Καθώς ο παγκόσμιος καπιταλισμός βυθίζεται στο τέλμα της ύφεσης και του επίμονου πληθωρισμού, η πανευρωπαϊκή κινητοποίηση των αγροτών που συνεχίζεται για δεύτερο μήνα, φέρνει στην επιφάνεια την «εκρηκτική ύλη» που έχει συσσωρευτεί στη συνείδηση των υπό εξαθλίωση λαϊκών στρωμάτων και μας προϊδεάζει για τις ακόμα μεγαλύτερες μάχες που έρχονται ενάντια στο κεφάλαιο με πρωταγωνίστρια την εργατική τάξη.
Ταυτόχρονα, οι αντιδραστικοί πόλεμοι σε Ουκρανία και Γάζα, έχοντας συμπληρώσει πλέον 2 χρόνια ο πρώτος και 5 μήνες ο δεύτερος, φτάνουν σ’ ένα κρίσιμο σημείο. Στην Ουκρανία, με αφετηρία την ανακατάληψη της στρατηγικής πόλης Αβντιίφκα, ο στρατός του ρωσικού καπιταλισμού αρχίζει να προελαύνει, την ώρα που ο αποδυναμωμένος από τις απώλειες, το χαμηλό ηθικό και την έλλειψη πυρομαχικών ουκρανικός στρατός-αντιπρόσωπος του ΝΑΤΟ υποχωρεί άτακτα. Το ουκρανικό καθεστώς-μαριονέτα της ιμπεριαλιστικής Δύσης, όντας απόλυτα εξαρτημένο από τη χρηματοδότηση, τα όπλα και τα πυρομαχικά των Αμερικάνων και Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών, και αντιμέτωπο με την «κόπωση» των προστατών του η οποία τροφοδοτείται από τη λαϊκή δυσαρέσκεια στο εσωτερικό των κρατών τους έναντι των πακτωλών χρήματος που διοχετεύονται σε μια ιμπεριαλιστική πολεμική περιπέτεια, δείχνει πλέον καταδικασμένο σε κατάρρευση. Έτσι, όλα δείχνουν πως η σύγκρουση στην Ουκρανία, θα μετατραπεί σ’ ένα ακόμα Βατερλό για τον αποδυναμωμένο αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και τους συμμάχους του, το οποίο θα επιτείνει την κρίση και την αμφισβήτησή τους σε διεθνές και σε εσωτερικό επίπεδο.
Στη Γάζα, ο βάρβαρος και θρασύδειλος πόλεμος του ισραηλινού κράτους εναντίον άοπλων, εξαθλιωμένων και πεινασμένων Παλαιστινίων, υπογραμμίζει την προχωρημένη ηθική σήψη και παρακμή του σύγχρονου καπιταλιστικού πολιτισμού. Αυτός ο πόλεμος, όχι μόνο δεν λύνει σταθερά το Παλαιστινιακό Ζήτημα όπως φαντάζονται τα ισραηλινά και αμερικανικά «γεράκια», αλλά το μετατρέπει περισσότερο από κάθε άλλη φορά σε καταλύτη για το ξέσπασμα μαζικών κινημάτων στη Μέση Ανατολή, συμπεριλαμβανομένου του ίδιου του Ισραήλ, αλλά και σε μια άσβεστη εστία ριζοσπαστικοποίησης μέσα στην καπιταλιστική Δύση.
Είναι ισχυροί στην κοινωνία ο Μητσοτάκης και η κυβέρνησή του;
Μέσα σ’ ένα περιβάλλον οικονομικού αδιεξόδου, κοινωνικού αναβρασμού και πολεμικής έντασης στις διεθνείς σχέσεις, ο ελληνικός καπιταλισμός καμουφλάρει την επιθανάτια αγωνία του με τα παραμύθια που διακινεί η άρχουσα τάξη στα καλοταϊσμένα από τους φόρους του λαού, αστικά ΜΜΕ, περί του υποτιθέμενου «ελληνικού οικονομικού θαύματος» και της τάχα «κοινωνικά ισχυρής» κυβέρνησης Μητσοτάκη.
Η αύξηση του κρατικού χρέους κατά 35 δισ ευρώ μέσα σε μια τριετία, η σταθερή διατήρηση μεγάλου ελλείμματος στο εμπορικό ισοζύγιο, η συνεχιζόμενη αδυναμία να επιστρέψει το ΑΕΠ στα προ μνημονίων επίπεδα παρά την ονομαστική του αύξηση λόγω του πληθωρισμού, και πάνω απ’ όλα, ο συνεχιζόμενος καλπασμός της ακρίβειας στα τρόφιμα, ως αποτέλεσμα της αισχροκέρδειας πολυεθνικών, βιομηχάνων και μεγαλεμπόρων, αποκαλύπτουν, στην ίδια τη ζωή και όχι στην αφηρημένη προπαγάνδα, το οικονομικό αδιέξοδο του ελληνικού καπιταλισμού.
