Ο πιο μακρόχρονος πόλεμος για τις ΗΠΑ τελείωσε με απόλυτη ντροπή και ταπείνωση για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Είκοσι χρόνια μετά την εισβολή στο Αφγανιστάν, η πιο ισχυρή στρατιωτική δύναμη στην Ιστορία γνώρισε την πλήρη ήττα από μια ομάδα βάρβαρων και θρησκόληπτων φανατικών.
Η πτώση της Καμπούλ σηματοδότησε το τέλος μιας επταήμερης προέλασης κατά την οποία οι δυνάμεις των Ταλιμπάν κατέλαβαν εδάφη που περιελάμβαναν περισσότερο από το μισό της χώρας, συμπεριλαμβανομένων των πολυπληθέστερων πόλεών της. Τώρα έχουν τον έλεγχο σε κάθε περιοχή της χώρας.
Ωστόσο, όχι πολύ καιρό πριν, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν διαβεβαίωνε τους πάντες ότι οι Ταλιμπάν δεν θα καταλάβουν την Καμπούλ· ούτε θα αναλάμβαναν τον έλεγχο ολόκληρης της χώρας· θα υπήρχε κυβέρνηση εθνικής συμφιλίωσης, όπως συμφωνήθηκε με τους Ταλιμπάν. Και ούτω καθεξής.
Πριν από ένα μήνα δήλωσε με σιγουριά ότι «η πιθανότητα οι Ταλιμπάν να καταλάβουν τα πάντα και να κατέχουν ολόκληρη τη χώρα είναι ελάχιστη. Παρέχουμε στους Αφγανούς εταίρους μας όλα τα εργαλεία – επιτρέψτε μου να τονίσω όλα τα εργαλεία, την εκπαίδευση και τον εξοπλισμό ενός σύγχρονου στρατού».
Τώρα όλες αυτές οι υποσχέσεις έχουν εκτεθεί στα μάτια ολόκληρου του κόσμου. Τα αμερικανικά στρατεύματα δεν είχαν ακόμη ολοκληρώσει την προγραμματισμένη αποχώρησή τους, όταν οι Ταλιμπάν μπήκαν στην Καμπούλ σαν μια μαινόμενη τίγρη. Η ταχύτητα της επίθεσής τους έριξε την πανικόβλητη κυβέρνηση στην Καμπούλ σε πανικό.
Σύμφωνα με Αμερικανούς αξιωματούχους, το αφγανικό καθεστώς, ο στρατός και η αστυνομία του, έπρεπε να αναλάβουν τη λειτουργία της χώρας καθώς οι ΗΠΑ αποχωρούσαν. Αλλά το καθεστώς ήταν ανίσχυρο. Ο αφγανικός στρατός, εκπαιδευμένος και εξοπλισμένος από τον αμερικανικό στρατό και με 300.000 στρατιώτες, διαλύθηκε μπροστά στην επέλαση των ελαφρώς εξοπλισμένων ισλαμιστών, οι οποίοι ακόμη και με τις πιο γενναιόδωρες εκτιμήσεις δεν περιλαμβάνουν περισσότερους από 75.000 επαγγελματίες μαχητές.
Την περασμένη εβδομάδα, υπήρξε μια έντονη αντίθεση μεταξύ της «γενναίας φρασεολογίας» των διοικητών του στρατού και των πολιτικών – που όλοι ορκίστηκαν να πολεμήσουν μέχρι το πικρό τέλος – και της πλήρους, προδοτικής αποτυχίας τους να αντισταθούν όταν έφτασε εκείνη η ώρα. Στη μια πόλη μετά την άλλη, οι ίδιοι άνθρωποι που τα έλεγαν αυτά λίγες μέρες πριν, παρέδωσαν την εξουσία στους Ταλιμπάν και είτε διέφυγαν από τη χώρα, είτε σε ορισμένες περιπτώσεις, άλλαξαν πλευρά και προσέφεραν τις υπηρεσίες τους στο νέο καθεστώς.
Ο αφγανικός στρατός εισήλθε γρήγορα σε κατάσταση αποσύνθεσης. Πολλές πόλεις έπεσαν γιατί οι κυβερνητικοί στρατιώτες παραδόθηκαν μαζικά, παραδίδοντας τα όπλα τους στους Ταλιμπάν με αντάλλαγμα χρηματική αμοιβή.
