Στις 28 Σεπτέμβρη του 2013, σχεδόν 10 μέρες μετά τη δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα, η αστυνομία συλλαμβάνει τον ηγετικό πυρήνα της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής, καθώς και δεκάδες στελέχη και μέλη της που εμπλέκονται σε εγκληματικές ενέργειες. Εννέα μήνες μετά από τις συλλήψεις, τελειώνει η ανακριτική διαδικασία και παραπέμπονται σε δίκη 69 άτομα, στα οποία συμπεριλαμβάνονται και όλοι οι φασίστες βουλευτές που εξελέγησαν στις εκλογές του 2012. Το βούλευμα περιλαμβάνει 1.109 σελίδες μέσα στις οποίες εκτυλίσσονται όλες οι εγκληματικές ενέργειες των χρυσαυγιτών από το 2008 ως σήμερα, και κατηγορεί για πρώτη φορά τους συλληφθέντες ως μέλη εγκληματικής οργάνωσης.
Θα αναρωτηθεί κανείς, γιατί πέρασαν τόσα χρόνια κατά τα οποία οι φασίστες δρούσαν ανενόχλητοι; Γιατί καταδικάζονταν για επιμέρους αξιόποινες πράξεις μόνο τα «παιδιά της σφαλιάρας» της Χρυσής Αυγής, αλλά ποτέ τα «πρωτοκλασάτα» στελέχη της; Γιατί ουδέποτε τέθηκε το ζήτημα της εγκληματικής οργάνωσης, της ιεραρχίας, της αρχηγικής δομής κλπ. Η απάντηση βέβαια είναι προφανής. Οι χρυσαυγίτες (και γενικά οι φασίστες) ήταν, είναι και θα είναι τα χαϊδεμένα σκυλιά του συστήματος. Πάντα όταν το οικονομικό και πολιτικό σύστημα βρίσκεται σε κρίση αποσταθεροποίησης και το κίνημα των εργαζομένων φουντώνει, το σύστημα βγάζει από το χρονοντούλαπο τα τσιράκια του, για να αποπροσανατολίσει τους φτωχούς από τα πραγματικά τους προβλήματα (ανεργία, χαμηλοί μισθοί, εργασιακή εκμετάλλευση) και να τους πείσει ότι ο εχθρός βρίσκεται στα μάτια του «ξένου», του μετανάστη και όχι στις τράπεζες και τα υπουργεία. Για να χτυπήσει τους αγωνιστές και τους εργάτες. Με άλλα λόγια, είναι «αναγκαίο» συμπλήρωμα του αστικού κράτους και των ιδεολογικών μηχανισμών των καπιταλιστών.
Η δίκη και οι προκλήσεις των φασιστών
Στις 20 Απριλίου του 2015, ξεκινά η δίκη των φασιστών. Λίγο νωρίτερα, το γνωστό πλυντήριο της εξουσίας και του φασισμού, η εφημερίδα «Πρώτο Θέμα», δημοσιεύει λίστα με τα ονόματα των μαρτύρων κατηγορίας της Χρυσής Αυγής! Από την πρώτη κιόλας μέρα, οι φασίστες νιώθουν τόσο άνετα στα αστικά δικαστήρια, τον πυλώνα της διατήρησης της αστικής εξουσίας, που κάνουν επίθεση σε μάρτυρες κατηγορίας λίγο πριν αρχίσει η δίκη. Η αίθουσα που επιλέγεται για μια δίκη με 69 κατηγορούμενους, 300 μάρτυρες, 120 συνηγόρους και μέλη της πολιτικής αγωγής και 100 δημοσιογράφους και ρεπόρτερ, βρίσκεται στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού και είναι τουλάχιστον ακατάλληλη. Στα αιτήματα να αλλάξει η αίθουσα ώστε η δίκη να είναι δημόσια και ανοιχτή στο κοινό, η έδρα απαντά ότι την αίθουσα έχει επιλέξει ο υπουργός Δικαιοσύνης και ότι σύντομα θα μεταφερθεί η δίκη σε καταλληλότερη αίθουσα. Πόσο σύντομα; 14 μήνες μετά, στις 27 Ιουνίου του 2016. Τέτοιο «ζήλο» είχαν και ο τότε υπουργός της «πρώτης φοράς αριστερά» και ο μετέπειτα, για να τιμωρηθούν τα σκυλιά των μεγάλων αφεντικών.
Οι προκλήσεις των χρυσαυγιτών είναι μέχρι σήμερα αμέτρητες. Από την πρώτη μέρα, ένας εκ των κατηγορουμένων φωτογραφίζει με το κινητό του κόσμο από το ακροατήριο, (αντιφασίστες που παρακολουθούν τη δίκη), ώστε να τους εκφοβίσει. Περίπου 100 «δίποδα» είναι μαζεμένα έξω από το δικαστήριο και φωνάζουν ότι «ο αρχηγός τους ξεφτίλισε το σύστημα». Ποιο σύστημα όμως; Αυτό που τους γεννά, τους αναθρέφει κι όποτε το συμφέρει, τους αφήνει να αλωνίζουν.
