του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ουκρανίας. Πράγματι, από τις πρώτες κιόλας μέρες του πραξικοπήματος του Φεβρουαρίου του 2014 στο Κίεβο, το Κομμουνιστικό Κόμμα υπέστη δημόσιες και βάναυσες διώξεις από την ακροδεξιά, τα πογκρόμ της οποίας στηρίζονταν ανοιχτά από το νέο καθεστώς.
Νεοναζί εισέβαλαν και κατέλαβαν τα γραφεία του ΚΚ στο Κίεβο. Το κτίριο της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος έγινε η έδρα μιας από τις πιο διαβόητες ναζιστικές ομάδες στη χώρα, η οποία πραγματοποίησε ανοιχτά την επιδρομή. Οι «πολεμιστές του φωτός και της καλοσύνης», σάρκαζαν πατώντας πάνω σε κομμουνιστικά σύμβολα, έσπαζαν προτομές του Λένιν, έκαιγαν βιβλία και έσκιζαν κόκκινες σημαίες που υπήρχαν στο γραφείο. Σημαίες του ΚΚ μεταφέρθηκαν επίσημα στους δρόμους και σκίστηκαν επιδεικτικά μπροστά στους περαστικούς. Τα προσωπικά δεδομένα των αγωνιστών του ΚΚ που υπήρχαν στο κτίριο της Κεντρικής Επιτροπής έπεσαν στα χέρια των νεοναζί, οι οποίο τα δημοσίευσαν στα κοινωνικά δίκτυα, καλώντας σε σφαγή των ανθρώπων αυτών, μεταξύ των οποίων υπήρχαν έγκυες γυναίκες και μητέρες μωρών παιδιών.
Την ίδια τύχη είχαν και τα γραφεία του Κομμουνιστικού Κόμματος στο Ριβν, το Λουτσκ και σε άλλες πόλεις της Δυτικής Ουκρανίας, όπου μερικά μέλη της Κομμουνιστικής Νεολαίας δέχθηκαν επίθεση και από θαύμα κατάφεραν να μείνουν ζωντανά. Μια προσπάθεια υποστηρικτών του κόμματος να κάνουν μια πικετοφορία στην οδό Γκόγκολ στο Κίεβο δέχτηκε την άμεση επίθεση των φασιστών του Δεξιού Τομέα που ήρθαν από τη Μαϊντάν. Όταν, υπό την πίεση του Ευρωκοινοβουλίου, ζητήθηκε ευγενικά από τους ναζί να εγκαταλείψουν τα γραφεία της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος, αυτοί έκαψαν το κτίριο, ενώ προηγουμένως είχαν κάψει και την εξοχική κατοικία ενός μέλους της οικογένειας του Πέτερ Σιμονένκο.
Οι βουλευτές του ΚΚ ήταν για καιρό εξοικειωμένοι με την άνετη, μετρημένη και ήρεμη ζωή του συμβιβασμού. Στο δρόμο προς το κτίριο του κοινοβουλίου τους υποδέχθηκαν με σφυρίγματα και προσβολές και τους πλησίασαν με πέτρες και μπουκάλια. Κάτι παρόμοιο συνέβη και μέσα στο κοινοβούλιο, όπου εκπρόσωποι του ΚΚ και, στη συνέχεια, βουλευτές δέχθηκαν επίθεση από μέλη του ακροδεξιού κόμματος «Σβόμποντα», του κόμματος «Πατρίδα» και από «Ευρωπαίους» δημοσιογράφους.
Συχνά δεν τους επέτρεπαν να πάρουν το λόγο, και οι δεξιοί ηγέτες του καθεστώτος μιλούσαν ανοιχτά για την απαγόρευση και την εξάλειψη του Κομμουνιστικού Κόμματος ως ένα ζήτημα για το κοντινό μέλλον (Ε: τελικώς συνέβη κάποιους μήνες μετά). Και πράγματι, το υπό τον έλεγχο του «Σβόμποντα» γραφείο του Γενικού Εισαγγελέα και η Ουκρανική Υπηρεσία Πληροφοριών (SBU), με επικεφαλής ένα συγγενή του Γιάρος, αρχηγού του Δεξιού Τομέα, σύντομα άρχισε να προετοιμάζει τη νομοθετική απαγόρευση του Κομμουνιστικού Κόμματος, καλώντας ανοιχτά σε ορισμό δίκης για τους «εγκληματίες φορείς της κομμουνιστικής ιδεολογίας».