Καθώς το μέτωπο πλησίαζε στην Καμπούλ, η κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι θα διαπραγματευτεί μια ειρηνική μεταβίβαση της εξουσίας, η οποία θα εγγυάται τα βασικά δικαιώματα των Αφγανών. Ο Πρόεδρος Ασράφ Γκάνι μάλιστα, ανακοίνωσε ότι επετεύχθη συμφωνία για τον σχηματισμό μεταβατικής κυβέρνησης αποτελούμενης από εκπροσώπους των Ταλιμπάν και του παλαιού καθεστώτος.
Πριν ανακοινωθούν οι λεπτομέρειες για αυτή τη συμφωνία, έφτασε η είδηση ότι ο Γκάνι έφυγε από τη χώρα. Το διεφθαρμένο και αντιδραστικό καθεστώς του Ασράφ Γκάνι κατέρρευσε σαν ένας γυάλινος πύργος. Ο Γκάνι έκανε ένα τελευταίο τηλεοπτικό διάγγελμα στο έθνος του, παροτρύνοντας τους πολίτες να πολεμήσουν μέχρι το τέλος, στη συνέχεια έφτιαξε γρήγορα τις βαλίτσες του και έφυγε με ιδιωτικό αεροπλάνο στο Τατζικιστάν, όπου μπορεί να είναι σίγουρος πως θα έχει μια άνετη εξορία, ενώ ο λαός του έρχεται ξανά αντιμέτωπος με όλες τις «απολαύσεις» του καθεστώτος των Ταλιμπάν.
Το ίδιο μοτίβο παρατηρήθηκε σε όλη τη χώρα. Ενώ οι μάζες διαποτίζονταν με μια ψευδή αίσθηση ασφάλειας από επίσημες δηλώσεις, κλείνονταν συμφωνίες στα παρασκήνια μεταξύ αξιωματούχων του παλαιού καθεστώτος και των Ταλιμπάν. Κάποιοι εικάζουν ότι οι Αμερικανοί ιμπεριαλιστές συμμετείχαν επίσης σε τέτοιες συμφωνίες προς το τέλος, σε μια προσπάθεια για να εξασφαλίσουν μια αναίμακτη έξοδο από την Καμπούλ και να αποτρέψουν έναν ακόμη μεγαλύτερο εξευτελισμό.
Ενώ ο Γκάνι και οι φρουροί του ήταν απασχολημένοι να προστατεύουν τους εαυτούς τους, σμήνη μαχητών των Ταλιμπάν εισέβαλαν στην πρωτεύουσα χωρίς καμία αντίσταση. Τώρα οι αφγανικές μάζες, που έχουν υποφέρει τόσο πολύ από τον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ, προετοιμάζονται για την επιστροφή της θεοκρατικής διακυβέρνησης. Η επιστροφή των Ισλαμιστών φονταμενταλιστών τρομοκράτησε τον αφγανικό λαό. Καθώς οι αντάρτικες δυνάμεις πλησίαζαν την Καμπούλ, ξέσπασε πανικός στην πρωτεύουσα.
Ενώ οι εργαζόμενοι, οι φτωχοί, οι γυναίκες και όλοι οι άλλοι που υποφέρουν από τους Ταλιμπάν αφέθηκαν στη μοίρα τους, οι πλούσιοι ήταν απασχολημένοι να σώσουν τους εαυτούς τους. Πολλά μέλη της κοινωνικής και οικονομικής ελίτ έφυγαν από τη χώρα. Άλλοι άλλαξαν πλευρά και προσχώρησαν στους Ταλιμπάν. Ο Υπουργός Άμυνας Μπισμιλάχ Μοχαμάντι φέρεται πως κατέφυγε στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα με τους γιούς του. Ο Χουμαγιούν Χουμαγιούν, πρώην Αντιπρόεδρος της Βουλής και παλιότερα στενός σύμμαχος του Γκάνι, δήλωσε ότι διορίστηκε αρχηγός της αστυνομίας στην Καμπούλ από τους Ταλιμπάν.
