Στο σύγχρονο ζωντανό δράμα του παγκόσμιου καπιταλισμού, μετά την κορύφωση της ύβρεως των στρατιωτικών και εμπορικών πολέμων του ιμπεριαλισμού, αναδύεται μια πρώτη εκδοχή της αναγκαίας «κάθαρσης» με τη μορφή ενός διεθνούς επαναστατικού κινήματος, που αρχίζει να σαρώνει τα διεφθαρμένα και αυταρχικά καθεστώτα. Πρόκειται για τη λεγόμενη «Επανάσταση της Γενιάς Ζ», η οποία στην Ινδονησία, το Νεπάλ, το Μαρόκο και τη Μαδαγασκάρη πήρε την σκυτάλη από τα ανάλογα κινήματα που είχαμε το 2024 στο Μπανγκλαντές και την Κένυα, εκφράζοντας τις πανίσχυρες, αυθόρμητες τάσεις σύγκρουσης της εργατικής νεολαίας με τον καπιταλισμό.
Η Γενιά Z τρομοκρατεί τον καπιταλισμό
Ο πιο πρόσφατος σταθμός αυτού του κινήματος είναι η νησιωτική χώρα και πρώην γαλλική αποικία της Μαδαγασκάρης, όπου είχαμε γεγονότα εξαιρετικής πολιτικής σημασίας. Το Σαββατοκύριακο 11 και 12 Οκτωβρίου το μαζικό κίνημα των νέων, που ξεκίνησε στις 25 Σεπτεμβρίου, είχε την πρώτη του μεγάλη νίκη. Ένα τμήμα του στρατού αρνήθηκε να συνεχίσει την καταστολή του κινήματος και στασίασε, ενώ ο πρόεδρος της χώρας χρειάστηκε να δραπετεύσει στο Ντουμπάι με αεροσκάφος του γαλλικού στρατού.
Όλα αυτά τα γεγονότα παραπέμπουν ευθέως στο σκηνικό μιας αυθεντικής επανάστασης. Συνολικά, μέσα σε μόλις 2 μήνες, τα μαζικά κινήματα σε Ινδονησία, Νεπάλ, Μαρόκο και Μαδαγασκάρη, αλλά και σε μια μικρότερη κλίμακα στην Ευρώπη, οι μαζικές απεργίες και διαδηλώσεις αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη σε Ιταλία, Ισπανία, Ολλανδία και Βρετανία, διαψεύδουν για άλλη μια φορά τους αθεράπευτα σκεπτικιστές σε σχέση με τις επαναστατικές δυνατότητες του σήμερα που ενδημούν στην (κυρίως σοσιαλδημοκρατική και σταλινική) Αριστερά. Μάλιστα, παρότι ορισμένοι από αυτούς, όπως η ηγεσία του ΚΚΕ, ορκίζονται στα ιδανικά του κομμουνισμού, επιμένουν να μιλούν για αρνητικούς τάχα ταξικούς συσχετισμούς δύναμης παγκόσμια, αρνούνται να αναγνωρίσουν τις επαναστάσεις που ξετυλίγονται μπροστά στα μάτια τους και να δεχθούν ότι αυτές κάνουν τη δυνατότητα μιας πολιτικής νίκης του κομμουνισμού στον σημερινό κόσμο μια απόλυτα εφικτή υπόθεση.
«Εκεχειρία» στη Γάζα: μια εύθραυστη ανάπαυλα στην ισραηλινή βαρβαρότητα
Τη στιγμή που γράφεται αυτό το άρθρο διαδίδονται τα νέα για την ωμή παραβίαση της εκεχειρίας από τον ισραηλινό στρατό με νέες δολοφονίες Παλαιστινίων και με περιορισμό της συμφωνημένης μόλις μια μέρα πριν, ποσότητας ανθρωπιστικής βοήθειας που προορίζεται για τη Γάζα. Έτσι η πολυδιαφημισμένη «Συμφωνία ειρήνης» του Τραμπ για τη Γάζα, η οποία στο περιεχόμενό της προβλέπει ένα τερατουργηματικό καθεστώς κατοχής από τον σιωνιστικό και δυτικό ιμπεριαλισμό με βασικό εγγυητή τα διεφθαρμένα αραβικά καθεστώτα, χωρίς υπόνοια αυτοδιάθεσης για τον παλαιστινιακό λαό, αποδεικνύεται μια εφήμερη και ιδιαίτερα εύθραυστη ανάπαυλα στη ισραηλινή γενοκτονική βαρβαρότητα.