Κατά περίεργο τρόπο, παρά την ατμόσφαιρα βάναυσης δίωξης, ο Πέτερ Σιμονένκο εξακολουθούσε πεισματικά να αρνείται να αποχωρήσει από τις εκλογές, αν και πολλοί αγωνιστές του κόμματος, όχι αδικαιολόγητα, απαιτούσαν να μάθουν γιατί ο αρχηγός τους βοηθούσε με αυτό τον τρόπο στη νομιμοποίηση των αιματηρών εκλογών της 25ης Μάη.
Και όταν το κοινοβούλιο έδιωξε τους εκπροσώπους του Κομμουνιστικού Κόμματος από την αίθουσα της συνεδρίασης, στερώντας τους το δικαίωμα να συμμετάσχουν στην κλειστή συνεδρίαση της Βουλής, αρκετοί βουλευτές εξεγέρθηκαν απαιτώντας να μη συμμετάσχουν άλλο οι συνάδελφοί τους στην αντιδημοκρατική φάρσα που ονομάζεται σήμερα κυνικά «ουκρανικός κοινοβουλευτισμός». Αλλά ο Σιμονένκο αποσύρθηκε από τις εκλογές μόνο αφού σχεδόν λιντσαρίστηκε μετά από μια ζωντανή τηλεοπτική εκπομπή στο Κίεβο.
Με όλα αυτά, η θέση των ηγετών του Κομμουνιστικού Κόμματος έχει προκαλέσει δυσαρέσκεια στο νοτιοανατολικό τμήμα της χώρας, όπου παραδοσιακά συγκεντρώνεται η εκλογική βάση του κόμματος. Ο κόσμος ρωτούσε γιατί το κόμμα δεν ήταν αρκετά ενεργό στις διαδηλώσεις κατά του καθεστώτος του Κιέβου, το επέκρινε για τον ξεδοντιασμένο, δειλό οπορτουνισμό του και ποτέ δεν κουράστηκε να ρωτάει γιατί η ηγεσία του κόμματος βρίσκεται ακόμα κάτω από τον κοινοβουλευτικό θόλο και όχι στον αγώνα μαζί με όσους την ψήφισαν πριν από δύο χρόνια.
Και η κριτική από το εσωτερικό αυξανόταν. Πολλοί αγωνιστές ήθελαν να μάθουν ποιος θα πρέπει να θεωρηθεί υπεύθυνος για ό,τι συνέβη στο κόμμα και τη χώρα, και γιατί το Κομμουνιστικό Κόμμα -κάποτε το πιο μαζικό λαϊκό κόμμα στην Ουκρανία («Ε»: στις προεδρικές εκλογές του 1999, όπου εκλέχτηκε ο Λεονίντ Κούσμα, στον Β’ Γύρο ο Σιμονένκο ως υποψήφιος του ΚΚ είχε λάβει 37,8% και 10,66 εκ. ψήφους) αποδυναμώθηκε απότομα υπό αυτή την ηγεσία για να φτάσει στη σημερινή εξευτελιστική κατάσταση. Γιατί εξακολουθεί η ηγεσία να παραμένει αδιαμφισβήτητη στο τιμόνι;
Σε αυτές τις εύλογες επικρίσεις των απλών αγωνιστών του Κομμουνιστικού Κόμματος μπορεί κανείς να προσθέσει περισσότερες, υπενθυμίζοντας πως οι ηγέτες του κόμματος εγκατέλειψαν πλήρως τη δηλωμένη ιδεολογία τους, πως έχασαν εντελώς την επαφή με την εργατική τάξη, τα συμφέροντα της οποίας υποτίθεται ότι εκφράζουν. Ειλικρινείς, ιδεολόγοι αγωνιστές έκαναν ενοχλητικές ερωτήσεις για ανθρώπους που αποκτούσαν περιουσία, κεφάλαια και κυβερνητικά αξιώματα. Και ρωτούσαν ακόμα γιατί το κόμμα αντάλλαξε την εμπιστοσύνη των μαζών με όλα τα παραπάνω. Ωστόσο, στην κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα σήμερα, με το δεξιό καθεστώς να διώκει την ουκρανική Αριστερά, δεν είναι η ώρα για μικρόψυχη χαιρεκακία προς το στρυμωγμένο Κομμουνιστικό Κόμμα.