Η κυρίαρχη προπαγάνδα για την «κοινωνικά ισχυρή κυβέρνηση Μητσοτάκη» εκφράζει μια απελπισμένη απόπειρα της άρχουσας τάξης να διασκεδάσει τις εντυπώσεις από τη νωπή ακόμα συντριβή των επίσημων εκπροσώπων της ΝΔ στις τοπικές εκλογές σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα και 5 Περιφέρειες, από την εκρηκτική λαϊκή οργή για την ακρίβεια, τα απανωτά χαστούκια που εισέπραξε η κυβέρνηση από την καταδίκη του ελληνικού κράτους στην Ευρωβουλή για παραβιάσεις του «κράτους δικαίου», τη μεγάλη κυβερνητική φθορά από την καταψήφιση του νόμου για τα ομόφυλα ζευγάρια από το 1/3 της κοινοβουλευτικής ομάδας της ΝΔ, αλλά και από την διογκούμενη λαϊκή αγανάκτηση για την απόπειρα συγκάλυψης του κρατικού-κυβερνητικού εγκλήματος των Τεμπών.
Ακόμα και οι ίδιες οι δημοσκοπήσεις που διεξάγονται κατά παραγγελία των κρατικοδίαιτων, φιλοκυβερνητικών τηλεοπτικών καναλιών, κάθε άλλο παρά δικαιώνουν τα οικονομικοπολιτικά success stories της κυβέρνησης. Αν λάβουμε ενδεικτικά υπόψη την πιο πρόσφατη (την ώρα που γράφεται αυτό το άρθρο) δημοσκόπηση, αυτή της Metron Analysis (22/2) για το Mega, ιδιοκτησίας του γνωστού φίλου της οικογένειας Μητσοτάκη, εφοπλιστή και «μιντιάρχη» Μαρινάκη, παρατηρούμε στοιχεία που δείχνουν μια πολύ σοβαρή κυβερνητική φθορά. Το 72% των ερωτώμενων κρίνει αρνητικά την κυβέρνηση στο ζήτημα της ακρίβειας, το 60% θεωρεί ότι η χώρα κινείται προς λάθος κατεύθυνση, ενώ σε σύγκριση με έρευνα της ίδιας εταιρείας που έγινε στα τέλη του περασμένου Δεκέμβρη, η θετική αξιολόγηση του Μητσοτάκη ως πρωθυπουργού υποχώρησε κατά 7 μονάδες (από 47% στο 40%) και η πρόθεση ψήφου για τη ΝΔ έπεσε από το 30,9% στο 28,5%.
Ωστόσο, τα πιο σημαντικά ποσοστά στην τελευταία δημοσκόπηση της ίδιας εταιρείας ήταν το 62% και το 82% που είναι αντίστοιχα η υποστήριξη στις μορφές αγώνα και στα αιτήματα των αγροτών, καθώς και το 59% που είναι το ποσοστό των νέων 17-27 ετών που απορρίπτουν τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια. Και ένα ακόμα στοιχείο που αποτυπώνει τα αντικυβερνητικά-αντικαθεστωτικά αισθήματα που αναπτύσσονται στην κοινωνία, είναι ασφαλώς οι πάνω από 1 εκατομμύριο υπογραφές που έχει συγκεντρώσει ως τώρα το ψήφισμα της Μαρίας Καρυστιανού για να τιμωρηθούν οι υπαίτιοι του εγκλήματος των Τεμπών.
Πάνω απ’ όλα, οι ίδιες οι κινητοποιήσεις των αγροτών και των φοιτητών, αλλά και η αρκετά μαζική 24ωρη απεργία ΑΔΕΔΥ, Εργατικών Κέντρων και Ομοσπονδιών στις 28 Φλεβάρη, είναι τα πραγματικά στοιχεία που αποδεικνύουν ότι η κυβέρνηση της ΝΔ, όχι μόνο δεν είναι ισχυρή, αλλά γνωρίζει σήμερα ισχυρή αμφισβήτηση ακόμα και στις τάξεις της παραδοσιακής κοινωνικής της βάσης, όπως οι αγρότες.