Αυτονόητα όποιος υποστηρίζει δημόσια αυτή την συμφωνία, ως σύνολο ή ως βάση για τη λύση του Παλαιστινιακού ή ακόμα και πτυχές της, συμπεριλαμβανομένων ορισμένων υποτιθέμενα προοδευτικών κυβερνήσεων όπως του Σάντσεθ στην Ισπανία ή ακόμα και δυνάμεων που τυπικά υπερασπίζουν την υπόθεση της παλαιστινιακής αντίστασης, αποτελεί ντε φάκτο έναν εχθρό της παλαιστινιακής χειραφέτησης.
Η συμφωνία, πάνω από όλα, επιβεβαιώνει στον απόλυτο βαθμό τη θεμελιώδη θέση του γνήσιου κομμουνισμού σχετικά με το Παλαιστινιακό Ζήτημα. Δεν υπάρχει καμία πραγματική λύση στο Παλαιστινιακό σε συνθήκες καπιταλισμού. Χωρίς την ανατροπή του εγκληματικού καπιταλιστικού καθεστώτος στο Ισραήλ από τα συντονισμένα χτυπήματα της ενωμένης, ανεξάρτητα από εθνικότητα ή θρήσκευμα, εργατικής τάξης της περιοχής, ως αναγκαίο βήμα για τη θεμελίωση μιας Σοσιαλιστικής Ομοσπονδίας της Μ. Ανατολής, το ένα τερατουργηματικό σχέδιο «ειρήνης» υπό την κυριαρχία του σιωνισμού, την αρωγή των δυτικών προστατών του και την ανοχή των Αράβων φίλων του, θα καταρρέει ύστερα από το άλλο.
Έτσι, εκείνες οι ηγεσίες στην Αριστερά που επέλεξαν να γίνουν άκριτοι υπερασπιστές των μεθόδων πάλης της εξαρτώμενης από τα αντιδραστικά αστικά καθεστώτα της Τουρκίας και του Κατάρ, Χαμάς, οι οποίες αποδείχθηκαν όχι μόνο αναποτελεσματικές, αλλά και καταστροφικές για την παλαιστινιακή υπόθεση, και ιδιαίτερα όσοι αγωνιστές παρασύρθηκαν από τις αντιλήψεις τους, οφείλουν να αναθεωρήσουν τη θέση τους. Πρέπει να στραφούν στη γνήσια κομμουνιστική τοποθέτηση της πρώτης περιόδου της Κομμουνιστικής Διεθνούς, της περιόδου του Λένιν και του Τρότσκι, υπερασπίζοντας την άρρηκτη σύνδεση της επίλυσης του Παλαιστινιακού Ζητήματος με τον αντικαπιταλιστικό αγώνα. Μια τοποθέτηση που ενταφίασε ο διεθνής σταλινισμός υιοθετώντας είτε τις ιδέες του αραβικού εθνικισμού, είτε μια ανοικτά ή ντε φάκτο φιλοσιωνιστική στάση, κινούμενος από την υποστήριξη της σταλινικής σοβιετικής γραφειοκρατίας στο απαράδεκτο σχέδιο ίδρυσης του κράτους Ισραήλ στον ΟΗΕ το 1947 στην πάγια γραμμή της υποστήριξης «ενός παλαιστινιακού κράτους στα σύνορα του 1967» (τα οποία είχαν προκύψει από τους βάναυσους ισραηλινούς διωγμούς εκατοντάδων χιλιάδων Παλαιστινίων στον πόλεμο του 1948).
Αντί για αδιάκριτα χτυπήματα στον ισραηλινό πληθυσμό που τον συσπειρώνουν στην αγκαλιά της ισραηλινής άρχουσας τάξης, η παλαιστινιακή αντίσταση μπορεί να νικήσει μόνο ως πάλη ταξική ενάντια στο ισραηλινό κράτος, τον δυτικό ιμπεριαλισμό και τα φιλικά, αστικά αραβικά καθεστώτα της περιοχής, η οποία θα είναι ικανή να συνδυάζει τον ένοπλο αγώνα αποκλειστικά ενάντια στη σιωνιστική πολεμική μηχανή, με ταυτόχρονες ταξικές εκκλήσεις προς την ισραηλινή εργατική τάξη και τη νεολαία που ασφυκτιούν στο καθεστώς Νετανιάχου, και με μορφές δράσης που αυτές θα μπορούσαν να τις υποστηρίξουν ενεργά. Στο πλαίσιο δηλαδή, ενός πολύμορφου μαζικού αγώνα, ένοπλου και μη, που θα διεξάγεται με έμβλημα τη σημαία του σοσιαλισμού και όχι το Κοράνι.