Η δίκη του Κομμουνιστικού Κόμματος, οργανωμένη από τους ναζί και τους νεοφιλελεύθερους, αποτελεί εγγυημένα μια δίκη του συνόλου της αριστερής ιδεολογίας την οποία θέλουν να απαγορεύσουν και τελικά να αποβάλουν από την ουκρανική πολιτική. Οι κόκκινες σημαίες με το σφυροδρέπανο θα σκιστούν και θα καούν, ανεξάρτητα από το αν αυτές εμφανίζονται ως σύμβολα του Κομμουνιστικού Κόμματος ή άλλων αριστερών ομάδων.
Άλλωστε και τα γραφεία των άλλων αριστερών ομάδων υπόκεινται επίσης σε πογκρόμ. Και εμάς μας ψάχνουν και επιτίθενται στους αγωνιστές μας στους δρόμους, όπως κάνουν και στα μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος. Τα αριστερά μνημεία που έχουν υποστεί βανδαλισμούς – τα κατεστραμμένα αγάλματα του Λένιν και του Μαρξ, τα μνημεία των πεσόντων στρατιωτών της επανάστασης και των αγωνιστών ενάντια στο φασισμό, οι συλημένοι τάφοι των εργατών που σκοτώθηκαν στις μάχες του εργοστασίου «Άρσεναλ» – δεν είναι περιουσία του Σιμονένκο, αλλά κοινή κληρονομιά και κοινός πόνος ολόκληρης της Αριστεράς.
Θα ήταν κοντόφθαλμο να μην καταλαβαίνει κανείς ότι η καταστολή που υφίσταται το Κομμουνιστικό Κόμμα θα ασκηθεί στη συνέχεια και εναντίον όλων των αγωνιστών της Αριστεράς – συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που έχουν επικρίνει επανειλημμένα τον Σιμονένκο και την εντελώς μη κομμουνιστική πολιτική του κόμματός του. Μια καταστροφή του Κομμουνιστικού Κόμματος σήμερα θα οδηγήσει όλες τις αριστερές οργανώσεις στο να κρύβονται, κάτι που είναι ήδη πολύ κοντά. Θα θέσει προηγούμενο για την άγρια δίωξη όλων όσων μοιράζονται αντιφασιστικές και σοσιαλιστικές απόψεις. Και δεν θα είναι κανείς σε θέση να δικαιολογήσει τον εαυτό του στο δικαστήριο και τον ακροδεξιό όχλο λέγοντας ότι πάντα ασκούσε κριτική με συνέπεια στην πολιτική του Κομμουνιστικού Κόμματος.
Προφανώς, η χώρα έχει διολισθήσει σε μια αιματηρή δικτατορία κάτω από ένα καθεστώς δεξιών πολιτικών, το οποίο για πρώτη φορά εδώ και εκατό χρόνια εξαπολύει εμφύλιο πόλεμο εναντίον του λαού του. Και τώρα χρειαζόμαστε πλατιά αλληλεγγύη σε αυτούς που αντιμετωπίζουν την καταστολή των δικαιωμάτων τους, συμπεριλαμβανομένων και των έντιμων ακτιβιστών του Κομμουνιστικού Κόμματος. Να μην επιτρέψουμε το 2014 να γίνει για μας το νέο 1933.
Σεργκέι Κιριτσούκ, συντονιστής της «Μποροντμά»
Πηγή: ιστοσελίδα Avantgarde από την ιστοσελίδα του Borotba.