Την ώρα που η Καμπούλ έπεφτε, μια αντιπροσωπεία που περιλάμβανε πολέμαρχους και επιχειρηματίες από το βόρειο τμήμα της χώρας, η οποία ήταν η ισχυρότερη βάση του παλιού καθεστώτος, εντοπίστηκε να πραγματοποιεί ένα ταξίδι στο Πακιστάν – τον κύριο χρηματοδότη των Ταλιμπάν. Πιθανώς, ο σκοπός της επίσκεψής τους ήταν να διαπραγματευτούν τον μελλοντικό τους ρόλο στο πλαίσιο της νέας καθεστηκυίας τάξης. Την ίδια στιγμή, οι φτωχοί και οι καταπιεσμένοι αφέθηκαν να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους.
Παρά τις επίσημες διακηρύξεις των Ταλιμπάν ότι θα σεβαστούν τα δικαιώματα των γυναικών και θα χορηγήσουν αμνηστία σε όλους όσους δεν τους αντιστέκονται, αναφέρονται πληροφορίες για διανοούμενους και γυναίκες που σκοτώνονται. Στη Χεράτ, οι φοιτήτριες απομακρύνθηκαν από το πανεπιστήμιο και γυναίκες τραπεζικοί υπάλληλοι πήγαν στο σπίτι τους. Στην Κανταχάρ, υπήρξαν αναφορές για έρευνες από πόρτα σε πόρτα σε δημοσιογράφους που έχουν συνεργαστεί με ξένα πρακτορεία. Τις επόμενες ημέρες και εβδομάδες, αυτός ο τρόμος θα συνεχιστεί καθώς οι Ταλιμπάν προσπαθούν να εδραιώσουν την κυριαρχία τους.
Οι εκπρόσωποι Τύπου των Ταλιμπάν προβάλλουν μια ψεύτικη λογικότητα για χάρη των τηλεοπτικών καμερών. «Δεν είμαστε ίδιοι με πριν», λένε. «Έχουμε λάβει πολλά μαθήματα». Και ούτω καθεξής. Αλλά καμία απολύτως αξιοπιστία δεν μπορεί να υπάρξει σε αυτές τις δηλώσεις. Ο μοναδικός τους σκοπός είναι να ηρεμήσουν τα νεύρα της «διεθνούς κοινότητας» και, ως εκ τούτου, ελπίζουν ότι θα μειώσουν τον κίνδυνο ξένων στρατιωτικών επεμβάσεων.
Ωστόσο, μια νέα ξένη παρέμβαση είναι μια μακρινή προοπτική. Ο Τζο Μπάιντεν έκανε την επιλογή του και δεν υπάρχει επιστροφή. Οι πολιτικοί του αντίπαλοι θα αδράξουν την ευκαιρία να αμαυρώσουν το όνομά του ως «τον άνθρωπο που πρόδωσε τους Αφγανούς». Διαμαρτυρήθηκε μάταια ότι ήταν ο προκάτοχός του, Ντόναλντ Τραμπ, αυτός που πήρε τη μοιραία απόφαση να αποσύρει τα αμερικανικά στρατεύματα από το Αφγανιστάν.
Αυτό δεν θα ικανοποιήσει κανέναν. Σε κάθε περίπτωση, δεν αλλάζει τίποτα, αφού ούτε οι Ρεπουμπλικάνοι ούτε κανένας άλλος προτείνει σοβαρά μια νέα στρατιωτική επέμβαση. Είναι αλήθεια ότι μέσα σε μια εβδομάδα, ο αριθμός των αμερικανικών στρατευμάτων που αναπτύχθηκαν στο Αφγανιστάν αυξήθηκε από χίλιους σε τρεις χιλιάδες στρατιώτες, στη συνέχεια σε πέντε χιλιάδες και έπειτα σε έξι χιλιάδες.
Αλλά η μοναδική πρόθεση αποστολής στρατευμάτων στην Καμπούλ δεν είναι για να πολεμήσουν τους Ταλιμπάν, αλλά για να διευκολύνουν την εκκένωση έως και 20.000 Αμερικανών πολιτών και προσωπικού που έχουν εγκλωβιστεί στην Καμπούλ. Αλλά ακόμα και αυτό έχει αποδειχθεί περίπλοκο. Καθώς η εβδομάδα προχωρούσε, κατέστη σαφές ότι οι ΗΠΑ δεν πρόκειται να κάνουν πολλά για τους περισσότερους από αυτούς που βρίσκονται στο στόχαστρο της καταστολής των Ταλιμπάν.