«Ντεζά βου» παραμονών βαθιάς ύφεσης
Στην υλική βάση του ασταθούς διεθνούς καπιταλιστικού σκηνικού, την παγκόσμια οικονομία, μια προσεκτική ματιά στις εξελίξεις μας προϊδεάζει για νέες θύελλες. Παρά την καθησυχαστική αναβάθμιση της πρόβλεψης του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) για την παγκόσμια ανάπτυξη το 2025 που περιέχονταν στην τριμηνιαία έκθεση που έδωσε στη δημοσιότητα στις 14/10 (με πρόβλεψη παγκόσμιας ανάπτυξης στο 3,2% του ΑΕΠ αντί για 3%, με τις ΗΠΑ στο 2%, την Κίνα στο 4,8%, την Ευρωζώνη στο 1,2% και την Ιαπωνία στο 1,1%), αλλά και παρά την εκτίμησή του ότι οι εμπορικές εντάσεις αποδείχθηκαν «ήπιες» γιατί οι ΗΠΑ και η Κίνα κατέληξαν σε εμπορικές συμφωνίες, υπάρχουν αντικειμενικά στοιχεία που προειδοποιούν για τον κίνδυνο μιας βαθιάς παγκόσμιας ύφεσης.
Η ίδια έκθεση παραδέχεται ότι η ένταση των ΗΠΑ με την Κίνα παραμένει αμείωτη. Και «πριν αλέκτωρ λαλήσει τρεις», την ίδια μόλις μέρα που δημοσιοποιήθηκε η έκθεση του ΔΝΤ, ΗΠΑ και Κίνα ανακοίνωσαν νέα εκατέρωθεν επιβολή δασμών στα λιμάνια. Επιπλέον, σύμφωνα με όλους τους σοβαρούς αστούς αναλυτές, οι πληθωριστικές και άλλες επιπτώσεις του κλιμακούμενου μετά την Άνοιξη παγκόσμιου εμπορικού πολέμου, αναμένεται να εκφραστούν στην ολότητά τους μόλις στο πρώτο τρίμηνο-τετράμηνο του 2026.
Αν λοιπόν η επίδραση αυτής της αχαλίνωτης έντασης στον εμπορικό πόλεμο συνυπολογιστεί με την αδυναμία ουσιαστικής αποκλιμάκωσης των στρατιωτικών συγκρούσεων (κανείς εχέφρων άνθρωπος δεν μπορεί να πάρει στα σοβαρά τις «ειρηνόφιλες» προθέσεις του Τραμπ), τότε μπορεί κάποιος να συνειδητοποιήσει το μέγεθος και την πιθανότητα της απειλής μιας βαθιάς παγκόσμιας ύφεσης.
Ήδη η μαζική στροφή επενδυτών στο καταφύγιο του χρυσού, του οποίου η αξία έχει αυξηθεί κατά 45% από την αρχή του έτους, αποτελεί μια σαφή ένδειξη της εξελισσόμενης έλλειψης εμπιστοσύνης στην παγκόσμια οικονομία από την ίδια την άρχουσα τάξη. Και την ίδια στιγμή, επιτελεία του κεφαλαίου όπως το ΔΝΤ και η Τράπεζα της Αγγλίας προειδοποιούν για την πιθανότητα ενός κραχ από το σκάσιμο της κερδοσκοπικής φούσκας της Τεχνητής Νοημοσύνης, ένα πεδίο όπου έχουμε ανοίγματα και αποτιμήσεις πολλαπλάσιες των πραγματικών κερδών. Εκεί όλα αρχίζουν να θυμίζουν τις παραμονές του αποκαλούμενου τεχνολογικού κραχ του 2000, με επίκεντρο τις τοποθετήσεις κεφαλαίων στο ταχύτατα αναπτυσσόμενο νέο τότε, επενδυτικό πεδίο του ίντερνετ.