Προκαλούν τη μητέρα του δολοφονημένου αντιφασίστα, απειλούν το κοινό του δικαστηρίου, απουσιάζουν από τη δίκη κατά το δοκούν, καθυβρίζουν την πολιτική αγωγή. Τι κάνει η αστυνομία; Ό,τι έκανε και κατά τη δολοφονία Φύσσα, παρακολουθεί χωρίς να επεμβαίνει, ουσιαστικά ενθαρρύνοντας και νομιμοποιώντας τους νεοναζί. Εντωμεταξύ, διεξάγεται αγώνας ώστε να μπορεί να παραστεί πολιτική αγωγή από την οικογένεια Φύσσα, από τα μέλη του ΠΑΜΕ και από τους Αιγύπτιους ψαράδες. Γίνεται τελικά δεκτή η παρουσία της πολιτικής αγωγής για τις 3 υποθέσεις, με κάποιες παραλλαγές για την κάθε υπόθεση.
Οι καταθέσεις της πλευράς Φύσσα είναι συγκλονιστικές. Η αστυνομία έμεινε άπραγη μπροστά στη δολοφονία. Στο αστυνομικό τμήμα είχαν δεμένους με χειροπέδες τους φίλους του Παύλου, αλλά όχι το Ρουπακιά. Οι καταθέσεις των Αιγύπτιων ψαράδων σοκάρουν με την περιγραφή της βαρβαρότητας των δολοφονικών χτυπημάτων. Η περίπτωση των συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ, κατεβάζει ακόμη περισσότερο τη μάσκα των μαντρόσκυλων του συστήματος. Ενώ οι μάρτυρες κατηγορίας εξετάζονται για την επίθεση, συνήγοροι υπεράσπισης και κατηγορούμενοι χύνουν το φασιστικό τους δηλητήριο και προσπαθούν να σπιλώσουν το κομμουνιστικό κίνημα. Φτάνουν στο σημείο να ζητούν από το μάρτυρα «εξηγήσεις» για την ΕΣΣΔ, αναγκάζοντας την έδρα να υπενθυμίσει ότι στην παρούσα δίκη δε δικάζονται τα μέλη του ΠΑΜΕ.
Οι κυβερνητικές αβάντες στους φασίστες
Από τότε που η κυβερνητική κλίκα Τσίπρα, αποφάσισε την ψήφιση του τρίτου μνημονίου, την πιστή εφαρμογή όλου του προγράμματος της ελληνικής άρχουσας τάξης και των δανειστών και φυσικά το συνεπαγόμενο «ξέπλυμα» των προηγούμενων αστικών κυβερνήσεων, φαίνεται ότι τους έμεινε «κουσούρι» και θέλουν τώρα να ξεπλύνουν και τους Χρυσαυγίτες. Είναι άλλωστε γνωστός ιστορικά ο ρόλος της σοσιαλδημοκρατίας, των κομμάτων δηλαδή όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, που προδίδουν σε κάθε κρίσιμη καμπή της ιστορίας τους εργάτες.
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έχει δείξει ότι ξέρει να συνεργάζεται αγαστά με την αστική τάξη, επομένως – γιατί όχι – και με τα σκυλιά της. Γιατί λοιπόν να μην καθυστερήσει τη δίκη τους; Γιατί να μην κάνει 14 μήνες για να βρει κατάλληλη δικαστική αίθουσα; Γιατί να μην φωτογραφίζονται τα κυβερνητικά στελέχη αγκαζέ με τους χρυσαυγίτες στα νησιά και να μη θέλει ο Παρασκευόπουλος να τους εκδημοκρατίσει;
Αντί επιλόγου
Ποτέ δε θα κουραστούμε να το φωνάζουμε: οι φασίστες είναι το μακρύ χέρι του αστικού κράτους και των καπιταλιστικών αφεντικών. Η Χρυσή Αυγή δεν είναι κάτι διαφορετικό ή νέο, όπως προσπαθεί να πλασαριστεί. Ήταν και είναι ακόμη το χέρι των αφεντικών στη Ζώνη του Περάματος, που τους ενόχλησε η συνδικαλιστική δράση του ΠΑΜΕ. Ήταν και είναι ακόμη το μάτι και το αυτί του εφοπλιστή στην ναυτιλιακή εταιρία και τα σαπιοκάραβα. Ο λαός καταρρέει μέσα στη φτώχεια και την ανεργία και με ποιόν τα βάζει η Χρυσή Αυγή; Με τους υπουργούς; Με τους κεφαλαιοκράτες; Όχι. Με τους φτωχούς και τους καταπιεσμένους.
Το αντιφασιστικό κίνημα, οι νέοι το ξέρουμε καλά αυτό. Γι’ αυτό, ακόμη κι αν επιβάλλεται μαζί με τα συνδικάτα και τις μαζικές οργανώσεις να απαιτήσουμε την παραδειγματική τιμωρία των φασιστών, δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι ο φασισμός δεν αντιμετωπίζεται από τους θεσμούς της αστικής δικαιοσύνης. Τα δικαστήρια λειτουργούν και δικάζουν σύμφωνα με το συμφέρον της άρχουσας τάξης. Οι φασίστες πρέπει να λάβουν την απάντηση που τους αρμόζει από τη μαζική αντιφασιστική δράση του εργατικού κινήματος και της νεολαίας, στους δρόμους, στις γειτονιές, στους χώρους δουλειάς. Ο πόλεμος ενάντια στο κεφάλαιο και το κράτος που το συντηρεί, είναι ο μόνος πόλεμος που θα τσακίσει συθέμελα το φασισμό. Είναι ο μόνος πόλεμος που έχει να δώσει η εργατική τάξη.
Αντριάνα Κοκκίνη