Χιλιάδες Αφγανοί κατέβηκαν στις αμερικανικές προξενικές υπηρεσίες για να εξασφαλίσουν βίζα και πτήση έξω από τη χώρα – χωρίς αμφιβολία για τη συντριπτική πλειοψηφία, η προσπάθεια αποδείχθηκε μάταιη. Από το Σάββατο, το αεροδρόμιο της Καμπούλ πλημμύρισε από απελπισμένους ανθρώπους που προσπαθούσαν να φύγουν από τη χώρα την τελευταία στιγμή πριν αναλάβουν την εξουσία οι Ταλιμπάν.
Άλλοι προσπάθησαν να φύγουν με αυτοκίνητα, οδηγήθηκαν σε αδιέξοδο και δημιουργήθηκε πλήρης ακινησία της κυκλοφορίας στην πόλη. Οι Ταλιμπάν δήλωσαν ότι θα επέτρεπαν στους ανθρώπους να φύγουν από την Καμπούλ, αλλά πού μπορούν να πάνε για να είναι ασφαλείς; Η ιδέα που υπαινίσσεται η αμερικανική κυβέρνηση, ότι οι Ταλιμπάν μπορούν με κάποιο τρόπο να ελεγχθούν μέσω διαπραγματεύσεων, έχει ήδη αποδειχθεί μια απελπιστικά αφελής ψευδαίσθηση.
Εν μέσω σκηνών χάους και πανικού στο Διεθνές Αεροδρόμιο, χιλιάδες απελπισμένοι Αφγανοί προσπάθησαν να φύγουν πριν οι ΗΠΑ ολοκληρώσουν την εκκένωση όλων των πολιτικών και στρατιωτικών υπαλλήλων τους. Τότε, οι Αφγανοί «φίλοι» και «σύμμαχοί» τους αφέθηκαν στην τύχη τους σε μια πράξη κυνικής προδοσίας και δειλίας.
Αυτό ήταν ακριβώς κάτι που δεν θα έπρεπε να συμβεί. Η αποχώρηση των ΗΠΑ από το Αφγανιστάν υποτίθεται ότι θα ήταν μια υπόθεση που θα γινόταν με τάξη και σχέδιο. Σύμφωνα με τον Μπάιντεν, δεν θα υπήρχε επανάληψη της εκκένωσης των ΗΠΑ από τη Σαϊγκόν του 1975 – αυτού του ταπεινωτικού χτυπήματος που σηματοδότησε το τέλος του πολέμου του Βιετνάμ:
«Οι Ταλιμπάν δεν είναι ο στρατός του Βορείου Βιετνάμ. Είναι – είναι με διαφορά μη συγκρίσιμες ως προς τις δυνατότητες που έχουμε. Δεν πρόκειται να υπάρξει καμία περίπτωση να δείτε ανθρώπους να απομακρύνονται από τη στέγη μιας πρεσβείας των Ηνωμένων Πολιτειών στο Αφγανιστάν. Δεν είναι καθόλου συγκρίσιμο».
Στην πραγματικότητα, αυτό που βλέπουμε είναι ακριβώς μια επανάληψη του σεναρίου της Σαϊγκόν, έως και την σκηνή των στρατιωτικών ελικοπτέρων που μεταφέρουν ανθρώπους έξω από την πρεσβεία των ΗΠΑ. Αν μη τι άλλο, ωστόσο, το παρόν σενάριο είναι ακόμη χειρότερο. Η αταξία είναι τέτοια που οι Ταλιμπάν στην πλειοψηφία των περιπτώσεων προωθούνταν από περιοχή σε περιοχή σχεδόν χωρίς αντίσταση.
Μόλις πριν από μήνες, όταν ανακοίνωσε την αποχώρηση των ΗΠΑ από το Αφγανιστάν, ο Μπάιντεν υποσχέθηκε ότι θα εγγυηθεί την επιβίωση του αφγανικού καθεστώτος, ότι θα αποτρέψει την επανεμφάνιση της απόλυτης ισλαμικής πολιτικής εξουσίας και ότι θα προστατεύσει τα δικαιώματα των γυναικών. Θα το πετύχαινε αυτό, με κάποιο τρόπο, ενώ τα στρατεύματα θα απομακρύνονταν σε ασφαλή απόσταση. Γρήγορα όμως έγινε σαφές ότι οι ΗΠΑ ελάχιστα μπορούσαν να εγγυηθούν για την ασφάλεια του προσωπικού τους, πόσο μάλλον για την ασφάλεια του αφγανικού λαού.