Η ελληνική άρχουσα τάξη και η κυβέρνησή της «παίζουν τα ρέστα τους»
Τις παραμονές αυτής της επερχόμενης δίνης στην παγκόσμια οικονομία και κινούμενο ήδη μέσα σε ένα περιβάλλον ύφεσης στην ευρωπαϊκή οικονομία (με τη Γερμανία να βρίσκεται σταθερά στην «πρώτη γραμμή» της), το αστικό καθεστώς στην Ελλάδα αντιμετωπίζει μια κρίση αυξανόμενης λαϊκής αμφισβήτησης, βαθιά βουτηγμένο στο τέλμα της διαφθοράς και των σκανδάλων, εκπροσωπούμενο από μια κυβέρνηση που όλοι οι στοιχειωδώς σοβαροί εγχώριοι αστοί πολιτικοί αναλυτές θεωρούν ήδη «τελειωμένη».
Ωστόσο, όσο η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν ανατρέπεται από τους μαζικούς αγώνες της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, θα αξιοποιεί κάθε της λεπτό στην εξουσία για να αφαιρέσει εργατικές κατακτήσεις και δικαιώματα, για να επιδεινώσει τη θέση των εργαζόμενων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου.
Έτσι, μετά το νομοσχέδιο για το 13ωρο, ο εργαζόμενος λαός έρχεται αντιμέτωπος με έναν ακόμα προϋπολογισμό λιτότητας. Tο προσχέδιο του κρατικού προϋπολογισμού για το 2026 που κατατέθηκε στη Βουλή στις 6/10 συνιστά εργαλείο αναδιανομής εισοδήματος προς όφελος των εγχώριων και ξένων καπιταλιστών, με όχημα την επιδίωξη για ένα ακόμα θηριώδες πρωτογενές πλεόνασμα στο 2,8% του ΑΕΠ και δυσβάσταχτους φόρους.
Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι παρά τις πολυδιαφημισμένες παροχές-ψίχουλα του Μητσοτάκη στη ΔΕΘ, με τις οποίες π.χ. το «όφελος» για μια εργατική οικογένεια με εισόδημα 15.000 – 16.000 ευρώ και δύο παιδιά δεν θα φτάσει καν το 1 ευρώ τη μέρα, τα φορολογικά έσοδα για το 2026 προβλέπεται να είναι αυξημένα, ενώ από τα 73,5 δισ. ευρώ που υπολογίζεται ότι θα είναι το συνολικό τους ύψος, τα νοικοκυριά προβλέπεται να επιβαρυνθούν περίπου με 70 δισ.! Μόνο o ΦΠΑ, ο άδικος αυτός έμμεσος φόρος που βαραίνει κυρίως τα εργατικά-λαϊκά νοικοκυριά, προβλέπεται να αυξηθεί σε 29,1 δισ. ευρώ, έναντι 27,5 δισ. το 2025.
Και ενώ η αγοραστική δύναμη του εργατικού μισθού εδραιώνεται στην τελευταία θέση μεταξύ των 27 κρατών μελών της ΕΕ, η κυβέρνηση λαμβάνει νέα προκλητικά μέτρα ενίσχυσης του κεφαλαίου, όπως οι υπερεκπτώσεις επενδυτικών δαπανών 100% για «επενδύσεις σε στρατηγικούς τομείς άμυνας, κατασκευής οχημάτων, αεροσκαφών και εξαρτημάτων», στο πλαίσιο της στροφής της ΕΕ στην πολεμική οικονομία, την οποία καλείται να πληρώσει με βαρύτατες θυσίες η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα.
Οι θνησιγενείς «γενικές» απεργίες και τη νίκη του Πάνου Ρούτσι
Μπροστά σ’ αυτή την κλιμακούμενη επίθεση στην εργατική τάξη, το εργατικό κίνημα έχει ουσιαστικά παραλύσει από την παθητική τακτική της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, η οποία περιορίζεται σε αποσπασματικές κινητοποιήσεις συμβολικού χαρακτήρα, όπως η «γενική» απεργία της 1ης Οκτώβρη και εκείνη της ΑΔΕΔΥ και Εργατικών Κέντρων στις 14/10.