Η αγωνιστική αφύπνιση των μαζών και η ακαταλληλότητα των ηγεσιών
Οι κινητοποιήσεις φοιτητών, αγροτών και εργαζόμενων σηματοδοτούν την αρχή της αφύπνισης των εργατικών και φτωχών λαϊκών μαζών μετά το σοκ και τη σύγχυση που τους προκάλεσε η εκλογική επικράτηση της ΝΔ το περασμένο καλοκαίρι. Αυτή η νέα διάθεση φάνηκε έντονα στην απεργία της 28ης Φλεβάρη. Παρά την (για πολλοστή φορά) πρόχειρη και ανεπαρκή διοργάνωσή της από τις ηγεσίες, αυτή η κινητοποίηση, με τους εκατοντάδες χιλιάδες απεργούς, κύρια στις κρατικές υπηρεσίες και τους δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές στην Αθήνα και τις άλλες μεγάλες πόλεις, έδειξε ότι οι εργαζόμενοι και οι νέοι αυθόρμητα αρχίζουν να πιάνουν το νήμα από εκεί που το άφησε το κίνημα των Τεμπών 1 χρόνο πριν.
Αυτή η μαζική αγωνιστική αφύπνιση μπορεί και πρέπει να έχει κλιμάκωση και να οδηγήσει σ’ ένα ενιαίο αγωνιστικό μέτωπο εργαζόμενων, αγροτών και φοιτητών που θα πνίξει την κυβέρνηση της ΝΔ, ωθώντας την σε άτακτη φυγή από την εξουσία. Ωστόσο, το ξεδίπλωμα της μαχητικότητας των εργατικών μαζών σκοντάφτει και πάλι πάνω στην πολιτική και την τακτική των ηγεσιών. Όλες οι μαζικές συνδικαλιστικές και πολιτικές ηγεσίες, δηλαδή εκείνες των συνδικάτων, των φοιτητικών παρατάξεων, των αγροτικών «μπλόκων» και της επίσημης Αριστεράς, αποδεικνύονται ξανά, πολύ κατώτερες των περιστάσεων.
Η ηγετική πλειοψηφία της ΓΣΕΕ απείχε προκλητικά από την απεργία της 28ης Φλεβάρη και για τα μάτια του κόσμου κάλεσε μια 24ωρη γενική απεργία για τις 17 Απρίλη! Οι ηγεσίες της ΑΔΕΔΥ, των Εργατικών Κέντρων και των Ομοσπονδιών που κάλεσαν στην απεργία της 28ης Φλεβάρη δεν έχουν ακόμα κάνει νύξη για οποιαδήποτε αγωνιστική κλιμάκωση, αποφεύγοντας τα καθήκοντα που τους έθεσε η επιτυχία της απεργίας.
Οι ηγέτες του Συντονιστικού των αγροτικών «μπλόκων» επέλεξαν να σταματήσουν τις κινητοποιήσεις ακριβώς τη χρονική στιγμή που ο αγώνας τους γνωρίζει τη μεγαλύτερη υποστήριξη στο λαό και την ώρα που αρχίζει να κινητοποιείται μαζικά η εργατική τάξη. Οι δε σταλινικές ηγεσίες της φοιτητικής Αριστεράς (ΠΚΣ και ΕΑΑΚ-ΑΡΑΣ), με τις διασπαστικές τους πρακτικές που έφτασαν ως το άθλιο σημείο της αμοιβαίας ανταλλαγής επιθέσεων φυσικής βίας στις διαδηλώσεις, συνεχίζουν να υπονομεύουν την αγωνιστική διάθεση του φοιτητικού κινήματος.
ΣΥΡΙΖΑ: χρεοκοπία, παρακμή και διάλυση
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, στο πλαίσιο μιας προδιαγεγραμμένης πορείας διάλυσης του κόμματος, η οποία έχει τις ρίζες της στην προδοσία του 2015 και κλιμακώθηκε μετά την συντριπτική εκλογική ήττα του περασμένου καλοκαιριού, είναι πλήρως απορροφημένη από τους χωρίς αρχές καυγάδες για θέσεις, έδρες και αξιώματα μεταξύ των καριεριστών που την απαρτίζουν, «κασσελακικών» και «τσιπρικών», και δεν δίνει δεκάρα για την υπόθεση της νίκης των μαζικών κινημάτων ενάντια στην κυβέρνηση.
Είναι μάλιστα τέτοιο το μέγεθος της χρεοκοπίας του ΣΥΡΙΖΑ στα μάτια των μαζών, που έχει προκαλέσει την ανησυχία στρατηγικών εκπροσώπων της ελληνικής άρχουσας τάξης όπως ο διευθυντής της Καθημερινής, Αλέξης Παπαχελάς, ο οποίος σε άρθρο του στις 21/2 τόνιζε τους επαναστατικούς κινδύνους που υπάρχουν για το καθεστώς από την απουσία αντιπολίτευσης, η οποία θα μπορούσε να οδηγήσει στο «να διοχετευθούν ο θυμός και η απελπισία ενός κομματιού της κοινωνίας, ειδικά των νέων, στο “μπάχαλο” και στον δρόμο».