Ακόμα και πολλοί από αυτούς που είχαν τα οικονομικά μέσα για να εξασφαλίσουν αεροπορικά εισιτήρια για το εξωτερικό δεν μπορούσαν να επιβιβαστούν στα αεροπλάνα τους. Ο αμερικανικός στρατός έκλεισε το αεροδρόμιο της Καμπούλ για να ανοίξει το δρόμο για τις δικές του πτήσεις. Φυσικά, αυτή ήταν η μοίρα των λίγων ευκατάστατων ανθρώπων των μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων. Οι περισσότεροι Αφγανοί δεν μπορούν να αντέξουν οικονομικά ούτε το ταξί για το αεροδρόμιο. Για αυτούς, δεν υπάρχει τίποτα να κάνουν τώρα, παρά μόνο να περιμένουν και να προετοιμαστούν για να αντέξουν νέα, πιο βασανιστικά επίπεδα δυσχερειών.
Τελικά, τα τεράστια πλήθη που συγκεντρώθηκαν στο αεροδρόμιο από τότε που οι Ταλιμπάν πήραν τον έλεγχο της πρωτεύουσας, βγήκαν στους αεροδιαδρόμους σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να διαφύγουν από τη χώρα. Ήξεραν καλά ότι η ζωή τους κινδύνευε πλέον μόνο και μόνο επειδή τους είχαν δει να επιστρέφουν στο σπίτι τους από το αεροδρόμιο. Αλλά αντί να τους καλωσορίσουν, οι αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις φέρονται να πυροβόλησαν στον αέρα για να διαλύσουν τα πλήθη των ανθρώπων που προσπαθούσαν να μπουν με το ζόρι στα αεροπλάνα. Τη Δευτέρα δύο άνδρες σκοτώθηκαν από Αμερικανούς στρατιώτες, ενώ τρεις αναφέρθηκαν ότι πέθαναν μετά από πτώση από την κάτω πλευρά ενός αεροπλάνου στο οποίο είχαν προσπαθήσει να προσκολληθούν λίγο μετά την απογείωση. Αυτό είναι ένα δείγμα για το πώς βλέπει ο ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ τους «συμμάχους» του – οι τελευταίοι είναι τροφή για τα κανόνια εφόσον είναι χρήσιμοι. Στη συνέχεια, απορρίπτονται ως άχρηστα σκουπίδια, όταν έχει περάσει η χρησιμότητά τους.
Πώς νίκησαν οι Ταλιμπάν;
Η κυβέρνηση Μπάιντεν έσπευσε να δείξει με το δάκτυλο τον αφγανικό λαό, καλώντας τον να «πολεμήσει για τον εαυτό του». Αλλά ο χειρισμός της στην αποχώρηση των ΗΠΑ έγειρε πολύ την ισορροπία των δυνάμεων προς όφελος των Ταλιμπάν. Ανακοινώνοντας την ημερομηνία της πλήρους αποχώρησης των ΗΠΑ εκ των προτέρων, έδωσε στους Ταλιμπάν το πράσινο φως για να επιτεθούν, καθώς και όλο το χρόνο που χρειάζονταν για να προετοιμάσουν την τελική τους επίθεση.
Αλλά η προδοσία προχώρησε πολύ βαθύτερα από αυτό. Στις διαπραγματεύσεις τον Φεβρουάριο, οι ΗΠΑ υποχώρησαν σε κάθε αίτημα που τους υπέβαλαν οι Ταλιμπάν, χωρίς να λάβουν καμία παραχώρηση ως αντάλλαγμα. Από μόνο του, αυτό βοήθησε στην ενίσχυση του ηθικού των Ισλαμιστών, ενώ έστειλε ένα σαφές μήνυμα στον αφγανικό στρατό ότι οι ΗΠΑ τραβούν το χαλί κάτω από τα πόδια του. Δημιουργήθηκε ένα φαινόμενο ντόμινο στο οποίο Αφγανοί στρατιωτικοί διοικητές και πολιτικοί πάσχιζαν να κάνουν συμφωνίες με τους Ταλιμπάν.