Η χαμηλή συμμετοχή σε αυτές, παρά την συσσωρευμένη οργή και την αντικυβερνητική-αντισυστημική διάθεση που επικρατεί στις τάξεις των εργαζόμενων και της νεολαίας, ανέδειξε για μια ακόμα φορά την ανάγκη για έναν σοβαρά προετοιμασμένο αγώνα που θα διεξαχθεί στη βάση ενός σχεδίου άμεσης κλιμάκωσης, με στόχο την ίδια την ανατροπή της σάπιας κυβέρνησης της άρχουσας τάξης. Το σχέδιο αυτό πρέπει απαραίτητα να συνενώνει σε κοινό συντονισμό όλες τις μαζικές οργανώσεις και δυνάμεις που δηλώνουν έτοιμες να αγωνιστούν για τα συμφέροντα και τα δικαιώματα της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, συμπεριλαμβανομένου του Συλλόγου Συγγενών Θυμάτων Τεμπών, ο οποίος με τη συνεπή αντικυβερνητική-αντικαθεστωτική του στάση και δράση έχει γίνει ένα αγωνιστικό σημείο αναφοράς για εκατομμύρια ανθρώπους.
Το πιο χαρακτηριστικό πειστήριο για την αναγκαιότητα ενός αποφασιστικού αγώνα διαρκείας και για τις δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα για σημαντικές νίκες, είναι το γεγονός πως ό,τι δεν κατάφεραν να πετύχουν οι πρόχειρα οργανωμένες και αποσπασματικές απεργίες που κάλεσε η συνδικαλιστική γραφειοκρατία ενάντια στο νομοσχέδιο για το 13ωρο, δηλαδή μια υποχώρηση της κυβέρνησης, το πέτυχε με την αποφασιστική του πάλη ένας άνθρωπος, ο γονιός ενός αδικοχαμένου παιδιού του εγκλήματος των Τεμπών, Πάνος Ρούτσι.
Ως αποτέλεσμα της πολυήμερης απεργίας πείνας αυτού του γονιού – λαϊκού αγωνιστή, καθώς και του κύματος συμπαράστασης που δημιούργησε στις μάζες των απλών ανθρώπων του εργαζόμενου λαού, η κυβέρνηση και η δικαστική εξουσία σύρθηκαν απρόθυμα σε μια άτακτη υποχώρηση στο αίτημα των Συγγενών των Θυμάτων για εκταφές με σκοπό τις τοξικολογικές εξετάσεις. Αυτή ήταν ουσιαστικά η πρώτη σημαντική νίκη του κινήματος των Τεμπών και ήδη έχει γίνει ένα ορόσημο στον αγώνα των εργατικών μαζών και της νεολαίας ενάντια στην κυβέρνηση και το σάπιο αστικό καθεστώς που εκπροσωπεί.
Ο στρατάρχης του «φραπέ» ανακαταλαμβάνει την Πλ. Συντάγματος
Σε μια κακότεχνη απόπειρα να εκδικηθούν για τον τρόμο που αισθάνθηκαν από την απειλή ενός νέου, αυτή τη φορά νικηφόρου, γύρου μαζικών κινητοποιήσεων ενάντια στη συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών, ο Μητσοτάκης και η κυβέρνησή του ανακοίνωσαν ότι ο χώρος του μνημείου του Άγνωστου Στρατιώτη στην Πλατεία Συντάγματος περνά στον έλεγχο του στρατού. Με αυτό το αντιδραστικό εφεύρημα ο διεφθαρμένος προστάτης των «φραπέδων» και των «χασάπηδων» που ρούφηξαν «χωρίς καλαμάκι» τα κονδύλια του ΟΠΕΚΕΠΕ, δηλαδή το ίδιο το αίμα εκατοντάδων χιλιάδων φτωχών αγροτών, φαντασιώνεται ότι είναι ένας στρατάρχης που ανακαταλαμβάνει την Πλατεία Συντάγματος από το άτακτο λαϊκό ασκέρι που απειλεί την τάξη και την ομαλότητα του καθεστώτος.
Αυτές οι ενέργειες του Μητσοτάκη και της κυβέρνησης, εκτός από το να προδίδουν την απελπισία και την πηγαία αντιδραστική τους μεγαλομανία, καταφέρνουν να εξοργίσουν ακόμα περισσότερο τον εργαζόμενο λαό και τη νεολαία, και τελικά, να κάνουν πιο πιθανή το επόμενο διάστημα την εμφάνιση μιας ελληνικής εκδοχής των γεγονότων που βλέπουμε τις τελευταίες εβδομάδες σε χώρες όπως το Νεπάλ και η Μαδαγασκάρη.