Αλλά και οι διασπασθέντες από τον ΣΥΡΙΖΑ, ηγέτες της μνημονιακής Νέας Αριστεράς, ούτε επιθυμούν, ούτε και έχουν τη δύναμη με την αναιμική, μικροαστική και γερασμένη βάση τους να συμβάλουν ουσιαστικά στους μαζικούς αγώνες, όντας απασχολημένοι κυρίως με την εξασφάλιση της κοινοβουλευτικής τους επιβίωσης.
Ηγεσία ΚΚΕ: ξανά ολέθριες, σταλινικές επιλογές
Η μεγαλύτερη απογοήτευση για τους πρωτοπόρους εργαζόμενους και νέους που τις τελευταίες εβδομάδες ξαναβγήκαν στους δρόμους, προκύπτει από την πολιτική και την τακτική της ηγεσίας του ΚΚΕ.
Ενώ για μία ακόμα φορά τα τελευταία 20 χρόνια δείχνουν να «ωριμάζουν οι συνθήκες» για μαζική αγωνιστική αντεπίθεση του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας ενάντια στο αστικό καθεστώς, και ενώ οι εργαζόμενοι και οι νέοι έχουν ήδη δείξει σε όλες τις πρόσφατες εκλογές τη διάθεσή τους να αυξήσουν την υποστήριξη στο ΚΚΕ, η ηγεσία του, στην ιστορική επέτειο μάλιστα των 100 χρόνων από τον θάνατο του Λένιν, αρνείται πεισματικά να ανταποκριθεί με τον κατάλληλο τρόπο σ’ αυτή την ευνοϊκή για τον κομμουνισμό πολιτική συγκυρία. Έτσι, αντί να υιοθετήσει μια επαναστατική, λενινιστική πολιτική, προχώρησε ακόμα και σε αντικομμουνιστικές, βαθιά δυσφημιστικές για τον κομμουνισμό πολιτικές επιλογές, όπως η απαράδεκτη στάση της στο ζήτημα του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών.
Αυτή η στάση προκάλεσε σοβαρή ζημιά στην απήχηση του κόμματος στα πιο πρωτοπόρα στοιχεία της εργατικής τάξης και της νεολαίας. Η απόρριψη του ίδιου του δικαιώματος των ομοφιλόφυλων στον γάμο με πρόσχημα την καταγγελία της μεθόδου της τεκνοθεσίας με παρένθετη μητρότητα, δεν έχει καμία σχέση με τον κομμουνισμό, τις ιδέες και τις αληθινές του παραδόσεις. Τον δυσφημεί ανοικτά, και το μόνο με το οποίο ταυτίζεται είναι η άρνηση του κομμουνισμού και του μαρξισμού, ο σταλινισμός, ο οποίος ιστορικά ποινικοποίησε την ομοφιλοφυλία. Δυστυχώς, αυτή την άθλια αντικομμουνιστική, σταλινική παράδοση υπερασπίζεται σήμερα η ηγεσία του ΚΚΕ. Τα μέλη και οι αγωνιστές του κόμματος και της ΚΝΕ έχουν χρέος να διαχωρίσουν ανοικτά τη θέση τους από αυτές τις πολιτικές επιλογές.
Επιπλέον, όπως ακριβώς έπραξε και στο κίνημα των Τεμπών έναν χρόνο πριν, η ηγεσία του ΚΚΕ μέσω και του ΠΑΜΕ στα συνδικάτα και της ΠΚΣ στις σχολές, αντιδρά παθητικά στην αγωνιστική αφύπνιση των εργατικών μαζών και της νεολαίας. Παρά την ακατάσχετη και αφηρημένη «κλιμακωσιολογία» της, δεν προωθεί καμία συγκεκριμένη μορφή κλιμάκωσης των αγώνων.
Οι αριστεροί αγωνιστές και αγωνίστριες που σήμερα αναζητάτε μια αντικαπιταλιστική πολιτική λύση και συμφωνείτε με τις επαναστατικές ιδέες του κομμουνισμού, εκτός από μια εκλογική καταγραφή ενός αντικαπιταλιστικού μηνύματος, δεν μπορείτε να προσδοκάτε τίποτα ουσιαστικό από το ΚΚΕ, υπό τη σημερινή σταλινική ηγεσία και πολιτική του. Η Επαναστατική Κομμουνιστική Διεθνής και το ελληνικό της τμήμα, σας καλούν να συμμετάσχετε ενεργά στον αγώνα για τον γνήσιο, επαναστατικό κομμουνισμό. Οργανωθείτε με τις γνήσιες ιδέες του Μαρξ και του Λένιν στην Επαναστατική Κομμουνιστική Οργάνωση!
Σταμάτης Καραγιαννόπουλος