Στη συνέχεια, παρά τις αρκετές προειδοποιήσεις από το Πεντάγωνο, ο Μπάιντεν δεν κατάφερε να επιταχύνει τα σχέδια αποχώρησης των ΗΠΑ, θεωρώντας ότι θα περνούσαν μήνες μέχρι να ολοκληρωθεί η σύγκρουση. Αυτό αύξησε περαιτέρω την αίσθηση του χάους και της αταξίας – προς όφελος των τζιχαντιστών. Σε κάθε στροφή, η ανικανότητα και η μη επαρκής προετοιμασία των ΗΠΑ και η προθυμία τους να κάνουν παραχωρήσεις σε οποιαδήποτε απαίτηση των Ταλιμπάν, επιτάχυναν την ταχεία διάλυση του αφγανικού στρατού και του κρατικού μηχανισμού.
Το αφγανικό κράτος ήταν πάντα μια απλή μαριονέτα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Ήταν ένα εργαλείο της αμερικανικής κατοχής στο Αφγανιστάν, το οποίο στοίχισε εκατοντάδες χιλιάδες ζωές και προκάλεσε αμέτρητη δυστυχία και ταλαιπωρία στις μάζες. Συνεπώς ήταν ένας εντελώς μισητός, κατασταλτικός μηχανισμός. Αποτελούταν από τους πιο αντιδραστικούς καιροσκόπους που πουλούσαν πρόθυμα τη χώρα τους στη σωστή τιμή – ένας συνασπισμός πρώην τεχνοκρατών, τοπικών πολέμαρχων και αρχηγών για τους οποίους το καθεστώς και το κράτος δεν ήταν παρά ένα μέσο πλουτισμού του εαυτού τους. Υπό την κυριαρχία του, οι άνθρωποι – οι περισσότεροι από τους οποίους ζουν σε βαθιά φτώχεια – δεν μπορούσαν να έχουν πρόσβαση ακόμη και στις πιο βασικές δημόσιες υπηρεσίες χωρίς δωροδοκία.
Ο αφγανικός στρατός, επίσημα αποτελούμενος από 300.000 στρατιώτες, ήταν γεμάτος από «στρατιώτες-φαντάσματα»· δηλαδή, στρατιώτες που υπάρχουν μόνο στα χαρτιά ως μέσο για να διοχετεύονται χρήματα στις τσέπες των στρατιωτικών διοικητών και των τοπικών ελίτ. Τελικά, η πραγματική του λειτουργία δεν ήταν παρά ένας μανδύας για την κάλυψη του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Όπου κατάφερε να λειτουργήσει, θεωρούταν πολύ συχνά ως μια κατοχική δύναμη παρά ως ένας εθνικός στρατός. Δεν είναι περίεργο που αυτό το σάπιο οικοδόμημα, τη στιγμή που θα εγκαταλειπόταν από τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, θα κατέρρεε με ένα και μόνο κτύπημα.
Οι αφγανικές μάζες μισούν τους Ταλιμπάν. Αλλά από την άλλη πλευρά, κανείς δεν πίστευε στο διεφθαρμένο καθεστώς που επιβλήθηκε από τις ΗΠΑ και σίγουρα κανείς δεν ήταν διατεθειμένος να διακινδυνεύσει τη ζωή του για να το σώσει. Αντίθετα, οι δυνάμεις των Ταλιμπάν αποτελούνται από σκληροπυρηνικούς και φανατικούς Ισλαμιστές φονταμενταλιστές για τους οποίους ένας μαρτυρικός θάνατος είναι το μεγαλύτερο βραβείο.
Αυτό το αντιδραστικό κίνημα υποστηρίζεται και περιθάλπεται επί δεκαετίες από την πακιστανική άρχουσα τάξη, η οποία ιστορικά επιθυμούσε να κυριαρχήσει στο Αφγανιστάν. Πρόσφατα, ωστόσο, απολάμβανε επίσης αυξανόμενη υποστήριξη από το Ιράν, την Κίνα και τη Ρωσία, οι οποίοι είναι επιφυλακτικοί για την αυξανόμενη αστάθεια που προκαλείται από την υποχώρηση της αμερικανικής στρατιωτικής δύναμης.
Αυτό βοήθησε τους Ταλιμπάν να αποκτήσουν μεγαλύτερη δυναμική. Αυτές οι δυνάμεις στοχεύουν με κάποιο τρόπο να «δαμάσουν» τους Ισλαμιστές, προσφέροντάς τους οικονομικά και πολιτικά κίνητρα για να περιορίσουν τις δραστηριότητές τους εντός των συνόρων του Αφγανιστάν. Αλλά αυτό δεν θα αποδειχθεί απαραίτητα ένα απλό κατόρθωμα. Οι Ταλιμπάν δεν είναι ένα συγκεντρωτικό κίνημα· ούτε οδηγείται από λογικούς ανθρώπους που μπορούν εύκολα να ελεγχθούν. Ο ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ είχε από πρώτο χέρι αρκετές σχετικές εμπειρίες για να τους πείσει σχετικά με αυτό το γεγονός.