Η αλαζονική επιστροφή ενός «χαρισματικού» ατζαμή
Και μέσα στον ορυμαγδό της εξελισσόμενης κυβερνητικής – καθεστωτικής κρίσης είχαμε την πρώτη κίνηση του Αλέξη Τσίπρα στο σχέδιό του για την ίδρυση ενός νέου κόμματος, με την παραίτησή του από βουλευτής και μέλος του ΣΥΡΙΖΑ. Ο άνθρωπος που ηγήθηκε στην προδοσία του πιο ισχυρού και μεγάλου σε διάρκεια μαζικού κινήματος της Μεταπολίτευσης, ο ηγέτης που κατάφερε με τις πολιτικές επιλογές και τις τακτικές του να μειώσει στο μισό την επιρροή του κόμματός του και να συμβάλει καταλυτικά στην πολυδιάσπασή του, και που για κάποιον ακατανόητο λόγο καλείται «χαρισματικός», επιχειρεί αλαζονικά να σπεκουλάρει πάνω στη λαϊκή απελπισία για να εμφανίσει τον εαυτό του, τάχα, «εκτός του πολιτικού συστήματος» και ως μοναδική λύση για τη «σωτηρία της πατρίδας». Και όλα αυτά, χωρίς καν ένα στοιχειωδώς επεξεργασμένο πολιτικό πρόγραμμα, με αποκλειστικό μέσο την κενή πολιτική ηθικολογία.
Το γεγονός ότι αυτή η πολιτική φάρσα δεν φαίνεται να έχει δημιουργήσει κανένα ιδιαίτερο ρεύμα υποστήριξης μέσα στους εργαζόμενους και τη νεολαία, δεν μπορεί παρά να προβληματίζει ήδη τους καθεστωτικούς υπερασπιστές του και τους καπιταλιστές προωθητές του, όπως οι δύο γνωστοί διεφθαρμένοι εφοπλιστές που κατέχουν ΜΜΕ μεγάλης απήχησης. Έτσι η πομπώδης επιστροφή του Τσίπρα για τη θεμελίωση ενός πολιτικού φορέα με τα πατριωτικά-ηθικολογικά σλόγκαν περί «σοκ δικαιοσύνης», μάλλον φαίνεται ικανή να προκαλέσει, αντί για ένα ισχυρό εκλογικό «ρεύμα εξουσίας», το σοκ ενός περαιτέρω κατακερματισμού της συστημικής Αριστεράς και το φούντωμα της έριδας μεταξύ των διαφορετικών εκλογικών της μηχανισμών.
Με τις ιδέες της κομμουνιστικής επανάστασης για ένα αληθινό σοκ στο καθεστώς
Οι πρωτοπόροι εργαζόμενοι και νέοι που αρχίζουν να εμπνέονται σήμερα από τις επαναστάσεις της Γενιάς Ζ, που κινητοποιούνται ήδη στο διεθνές κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη και συμμετέχουν σε κάθε μαζικό σταθμό του κινήματος ενάντια στη συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών, στον αγώνα τους για την ανατροπή της κυβέρνησης Μητσοτάκη και του σάπιου συστήματος που εκφράζει, δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από τη «σοκαριστική», «χαρισματική» κενότητα και υποκρισία της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας και του ρεφορμισμού. Μόνο οι ιδέες και το πρόγραμμα του επαναστατικού κομμουνισμού μπορούν να τους παρέχουν μια αληθινή πολιτική λύση.
Ως εκφραστής αυτών των ιδεών στην Ελλάδα, η Επαναστατική Κομμουνιστική Οργάνωση, το ελληνικό τμήμα της ταχύτατα αναπτυσσόμενης σε πάνω από 70 χώρες Επαναστατικής Κομμουνιστικής Διεθνούς, σας καλεί να οργανωθείτε στις γραμμές της, βαδίζοντας μαζί της στον μόνο δρόμο που μπορεί να επιφέρει ένα θανάσιμο «σοκ δικαιοσύνης» στο σάπιο αστικό καθεστώς. Εμπρός στον δρόμο της παγκόσμιας κομμουνιστικής επανάστασης!
Σταμάτης Καραγιαννόπουλος