Ποιούς να εμπιστευτούμε;
Ο κυνισμός του δυτικού ιμπεριαλισμού είναι έκθετος σε όλο τον κόσμο. Οι ίδιοι άνθρωποι που κάθε μέρα μιλούν για τις λεγόμενες «δυτικές αξίες» όπως η «δημοκρατία» και τα «ανθρώπινα δικαιώματα», τώρα αποχωρούν από το Αφγανιστάν και αφήνουν τους ντόπιους βοηθούς τους στο έλεος μιας συμμορίας οπισθοδρομικών βαρβάρων. Ο Υπουργός Άμυνας του Ηνωμένου Βασιλείου εξέφρασε τη θλίψη του λέγοντας ότι «μερικοί άνθρωποι δεν θα επιστρέψουν» καθώς η Βρετανία προσπαθεί να απομακρύνει από το Αφγανιστάν τους πολίτες της και μερικούς από αυτούς τους Αφγανούς που συνεργάστηκαν με τις ένοπλες δυνάμεις της. Για όσο καιρό το «βοηθώντας τους ανθρώπους» σήμαινε βομβαρδισμούς και εισβολές σε φτωχά έθνη, σπαταλούσαν τρισεκατομμύρια δολάρια. Όμως ξεπερνιέται η «κόκκινη γραμμή» όταν το να «βοηθάς τους ανθρώπους» σημαίνει την προστασία της ζωής των ανθρώπων βοηθώντας τους να ξεφύγουν από ένα δολοφονικό καθεστώς.
Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός και οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ που τον υποστηρίζουν, εισέβαλαν στο Αφγανιστάν ισχυριζόμενοι ότι θέλουν να ξεριζώσουν τον ισλαμικό φονταμενταλισμό και να οικοδομήσουν ένα σύγχρονο, δημοκρατικό έθνος. Είκοσι χρόνια αργότερα, αφού δαπανήθηκαν τρισεκατομμύρια δολάρια, χάθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες ζωές και μια ολόκληρη γενιά έχει καταστραφεί, το Αφγανιστάν δεν βρίσκεται ούτε ένα χιλιοστό πιο κοντά σε αυτές τις υποσχέσεις. Αφού ρήμαξαν τη χώρα για 20 χρόνια, τώρα αυτοί οι δειλοί τελικά φεύγουν όπως τα σκυλιά με τις ουρές στα σκέλια τους, αφήνοντας τον αφγανικό λαό στο έλεος των μανιακών Ταλιμπάν. Για αυτό, τους αξίζει να τους καταριούνται αιώνια οι εργατικές μάζες παντού στον πλανήτη.
Οι αφγανικές μάζες δεν μπορούν να στηριχθούν σε καμία από αυτές τις δυνάμεις. Ούτε μπορούν να στηριχθούν στις κυρίαρχες τάξεις της Κίνας, της Ρωσίας, του Ιράν ή οποιασδήποτε άλλης δύναμης που καραδοκεί στα παρασκήνια προσπαθώντας να επηρεάσει σήμερα την κατάσταση στη χώρα. Μπορούν να στηριχθούν μόνο στις δικές τους δυνάμεις, οι οποίες μόλις μπουν σε κίνηση, είναι πολύ μεγαλύτερες από κάθε στρατό. Αυτό έχει αποδειχθεί σε ολόκληρη την Ιστορία του Αφγανιστάν.
Ο αφγανικός λαός έχει επιβιώσει μέσα στις πιο δύσκολες εποχές, αλλά επανειλημμένα κατάφερε να ξεπεράσει και τις πιο τρομερές αντιξοότητες. Έχουμε απόλυτη εμπιστοσύνη ότι θα τις ξεπεράσει για άλλη μια φορά και θα καθαρίσει τη χώρα του από κάθε απόχρωση σκοταδισμού, αντίδρασης και ιμπεριαλισμού.
Μετάφραση: Κωνσταντίνος Αυγέρος
